po 30-tce

bea.ta · Wysłany: Pon 14:11, 23 Mar 2009 Temat postu:

Tak mnie interesuje czy ta głoszona całkowita obojętność to wynik rutyny , czy filozofia życia bliska nihilizmowi albo tumiwisizmowi ?
Przyznaje , że irytują mnie takie deklaracje całkowitej obojętności wobec tego co robią inni ludzie. Nie wierzę w nie.
Trącą fałszem chociażby z tego powodu , że pewnie nie mają racji bytu wobec najbliższych.?
Bo gdyby to syn, córka, ktoś z najbliższych chciał popełnić "umieranie " albo takiego samobójczego gola sobie strzelić …i na dodatek oko w oko z kamerą , to już by zasługiwało na ingerencję ? ( jeśli tak to odszczekam swoje słowa
A przecież to są już inni ludzie.
Jak jest z tą obojętnością? Czy nie mylona jest ona ze wścibstwem, nachalnym wtrącaniem się w życie innych czy choćby "wiedzeniem za nich lepiej czego potrzebują "?

Kewa · Wysłany: Pon 14:23, 23 Mar 2009 Temat postu:

bea.ta · Wysłany: Pon 14:58, 23 Mar 2009 Temat postu:

Obiło mi się o uszy, że są inne kultury ale my na razie żyjemy w takiej a nie innej . Niby obojętni Ci są ludzie zza oceanu a powołujesz się na ich kultury...
Mnie nie musi być lepiej tylko z tego tytułu , że precyzyjniej sie określiłaś.
Chciałabym jedynie zrozumieć mechanizm tego zjawiska.Bo na tym samym topiku pisałaś o zaklinaniu rzeczywistości w związku z przypadkiem swojej przyjaciółki. Płakałaś z nią....ale fakt ona nie jest zza oceanu . I przez swoje dokładniejsze określenie zasięgu swojej obojetności inaczej to widzę.
Czyli bliżej ciała to cieplej a im dalej to "róbta " co chceta.
A ja chyba jednak muszę sobie przenalizować słowo obojętność.

Kewa · Wysłany: Pon 15:04, 23 Mar 2009 Temat postu:

animavilis · Gość

bea.ta · Wysłany: Pon 15:20, 23 Mar 2009 Temat postu:

Kewa · Wysłany: Pon 15:20, 23 Mar 2009 Temat postu:

bea.ta · Wysłany: Pon 15:29, 23 Mar 2009 Temat postu:

nudziarz · Wysłany: Pon 16:46, 23 Mar 2009 Temat postu:

slepa i brzydka · Wysłany: Pon 16:55, 23 Mar 2009 Temat postu:

nie zaprzatam sobie glowy smiercia obcych i nie uwazam, zeby to byla hipokryzja. nie przechodze wobec smierci obojetnie i chcac nie chcac zawsze poswiecam mysli nawet smierci obcych ludzi, jesli wiesci o niej wtargna do mojego zycia.

wiem, ze gdzies wciaz umieraja ludzie i nie uwazam, abym blednie sie do tego ustosunkowywala. nie placze z powodu wielkich tragedii, chociaz okrucienstwo meczy mnie i nie da sie go wyrzucic z glowy. to, co wychodzi mi najlepiej to dziekowanie Opatrznosci za zdrowie i zycie... w przyzwoitych warunkach.

nudziarz · Wysłany: Pon 17:02, 23 Mar 2009 Temat postu:

Nie pisalem , że obojetnośc to hipokryzja

Potwierdziłem tylko słowa Beaty co wlasnie pleć zmienila

slepa i brzydka · Wysłany: Pon 17:17, 23 Mar 2009 Temat postu:

a czy ja pisalam, ze Ty pisales?

pada po prostu w temacie posadzenie o hipokryzje, bo ludzie sie nie przejmuja za daleko. akurat uwazam nawet, ze to w pewnym sensie zdrowe jest...

na marginesie, co to znaczy, ze potwierdziles czyjes slowa? bo napisales, ze myslisz w tych samych kategoriach?

nudziarz · Wysłany: Pon 17:29, 23 Mar 2009 Temat postu:

Jeszzz.. jak dziecku Tongue out (1)

zgodzilem się ze stwierdzeniem Beaty z pakamery , ze wszyscy moim zdaniem jestesmy po części hipokrytami.

Mogę jeszce recznie pokazać

slepa i brzydka · Wysłany: Pon 17:41, 23 Mar 2009 Temat postu:

nie, nie nudziarzu. nie w tym rzecz... ale ok.
niech bedzie, ze [jak] dziecku...

ide w chate, dosyc tego

Wiolinowa · Wysłany: Pon 11:36, 30 Mar 2009 Temat postu:

nudziarz · Wysłany: Pon 16:34, 30 Mar 2009 Temat postu:

kufa · Wysłany: Pon 16:53, 30 Mar 2009 Temat postu:

rosegreta · Gość

Możecie naigrywać się ze śmierci a ona i tak was kiedyś odwiedzi czy tego chcecie czy nie. Blue_Light_Colorz_PDT_02

Nie łatwo się z tym pogodzić, pogodzić ze śmiercią. Możę precyzyjnie będzie z faktem, że zjawisko śmierci istnieje.
Mi nie jest łatwo i wcale mi nie do żartów.
Zawsze mam dziwne uczucie, gdy ktoś umiera, uczucie wyrzutów sumienia. To jest coś takiego jakbym była odpowiedzialna za daną śmierć. Im blizsza mi osoba tym większe wyrzuty sumienia. Wiem, że nie mam wpływu na to kto i kiedy odejdzie. Nie ja gaszę świeczki, a mimo wszystko czuję. Nie mogę sobie nawet darować śmierci mojego psa. Wydaje mi się, że umarł przeze mnie. placz

Dlatego jestem osobą wierzącą. Lepiej żyje mi się ze świadomością, że śmierc nie kończy danego istnienia.
I za Józefem Tisznerem napiszę, że w gruncie rzeczy to logiczne, żeby być ateistą. Tak jak logiczne i rozumne jest to, żeby się nie zakochać... A przecież ludzie nie są w tym wypadku logiczni. A ja jestem nierozsądna.

Less · Gość

W piątek mój ojciec pojechał pożegnać się ze swoim umierającym bratem.
Zdążył.
Gdy już wracał do domu dzisiaj, był prawie 500km do miejsca pobytu umierającego zadzwoniła rodzina, że własnie zmarł.

yapp · Wysłany: Pon 20:36, 30 Mar 2009 Temat postu: