po 30-tce

Mati.

http://www.youtube.com/watch?v=DvKAPHvCPS8&feature=related

Obejrzałam ‘Podaj dalej’.. po raz en-ty i po raz en-ty ...eeee.. to nie jest tematem topika.... Ten chłopiec powiedział, że trzeba obserwować ludzi i, że być może nie można naprawić świata, ale można naprawić człowieka.

Załóżmy, że patrzę na kogoś i według mnie mogłabym go ‘[link widoczny dla zalogowanych], poradzić, powiedzieć, że uważam jego zachowania za działanie, które doprowadzi go do zguby, ale jakie mam prawo do tego, żeby wpieprzać się w jego życie, żeby mu radzić – choć w dobrej wierze – co więcej z pełną świadomością/przekonaniem, że moje słowa, moja wizja, moja prawda może mu pomóc ? Przecież może to, co ja uważam za naprawianie, dla tego drugiego człowieka wcale – na pierwszy rzut oka – tym nie jest?

Czy Trevor na pewno ma rację? Czy jego pomysł w dzisiejszym świecie, wśród ludzi z poczuciem swojej wolności i indywidualności ma szansę na sukces?

Macie dookoła siebie ludzi, którym moglibyście pomóc? Czy myślicie, że ta pomoc byłaby naprawdę pomocą?

Jakim prawem mogę kogoś naprawiać, skoro to wszystko może być tylko moim subiektywnym odczuciem? Na czym się oprzeć?
Wrócić sercem do czasów, kiedy było się niewinnym i szczerym dzieckiem? Może w tym właśnie tkwi sukces?

W jaki sposób zmodyfikowalibyście ideę ‘podaj dalej’ przystosowując ją do.... no własnie.. do czego?
...jeśli ta idea w ogóle potrzebuje modyfikacji

Za mało pytań? Poczekajcie, walnę kolejne trzy lufy … bo do tego dochodzi jeszcze opcja, czyja prawda jest lepsza..

Może czasami trzeba wziąć sprawy w swoje ręce bez oglądania się na 'poprawność polityczną'?

Jayin

Nie poprawiam już nikogo, nie ulepszam, nie doradzam.
Chociaż kiedyś odczuwałam taką "misję zbawienia świata", i owszem.

Bo (ponieważ

:

a) ludzie średnio lubią "dostawać dobre rady" - bo i tak wolą na własnych błędach się nauczyć i zrobić po swojemu

b) nie czuję się na tyle wszechwiedząca, by moje rady były jedyne i słuszne

c) a czasami... czasami można komuś zaszkodzić w dalszej perspektywie, zmieniając jego życie swoimi radami, chociaż na tę chwilę mogą wydawać się nam najlepsze. nie chcę ponosić moralnej odpowiedzialności za czyjeś wybory

Niech się tam dzieje każdemu, co się dziać ma i co sam wybiera.

Mati.

A czy nie myślisz, że tym sposobem człowiek zamyka się na drugiego człowieka? Zawsze można powiedzieć sobie 'to nie moja [link widoczny dla zalogowanych]' i zatrzasnąć okiennice, ale powiedzieć sobie 'spróbuję, zaryzykuję, trudno najwyżej się nie uda' wymaga od nas więcej.. Poza tym może jednak ten drugi ktoś, przystanie na chwilę, zastanowi się i coś z naszej wizji wyciągnie. W końcu świat nie jest domem jednego człowieka, tylko plątaniną relacji miliardów ludzi.. nie da się przed tym uciec, można się co najwyżej próbować chować.. lub głowę w piasek.
Idea 'podaj dalej' jest czymś absolutnie przeciwnym.
To idea wychodzenia do ludzi i mówienia im wprost o pewnych rzeczach. Tak też buduje się relacje..

Jayin

Hm... To trochę inaczej chyba, Mati. Bo masz rację w tym co piszesz, o relacjach i refleksji, jakiej źródłem mogą być nasze słowa, relacje z innymi ludźmi.

Daleka jestem od stawiania siebie w roli mentora i doradcy.
Najpierw o tym pomyślałam, czytając twoje pytania. Że to chodzi o ukierunkowywanie niejako "na własną modłę" życia innych ludzi.

Ale jasne, że warto iść do ludzi, opowiadać im o tych swoich "wizjach", myślach, refleksjach - dzielić się tym - wtedy być może jakiś procent ludzi przez nas spotkanych coś z tego dla siebie przyswoi i wyjdzie im to na dobre. Tylko by nie wpaść w pułapkę urządzania świata po swojemu, nie nakładać kalki swoich pomysłów i poglądów/"ja bym tak zrobił" na życie innych ludzi.

Dać "wędkę refleksji", a nie zmuszac do zjedzenia konkretnej ryby. O tak.

Mati.

Jayin

Piękna idea.

Ale... Zawsze jest jakies ziarno niepewności, czy rzeczywiście jest taka piękna jak się nam wydaje...? I to być może też stopuje ludzi przed krokiem w stronę poświęcania swojego życia, czasu i starań - by innym żyło się lepiej, kierując mniej lub bardziej wyraźnie ich ścieżki w kierunkach, jakie nam się wydają wg tej idei piękne i dobre dla nich.

Idea w świecie dziecka jest czysta. Bo nie zatruta. Tak.
Idea w świecie dorosłego może się łatwo wypaczyć. Albo zostać zepchnięta na bok.

Szkoda. Że świat nasz, dorosły, nie ma tej jasności i prostoty patrzenia, jakie mają dzieci.

Mati.

Dorośli są głupi
Zdegustowany

i ślepi

i mają zamknięte [link widoczny dla zalogowanych]
Zdegustowany

jedyne, czym mogą uratować facjatę, to nie poddawać się

Jayin

I to jest ta upiorna odpowiedzialność...

Za własne sumienie.
Wbrew temu, że sił brakuje.

Mati.

Jayin

Prawo każdy ma. Mówić. Inna zupełnie sprawa, gdy taki "uprawniony" na siłę będzie chciał ludzi zmieniać i oczekiwać, że zrobią jak on chce, a inna - kiedy daje się swego rodzaju tylko "drogowskazy". Tak mi się wydaje.

Prawo - prawem (do wolności słowa), ale pozostaje jeszcze odpowiedź, czy lepiej mierzyć siły na zamiary (porywać się czasem z motyką na słońce, ale w imię idei), czy zamiar wg sił? Często ludzie wybierają to drugie, jako bardziej "wymierne". Bo ogarniają to myślami. I to jest bezpieczniejsze.

Możliwe, że to ucieczka. Przed tą odpowiedzialnością za swiat.
Albo szlaban. Bo kiedy się zacznie być odpowiedzialnym za jedną osobę, za kolejną.. Za następne trzy... Za jeszcze pięć...

Pytanie padnie - ile człowiek jest w stanie w sobie zmieścić tego poczucia odpowiedzialności? Żeby nie oszaleć, lub zniknąć.

flykiller · Gość

Nie czuję się na siłach nikogo "naprawiać", ponieważ sama jestem "nienaprawiona". Pakowanie się w cudze sprawy, jeśli nie potrafi się uzdrowić własnych, zakrawa na bezczelność.

Nie chciałabym też, aby ktoś mi doradzał i diagnozował moje życie, uzurpując sobie do tego prawo dlatego, że stoi z boku i wydaje mu się, że przez to ma szerszą perspektywę. Ja się doskonale potrafię sama zautodiagnozować i sama najlepiej znam swoje bolączki, choć nie umiem na tyle "wyjść spoza siebie", nie mam woli może, żeby z tej wiedzy skorzystać i poprawić to, co ewidentnie jest do poprawienia.
W tej sytuacji cudze rady, choćby całkiem trafne i dawane w dobrej wierze, bardzo by mnie irytowały, bo, raz, powielały własne spostrzeżenia, dwa, akcentowały moją indolencję i budziły wyrzuty sumienia (przecież sama to wiesz, więc czemu nic z tym nie robisz?)

mailo

Ja w takich przypadkach zdecydowanie doradzam i pomagam i jak najbardziej czuję się na siłach. Szczególnie kiedy widzę w kimś potencjał, możliwości, a ten ktoś to marnuje. To mnie wręcz wkurza ! Nic na siłę oczywiście. Nie daję też gotowych rozwiązań podanych na tacy - wskazuję tylko kierunek i uświadamiam komuś: "jesteś świetny". A co już ktoś z tym z zrobi to jego sprawa. Jeśli spotykam się z oporem to nie drążę, bo nie odczuwam misji zbawiania świata. Nie- to nie. Twoje życie-twój wybór.

Hower

Zmienić świat to brzmi fajnie, ale nie na siłę. Powoli przestaję patrzeć na to jako coś globalnego i zaczynam widzieć drobne sytuacje na każdym kroku..och..jak trudno było mi przełamać wszechobecną obojętność bo z natury jestem spokojny i nie szukam rozgłosu. Tak naprawdę jak pomyślę o tym głębiej to nie robię tego dla innych tylko i wyłącznie dla siebie, z wewnętrznej potrzeby takiej jakby satysfakcji...Do tego potrzebna jest intuicja by nie poświęcać energii na coś co nie ma sensu, co jest puste i nie daje nic..choć czasem wystarczy sama świadomość, ze przeanalizowałem sytuację zrobiłem co w danej chwili chciałem a podstawą do tego było "by nikogo nie krzywdzić"...bo mi nie wolno..nikomu nie wolno...tak jak nikomu nie wolno włazić w moje życie...przecież to jest proste. Gdyby tak jeszcze do tego wszystkiego nie brakowało mi odwagi... czasem myślę:a może zbyt emocjonalnie podchodzę do wielu rzeczy i zbyt się przywiązuję...nie..tak nie jest to moje życie tak wybrałem i tak decyduję..więc miło mi będzie jeśli ktoś w pewnych nawet najkrótszych momentach będzie chciał mi potowarzyszyć. Liczę się z Tobą więc licz się ze mną..jeśli tego chcesz możemy sobie coś dać co jest więcej warte niż całe złoto świata. Każdy z nas w końcu potrzebuje w jakimś momencie pomocy..być może nie trafiamy na właściwych ludzi..a możne ci ludzi są zaćmieni tym co mają i brak im miejsca w sercu na emocje...taak..jesteśmy ograniczeni...cielesność nas ogranicza no i sami się nawzajem ograniczamy...zamiast żyć i czerpać jeden od drugiego, dzielić się...bo nie ma nic cenniejszego niż dać komuś kawałek siebie..tylko nie trzeba się bać, trzeba próbować..próbować zmieniać odrobinę, robić coś inaczej każdego dnia..przecież ambicje, kreatywność mogą iść w parze z dobrą intencją.

Gość

A ja tam lubię czasami ,,ponaprawiać,,. Życie było bu zupełnie jak kluska z olejem gdyby nie tacy naprawiacze jak ja.

Z wyjątkowym upodobaniem, wręcz mistrzostwem i niesamowitą pasją, upoobałem sobie zmienianie nieokrzesanych dzikich tygrysiczek w potulne kociczki. Potulne kociczki zaś w dzikie tygrsiczki. To nic że ranym bywa zostać.
Takie naprawiacwo warte jest odniesionych ran.

050

............................

Czasami nachodzi mnie refleksja że warto by było POnaprawiać też co POniektórch sympatyków, wyborców, członków i przywóców Platformy Obywatelskiej. Przy POmocy gazu peprzowego i szturmowej pałki gumowej...

Blue_Light_Colorz_PDT_02

Gość

Mati.

flykiller · Gość

Hower

A gdyby uznać, ze podstawą naszego bytu jest równoległy świat zbudowany na uczuciach na tym co mamy w sercu. A to co odbieramy zmysłami jest tylko po to by utrzymać świadomość i przedłużyć ten łańcuch życia, łańcuch emocji...a wtedy okazało by się, ze jesteśmy tym mocniejsi razem, wspólnie ile w nas dobra..to jak w dobrym małżeństwie...nauczyć się myśleć jako my, wyczuwać drugiego człowieka...wyczuwać te momenty kiedy ktoś nas potrzebuje, ale bezinteresownie i oddawać się temu bezgranicznie, nawet jeśli to chwila...taki shot empatii..z pewnością samemu do tego trzeba być silnym.może potrafimy z siebie to wydobyć jakby na zawołanie tylko trzeba się tego nauczyć...nauczyć się słuchać i jasnego wysławiania by być dokładnie zrozumianym tak by było jak najmniej wątpliwości....więc prosto nie znaczy łatwo

Mati.

Mati.