po 30-tce

Pasztet

Założyłem topik, bo oglądając jakiś film towarzystwo zaczęło dyskutować o sytuacji zagrożenia życia z owego filmu i że przecież mogli postąpić tak i tak i by się uratowali, a stali jak dupy i dopadła ich śmierć.

Tak się tylko wydaje. Kiedy człek się znajdzie w sytuacji beznadziejnej i ta świadomość dotrze do rozumu, to ten trochę zaczyna szwankować. Pomijam już mdlące mrowienie w brzuchu, bezwład i drżenie kończyn, gonitwę myśli megabzdurnych i nagłe wyparowanie całej wiedzy i doświadczenia jakie zgromadziło się przez ileś lat życia.
Paskudne uczucie. I trudno je sobie wyobrazić jeśli się tego nie przeżyło.

A co do cytatu z Mati - nie widzę powodu, żeby 'każdy powinien'. Niczego pozytywnego to nie wnosi. Oprócz urazów psychicznych, traumy i natręctw sytuacyjnych.

Mati · Gość

klementyna

Boję się tego forum.

Kewa

A ja się nie boję, bo z natury jestem odważna.

Definicji "strachu" też się nie boję. Według słownika:
"strach
1. «niepokój wywołany przez grożące niebezpieczeństwo lub przez rzecz nieznaną, która wydaje się groźna»
2. «według wierzeń ludowych: duch zmarłego»
3. pot. «kukła ustawiona w polu, mająca odstraszać ptactwo»
[link widoczny dla zalogowanych]
Zawężanie pojęcia do strachu pierwotnego, czyli obawy o własne życie jest według mnie niepotrzebnym ograniczaniem dyskusji. Można się bać również o dziecko, można bać się zmian, można bać się wystąpień publicznych, pająków, itp.
W psychologii jest też rozróżnienie na strach i lęk, ale to bardziej rozległy temat. Opisane przez poprzednika objawy występują również przy silnym stresie, to sygnał dla organizmu: walcz lub uciekaj! Stąd wzrost poziomu cukru we krwi, przyspieszona przemiana materii, wzrost ciśnienia krwi i przyspieszona akcja serca. Wszyscy to znamy. A przed sytuacją stresującą zwykle częściej odwiedzamy toaletę.

Formalny

annaliza

Seeni

Strach wydaje mi się zjawiskiem krótkotrwałym. Zgadzam się, że uczucie jest paraliżujące, bardzo gwałtowne- wręcz z objawami organicznymi, ale mija. Chociaż pewnie są ludzie żyjący w permanentnym strachu.
Z chwilowym atakiem radzę sobie całkiem nieźle i chociaż zdarza mi się odreagowywać potem omdleniem bądź ogólną niemocą to jakoś nie zapada mi to w pamięć.
Szczerze i serdecznie nienawidzę długotrwałego stresu, tego uczucia niepokoju i niepewności, świadomości, że coś - co postrzegam jako szczególnie ohydne i ponad moje siły- nigdy się nie skończy. Nienawidzę kiedy stres dochodzi do takiego pułapu, że wyczerpują mi się ostatnie pokłady empatii, że zasadniczo moje pragnienia kumulują się jedynie na chęci gwałtownej ucieczki. Nienawidzę tego, bo czuję, że tracę jakąkolwiek kontrolę nad swoim życiem.

nudziarz

Całkowicie zgadzam się az Annalizą.
To pralizujące uczucie, szczególnie , że połączone a absolutną niemocą. I ta niemoc, niemożnośc podjęcia jakichkowiek działań powoduje iż ów strach jest chyba niemozliwy do opanowania.

Neonek

Strach i lęk czy podobne im uczucia. Myślę że nie ma ich tylko totalny psychopata.
Moim zdaniem jest z tym jak z progiem bólu. Każdy ma większy lub mniejszy. I każdy zapewne inny.
O ekstremalnych może nie warto pisać. Wojna i specjalnie żadne inne kataklizmy jakoś nie są w zasięgu. Mam taką nadzieję.

Seeni

flykiller · Gość

Kewa

annaliza

LampionyZeStarychSloikow

LampionyZeStarychSloikow

LampionyZeStarychSloikow

LampionyZeStarychSloikow

annaliza

nudziarz