po 30-tce

Pasztet

Wydłubałem z innego topika, napisała to Mati:
"każdy powinien za życia, poznać smak strachu o nie.."

No i?

klementyna

annaliza

Kewa

A ja wyczytałam ostatnio, że dopiero strach o dziecko jest tym właściwym. Zastanowiłam się i przyznałam rację. Pewnie, oczywiście, jak zawsze są jakieś wyjątki, ale dla mnie strach o dziecko jest strachem najgłębszym, najbardziej paraliżującym i jednocześnie pobudzającym do działania.

Formalny

Strach może stymulować działanie, strach może paraliżować. To wszystko zależy od człowieka. Może to moja bardzo subiektywna ocena, ale strach - czysty, obrzydliwy i trudny do opanowania jest dla mnie całkowicie czym innym, aniżeli troska czy niepokój - nawet ten największy, o bliską osobę - na przykład o dziecko.

Kewa

Obawa, czy też troska jest wtedy, gdy dajemy dziecko pierwszy raz do przedszkola. Jak sobie poradzi? Czy pani będzie miła? Czy wszystko zje?
Strach, to strach! Gdy nagle znika i nie ma od niego wiadomości przez tydzień, gdy ulegnie wypadkowi, gdy idzie na ciężką operację. Strach - taki prawdziwy.

annaliza

Znam strach o dziecko, ktore idzie pod nóż. Do dzisiaj samo wspomnienie chwili, kiedy zabieraja moja corke na blok operacyjny, budzi u mnie bardzo silne emocje. Ale co z tego? Ten strach do niczego mnie nie zmobilizowal. Moglam tylko siedzie ( chociaz siedziec w zasadzie nie moglam) i czekac. Zero dzialania. Czysty strach i nic wiecej. No, moze jakies dodatkowe zmarszczki, albo szybsze zużycie organow wewnetrznych.

Kewa

annaliza

Moze bym sie jednak zastanowila, czy nie lepiej pojechac rowerem, albo innym srodkiem transportu. Gdyby mi kazal walczyc ze smokami, to bym sie zastanowila, czy nie zmienic lekarza. Ale ciagle pozostaje pytanie, i co z tego? Czy taki strach i takie dzialanie jest mi do czegos potrzebne?

Mati · Gość

Taki strach pokazuje moc uczuć.. Mimo, że czasami jesteśmy bezsilne, to jednak uruchamia w nas instynkt obronny.. czyli naturalne. Im większe zagrożenie, tym większy strach, tym wyższa mobilizacja sił w przypadku konieczności zadziałania. Mózg wchodzi na najwyższe obroty, ciśnienie spada dopiero po wszystkim..

..’ale nic się nie stało.. ale nic się nie stało’.. takimi słowami powitała mnie koleżanka Julii, kiedy przyjechałam odebrać ją z urodzin kolegi. Po tych słowach czułam, jak krew odpływa mi z mózgu a serce tłoczy ją kilka razy szybciej. Kiedy wyszła do mnie jedna z obecnych tam mam i powiedziała ‘spokojnie, nic się nie stało’ żyłka strzeliła mi na skroniach. Pomyślałam tylko ‘kurwa mać, jeśli nic się nie stało, to gdzie jest Julia?!’. W jednej chwili zapalił mi się w głowie biksenon i nie bacząc na nic i na nikogo przeleciałam przez pokój dzielący mnie z dzieckiem. Kiedy wpadłam do salonu zobaczyłam moje Julię z białą, jak ściana twarzą utytłaną we krwi leżącą na kanapie i białą, balową kieckę również zalaną krwią od góry do dołu. Czułam, jak wszystko podchodzi mi do gardła. Do dzisiaj pamiętam te adrenalinę. Byłam gotowa porwać ją stamtąd, zapakować do auta i pędzić do szpitala.. jednak mama jubilata uspokoiła mnie słowami, że to tylko tak źle wygląda, ale nie ma dramatu. Jego ojciec był lekarzem. Okazało się, że w domu u tych państwa na długość wszystkich kondygnacji w ścianie zbudowany był szyb, przez który do pralni w piwnicy spadały brudne ubrania. Dzieci wpadły na genialny pomysł rzucania tam klocki a Julia stojąca na dole chciała zobaczyć jak ten szyb wygląda od drugiej strony i wsadziła do niego głowę. W tym momencie spadł jej na czoło drewniany klocek i rozciął skórę. Kiedy, po wysłuchaniu historii zorientowałam się, że wszystko jest pod kontrolą zemdlałam..

‘Dzień dobry, dzwonię z gabinetu lekarskiego…’ Telefon ze szkoły. Podobna reakcja, jak wyżej.. tyle, że ten telefon zakończył się w szpitalu na szyciu..
Zniknięcie mi z oczu w sklepie.. Nieodbieranie telefonu..
Najgorsze chwile, jakie mi się przytrafiły.
Obawiam się, że gdyby ktoś zrobił Jej krzywdę w przypływie furii, którą zdarza mi się doświadczać, mogłabym zatłuc gnoja. o prostu waliłabym na oślep bez opamiętania..

Szczerze mówiąc nie pamiętam już dokładnie, co mnie tknęło, żeby wykoncypować sobie taki cytat, ale podejrzewam, że czymś tam natchniona uwierzyłam i założyłam, że tylko prawdziwy strach potrafi spowodować, że człowiek naprawdę docenia to, co ma i pozna tego prawdziwą wartość.. wtedy, kiedy czuje, że może to stracić. Czyli jakby banał, tyle, że nieco ‘zgeneralizowany’..

Kewa

"Powinien", czy "nie powinien", to chyba jest niewłaściwie sformułowanie, bo sugeruje jakiś nakaz, przymus. Każdy, kto kocha (siebie, dziecko, samochód) wcześniej, czy później pozna strach związany z groźbą utraty. Nie wiem, czy taki strach jest potrzebny, ale pewnie jest nieunikniony ponieważ odzwierciedla siłę przywiązania do czegoś/kogoś.

FRIDA · Gość

flykiller · Gość

Ja ten post założycielski w ogóle odebrałam mniej teoretycznie, a bardziej dosłownie i zaczęłam przypominać sobie, czy kiedykolwiek musiałam drżeć o życie tak, aby poczuć wielką ulgę i radość, że żyję. Żadne dynamiczne zdarzenie nie przyszło mi do głowy, więc nie mogło takowego być, bo sytuacja zagrożenia życia raczej zapada w pamięć.
Kojarzę natomiast bardzo nieprzyjemny okres w oczekiwaniu na wynik badania histopatologicznego i galopujące wizje siebie na łożu śmierci, siebie w trumnie, siebie porządkującej "wszystkie sprawy" oraz potencjalnych kłopotów związanych z moją śmiercią dla bliskich (i, plus minus, tysiąca innych, równie przyjemnych, wyobrażeń). Oczywiście, wynik badania bardzo mnie ucieszył, ale to nie był żaden przełomowy moment, o którym pisała niedawno Mati, a po przekroczeniu którego życie człowieka się odmienia, zaś on sam tworzy jakąś nową wartość. Dlatego trochę sceptycznie podchodzę do rewelacji "śmierć zajrzała mu w oczy i stał się innym człowiekiem". Ludzie są słabo reformowalni, chociaż, może niektórzy, rzeczywiście, doznają jakiegoś katharsis. Ja się tylko najadłam trochę strachu.

annaliza

Formalny

Zaniepokoiłem się, skąd między Pań, a moim rozumieniem tak duża różnica w pojęciu czym jest strach. Ta różnica w opisie tego stanu uwydatnia się zwłaszcza w odpowiedzi Kewy, ale i w reszcie opisywanych sytuacji. Ja napisałem w swoim poscie, że subiektywnie odróżniam różne stany emocjonalne - jednym z nich jest strach. Na wszelki wypadek zajrzałem, co pod pojęciem strach rozumiane jest "standardowo".
Wikipedia:
"Strach – jedna z podstawowych cech pierwotnych (nie tylko ludzka) mających swe źródło w instynkcie przetrwania. Stan silnego emocjonalnego napięcia, pojawiający się w sytuacjach realnego zagrożenia, naturalną reakcją organizmu jest np odruch silnego napięcia mięśni a w konsekwencji ucieczka lub walka. (...) W przypadku bardzo silnego strachu jako element przygotowania do ucieczki może nastąpić nieświadome wypróżnienie. Celem takiej reakcji fizjologicznej jest zmniejszenie ciężaru ciała, aby ułatwić ucieczkę. Innym przejawem pełnej mobilizacji organizmu jest napięcie wszystkich mięśni. Przejawem może być uniesienie się włosów na głowie człowieka, co jest analogią do jeżenia się sierści u zwierząt.(...) Najczęstsze źródła przeżyć strachu to: hałas, szmery, nowe, nieznane odgłosy. Przy czym strachu nie wywołuje natężenie tych dźwięków, ale raczej nagłość pojawienia się nieoczekiwanych. Brak wyraźnego zlokalizowania np. źródła hałasu wzmaga siłę reakcji i przeżycia strachu. Źródłem strachu mogą być również sygnały ostrzegawcze, głównie okrzyki. Wśród tych okrzyków najsilniej oddziałują okrzyki dorosłych."

W innych źródłach, strach dokładnie tak samo jest określany jako osobiste poczucie zagrożenia. Można znaleźć opisy przypadków, gdy strach jest w stanie znieść poczucie troski i lęku o los nawet osób najbliższych.
W tej sytuacji wygląda na to, że mówimy o zupełnie różnych stanach emocjonalnych i przez... koleżankę niesłusznie zostałem skorygowany...

Mój największy strach przeżyłem wtedy, gdy na kilkanaście sekund przed skokiem na spadochronie, stojąc przy otwartych drzwiach "Antka", usłyszałem gdzieś za mną durny żart. Ktoś powiedział: ciekawe, czy mamy dobrze złożone spadochrony, bo Jasiu (facet, który nam je składał) ma dzisiaj od rana kaca giganta.
Największy niepokój, lęk i troskę czułem wtedy, gdy po godzinie policyjnej w stanie wojennym, wiozłem mojego małego synka do szpitala z 40 stopniami Celsjusza i ropnym zapaleniem uszka. Bałem się, że mnie zatrzymają i zbyt późno przyjadę do szpitala.

annaliza

EMES

Strach o dziecko jest podobnej mocy gdy nie odbiera telefonu jak i gdy nie pojawia się na drugiej kresce mimo że to jednak całkiem różne strachy.

Formalny

annaliza

Pasztet