po 30-tce

Kewa

Tak mi się wydaje, że jakkolwiek zmieniamy się przez całe życie, to zawsze wokół moralnego kręgosłupa. Bo jest w nas coś stałego, jakiś rdzeń, trzon niezmienny, osobowość (?). Możemy zmieniać partnerów, zawody, styl życia, ale zawsze brzydzimy się kłamstwem (o ile się brzydzimy), jesteśmy introwertyczni (jeśli jesteśmy), mamy kłopoty z podejmowaniem decyzji (jeśli mamy). Nawet gdy otoczenie postrzega nas inaczej, nawet gdy musimy przez jakiś czas grać, dostosowywać się (gdy sami kłamiemy i szalejemy do białego rana). Zmieniamy się. Gdy jesteśmy na krawędzi, po prostu zmieniamy się szybciej. A może tylko wracamy? Do siebie.

FRIDA · Gość

Często pod wpływem pewnych wydarzeń - niekoniecznie tych na krawędzi, czy na przepaści - ale ważnych i istotnych dla nas, w wyniku poznania nowych osób, możemy zmienić swoją dotychczasową mentalność w pewnych sferach, dziedzinach, możemy uświadomić sobie pewne sprawy, na które dotychczas byliśmy zamknięci, możemy także zrozumieć, że można myśleć zupełnie inaczej, a nasze dotychczasowe horyzonty - na dane kwestie były ograniczone. To jest rozwój naszej osoby, czasami może być błyskawiczny, ale nie jest to odrzucenie naszych fundamentów, naszych podstaw, naszego trzonu i kręgosłupa. Ludzie się rozwijają. A wszelkie wydarzenia drastyczne, nad przepaścią, mogą im ten rozwój bardzo przyśpieszyć.

FRIDA · Gość

Rozwój, dojrzewanie pod wpływem bodzców, jakie niosą nam ze sobą doświadczenia życiowe - są oczywiste i nieuniknione, bo życie rozwija nas każdego dnia. Ale nie mają nic wspólnego z taką zmianą o jakiej pisała/zakładała Mati w poście założycielskim - czyli na poziomie - ''piwnicy i fundamentów'' - danego człowieka. Dwie grupy osób, piszą w tym temacie - o zupełnie czym innym.

Kewa

lulka

lulka

Zresztą - zmiana swojego życia - w postaci wyjechania na dziką wieś by hodować kury gdy wcześniej było się zacnym lekarzem na stanowisku też jest dla mnie przemianą fundamentalną i jakby kompletnym przewartościowaniem.
Nie twierdzę przy tym, że na gorsze.

Think

FRIDA · Gość

Powiedzmy, że jest cała masa ludzi, którzy pod wpływem niespodziewanych ciężkich wydarzeń i tak ostatecznie zachowają niezmienność, stałość - światopoglądową, mentalną, co do postrzegania wartości, co do zachowan. Chociaż początkowo, kiedy uderzenie było świeże, zakładali, że teraz będzie inaczej, że się zmienią, poprawią relacje z najbliższymi, itp. Znam przykład odwrotny, kiedy zagorzała ateistka po tragicznej śmierci swojego męża, zaczęła chodzić do kościoła, chodzić do spowiedzi i deklarować wiarę. Wytrzymała rok. Kiedy emocje i większy ból opadł, wróciła do tego sprzed. Znowu zagorzała ateistka, bo ten ateizm wypływa po prostu z niej, ona jest do niego przekonana, a tamto to jakaś chwila słabości. Ale oczywiście ja nie neguję tego, że mogłoby być inaczej, zresztą nigdy nie neguje indywidualnych przypadków / właściwie, cieszę się, kiedy są/ Angel

lulka

Wszyscy jesteśmy indywidualnymi przypadkami i dopóki żyjemy nie jesteśmy w stanie przewidzieć co i kiedy te nasze fundamenty może zmienić.
Owszem - rozwój i doświadczenie przygotowuje nas na te zmiany bo widzimy, obserwujemy, wybieramy dla siebie to co najlepsze.
Jednak jedno wiem na pewno - nadal siebie nie znam i choć moje fundamenty są naprawdę solidne to nie mam żadnych podstaw by sądzić, że kiedyś znowu nie runą.

Uciekam Frido prasować firanki

FRIDA · Gość

Seeni

Eee.... nie zmieniamy się raczej, tylko zwyczajnie uświadamiamy sobie (z siłą wodospadu), co jest dla nas w życiu najistotniejsze. Bez sytuacji zagrożenia życia niby to wiemy, mamy z "tyłu głowy", ale w feworze codziennych obowiązków, gdzieś nam to ucieka.
Myślę, że życie na skraju przepaści nieustannie, nie jest najlepszym pomysłem. To własnie constans zabija w nas świadomość istoty życia. W sumie bez znaczenia, czy ten constans to prozaiczna rzeczywistość, czy życie na skraju. Jak jest tak samo - nie zmuszamy się do spojrzenia z perspektywy.
Postulowałabym natomiast żyć, w taki sposób, jakby każdy dzień miałby być tym ostatnim.
Bo jak się dobrze zastanowić, mając taką perspektywę, wbrew poczatkowym deklaracjom, nie lecielibyśmy w pierszej kolejności, żeby wygarnac szefowi, nie uprawiali dzikego seksu ani nie sprzeniewierzali oszędności, tylko spędzalibyśmy ten czas z tymi, których kochamy.
Prawdopodobnie to banał Think

, ale z wszystkich ważnych rzeczy w życiu najważniejszy jest ten drugi, bliski Ci człowiek

Mati · Gość

Ponieważ spotkały się skrajne opinie, pozwoliłam sobie na próbę połączenia ich jakoś i wyszło na to, że po przeczytaniu Waszych wszystkich postów zarysował mi się taki oto obraz:

człowiek to zbiór cech tych genetycznych (kolor oczu, włosów, budowa ciała.. i zestaw cech osobniczych, które nabierają kształtu i wyrazu poprzez środowisko- szerokopojęte, w jakim wzrastamy, ale i zestaw cech również osobniczych, które z powodu ograniczeń narzuconych przez środowisko nie miały szansy ujrzeć światła dziennego – innymi słowy człowiek ma kilka twarzy – te widoczne na zewnątrz i te, których sami sobie nawet nie uświadomiliśmy,). To jakimi jesteśmy w danym momencie jest zobrazowane w hierarchii wartości jakim hołdujemy. Ale, zdarza się, że na pewnym etapie życia przytrafia nam się coś, co powoduje, że nagle dostajemy olśnienia i na wierzch zaczynają wychodzić te nasze ukryte dotąd oblicza, które to mają wpływa na fundamentalna zmianę naszego życia i podejścia do niego, a co za tym idzie na przewartościowanie pewnych rzeczy. I tak np. biorąc na widelec takiego bandytę. Do tej pory żył trybem i kierował się wartościami, które w jakimś sensie takiego bandytę z niego uczyniły, ale na skutek nazwijmy to ‘przepaści’ nad jaką się znalazł wylazła na wierzch ta twarz, która spowodowała, że z bandyty stał się księdzem. W związku z tym być może faktycznie on się nie z gruntu zmienił (choć środowisko i ludzie powiedzą ‘ten to się zmienił’), on tylko w sprzyjających okolicznościach dał dojść do głosu swojej drugiej twarzy, ale predyspozycje do bycia zarówno bandytą, jak i księdzem miał w sobie od zawsze. Oczywiście temu wszystkiemu pomagają i to wzbogacają doświadczenia o których tu była mowa.. Tak, jak ten biznesman, który nagle stał się np. ornitologiem.. Miał w sobie dwie ‘natury’ – brylującego, towarzyskiego, przedsiębiorcy, ale też i wycofanego, cichego i spokojnego miłośnika przyrody.. może ma ich też więcej i może kiedyś stanie znowu na krawędzi i fundamentalnie zmieni swoje życie stając się np. malarzem.. Czyli wygląda na to, że każdy człowiek jest trochę, jak otwarta księga, której niektóre rozdziały się posklejały w danych warunkach, a każda twarz to osobny zestaw cech i sposobu życia.
Dlatego odkrycie naszej nowej - starej twarzy jest dla nas fundamentalną zmianą..

flykiller · Gość

ws

tak po kolei
wg mojej wiedzy, zmieniamy się w tym sensie, ze zmienia się nasz poziom świadomości , świadomości siebie i co za tym idzie, swiadomosci otaczajacego nas swiata
taka zmiana jest zwykle trwala, poniewaz jak sie cos wie, to nie da sie tak funkcjonowac jak gdyby sie nie wiedzialo,
podejrzewam, ze doswiadczenia negatywne maja na nas wiekszy wplyw niz pozytywne, tzn mocniej utrwalaja sie w nas zmiany wywolane nimi, tak przypuszczam
wiem tez, ze wszystko co sie wydarza, sluzy rozwojowi, i tak dlugo sie wydarza, znow i znow, poki sie nie nauczymy, dopiero wtey pojdziemy dalej
mamy tez taki mechanizm, ze przyzwyczajamy sie, adaptujemy do nowych okolicznosci, gdy sa negatywne, przekraczamy kolejne granice i coraz trudniej o takie dno, ktore by nami wstrzasnelo, bywa to przeklenstwem, a bywa tez mechanizmem obronnym
zwykle kiedy znow wracamy na stare koleiny, mamy dosc silne juz mechanizmy ostrzegawcze i w zaleznosci od tematu oraz nas samych, odwagi, uczciwosci, dosc szybko reagujemy
wiedza to duza rzecz, ale dosc czesto sabotujemy mozliwosc wlasnego rozwoju, bo wg mnie nie jestesmy gotowi na zmiany jakie bez watpienia ze soba niesie owa wiedza,
innymi slowy, zgadzam sie z opinia, ze ludzie zyja tak jak sa w stanie w danych okolicznosciach

nudziarz

tam się zmieniamy...
ludzie po zawale do palenia wracają .....

lulka

ws

a bo nie zmieniamy sie w kogos innego, tylko jak mamy szczescie, jak dostajemy szanse, to czasem mozemy dotrzec do nieznach sobie wczesniej obszarow, jak zdradzony maz, co sie przemienil w lamacza serc, okrutnika

, mial to zawsze, ale musiala sie wydarzyc przepasc, by mogl po to siegnac, teraz wiedzac ma wybor, a to jest nie do przecenienia

ws

chcialabym olsnien doswiadczac jak najwiecej, nie mniej nie lacze tego z rozstawaniem sie ze soba, ale z laczeniem sie ze soba

Mati · Gość