po 30-tce

slepa i brzydka

Zastanawia mnie ostatnio fenomen damsko-męskiej przyjaźni. Obawiam się oczywiście, że opinie w tym wątku będą bardzo uproszczone - istnieje/nie istnieje, nawet bez próby uzasadnienia. Spodziewam się płaskich, jednowymiarowych stwierdzeń, licząc jednocześnie, że ktoś może mnie zaskoczy.

Internetowe cytaty pełne są przemyśleń bardzo skrajnych.
Wierzący w nią twierdzą, że kto prześmiewa, nie doświadczył.
Inni dopatrują się skrywanej tragedii jednej ze stron, czyli godzenia się na znajomość niespełniającą oczekiwań i być może przynoszącą jakieś cierpienie, choć to mimo wszystko mniejsze zło.

Są tacy, którzy kategorycznie twierdzą, że to miłość, bo jeśli istnieje więź między dwiema osobami różnej płci, to może to być tylko miłość (prowadząca w domyśle do związku). Może faktycznie kwestia utylitaryzmu takiej znajomości ma tutaj znaczenie - w końcu z samej przyjaźni ani seksu, ani dzieci, ani założeń odnośnie kresu nie da się nakreślać, ma zwyczajnie trwać. No więc w sumie, po co?

I ta mnogość założeń, że przyjaźń potrwa do pierwszego pocałunku, że po seksie to już nie można się przyjaźnić, że eks-partnerzy nie mogą żyć w zgodzie i przyjaźni, a wyjątkowo przyjaźń taka może mieć miejsce tylko pod warunkiem że, jedno jest gejem, i takie tam...

Przyglądam się moim wieloletnim przyjaźniom z mężczyznami; analizuję ich składowe, które były katalizatorem różnych skrajnych często odczuć. Wiele z nich przepełnione było na jakimś etapie nadzieją lub pragnieniem, wyzwalając niesamowite seksualne napięcie. Pozwalały je także tradycyjnie rozładować. I co? Trwają. Relacje odnalazły jakiś balans, utrzymujący się poprzez proporcje zaufania i sympatii, posuwając się naprzód siłą z znikąd i pewnie donikąd, a i cielesność przestała odgrywać jakiekolwiek znaczenie.

nudziarz

Problem damsko-meskiej przyjaźni jest dokładnie jeden .
Slownie - JEDEN
Czy obie strony równie "przyjacielsko" go postrzegaja.
Jesli tak... szkoda czasu na dywagacje
Jesli nie - szkoda czasu na dochodzenie jej niuansów, bowiem drug strona mysli o tym zupelnie inaczej.

slepa i brzydka

Tych płaskich odpowiedzi chciałam uniknąć. Widocznie na każdym spotkaniu ktoś musi powiedzieć: Może być tak lub tak. Dziękuję za uwagę. Tych dyskutantów lubię najbardziej. Dziękuję nudziarzu za głos.

nudziarz

Ależ prosze uprzejmie.
Nie ma to jak wywolac duskusję oczekując i wymagając iz jej przebieg będzie dokladnie zgodny z naszymi oczekiwaniami.
Może najlepiej od razu ją podsumować ?

slepa i brzydka

Po co? Przecież to zazwyczaj robi pierwsza osoba, która wypowiada się w wątku.

Pasztet

Od jakiegoś czasu przestałem klasyfikować relacje, pozbyłem się (a przynajmniej się staram) tendencji do wrzucania ich w jakieś zdefiniowane szuflady, bo po prostu każda relacja z każdą z osób, które w jakiś sposób są mi bliskie, jest inna. I od tego czasu dużo lepiej te relacje funkcjonują. I wydaje mi się, że właśnie dlatego dobrze im to robi, że zamiast skupiać się na pilnowaniu, czy jakaś relacja mieści się w ramach tej czy innej definicji (przyjaźń, intymność, koleżeństwo itp.), czy może w jakichś aspektach poza nie wychodzi, wolę podchodzić do nich z otwartością, uważnością na drugą osobę, ciekawością i szczerością. A to, jak je nazwać - jakoś mało mnie zajmuje.

PS. Z mężczyznami bliskich relacji w zasadzie nie mam. Więc to powyżej chyba w temacie się mieści.
PS2. A swoją drogą, dlaczego ten topik jest w tym właśnie dziale? Think

Pochodzenie O-Ren Ishii

A ja nie wierzę w przyjaźń damsko-męską. Raczej nie zaskoczę nikogo nowymi teoriami ale i tak się wypowiem Angel

Generalnie, zbyt jesteśmy różni żeby zaistniała przyjaźń - nie mając wspólnych zainteresowań, trudno żeby "znajomość" przeszła do fazy "znajomości zażyłej" która po 15 latach trwania zamienia się w "przyjaźń".
Owszem, można mieć jakieś "koleżanki" ale to takie punkty na orbicie - nie ma to nic wspólnego z przyjaźnią.

W związku z powyższym, radziłbym wystrzegać się kolesi podających się za "przyjaciela". Na 90% coś jest mocno nie halo (albo rwie na litość, albo jest pedziem albo seryjnym mordercą Blue_Light_Colorz_PDT_02

) No bo co ? Naprawdę koleś wolałby serial z przyjaciółką zamiast browca z kumplami w knajpie z bilardem ? Naprawdę ?

mailo

Zgadzam się z powyższym postem, ponieważ b ważnym aspektem przyjaźni są wspólne spędzanie czasu i zainteresowania jak wspomniał PORI. Płeć w dużym stopniu determinuje nasze zainteresowania więc takie przyjaźnie są dla mnie raczej egzotyczne. Żeby się nie rozpisywać polecam temat:

http://www.trzydziestki.fora.pl/te-sprawy,6/skomplikowane-relacje-damsko-meskie-czyli-mars-i-wenus,4608.html

Pasztet

Z dwóch powyższych postów wynika, że przyjaźń jest jakoś zdefiniowana, że 15 lat, że z kumplami na bilard itp.
Byłem ostatnio na Łazienkowskiej z ekipą, z którą się dobrze bawię, która solidarnie pilnowała mnie przed moimi nieostrożnymi próbami kibicowania zarówno Legii (co było ok), jak i Lechowi (co mogło spowodować mały zamęt na trybunach). Jednego z nich mógłbym nazwać przyjacielem, ale nie dlatego, że się długo znamy, ale dlatego, że zdarza nam się rozmawiać szczerze, w poczuciu zaufania i bliskości. Ale większość takich relacji mam z kobietami.
I jasne, przez długi czas przywiązałem się do koncepcji, że taka bliskość może się zrodzić jedynie ze wspólnej intymności, która w miarę jej wygasania (albo i nie) prowadzi do bliskości dusz. A od jakiegoś czasu, po odrzuceniu tego nie wiem skąd wziętego warunku, mam świetne, bliskie, cenne dla mnie relacje z kobietami, z którymi nie spałem i nie było nawet cienia zamiarów z obu stron. A jednak zaufanie i bliskość się pojawiały. I rozmowy od wieczora do rana. Ale też brak kontaktu przez miesiące, czy lata. I naturalny powrót do tego samego poziomu bliskości, jakby przerwy w ogóle nie było.
Myślę, że taka przyjaźń jest możliwa. Przyjaźń między dwojgiem ludzi, bez zwracania uwagi na płeć.

slepa i brzydka

Zabawne takie rady: Wystrzęgaj się mężczyzn moja droga, bo cię skrzywdzą. Widzę PORI, że jesteś tradycjonalistą - kobiety nie mają Ci nic więcej do zaoferowania poza tym, co upatrujesz w relacjach umocowanych tradycją. To oczywiście dobre; niczego nie zyskujesz, niczego nie tracisz.

Zastanawia mnie jednak takie przekonanie o złu mężczyzn. Szczęśliwie pozostaje jeszcze 10% dobrych owieczek, które potulnie pragną rozmowy i poszerzania horyzontów. Oby zawsze tylko na nich trafiać. Angel

I oboje razem z mailo faktycznie macie typowo męskie hobby, zainteresowania i spędzacie wolny czas w męskim towarzystwie? Ciekawe. Think

Zakrawa mi nawet trochę na izolowanie się od kobiet, tak przynajmniej wnioskuję z tonu tych postów. Coś strasznego musi być w tych kobietach dookoła.

Osobiście trudno byłoby mi wytrwać w całkowicie damskim świecie. Mężczyźni wiele mi dają. Kobiety też, choć to nie temat tego wątku.

Może to wynika z osobniczej natury danego człowieka. Był czas kiedy pracowałam w męskim gronie i wykonywałam te same zajęcia, co oni. Pracowałam dobrze. Czułam się w pełni kobietą. Będąc bardzo otwartą na kwestie damsko-męskie, odnajdując się w pełnym spektrum tych relacji, kiedy teraz pracuję w mega sfeminizowanym środowisku, czuję się często jak mężczyzna. Nie powiem, że kobiety są cudowne - znam ich zbyt wiele, ale jednak znam też wiele kobiet, które są fantastyczne: otwarte, życzliwe, dowcipne, zaskakujące i pociągające. To też jest w sumie ciekawe. Think

Kobiece przyjaźnie. Może zwyczajnie, zagadnienie jakiejkolwiek przyjaźni jest ciekawe i trudno definiowalne.

bosska

Formalny

Poczułem pewne onieśmielenie gdy pojawił się ten temat. Onieśmielenie wynikało z obawy, że jako przedstawiciel jednak innego pokolenia nie mam pewności czy moje rozumienie przyjaźni - tak jak wiele innych, jest nadal aktualne. Teoretycznie nie powinno wiele się zestarzeć...

Uspokoiłem się jednak gdy czytam to co do tej pory zostało napisane... W zasadzie to co można znaleźć we wpisach Ślepej i Paszteta bardzo mnie przekonuje - to także moje widzenie przyjaźni. Jestem całkowicie przekonany, że istnieje przyjaźń damsko męska. Nie przeszkadza mi w tym przekonaniu, że pojęcie przyjaźni nie jest w rzeczywistości do końca "definicjowalne" a właściwie może mieć wiele definicji.
Mnie urzekła usłyszana wiele lat temu jedna z nich i tak właśnie między innymi przyjaźń rozumiem:

Friends are angels who lift us to our feet when our wings have trouble remembering how to fly.

(Przyjaciele są jak anioły, które unoszą nasze stopy (nas) gdy nasze skrzydła zapominają jak latać)

Czy to ważne kto jest takim przyjacielem - kobieta lub mężczyzna?
Powtarzam więc: w moim przekonaniu istnieje przyjaźń damsko męska...

mailo

slepa i brzydka

No coz. Nie przewidzialam w odpowiedziach braku takich potrzeb. To jest dopiero ciekawe. Moj komentarz byl niesluszny. Think

Pochodzenie O-Ren Ishii

slepa i brzydka

bosska

Seeni

Generalnie zawsze częściej przyjaźniłam się z przedstawicielami płci przeciwnej. Po prawdzie, jeżeli udało mi się nawiązać bliższe relacje z kobietą- to zdecydowanie taką, u której przeważały cechy męskie. W wieku dziecięcym nie wywoływało to żadnych problemów, jak byłam starsza - czasami- ale raczej były to problemy zgłaszane przez osobiste narzeczone moich przyjaciół.
Uważam, ze jeżeli z kimś woziło się placki z błota luksusowym wózkiem dla lalek, razem z nim wykradało kanapki Jackowi K. z IV B, w starszych klasach wspólnie podpijało wino z baniaczka to nie ma bata, żeby nagle w tym kimś się zakochać i nie ma bata, żeby go nie kochać od zawsze na zawsze, ale bez przynależnej relacjom męsko- damskim dzikiej namiętności.
(czy namiętności jakiejkolwiek)

Mati

Pytanie tylko czy te wszystkie relacje, rozmowy, poczucie zrozumienia i jakiegoś braterstwa dusz można nazwać przyjaźnią? Czy trwają pomimo, przetrwały burze i próby czasu?

slepa i brzydka

U mnie to już w dekadach się liczy, więc to chyba dobrze świadczy.