po 30-tce

Kewa

Dla mnie pomoc w umieraniu samobójcy, a pomoc w umieraniu ciężko chorego, który sam nie może odebrać już sobie życia to dwie różne eutanazje. W pierwszym przypadku nie nazwałabym tego nawet eutanazją, ale współsprawstwem, a nawet morderstwem (osoba nieszczęśliwie zakochana nie jest świadoma swoich czynów - jest niepoczytalna

). Od zawsze ludzie targali się na swoje życie: skakali z mostów, wieszali na klamkach, brali środki farmakologiczne... Zamiast pozwalać zrzucać im odpowiedzialność za swój czyn na osoby trzecie, lepiej starajmy się im pomóc. Rozmowa, wskazanie drogi, przytulenie, to wszystko co możemy zrobić.

kufa

Pozostawienie sznurka temu co się wczoraj powiesił w celi, po spowodowaniu wypadku po pijanemu,
to współsprawstwo?

Kewa

animavilis · Gość

Ron

animavilis · Gość

Lekarz tak. On ma ratować życie, a nie rozstrzygać moralne dylematy i zastanawiać się, czy w myśl primum non nocere, w takim przypadku, nie większą szkodą jest ratowanie na siłę.
Ale ktoś postronny? Czy powinno się zmuszać kogoś zdeterminowanego, by umrzeć, do życia?

Ron

No zasadniczo przyjmujemy tu założenie, że każdy jest właścicielem swojego życia i może sobie z nim zrobić co chce. To zasadniczo nie jest wcale oczywiste. Być może właściwiej jest traktować życie jako dzierżawę wobec, której ma się obowiązek dbania o nie. Już bardziej logiczne jest, że właścicielami życia są rodzice, bo te życie stworzyli, a jakoś nie ma koncepcji, żeby decydowali o zabiciu dziecka. Znaczy się kiedyś była i uznano, że jest do bani.

animavilis · Gość

Tak, wierzący może postrzegać swoje życie, jak piszesz, jako "dzierżawę" od Boga, coś co przez Boga zostało mu dane i co Bóg tylko może mu odebrać, niewierzący raczej takich dylematów nie mają. Są zresztą tacy, którzy uważają, że samobójstwo jest częścią boskiego planu, więc nie odbywa się wbrew woli Boga, ale jest czymś, co Bóg temu komuś przypisał.

Natomiast trudno mi sobie wyobrazić, jak dorosła, dojrzała wręcz osoba może uważać swoje życie za "własność" rodziców, tym bardziej, że dziecko często jest darem przypadkowym, a zdarza się, że i niechcianym.

Ron

animavilis · Gość

Ron

animavilis · Gość

Robię takie założenie i taką mam zachciankę, bo nie znajduję innej odpowiedzi, która byłaby równie racjonalna.
Co za kręcenie się w kółko Blue_Light_Colorz_PDT_21

Teraz Ty: no więc kto, jeśli nie ja? Angel

szeol

Ron

Kewa

Nie, no jakiś zgrzyt. Skoro ja sama muszę zdecydować co mam jeść (nogę zdrowo, lub nie), co pić (j.w.), czy się zaszczepić, czy nie, czy się wysypiać, czy balować do rana, to jak można wysunąć tezę, że nie jestem swoja? Że moje życie tak naprawdę do mnie nie należy?

Nawet Pan Bóg (z szacunkiem dla wierzących) dał nam wolną wolę, to rzecz najcenniejsza i zaprzeczanie istnieniu wolnej woli, to zaprzeczanie sensowności boskiego planu.
Po emotkach wiem, że się nie dogadam z Ronem, ale próbować zawsze można Angel

animavilis · Gość

Wykręcasz się, Ron. Odbierasz samobójcy prawo do decydowania o swoim życiu, a jednocześnie sam nie wiesz kto, jeśli nie on sam (nie my sami) miałby takie prawo posiadać.
Wyraźnie napisałeś, że nie jesteśmy właścicielami swojego życia. Naturalnym więc jest, że pojawia się pytanie, kto nim jest. Pytanie, na które nie potrafisz odpowiedzieć.

bea.ta

Mamy prawo do samobójstwa, mamy prawo decydować o własnym losie . O ile nie mamy wpływu na narodziny tak na śmierć możemy mieć.
To jest prawo ludzkie, wynikające czasami z całkowitej bezradności człowieka wobec życia. Prawo boskie, zakładając, że takowe istnieje będzie nas po śmierci rozliczało z życia i jego zakończenia.
Wiara w życie po śmierci, w Boga to jest jedną z przyczyn powstrzymujących potencjalnych samobójców. Ale skoro Bóg jest dobry i sprawiedliwy to nie może karać za besilność , która skłania wielu zrozpaczonych ludzi do samobójstwa. Przecież jesli to On nas stworzył, dał wolną wolę, musi mieć więc jakiś sposób na rozstrzyganie takich kwestii. Think

Ron

Ron

bea.ta