po 30-tce

Kewa

Coś jest złego w powietrzu, w tempie życia, w nas. Mój formalnie stomatolog a praktycznie lekarz od wszystkiego polecił mi książkę: Zespół psychologiczno-jelitowy GAPS, dr Natashy Campbell-McBride. Zamówiłam i czytam, jednak z wrodzonym sobie sceptycyzmem. Autorka jest neurologiem i dietetykiem. Wyleczyła swoje dziecko z autyzmu. Co ważne, nie namawia do przerwania terapii, nie lekceważy badań naukowych. Twierdzi jedynie, że wszystkie choroby, a zwłaszcza psychiczne zaczynają się w jelitach. Jako typowy jelitowiec muszę przyznać, że, cholera, ma rację. Polecam.

rosegreta

Nie wiem czy wszystkim... może tylko tym mniej odpornym...
Takie pytania należałoby zadawać fachowcom.
Czasem chciałabym być nieczułą francą. Co to nic nie będzie ją ruszać i nic nie będzie dostrzegać prócz własnego nosa...
Nie wiem, wiem, że jak mam sporo emocji to po prostu biegnę przed siebie...
I wcale bym nie chciała mieć tego modnego wg niektórych główna, ale ma się takie tendencje i już...
Poza tym, jesteśmy zaprogramowani na 40 lat życia, a obecnie żyjemy na kredyt, więc cóż się dziwić...

rosegreta

Kilo OK

Wyścig szczurów....

Zastosujcie dietę paleo, czyni cuda. W pelicie w nikt nie dożywał 40-stki.

bosska

animavilis · Gość

rosegreta

Może i Cię Anima frustrują te sposoby ale działają

I trzeba szukać, tego konkretnego, który jest nasz, który działa na nas.
Nie dzielę się z Wami swoim doświadczeniem dla współczucia jak tu jedna forowiczka mi insynuuje, a dlatego, że może komuś coś się przypada...
Mnie czasem czyjeś doświadczenia pomagają, podzielenie się nimi.
Współczucie mam w dupie, pragmatyczna jestem z natury.
Pamiętam sytuację ze szpitala po urodzeniu Miśki. Wtedy nie wiedziałam czy śnię, czy to koszmar, film czy prawdziwe życie. Taka maligna.
Przysłali mi panią psycholog. Pewnie dlatego, że odmawiałam brania leków. Wkurzali mnie strasznie, bo mnie w ogole nie słuchali. Pani psycholog, młode dziewczę usiadła przede mną na krzesle. Siedziałam na łóżku, w pozycji tureckiej, myśląc o tym kiedy się obudzę. Ona do mnie : mogło być gorzej. Spojrzałam na nią i powiedziałam : mogło byc lepiej. Pani wyszła, bo rozmowa nam sie nie kleiła. Nie miałam ochotę na rozmowę z nią. Ludzie robią dobre lub złe wrażenie. Ona zrobiła na mnie złe.
Z całego personelu tylko jeden lekarz wydał mi sie normalny. Przyszedł do mnie, usiadł przy mnie na łóżku, przytulił mnie i spytał się czy już postawiono Miśce diagnozę.
Reszta to gnojki i szkoda o nich pisać. Był np taki, który nie czytał kart pacjentów. Wpada do mnie i pyta : mama a gdzie dziecko...

Powiedziałam krótko : proszę wyjść. Przeprosił później, ale wtopę zaliczył...
Miało być o sposobach, tzn. chciałam bronić tych frustrujących, mdłych rad.
Trafiłam na fajnego (nie lubię tego słowa, ale brakuje mi innego określenia w tym momencie) terapeutę-psychologa. Zdziwił mnie, bo nie było durnych testów i głupich pytań. Był niepozorny, drobny człowiek...
A jednak, ma poczucie humoru tzn. moje rozumie... chyba

I wcale nie muszę sie otwierać, ani tym bardziej szukać przyczyny. Ot, po prostu wymienia sposoby a ja testuję na sobie. I działają.
Cały pic polega na tym, że odwracasz swoją uwagę od rzeczy które akurat ciążą. Mam atak duszności, gorąca, klaustrofobii wyobrażam sobie przestrzeń, cała pokrytą lądem i lodowaty wiatr... I czuję chłód, powaga. Nie wiem jak to działa. Po prostu przekierowywuję swoje myśli... Nie poddaję się tym niepożądanym w danym momencie.
Koleżance, której robi się słabo w marketach przy kasie, nie dlatego, ze wysoki rachunek, po prostu stoi w kolejce, poradził aby spróbowała liczyć gumy np. Podobno jej pomaga. Moja dentystka kazała mi kiedyś liczyć oświetlenie w jej gabinecie przy zabiegu...
Ot, banały ale leczą.
Cierpiałam na bezsenność. Włączam muzykę, takie plumkanie i zasypiam. Zasnąc też pomaga książka.
Zaczęłam tez oglądać programy typu "słodkie dzieciństwo" lub salon sukien ślubnych. W życiu sie o to nie podejrzewałam, ale to sa pozytywne programy, takie slodkie i wszyscy tam szczęśliwi i mnie też to tak nastraja.
Podobno pomagają też kabarety lub czytanie dowcipów...
Ma być śmiech, sporo śmiechu.... Kurcze ja jestem smutnym człowiekiem, lubię sobie pobiadolić i popłakać, a tu...

No cóż, mózgu mi nie wymienią.

Choć super wygląda w tych wszystkich rezonansach, tomografach i zapisach fal... Powaga

Ostatnio staram się nie znienawidzić mojej przełożonej bezpośrednio...

Nie chcę złych emocji... I nie chcę tabletek... Mają się ze mną na tym świecie...

Dobrej nocy

bosska

urzekła mnie twoja historia.

bosska

bosska

letnisztorm

Kewa

A ja się obecnie składam. Chociaż powinnam pewnie napisać "zwijam" w opozycji do tego co robiłam przez ostatnie lata, czyli rozwoju. Składam jest bardziej adekwatnie, albo ograniczam. Spadło na mnie w ostatnim czasie kilka klęsk, no może ciosów zaledwie, ale takich, na które absolutnie nie byłam przygotowana. Jednocześnie zawodowo porwał mnie łagodny rozwojowy nurt. Nagle zdałam sobie sprawę, że mi się już nie chce dociskać, że ważne sprawy mi uciekają, że mój czas się kurczy. Zakończyłam więc działalność gospodarczą, bo nie chce mi się zabiegać o klientów, zostawiłam tylko umowę o pracę (2/5) i zawarłam jeszcze dwie w niepełnym wymiarze . Mogę iść na zwolnienie, mogę korzystać z urlopu, mogę się urywa gdy muszę. Mam luz. Poczułam zatem ten moment, by odpuścić, wsłuchałam się w siebie i złapałam rytm. Nie mam poczucia przegranej,przeciwnie - mam poczucie sprawczości,przynajmniej w sferze zawodowej.

bosska

życie składa się z kawałków, wystarczy tylko je pozbierać.
coś się kończy, coś zaczyna.
co nie zabije, to wzmocni.

takiego typu tekstów pełno jest w necie.
nigdy nie jest tak, że zawsze ma się z górki, bo życie to sinusoida. każdemu z nas przytrafiają się różne klęski i świat nie raz zawalił się nam na głowę. pewnie też zrobi to z kilka razy jeszcze.
ważne jest, jak do tego podchodzimy, co z tym robimy, jakie mamy zdolności adaptacyjne, czy bierzemy się w garść, co z tego wynosimy, czy też ciągle biadolimy i użalamy się nad sobą. każda zła chwila przemija, bo nic nie trwa wiecznie. ta, gdy biadoliomy nad sobą, też powinna kiedyś się skończyć.

zresztą, z tego, co piszecie, to Wy obie, Letnia i Kewa, jesteście najlepszym przykładem, że nawet złe rzeczy, które nam się przytrafiają, można przekuć w coś dobrego.

letnisztorm

Czasem można a czasem kończy się to źle. To bardzo cienka linia. Jeżeli ktoś ma barierę przed "biadoleniem" może przegapić chwilę kiedy konieczne jest już zwrócenie się do kogoś o pomoc.
Bo przecież trzeba być takim silnym zamiast narzekać.

bosska

Pochodzenie O-Ren Ishii

bosska

wyobraź sobie, że te najbardziej stresujące kwestie oddelegowujesz na innych pracowników. na trochę jest ok, ale po dłuższym czasie zaczyna im się to nie podobać. koleś zaś coś sobie robi, żona pozywa firmę, bo przecież uprzedzała, a mąż zostawił list. w większości takich przypadków firmy idą na ugodę i płacą odszkodowania. jak rozumiem, Ty masz zapewniony awans, a prezes klepie Cię po plecach.

człowiekiem trzeba być zawsze, ale człowieczeństwo nie wyklucza rozsądku.
generalnie paolo coelho Ci się przyda

.

letnisztorm

Odporność na stresy jest ważną cechą pracownika, jednak nie jedyną i nie najważniejszą.
Bywa tak że ci najbardziej wartościowi są najmniej i vice versa.
Dobry kierownik szuka złotego środka a nie idzie na łatwiznę.