po 30-tce

letnisztorm

Niedawno miałam szkolenie na ten temat i przyznam szczerze że cienka jest ta linia dzieląca zachowania powiedzmy właściwe ale nacechowane pewnym krytycyzmem czy wymaganiami pracy z postępowaniem mobbingowym.

Takie cechy mi głównie utkwiły:
- że wcale nie musi to zachowanie wywoływać u kogoś poczucie niskiej wartości czy nieprzydatności ale wystarczy że ktoś do tego zmierza.
- że mogą to być współpracownicy który wspólnie doprowadzają do odizolowania kolegi,
- że postępowaniem takim jest ograniczaniem dostępu do informacji związanych z pracą, brak zlecania pracy, czy zabieranie tej już powierzonej,
- dawanie pracy poniżej kwalifikacji.

Powiem szczerze że znam kilka osób z mojej pracy które skończyły z ciężką depresją, nie myślałam o tym pod kontem mobbingu ba wszystko było nad wyraz kulturalne i miłe. A jednak...

bosska

mobbing to trudne zjawisko zwłaszcza do udowodnienia, głownie z tego powodu, o którym piszesz - tej cienkiej linii, ponieważ pracodawca ma zawsze jakieś usprawiedliwienie na swoje zachowanie. mobbing następuje powoli i pomału wciąga ofiarę. na początku jest prawie niedostrzegalne, człowiek łapie się dopiero, jak już porządnie wdepnął i zaczyna odbijać się od ściany.
najlepiej jest zaufać swojemu instynktowi i jeżeli czujemy, że coś jest nie tak i że to trwa już od dłuższego czasu, zwiewać. to trochę jak tkwienie w toksycznym związku - im dłużej w nim jesteśmy, tym trudniej jest nam się z niego wyrwać. czasem najlepszym wyjściem jest ucieczka, nawet, gdy ma się kredyty i brak perspektyw dobrze płatnej pracy.
bycie pracownikiem mobbingowanym niesie ze sobą wiele negatywnych aspektów, nie tylko zdrowotnych (jak nerwica, depresja czy objawy psychosomatyczne) ale także wpływa na życie prywatne i rodzinne, determinuje je i stopniowo niszczy.

Seeni

Najgorsze jest, że trzeba być uporczywie i ciągle mobbingowanym.
Przeciętny pracodawca mobbinguje raz na jakiś czas, potem sobie robi przerwę, potem znowu mobbinguje. Nie ma ciągłości- nie ma mobbingu.

letnisztorm

animavilis · Gość

Ogólnie rzecz biorąc, odczuwam pewne zniechęcenie w stosunku do pracowników (jak również związków zawodowych). Wszyscy dużo pyszczą za plecami, ale mało robią. W związku z czym, jeśli próbuje się coś robić pro publico bono, to wychodzi gorzej, niż gdyby się nic nie robiło a, na dodatek, w oczach większości zostajesz oszołomem.
Dlatego nie odczuwam specjalnego współczucia, gdy przełożony kogoś mobbinguje albo, jeśli nawet niedokładnie to robi, to jest, w każdym razie, jakoś tam szkodliwy dla danej jednostki. Jak ktoś jest owcą, to już tą owcą zostanie. Ja wolę być oszołomem, ale we własnej sprawie.

Seeni

Taaak, całkowicie zgadzam się z Animą. Absolutnie nie obchodzi mnie los gnębionych współpracowników ( no może czasami i tylko niektórych), bo poniekąd kowalują swoje życie. Jestem jednak naturalnym oszołomem w każdej własnej sprawie. Czasami podejmuję walkę pro publico bono, gdyż walkę też mam we krwi, albo gdy uznam, że idea tego wymaga. Ogólnie przepełniona jestem jednak znacznym cynizmem.

sir Francis Drake

animavilis · Gość

a jaka jest hard?

sir Francis Drake

animavilis · Gość

sir Francis Drake

letnisztorm

Kewa

W zasadzie, czas jest kluczowy. Trafne porównanie ze szklanką. Po pewnym czasie nawet siłacz i twardziel zaczyna bić się z myślami: czy aby "racja nie jest po środku", "czy na pewno nie zawiniłem", itp. Zmienia się myślenie o sobie samym. Najlepiej w takim przypadku, gdy zaczynasz się wahać brać nogi za pas, albo walczyć. Nie wolno tkwić w mobbingu, bo jest wyniszczający. Chyba najwięcej takich sytuacji spotkało mnie w służbie zdrowia. Stąd pewnie często zmieniałam oddziały. Gdy przez pół roku zastępowałam oddziałową i miałam w końcu ostatecznie stanąć do konkursu, połączono dwa oddziały i oddziałową została przywieziona w teczce ta z oddziału drugiego. Ponieważ niespecjalnie zależało mi na funkcji uspokajałam sytuację wśród koleżanek i nie protestowałam przeciwko niesprawiedliwości. Jedynie ze mną oddziałowa nie przeszła na "Ty", a wreszcie zaczęła mobbingować moje zwolenniczki. Niektóre przeciągnęła na swoją stronę pochlebstwami i mizdrzeniem się. Również w stosunku do lekarzy była wielce usłużna i... posłuszna. No, taki typ kameleona. Do mnie syczała i ustawiała mi w grafiku najgorsze dyżury. Bardzo wkurzało ją, że studiuję i potrzebuję wolny co drugi weekend. Szczytem było, gdy wlepiła mi w niedzielę, gdy moje dziecko szło do komunii, dniówkę. Na szczęście wycofała się z tego, gdy oznajmiłam, że mam gdzieś jej grafik, a do pracy i tak nie przyjdę. Najpierw moja bliska koleżanka wyjechała do Niemiec, potem odchodziły kolejne, a wreszcie i ja. Najbardziej mam żal do zarządu, ponieważ sytuację opisałyśmy, domagaliśmy się mediacji, a skończyło się na tym, że oddziałowa "jechała" po nas jeszcze bardziej. Nigdy nie śmiała powiedzieć mi w oczy czegoś obraźliwego, za to chętnie wyżywała się obgadując na prawo i lewo. Kilka razy wytknęłam jej błąd medyczny (np. podawanie leku dwóm pacjentom tą samą strzykawką, pomylenie dawek), co jeszcze bardziej ją rozsierdziło. Odeszłam, a ona nadal tam pracuje. Skończyła studia i chyba ma się nieźle. Gdy zdarzyło mi się przy okazji operacji teściowej tam zajrzeć była cała w uśmiechach. Trochę mi żal, że głupota i podłość triumfuje, ale muszę z tym żyć

letnisztorm

Radczyni prawna z którą pracowałam, prawdziwa lwica, pewna siebie, silna, zawsze ją podziwiałam za opanowanie, przegrała ważną dla firmy sprawę w sądzie. Konsekwencje były bardzo niekorzystne ale dokumentacja prowadzona przez księgowość przesądziła o tym że nie było argumentów.
To było 2007roku, powoli, kulturalnie i miło, jej autorytet zaczął być podkopywany, jej opnie zaczęto dawać innym prawnikom do sprawdzenia, odbierano sprawy, szeptano i krytykowano do pracowników za jej plecami.
Długo się trzymała, nadal stwarza pozory twardej ale prywatnie cierpi na ciężka depresję.

Nie uciekła, jest rok przed emeryturą, obliczyła swoje siły na przetrwanie, ale widzę że każdy dzień tam dla niej to jak chodzenie po rozżarzonych kamieniach.

Stefan

Kewa

Annok

Pochodzenie O-Ren Ishii

Ostatnio wszyscy wokół dostają depresji lub nerwicy (lub kombo). wtf ?

bosska

myślę, że to modne jest i w jakiś sposób można sobie wytłumaczyć swoje niepowiedzenia i błędy. taka ucieczka zamiast wziąć się w garść, alleluja i do przodu. nie wyszło? ok, wyciągam wnioski na przyszłość, podnoszę się i żyję dalej. a tak, mam depresję i jest prościej. nie trzeba się mierzyć ze swoją słabością, tylko zwalić to na depresję/nerwicę. ludzie często to wykorzystują.

prawdziwa depresja to podstępny wróg i tak łatwo się nie ujawnia. ludzie są wycofani z życia, bez chęci. wierzę też, że długotrwały mobbing może przyczynić się do depresji, a na pewno do nerwicy. dlatego przy pierwszych oznakach mobbingu należy zwiewać, zanim nas wciągnie i będzie znacznie trudniej.

Pochodzenie O-Ren Ishii

Ja poważnie mówię - wtf ??

U mnie za ostatnie 3 lata - dyrektor wywalił kopyta (lat 39), koleś dostał padaczki (lat 41) - diagnoza - na tle nerwowym, drugi poszedł w piątek do domu, w poniedziałek napisał że chory (uznałem że zapił Blue_Light_Colorz_PDT_02

), w kolejny poniedziałek - nerwica i depresja (diagnoza lekarska, wypis ze szpitala - zero ściemy). Także pytam - wtf ? Ja mam latek 38 i zaczyna mnie to martwić jak się kończą kolesie ok 40-tki...

(no chyba że to ja mobbinguję i harrasuję i to wszystko moja wina Blue_Light_Colorz_PDT_02

)