po 30-tce

lulka · Wysłany: Śro 15:46, 28 Mar 2007 Temat postu:

Brak podjazdów i odpowiednich elementów infrastruktury ułatwiających życie niepełnosprawnym jest w naszym kraju żenujący. (Za mało powiedziane). Tak samo z pracą. Niepełnosprawny nie dosyć, że pokrzywdzony przez los ma zawsze pod górę.
Co to za kraj w którym tak się bez przerwy wałkuje temat aborcji, a potem wszyscy wszystkich mają w dupie?
Nie jestem zwolennikiem państwa socjalnego bo nie wierzę już w bajki.
Jednak skoro my, ludzie jesteśmy tacy humanitarni to chyba powinno nas być stać na to by ułatwić życie niepełnosprawnym?
Co do traktowania - myślę, że mam podobne zdanie do Niebieskiego.
Sami wiecznie powtarzamy - są przecież tacy sami. Więc dlaczego traktować ich inaczej?
Na space był dział niepełnosprawnych. Nieraz tam wchodziłam sobie poczytać. Ci ludzie są często mądrzejsi od nas. Poprzez swoje doświadczenia mają o wiele głębsze przemyślenia. Naprawdę ich podziwiałam.
Pisząc to zupełnie odcinam się od tematu obok.
Tam wyrażałam opinię, że dziewczyna powinna dostać odszkodowanie. Tak samo jak normalna, zgwałcona kobieta. Bydlak pójdzie siedzieć, ale ona będzie się borykać z tym wiele lat. I nie chodzi o to, że ma sobie umilać życie kupując fatałaszki - choć wiadomo, że zrobi co chce. Powinna dostać szansę żeby móc się leczyć (psycholog, psychiatra, terapeuta...itd.).

stara_reklama · Gość

lulka

Kasztanka · Gość

stara_reklama · Gość

Kasztanka · Gość

Poszukaj sobie w statystykach (ale wyjatkowo nie w tych forumowych) jaki juz mamy procent niepelnosprawnego spoleczenstwa.

P.S. Komus brakuje argumentow i irytacja mu nie sluzy.

stara_reklama · Gość

bo ja · Wysłany: Śro 19:44, 28 Mar 2007 Temat postu:

http://www.trzydziestki.fora.pl/viewtopic.php?t=400&postdays=0&postorder=asc&start=0

zagladałeś tam Niebieski?

a przy okazji polecam przeczytanie [link widoczny dla zalogowanych]
niepełnosprawność wcale nie musi rzucać się w oczy

franek kimono · Wysłany: Czw 11:19, 29 Mar 2007 Temat postu:

Obok faworyzowania lub marginalizowania osób niepełnosprawnych np. niewidomych i słabo widzących jest jeszcze jeden obszar o którym się najrzadziej mówi, a moim zdaniem jest najważniejszy: normalnego traktowania. (i chyba to miał na myśli niebieski).
Większość osób niewidomych jest wychowywanych tak, że boi się uprawiać sport, choćby mogła, dzieciom wiąże się buty (np. m.in. na obozach organizowanych przez Polski Związek Niewidomych), choć powinny umieć robić to same.
Ja np. znam osobę która była słabowidzącą od 19 roku zcia niewidoma całkiem, która nawet nie korzysta z Polskiego Związku Niewidomych (jedyną rzeczą z jakiej od nich korzysta to zegarek pozwalający dotykać wskazówek). Powód? Nie ma zamiaru zamykać się w gettcie, denerwuje ja bierność i rezygnacja z normalnego życia jakiej tam uczą. (Oczywiście PZN jest doskonałe dla ludzi których naturalne środowisko odrzuca lub jeszcze bardziej upośledza, no ale to własnie kwestia nastawienia otoczenia a nie samych niepełnosprawnych)
Osoba o której zaczęłam pisać ma dziecko (dziś super faceta kończącego pedagogikę), pracuje naukowo, podróżuje, gotuje itp. Oczywiście to kwesta wychowania ale i ponadprzeciętnego hartu ducha (nie przejmuje się i nikomu nie skarzy jaik się potłucze lub poparzy) i woli życia sprawia, że ta osoba żyje aktywniej niż wielu pełnosprawnych.
Oprócz realizacji zainteresowań w których brak wzroku nie przeszkadza (muzyka, a ze sportów wędrówki górskie, narty biegówki, jazda na tandemie, nie mówiąc o gimnastyce i pływaniu) chodzi tez na wystawy malarstwa i do kina (z osobami, które mają ochotę jej opowiadać co jest na ekranie), bo interesuje się, jak każdy inteligentny człowiek, wieloma dziedzinami, również tymi, które są dla niej trudno dostępne.
To wyjątek, ktoś powie, i pewnie! ale czy to nie kwestia wychowania i naszego nastawienia do niepełnosprawności o tym decyduje?

animavilis · Gość

Może trochę ad hoc, ale nasunęło mi się w związku z tym, o czym napisała franek.
Widziałam ostatnio na ulicy bardzo drobną niewidomą kobietę z białą laską i dwójką małych dzieci. Widzących. Dzieci były posłuszne, ale brodziły po kałużach, czego ona świadoma, oczywiście, nie była. W pierwszej chwili poczułam coś na kształt przerażenia - przecież ona nie widzi, co dzieci robią! To tylko taplanie w kałuży, ale gdyby przyszło im na myśl coś gorszego? Gdyby się któreś zgubiło? Gdyby wyszło na jezdnię? Czy nie powinny pozostawać pod opieką osoby widzącej?
A później pomyślałam, że to właśnie jest normalność, że ta kobieta żyje tak jak wszyscy, tak właśnie chce żyć i nie mam prawa ani jej współczuć ani oceniać. A przynajmniej, nie powinnam.

Paj · Gość

franek kimono · Wysłany: Czw 12:09, 29 Mar 2007 Temat postu:

Tak

.
Zresztą na pewno dziecko dobrze wychowanej przez swoich rodziców, mądrej osoby niepełnosprawnej przeżyje w życiu mniej traum i zagrożeń niż np. dzieci alkoholików, których mamy w kraju miliony.
Myślę, że byłoby dobrze aby każdy niepełnosprawny człowiek, od momentu swoich narodzin (czy zdiagnozowania) był "inaczej traktowany" tylko w tych obszarach, w których niepełnosprawność faktycznie utrudnia lub uniemożliwa normalne funkcjonowanie czy uczestnictwo w życiu. Rodzice powinni dziecko uczyć od najwcześniejszych lat jak wykorzystwac inne zmysły, kończyny czy atuty intelektualne w celu niwelowania ograniczeń życiowych wynikających z braku widzenia, czy możliwości sprawnego chodzenia itp. No i przede wszystkim nie załamywać rąk nad głową takiej osoby, tylko dowartościowywać i rozwijać w tych obszarach w których może życ normalnie i odnosić sukcesy.
Oczywiście to co piszę dotyczy niepełnosprawności fizycznych. Zostając przy nich sądzę, że najwazniejsze jest by nie przeradzały się one w niepełnosprawność społeczną i psychologiczną. ALe to zalezy od tych zdrowych, przyanjmniej na początku życia, bo potem jest za pózno na zmiany.
W każdym razie faworyzowanie niepełnosprawnych typu "wózek", w konkursie np. poetyckim wydaje mi się groteską i właśnie spychaniem w emocjonalną odmienność i nieprzystosowanie.

Pasztet · Gość

O ile dobrze zrozumialem niebieskiego w pierwszym poscie, to chodzi glowie o nieuzasadnione forowanie niepelnosprawnych w dziedzinach, w ktorych ich niepelnosprawnosc nie ma zadnego wplywu na wyniki ocenianej aktywnosci.
Moj znajomy prowadzi firme, ktora zajmuje sie tzw. teleserwisem, gdzie zatrudnieni sa m.in. niepelnosprawni ruchowo, ktorych praca polega na rozmaitej obsludze telefonicznej, od prowadzenia ankiet, poprzez infolinie, do telesprzedazy. Nie ma zadnego powodu, zeby oceniac takich pracownikow inaczej. Podlegaja takim samym kryteriom oceny jak pozostali. Maja po prostu dodatkowe przywileje, ktore wynikaja z uzgodnionych z lekarzami warunkow (dlugosc i czestotliwosc przerw, prawo do oddzielnych, niekrepujacych boksow jesli maja podlaczone zasobniki do wydalania itp.). Natomiast wymagania co do jakosci pracy sa takie same jak dla wszystkich. I to jest sluszne, jakk mi sie wydaje.

Pamietam jednak dwie historie. Jedna z zamierzchlych czasow, z konca podstawowkie, kiedy to jeden z naszych kolegow w szkole tak nieszczesliwie spadl ze schodow, ze zlamal podstawe czaszki i wrocil do szkoly dopiero po kilku miesiacach. I o ile w miare zrozumiale bylo przymorozenie przez nauczycieli oka na oceny z przedmiotow (nie chiano, zeby stracil rok na powtarzanie), to moj protest wzbudzila propozycja wychowawczyni, zeby dostal ze sprawowania najwyzsza ocene, choc byll jednym z wiekszych lobuzow, oglednie mowiac. Pamietam, ze wiekszosc klasy z oburzeniem zareagowala na moj protest, choc do dzis, nie rozumiem dlaczego ktos, kto wczesniej byl menda niezgorsza, nagle mial zostac potraktowany jak aniolek, tylko dlatego, ze mial wypadek.
Druga historia, to okres czasowej niepelnosprawnosci, jaki doswiadczylem, kiedy polamalem noge w drobny mak na nartach. W nodze i na zewnatrz mialem mnostwo srub, drutow i stalowych szyn i bron boze nie wolno bylo ta noga stapnac przez kilka miesiecy. Okazalo sie wtedy, ze przetransportowanie szkalnki herbaty na odciku kilku metrow, to operacja zajmujaca kwadrans. Kapiel to dwie godziny, a wyjscie do kina, to cala wyprawa. Mimo to czlowiek (przynajmniej w moim wypadku) za wszelka cene chce wszystko zrobic samemu, pomoc ze strony innych wydaje sie dosc upokarzajaca, zwlaszcza w sytuacjach, kiedy mozna dac sobie samemu rade. Moze wolniej, moze pokracznie i niezgrabnie, ale samemu.
Dlatego, wydaje mi sie, ze przesadna sklonnosc do pomocy moze odniesc odwrotny do zamierzonego skutek. Umiar we wszystkim. I nie traktowanie kogos jak ostatniej, uzaleznionej calkowicie od innych, ciamajdy. Bo to wieksza krzywda emocjonalna, niz proste efekty nadmiernej checi do pomagania.

Kasztanka · Gość

No wiec znowu generalnie rzecz biorac wszyscy twierdza tak samo. Tongue out (1)

Ale jest wiele innych kwestii, np. taka, ze w wiekszosci dzieci niepelnosprawne ruchowo potrafia wykorzystywac na maxa swoja sytuacje, co doprowadza do tego, ze pozniej mamy doroslych roszczeniowych nie umiejacych zrozumiec pewnych zaleznosci.
I tez taka, ze dzieki roznym skladowym Tobie sie udalo jakos pozbierac.
A niektorzy tkwia w tym caly czas.

Paj · Gość

franek kimono · Wysłany: Czw 12:56, 29 Mar 2007 Temat postu:

dokładnie.

franek kimono · Wysłany: Czw 12:58, 29 Mar 2007 Temat postu:

Dokładnie!
Różnica jest tylko taka, ze tak wychowani niepełnosprawni płacą za to większą cenę w dorosłym życiu.

nudziarz · Gość

W drugiej klasie Liceum mojej córki przybył do nich nowy uczeń.. chłopak na wózku.. własnie wychowywany w takiej "roszczeniowej" atmosferze. Dwa lata przebywania w środowisku młodych ludzi.. którzy wprawdzie pomagali tam, gdzie było to niezbędne, jednak - jak to młodzi ludzie - nie hołubili go, nie rozpieszczali i traktowali jako zwyczajnego członka ich społeczności, zmienił chłopaka nie do poznania. Z użalajacego się nad sobą, złosliwego i rozkapryszonego gówniarza zrobił się silny, usmiechnięty i sprawny młody człowiek.. uwielbiany przez wszystkich i doskonale radzacy sobie w zyciu.
Może to jest jakas metoda?.. pełna integracja ze środowiskiem ludzi sprawnych. To doskonała lekcja zycia dla obu stron.