po 30-tce

illunga

Czas. Jak demon, jak żywa istota. Ciągle jest odnośnikiem do wszystkiego. Albo go za mało, albo się wlecze w nieskończoność. Jest przekleństwem i błogosławieństwem. Jest cudowną wymówką na wszelkie okazje. Jest. Ciągle jakoś jest. I zwykle go za mało.
Zainspirowało mnie słynne: Wy macie zegarki, a my mamy czas.
Czy można żyć bez odliczania? A może to odliczanie ( w jakiejkolwiek formie) jest gwarantem naszego spokoju? Może czas stanowi ramę, bez której nie umielibyśmy sobie poradzić? Czy bezczasowość oznacza degrengoladę i rozłażenie się życia na boki? Czy czas jedynie może nas zdyscyplinować? Czy to znamię tzw. kultury zachodu?
Mnóstwo pytań. Mnóstwo banalnych odpowiedzi. A może nie do końca banalnych?

kufa

Czas jest współczynnikiem w równaniach fizycznych.

stara_reklama · Gość

animavilis · Gość

letnisztorm

Jeżeli budzę się w nocy nie patrzę na zegarek która jest godzina, znacznie łatwiej jest się wyspać jeżeli nie odliczamy ile nam jeszczgodzin snu zostało.

oto_ja

Taka sama wypowiedzź moja, jak na innym forum. Pasuje mi ten tekst :

"Czas" - R. Rynkowski

Czas, niewyspany, zdyszany,
Czas przeklinany co rano, blady,
Czas - chudy sknero bez duszy,
Ten Twój czas, to jest wszystko, co masz.

Twój przyjaciel na dobre i złe,
I Twój wróg, co wydziela Ci tlen,
Na Twym czole on znaczy swój ślad
By być zawsze na czas
Czas w kąt wagonu wciśnięty,
Czas wciąż spóźniony, zgoniony, święty,
Czas - Twe powietrze i wodo,

Ten Twój czas, to jest wszystko co masz.
Twój przyjaciel na dobre i złe,

Biciu serca odmierza wciąż kres,
Uwięziony w klepsydrze Twój Pan,

Co na ustach ma piach.
Czas, czyjeś oczy nad ranem,

Czas, najpiękniejszy kochanek. Amen.
Czas - twe ostatnie pytonie:

- Więc to już? Tylko tyle dał czas.

Mati.

Czas jest przede wszystkim po to, żeby go spędzać. Pominąwszy ten krótkowzroczny, nasz, linearny, który biegnie przed siebie i sugeruje, że nic nie zdarza się dwa razy (pobudka o 6:00, śniadanie punkt 7:00, robota do 16:00, tańce 17:00, kolacja… paciorek.. pierdoły!), jest jeszcze ten spięty w okrąg. Czas różnych naszych małych śmierci i narodzin. Czas dzieciństwa po narodzeniu, dojrzewania po śmierci niewinności, dorosłości po narodzeniu samoświadomości i starości, mądrości i zrozumienia. Jest czas żniw i czas uprawy roślin, czas rui i śmierci fizycznej, czas w którym ‘zasypiamy, zanim się nie obudzimy pełni nowych sił i chęci. Czasów ci u nas pod dostatkiem. Jest czas fascynacji i czas dla miłości, czas nauki, czas przebudzenia i czas zdobywania świata, czas dla nas i czas, który oddajemy innym. Jest i czas na flaszkę. Każdy mój zegarek wskazuje niestety inny czas w związku z czym ciągle się gdzieś spóźniam lub przychodzę za wcześnie. Argument jest zwykle ten sam: stanął mi zegarek i jest to częściowo prawda. Już gdzieś o tym napisałam, trochę żartobliwie że żyjemy w popieprzeniu z naturalnym rytmem. Wstawać powinniśmy wraz ze słońcem i zasypiać z księżycem. Znaczy to, że moja obecność dzisiaj w pracy o 7:30 to jest totalne nieporozumienie. Niestety wymyśliliśmy sobie godziny i minuty, ale nie wymyśliliśmy sposobu jak je ujarzmić. Dlatego ciągle ludzie gdzieś gnają gubiąc po drodze głowę i nogi. Próbują wyprzedzić czas. Bez sensu. Bo zwykle w pogoni za czymś co tak naprawdę ma wtórne znaczenie. Tego już chyba nie zmienimy. Jest jednak ten drugi czas, nad którym osobiście skupiam się bardziej. Czas dla rzeczy, wydarzeń i ludzi. Niczego nie muszę ustalać, zakładać, planować bo wszystko ma swój czas i w tym czasie się wydarzy, jeśli jest mi dane tego doświadczyć. Lato jest po to, żeby je spędzić z dzieckiem w lesie. Wtedy nie ma czasu , który biegnie urywając mi głowę. Wtedy jest czas ciepła, spadających gwiazd, jagód, opalania się, kąpieli w jeziorach, tańca, palenia ognisk. Zima to czas wyciszenia, zwolnienia metabolizmu, spokoju, melancholii. To czas w którym przygotowujemy się do wiosny, czyli ‘odsypiamy’ gorące lato. Podobnie jak czas nocy jest po to, żeby złapać oddech i w ciągu dnia z animuszem ruszyć przed siebie.
Gdzieś, kiedyś przeczytałam, że czas ma formę pędzącej ku górze spirali. Kiedy kończy się jeden cykl następuje drugi. A koniec poprzedniego jest zwykle jakimś przełomem, może właśnie śmiercią czegoś, żeby mogło narodzić się coś nowego. Wtedy zaczyna się nowy czas i wpadamy znowu w linearny schemat realizacji zadań i planów.

Seeni

Seeni

W ogóle lubię czas. Lubię czasowość zdarzeń, powtarzalność czynności wykonywanych o określonych godzinach. Świadomość ram czasowych działa na mnie jak bezpiecznik

Mati.

żadnych ram! zwłaszcza czasowych
już i tak martwi mnie okrutnie fakt, że za mało mam czasu na ten świat

animavilis · Gość

Seeni

Właśnie ramy fajne są Not talking

- dzięki nim czas nie przecieka mi przez palce i starcza go na wszystko bez konieczności jakiejś wielkiej pogoni. Nie miotam się tylko planuję strategicznie. Nawet spontaniczność, co oczywiscie jest kretynizmem pozbawionym logiki, występuje jedynie w czasie przeznaczonym na nieprzewidywalne.
Moje życie jest wyjatkowo uporządkowane, spokojne, bezpieczne i paradoksalnie tylko okresowo ohydnie nudne.

animavilis · Gość

Seeni

U mnie planowanie to przymus jest. Inaczej faktycznie panika. Tylko ja planuję wielowariantowo- plan A,B,C itd- no zawsze się uda zrealizować któryś. I raczej szczęsliwa jestem z takim życiem planowanym do bólu. Kontenta- to lepsze słowo jest.

Mati.

całkiem inaczej pojmuję czas
nie koncentruję się na nim za bardzo, bo szkoda mi czasu

, raczej na wydarzeniach, które określają mój dzień. Może dlatego mam gdzieś ten nieszczęsny zegarek.
Jest kilka spraw wymagających jasnego określenia czasu. Między innymi koniec pracy - choć to też płynne jest - i czas zakończenia lekcji, ale potem wszystko po prostu następuje po sobie. Wizja spóźnienia mnie nie przeraża, bo istnieje takie magiczne urządzenie rodem z czasów XX wieku, jakim jest telefon komórkowy i nigdy nie wrzucam sobie na głowę rzeczy, których robić nie muszę i nie lubię. I to jest oszczędność czasu bezproduktywnego, który mogę przeznaczyć na radosną produkcję twórczości własnej.
Blue_Light_Colorz_PDT_02

slepa i brzydka

Seeni

Czas u mnie jak w zegarku ale najczęściej bez zegarka. Jak Ślepa na zegarek zerkam w okolicach przed i pracowych. Zasadniczo po to, żeby sprawdzić, czy już mogę sobie pójść. Później czas istnieje inaczej: czas wracania Potworynek ze Szkoły, czas pojawiania się narzeczonych Potworynek ( musi co jest piąta skoro przylazł Rafałek), czas powrotu męza z pracy, czas gotowania Psu, czas na drinka, czas na Housa. Międzyczas na Forum. Zegarek idzie w ruch tylko wtedy kiedy jestem z kims umówiona na konkretną godzinę, albo kiedy mam do wykonania szereg czynności: np wymycie okien, upieczenie pięciu placków, oddanie samochodu do myjni, oddanie ciuchów do pralni, fitt ball na siedemnastą .
I rację ma Mati, że inaczej czas biegnie latem. Moje planowanie wtedy sprowadza się do: jak się obudzę to się zastanowię czy idę nad jezioro czy do lasu na jagódki.

Seeni

STALKER

Kiedyś jechałem za karetką i modliłem się do Boga aby dał nam jakieś 3 minuty , całe 180 sekund
A potem kiedy siedziałem przed blokiem operacyjnym , czas zamarł , zastyg betonowym sarkofagiem wokół mnie
I te dwie godziny trwali dla mnie jak dwa lata
Taki jest czasami ...ten Czas

lulka

Godziny, minuty, obowiązki...Owszem.
Też się oszukuję przestawionymi zegarkami - o kilka minut do przodu.
Przede wszystkim zaś moje życie to oczekiwanie - odmierzanie czasu pozostałego do czegoś co lubię. To może być wyjście do knajpy za dwa dni, wyjazd za tydzień, urlop za dwa miesiące.
Bez tego odliczania życie byłoby bez sensu.
Jeśli nie jestem przyczajona do skoku na coś co ma się wydarzyć - nie żyję.