po 30-tce

illunga

Żeby nie zawładnęła i żeby zobaczyć trochę dobrych stron tej codzienności powtarzalnej

Bo jesteśmy (bardziej lub mniej) takimi buntownikami...z powodem

Od czasu do czasu.

Ale to chyba dobrze

lulka

Najpierw chciałam napisać, że u mnie nie ma żadnej rutyny, ale to jednak nie byłaby prawda.
Z wieczora jeszcze nie wiem czy pójdę na następny dzień do pracy, a jeśli tak to o której się do tej pracy wybiorę? Tak samo nigdy nie wiem kiedy wrócę.
Niczego nie zapisuję w kalendarzach w związku z czym zawsze jestem zaskoczona, że coś mi krzyżuje plany (gdy już mam pomysł na jakiś dzień, a przypomina mi się, że jednak już gdzieś jestem umówiona, mam gdzieś pojechać itd).
Poświęcam sobie mnóstwo czasu i nie przychodzi mi do głowy, że mogłabym w tym czasie robić coś bardziej pożytecznego.
Z drugiej strony rutyna była zdecydowanie większa gdy dzieci były małe. W tej miłości i poświęceniu zawsze jednak użalałam się nad sobą ( w skrytości ducha) , że nie mogę położyć się kiedy chcę, przeczytać tyle książki ile chcę itd.
W sumie nie mam żadnego bata na siebie samą. Potrafię umyć pół okna i pomyśleć, że nie popełniłam aż takich grzechów by męczyć się dalej i idę malować paznokcie. W tym szaleństwie jest jednak metoda. Okna mam umyte, ale główną ideą, która mi przyświeca to "nic na siłę".
Chyba trochę pędzę, ale wiem kiedy zwolnić.
A rutyna? No jest. Niby niezauważalna, a jednak jak świat staje do góry nogami i wszystko się zmienia to mnie to po jakimś czasie męczy.
Jedyną metodą wówczas jest zabrać dupę w troki i wyjechać byle gdzie (gdzie nie ma okien do mycia i lakieru do paznokci) by mieć czas na poukładanie wszystkiego od nowa.
Moje życie w taki poplątany sposób polega na rutynowym uciekaniu przed rutyną, którą w sumie chyba lubię? I owszem, daje mi poczucie bezpieczeństwa, ale jest też źródłem uczucia pewnego zniewolenia.
To być może śmieszne co napiszę, ale ja jeszcze nie znalazłam swojego miejsca w życiu. Przynajmniej mam takie wrażenie.
Być może nigdy go nie znajdę? Nigdy jednak nie przestanę szukać.

Seeni

Piękna pointa Lu Angel

Jestem dokladnie odwrotna, ale strasznie spodobało mi się to co napisałaś. I tak sobie myśle, że u mnie to chyba tak jest, że każde miejsce które przychodzi mi w życiu zajmować wydaje mi się moje. Zawsze i wszedzie, wcześniej czy póżniej czuję się " na miejscu". Stąd być może brak chęci poszukiwań i ukochanie codzienności.

jupiter · Gość

Zasadniczo od niespodziewanej rutyny ohydniejsze są rutynowe niespodzianki. Brick wall

Kasztanka · Gość

Lekarz mi powiedzial, ze rutynowo po stanie przedzawalowym nastepuje po jakims czasie sam zawal. Ciekawe, jak mozna uciec przed ta rutyna...

Seeni

Można- mój Tato ucieka tak już prawie 30 lat.... Angel

Wiolinowa

Tęsknię za rutyną, marzę o uporządkowanym życiu. Mam przeczucie (uczucie), że coś ważnego jest nadal przede mną i ciągle jestem w drodze. Jeszcze nie jestem na swoim miejscu.

Mati.

bo ja

lubie spokój i przewidywalność ale czy lubię rutynę?
w pracy czasami sobie żartujemy, że są zajęcia, które tylko ja mogę wykonywać

- moja praca bywa bardzo rutynowa w pewnym sensie i bardzo nieprzewidywalna jednocześnie.
MOje życie domowe nie jest rutynowe - przynajmiej ja tak o nim nie myślę.
Boję się zmian, a jednak czasem przychodzą do mnie i wtedy podejmuję wyzwanie.
Rutyna kojarzy mi się ze stanem, w którym tracę zainteresowanie tym co mnie otacza. To nie jest dobry stan. Nie lubię siebie gdy zachowuję sie rutynowo.
I nie wiem czy odnalazłam swoje miejsce w życiu - wiem, że zaakceptowałam swoje miejsce i siebie przede wszystkim. I dobrze mi z tym

animavilis · Gość

Jedna pani drugiej pani:
- a wie pani? ja rano śniadanie to jem tak z przymusu, przez rozum, bo mi się jeść rano wcale nie chce.
- no, ja tak samo.

Ja też mam tak samo, drogie panie. I pewnie już kilka razy o tym w swoim życiu komuś zakomunikowałam. I panie, z racji swojego wieku, może nie kilka nawet, a kilkanaście(?) I pół autobusu, którym jedziemy też pewnie je śniadanie z rozsądku. I też pewnie o tym już wiele razy mówili, mówią. Może ma tak i pół Polski i pół świata nawet. Miriady powtarzanych, banalnych, niepotrzebnych słów, przeględzonych słów bez treści. Nikogo nie obchodzi, drogie panie, że jecie śniadanie, choć nie macie na nie ochoty, nikogo nie obchodzi, że ja tak robię.

Przygnębia mnie powtarzalność słów, sytuacji, rzeczy, zjawisk przyrody nawet. To, że po jesieni zawsze będzie zima i to, że wiem z oczywistą pewnością, co będę myślała, jak się będę czuła. Wiem, że zamarzając w zimnym wietrze znowu zachce mi się płakać i że rozkosznie będę każdą tkanką chłonąć gorący dotyk skwaru latem. Że się kolejny raz zdenerwuję w pracy [i wiem dlaczego], że powiem to co powiem [i wiem co], że ciągle, niejako, wyprzedzam samą siebie.
Z biegiem czasu odczuwam zawsze coraz większe ciśnienie pod jakim "prasują" mnie monotonia, powtarzalność, rutyna i kiedy staje się nieznośne, po prostu, pękam, jadę gdzieś na wigilię z obcymi ludźmi albo moknąć w deszczu nad Wisłą, choć nie zawsze sprawia mi to przyjemność. Zawsze jednaj jest odmianą.

lulka

bosska · Gość

rutyna - coś, co daje mi bezpieczeństwo, jakiś porządek w moim zyciu, jest nieraz pewnym oparciem i taką ramą, na której mogę do woli opierać niezorganizowane elementy swego zycia.
staram się nie przywiązywać do danej pracy i uciekam od niej, kiedy wkrada się zbyt dużo - moim zdaniem - rutyny. choć z drugiej strony, lubię rutynowo, tego samego dnia miesiąca otrzymać przelew z określoną, taką samą lub trochę wyższą kwotą. daje to swoiste poczucie pewności.
w życiu osobistym lubię wyznaczać sobie cele i z mozołem do nich dążyć, czasem je modyfikować, przesuwać terminy - ale po małych odcinkach zbliżać się do nich. rutyna pomaga mi w tym. założenie, że w tym miesiącu posegreguję stare ciuchy, lub wysprzątam piwnicę sprawia, że krok po kroku to następuje.
kiedyś pędziłam bardzo szalone życie - z dnia na dzień potrafiłam przewrócić swój świat do góry nogami poprzez dokonywanie nieprzemyślanych decyzji. czy żałuję tamtego czasu? nie. przeżyłam wspaniałe chwile, a poza tym, doceniłam poczucie bezpieczeństwa i stabilizacji.
i choć nieraz zdarza mi się jeszcze zaszaleć i zrobić coś, co sama mnie zaskoczy, to jednak lubię czuć w życiu codziennym smak rutyny. odczuwac spokój i satysfakcję z osiągniętych planów. czy to jest nudne? nie dla mnie.

Seeni

Jakoś tak smutno mi się zrobiło po tych postach Animy i Lu.
Strasznie smutno.
Śniadanie to jedyny chyba posiłek, który zjadam prawie zawsze i zawsze z przyjemnością.Nieodmiennie też konsumuję bądż jogurt z płatkami bądż dwa jajka na miękko i wyciśnięty grapefriut. Naprzemiennie i rutynowo.
Jeżeli przychodzi śniadaniować mi poza domem i nie dysponuję żadnym ze śniadanowych produktów- śniadania nie zjadam.
Informacją na temat porannych zwyczajów śniadaniowych nie dzielę się tutaj z potrzeby serca. Bardzo chciałabym żeby ktoś napisał, że równie nudne jest niejedzenie śniadań jak jedzenie wiecznie jajek na miękko.
Ba.... chciałabym, żeby ktoś wyartykułował, że przewidywalna nieprzewidywalność także bywa nudna. Bądżmy szczerzy- skamlam o post, z treści którego wynikać będzie, że nie zawsze jestem nudna.