po 30-tce

FRIDA · Gość

Ale strach może wiele zepsuć. U dzieci, młodzieży, które nie mają jeszcze umiejętności opanowania strachu, czy umiejętności zapanowania nad emocjami, stresem, przy okazji różnego rodzaju egzaminów - może położyć wszystko. Dziecko się zestresuje do tego stopnia, że nie jest w stanie wydusić z siebie słowa albo napisać tego czego się nauczyło. Pamiętam, że za moich czasów szkolnych psychologowie, pedagodzy, zwracali uwagę na ten problem, ale był on "w zalążkach", raczej lekceważony. Teraz nieco się zmieniło, bo jest bardziej indywidualne podejście do ucznia. Ale problem zacięcia pod wpływem strachu, stresu jest. Myślę, że to o czym piszę to bardziej stres, zestresowanie, ale jego podłożem jest przecież strach przed tym, że mi nie pójdzie pomyślnie egzamin, że nie podołam ...

pogłoska

Formalny

Bać się należy, tylko należy nauczyć się to przetwarzać w czynnik stymulujący, lub neutralizować tak, jak to napisała Kewa. Strach czasem zabezpiecza. Dwa lata temu, na ciemnym parkingu w podpoznańskiej miejscowości, w chwili gdy otwierałem drzwi do samochodu, podszedł do mnie facet i zaproponował "pożyczkę bezwrotną" razem z portfelem, w którym ona się znajduje, a za nim stanął drugi koleś, miałem moment potwornego strachu, gdy spostrzegłem, że z kieszeni wyciąga nóż. Ten strach paradoksalnie "otrzeźwił" mnie. Ze spokojem, niespodziewanie trochę dla siebie, a na pewno dla "pożyczkobiorcy" wyprowadziłem jak najbardziej prawidłowy cios w szczękę czując, że coś chrupnęło... Okazało się, że to chrupnął mój palec...

Wydaje mi się, ze ze spokojem nadal wskoczyłem do samochodu i odjechałem... Kilometr dalej musiałem się zatrzymać, bo opanował mnie zupełnie potworny strach na myśl, gdyby to "on" uderzył mnie nożem pierwszy... Strach, jak więc widać, może też stymulować korzystnie pod warunkiem, że nie jest tożsamy z paniką...

Kewa

Formalny

Indian Summer

moją siostrę niejadka straszono,że jak nie zje to przyjdzie Klemens, do tej pory nie wiadomo kto zacz

Nie straszyłam mojej córy...to bez sensu....zawsze staram się tłumaczyć konsekwencje, od małego; nie dotknij bo się sparzysz i będzie bolało, teraz jest naucz się to nie będziesz musiała się bać,że nie napiszesz klasówki....po za tym dziecko któremu wpoimy poczucie wartości własnej lepiej poradzi sobie ze strachem...

Kewa

No, moja mama odtykała korek w wannie, gdy się zasiedziałam i straszyła, że mnie wciągnie prąd do kanału. Not talking

Potem jeszcze, że jak zjem kawałek skorupki razem z jajkiem, to mogę umrzeć. Nie, no straszna była, a siostry nie lepsze. Do dziś Jej to wypominam, a Ona się ze mnie śmieje.

Juli*

Jedyne o co się boję, to zawsze o innych. Nawet, jeśli mnie miałoby się coś przydarzyć, to martwi mnie, co będzie z pozostałymi. Mój los mnie nie obchodzi. Nawet, jeżeli będę po tamtej stronie, a może powinnam napisać tym bardziej...

flykiller · Gość

Formalny

FRIDA · Gość

Mati · Gość

Kiedyś bałam się.. klasówek z fizyki, samotności i faktu niespełniania oczekiwań najbliższych.. do czasu, kiedy zaczęłam się buntować i walczyć.. przeciwko wszystkiemu, tak na dobrą sprawę. Po prostu zaczęłam sobie odbijać.. podwójnie. Przeciwko zasadom, normom, ustaleniom, oczekiwaniom, zakazom, k...wa sukience z falbankami, którą trzeba było włożyć na urodziny Babci Krysi

itd..
Nigdy nie bałam się ani przysłowiowych 'randek', ani sportów ekstremalnych. Zawsze napierałam sama na wszystko, czego chciałam. Przed każdym 'skokiem na głowę' czułam adrenalinę i ekscytację, a nie strach.
Teraz.. poza realnym strachem o dziecko, o Jej bezpieczeństwo, cholera wie czego się boję. Nie programuję sobie 'złej' przyszłości, myślę pozytywnie, ale jestem w tym ostrożna i dość wyrachowana. Kiedy się zastanawiam - co zdarza mi się dość rzadko - nad starością, śmiercią, chorobami.. nie czuję lęku. To są tak odległe sprawy, że nie ma sensu nad tym teraz dumać. Co ma być to będzie. Nie wiem, czy jestem na to wszystko przygotowana.. ale czy kiedykolwiek będę?
Chodzę na kurs samoobrony. To mi wystarcza, żeby czuć się niemal, jak Waligóra

Kewa

Sincera

Seeni

Nie lubię się bać. Nie znoszę tego łomotania serca, drżących dłoni, itd. Z drugiej strony wiem, że strach mnie hmm...otwiera(?) Sprawniej i szybciej myślę, szybciej działam. Najlepiej widać to było przed egzaminami. Wchodziłam na miekkich nogach, z gulą w gardle i zupełną pustką w głowie. Padało jakieś tam pytanie i nagle otwierały mi się we łbie takie furtki o istnienie, których nawet się nie podejrzewałam. Jakby strach pobierał wiedzę z każdej, zapomnianej przez Boga, komórki. W jednej chwili z przerażonej kupki nieszczęścia robiłam się elokwentną, doskonale przygotowaną do egzaminu studentką.

Co do strachów z dzieciństwa to ja się z Wami nie zgadzam. Tzn nie zgadzam się z twierdzeniem, że karmienie dziatwy lękiem jest naganne. Po pierwsze przeciętnie inteligentne dziecko samo fabrykuje swoje strachy, po drugie zaś nie potrafi ich racjonalizować. Jako dzieciak nie znosiłam tłumaczenia mamy, że pod moim łóżkiem nie mieszka żaden potwór. Mogła sobie mówić różne rzeczy w tym temacie, ale ja go przecież niejednokrotnie słyszałam. Not talking

Ojciec był o niebo lepszy, bo zamiast wciskać mi ciemnotę o nieistnieniu Potwora, zwyczajnie zaklinał go każdej nocy. Zanim się zorientowałam Potwór łózeczkowy stał się moim przyjacielem i obrońcą przed sforą potworów mieszkających w ogródku

flykiller · Gość

Seeni, nie wiem, czy to, o czym piszesz w pierwszym akapicie, nie dotyczy bardziej stresu. Stresu negatywnego, który demobilizuje i "rozwala", oraz pozytywnego, aktywizującego i motywującego do działania. Mnie stres egzaminacyjny także "nakręcał" i mobilizował. Może nawet, w pewnym sensie, lubiłam tak się "bać".

Natomiast jeśli chodzi o te strachy wpajane przez rodziców to, rzeczywiście, nie przywiązywałabym aż takiej wagi do bajdurzenia o złej czarownicy, która przyjdzie i zje, jeśli będziesz niegrzeczna/y, bo z takich wyimaginowanych strachów z czasem się wyrasta, a może nawet i dzieci podświadomie czują, że to jakaś ściema. Bardzo niewłaściwie wydaje mi się za to wpajanie dzieciom strachu przed zwyczajnymi, realnymi sytuacjami, które nie stanowią zagrożenia, np. wywoływanie w dziecku paniki na widok każdego psa, który na pewno ma wobec niego krwiożercze zamiary, zamiast spokojnego tłumaczenia, że pieski są bardzo różne i w ramach ograniczonego zaufania nie należy ich głaskać, a nadto, grzeczne jest każdorazowe zapytanie właściciela psa, czy nie ma nic przeciwko głaskaniu (do tego ostatniego zalecenia czasem się nie stosuję oops

, bo mi się łapy same do piesków wyciągają - właśnie dlatego, że nikt mnie w dzieciństwie nimi nie straszył).

Seeni

Otóż to, otóż to Angel

O takich nierealnych strachach pisałam.
Nie znam dziecka do lat 8, które nie byłoby przekonane o istnieniu krwiożerczych wampirów, bez względu na to, czy dorośli o nich wspominali czy nie. Wampiry to nieodłączna składowa dzieciństwa, podobnie jak potwory, czarownice, złe moce. Nie znikną, ot tak sobie, tylko z powodu zaprzeczeń dorosłych.
Dorosłe strachy dla dzieci są złe. Ale nie wszystkich da się uniknąć. O ile wpajanie dziecku lęku przed zwierzakiem jest obiektywnie( jak dla mnie) naganne, to jednakowoż równie naganne byłoby uczenie, że każdy piesek jest kochany, każdy człowiek dobry i każda woda bezpieczna.
Biorąc pod uwagę złożoność umysłu małego człowieka niezwykle trudno jest to wyważyć. Znaczna część rodziców robi to chyba instynktownie (?)

Kewa

Właściwie tak naprawdę chyba nie bałam się tego wciągającego potwora w rurze kanalizacyjnej, bardziej chyba bałam się o Mamę. Że mi umrze i nie wróci już z pracy. Pamiętam jak modliłam się gorliwie o jej szczęśliwy powrót i jak bałam się, gdy pociąg miał spóźnienie. Zdecydowanie, te realne strachy są gorsze.
Gdy dowiedziałam się o tragicznej śmierci siostry kolegi syna, natychmiast zadzwoniłam do Kaśki. Musiałam usłyszeć jej głos i powiedzieć: uważaj na siebie. Na to córka nawrzucała mi, że straszę ją jeszcze bardziej, że ona i tak boi się na każdym kroku, itp. Jak mi tak nawrzucała, to od razu mi ulżyło, że jest w takiej dobrej formie.