po 30-tce

Mati · Gość

Mam jedno pytanie. W jaki sposób okazywalibyście miłość człowiekowi, który nie widzi i nie słyszy?
Wychodzę z założenia, że nie wyobrażacie sobie sytuacji w której zakochujecie się w takiej osobie od zera (choćby dlatego, że na 'dzień dobry' komunikacja z taka osobą jest nieskończenie trudniejsza , nie mówiąc że prawie niemożliwa) .. ale zakładam, co powinno pomóc, że poznajecie cudowną osobę, jak z obrazka, idealnie w horoskopie i w życiu pasującą do Waszych wyobrażeń plus wszystko, co sobie do tego dopiszecie ze wszystkimi wadami i zaletami i ta osoba po kilku latach wspólnego z Wami bycia traci te swoje podstawowe zmysły i staje się PRAWIE całkiem zależna od Was - w sensie fizycznym.. Pominąwszy całe zamieszanie związane z opieką szeroko pojętą.. jak wyobrażacie sobie, że okazywalibyście swoje najgłębsze uczucia komuś, kto nie widzi Waszych gestów, uśmiechu, spojrzenia i nie słyszy tego, co mówicie? Jak wyobrażacie sobie to, co ten Ktoś potrzebuje żeby czuć się kochanym? Czy myślicie, że fakt, że zostajecie z tym kimś i opiekujecie się Nim (jak opiekunka) wystarczy?

Ron

A korzystając z alfabetu Braille'a nie można mu tego powiedzieć?

Mati · Gość

A Tobie by to wystarczyło?

Ron

LampionyZeStarychSloikow

Mati · Gość

Eee.. mam 20 hektarów ogródka do pielenia.. nie chodzi o posiadanie problemów, a raczej o ich brak

Jedynym moim problemem jest znaleźć miejsce na mapie.. Pewno dlatego sama sobie takie problemy projektuję i pewno również dlatego przyciągam ludzi, którzy takowe mają, łącznie z różnymi patologiami. Nie mając swoich problemów, żyję ich problemami...a raczej wykorzystuję je do niekończących się rozważań.

Ostatnio napadają mnie z różnych stron różne sprawy, które powodują skomasowaną masę refleksji.. za które później mi się notabene obrywa

Dwa zaprzyjaźnione mi małżeństwa rozwiodły się w ostatnim czasie, jedna moja przyjaciółka jest po niedawnej próbie samobójczej, druga moja koleżanka zwierzyła mi się ostatnio z tego, że była przez wujka molestowana w dzieciństwie, a mężczyzna, który miał być moim mężem okazał się złodziejem samochodów..

Każda z tych rzeczy wymaga przecież dogłębnej analizy, a to dopiero ułamek wszystkiego..

To, o czym napisałam nie jest wymysłem, a żywą historią jednej z moich koleżanek, (ma dziewczyna zbliżoną do mnie manierę rozgrzebywania, jak kura pazurem), której ukochany mąż najpierw stracił słuch, a teraz traci wzrok. Poza tym podobny temat pojawił się wczoraj w TV i dlatego zaczęłam się zastanawiać jakby to było, gdyby i mnie spotkało coś podobnego. Utracić zmysły, ale mieć świadomość, lub żyć z kimś, kto je utracił. No po prostu do dupy.. Dla niej nie jest problemem opieka czy przeorganizowanie życia tak, żeby mężowi je ułatwić. Dla niej problemem jest właśnie okazywanie uczuć, z czym do tej pory nie miała żadnych kłopotów, tym bardziej, że jej mąż też ma rozterki, wątpliwości i wiszące nad nimi pytanie: co dalej? Jak żyć?. A teraz, w obliczu takiego wydarzenia zgubiła się i szuka środków wyrazu dla tej swojej miłości, bo uważa, że to, co robi to za mało. Nie wiem dlaczego u mnie tego szuka, bo sama jestem w tym wszystkim zgubiona. Pewno dlatego, że chodziłyśmy do tego samego psychiatry i przerwałyśmy chodzenie, kiedy uznałyśmy, że jesteśmy całkowicie zdrowe. Hehe.. teraz tutaj nabieram wątpliwości..

Kolega z pracy miał niedawno udar. Młody, prowadzący bardzo higieniczny tryb życia.. Przez dwa tygodnie leżał nieprzytomny a kiedy się obudził okazało się, że ma sparaliżowaną całą prawą stronę. Zawsze, przy okazji rozmowy podkreślał, że to jest tylko praca i że po wyjściu z niej zapomina o wszystkim, wraca do żony, synka i zajmuje się życiem. Mówił też, że w pracy nie ma kolegów, są tylko współpracownicy. Teraz, kiedy już może się ruszać.. z trudem, bo z trudem ale może, szuka kontaktu z tymi, których traktował tylko jak współpracowników. Przyjeżdża do nas coraz częściej.. pogadać, postać, pouczestniczyć trochę w tym roboczym życiu. Niejednokrotnie ma łzy w oczach.. dlatego nie mogę z Nim za długo rozmawiać, bo mi się też od razu chce płakać. To mi również dało do myślenia, czy On faktycznie mówił to, co myślał, czy myślał tak w tamtej chwili, kiedy był zdrowy a dramat, jaki Go spotkał spowodował, że przewartościował swoje widzenie rzeczywistości? ‘Nie znasz dnia, ani godziny’.

I na gorąco jeszcze jedna, bardziej humorystyczna sprawa, związana bardziej z prawem, niż z problemem natury psychologicznej..

Mój drugi kolega podczas spaceru ze swoją żoną zliściował po twarzy faceta, który obraził jego żonę, a moją koleżankę. Facet, jak się okazało miał znajomości tu i ówdzie i załatwił sobie papiery od lekarza, informujące o jakimś poważnym urazie twarzy. Sprawa wylądowała w sądzie. Adwokat mojego kolegi wyciągnął na wierzch fakt, że ony dostał kiedyś siekierą po głowie i poszedł po linii obrony mówiącej o chwilowej niepoczytalności.. czy tam jakiejś pomroczności, cokolwiek.. Powiedział mojemu koledze, żeby się nie martwił, że wszystko będzie załatwione jak trzeba. Będzie musiał tylko pojechać do psychiatryka, podpisać papiery i spokojnie wróci do domu. Sędzia, oprócz jakiejś grzywny, zgodnie z zapowiedzią adwokata, wysłał mojego kolegę na tzw. obserwację. Bartek pojechał do tego psychiatryka, wszedł do rejestracji i poprosił o papiery do podpisu. Nie poszło jednak tak, jak obiecał mu adwokat, bo, kiedy Bartek chciał wyjść do domu dopadło go dwóch sporych panów, ubrali go w kaftan i zacnie przesiedział dwa tygodnie wśród licznego grona psychicznie chorych pacjentów. ‘Nic nie jest takie, jak wydaje się na początku’. Mało to ludziom zdarza się przywalić czasem komuś? Czy wszyscy lądują za to w psychiatryku? Jakiego trzeba mieć pecha, żeby trafić na takiego mściwego oszusta? A może to raczej miewa się szczęście, kiedy na oszusta się nie trafi..? No i jak zgrabnie można oszukać sądy..

I takie tam.. małe ziemniaczki z cyklu.. tyle wiemy o sobie, ile sprawdziło nas życie.

Mnie życie sprawdza tak skutecznie, że na własne życzenie ładując się w problemy zawsze spadam na cztery łapy

i po co mi to, skoro tak na dobrą sprawę mam wszystko, czego mi trzeba? Jestem ogólnie zadowolona z życia osobistego, z pracy, z dziwnych znajomości, z możliwości realizowania swoich pasji… Zasadniczo nic mi nie przeszkadza. Rzadko się denerwuję. Na nic nie mogę narzekać, może czasami właśnie na brak adrenaliny.. Jedyne, co powinnam, to cieszyć się z tego wszystkiego co mam, wyłączyć mózg i nie szukać bzdurnych podniet. A jednak, kurwa mać, z jakiegoś powodu ciągnie mnie w dzikie i nieznane rejony i wiem, że będzie z tego problem, a mimo wszystko nie powstrzymuje mnie ta świadomość.. Być może to właśnie nazywa się głupotą. Ale na to nie ma chyba lekarstwa..

Pocieszające jest to, że zrestrukturyzowałam swoje stanowisko w robocie, dzięki czemu od poniedziałku nie będę targać już pracy do domu. W domu nie mam komputera, więc nie będę miała ani powodu, ani możliwości obarczać Was swoimi projekcjami..Mnie one też męczą. A jako, że poza przyjaciółką jest to, jedyne miejsce, które jeszcze je przyjmowało, może z czasem sama się wyleczę..
Blue_Light_Colorz_PDT_02

l

Mati · Gość

Jesteś sobie w ogóle w stanie wyobrazić jakie jeszcze inne zmysły moglibyśmy posiadać? Oprócz tych, które mają zwierzęta..

l

LampionyZeStarychSloikow

flykiller · Gość

l

flykiller · Gość

Ron

No, czyż to nie cała moja Animka.?

Nic tylko sprać.

Zasadniczo aby nie być hipokrytą to należy nie iść na taki pogrzeb. Jednak ten nieszczęsny, a obojętny Ci kolega poczułby się zdecydowanie lepiej, gdyby ujrzał Cię w jakiejś seksownej czarnej kreacji jak trzepoczesz podkreślonymi mascarą długimi rzęsami, a na ich końcach pojedyńcza łza wisi. Pro kolega bono możesz przecież wyobrazić sobie, że ktoś zdeptał Ci żółwia. I w kajeciku zapisujesz sobie dobry uczynek. Think

flykiller · Gość

Mati · Gość

LampionyZeStarychSloikow

Mati · Gość

Wszystko zależy od tego, czy ważniejszy jesteś dla siebie Ty sam, czy sensem Twojego życia jest oddanie się innej osobie.. wtedy nie ma granic dla empatii.. poszedłbyś na ten kurs z radością..
Twój post to jasna odpowiedź

lulka