po 30-tce

flykiller · Gość

Byłam ostatnio na serii szkoleń, w tym tzw. miękkich. Na jednym z nich pani psycholog powiedziała, że jest także coachem, nad czym musiałam się przez chwilę pochylić, bo słabo przyswajam ekspansję modnych anglicyzmów. Pani była szalenie sympatyczna, otwarta, uśmiechnięta. Pewnie jest wyśmienitym coachem. No i fajnie. Fajnie, że są ludzie, którzy wskazują nam właściwy kierunek, gdy tego potrzebujemy. Ale... od najmłodszych lat, bardzo różni ludzie mówią nam, jacy powinniśmy być. Rodzice, nauczyciele, katecheci. Potem, czasem, fachowi doradcy, księża, medialne osobistości, autorzy poradników, specjaliści (trenerzy, psychologowie, psychoterapeuci). Nasza wizja człowieka, tego, kim jest człowiek, jaki powinien być, staje się ulepkiem z cudzych projekcji, cudzych przykazań, zasad. Wierzymy, że coś, ktoś nam pomaga (ksiądz, będący głosem Boga; wizyta na kozetce w gabinecie psychoterapeuty), bo pokładamy ufność w odgórnej wizji tego, jakim powinniśmy być człowiekiem i wiarę w to, że dana osoba pomoże nam się takim człowiekiem stać. Natomiast, rzadko pokładamy ufność w sobie, w wewnętrznym kompasie, niejako z góry zakładając, że to, co wydaje się nam w sobie złe, krzywe, nieszlachetne, śmieszne, dziwne, z gruntu sprzeczne z obrazem "poprawnego" człowieka, na pewno takie jest - chociaż kto inny to ustalał. Więcej, ten obraz "właściwego" człowieczeństwa bierzemy za własny, chociaż został tylko przyswojony. Nie byliśmy jego autorem, podpięliśmy się pod to. Nie akceptujemy dobrodziejstwa (tak) swoich wad, czy raczej tego, co powszechnie odbierane jest jako wady, chociaż one także, albo przede wszystkim, nas indywidualizują. Chcemy się zmieniać na lepsze, bo nie ufamy sobie w takim kształcie, w jakim jesteśmy najbardziej autentyczni, najmocniej zgodni ze sobą. Kiedy tak o tym myślę, to wydaje mi się przerażające, że można oddać się w ręce zupełnie obcego człowieka (psychologa, psychiatry), który, w najlepszej wierze, będzie nas lepił na podobieństwo wzorca, w którym on też pokłada ufność.

Ron · Wysłany: Nie 21:35, 17 Mar 2013 Temat postu:

O mnie nie wspomniałaś. Not talking

Kewa · Wysłany: Nie 21:39, 17 Mar 2013 Temat postu:

Też o tym myślałam ostatnio. Może trochę bardziej o formie terapeutycznej różnych specjalistów. Tak się składa, że bywam w przychodni dokładnie w tym czasie kiedy przyjmuje psychiatra i psycholog. W poczekalni spotykam różnych ludzi, często mniej lub bardziej znajomych. Z jednej strony myślę, że to dobrze, że ludzie stali się bardziej otwarci i nie wstydzą się prosić o pomoc, a z drugiej zastanawia słaba kondycja społeczeństwa. Kiedyś się płakało w poduszkę lub szlo pogadać z przyjacielem, mamą, siostrą - teraz potrzeba specjalisty. Co do coacha, to myślę, że tam, gdzie naprawdę by się przydał, nigdy go nie zaproszą, niestety.

Mati · Gość

Myślę, że nie do końca o to chodzi, że chcemy się zmieniać, bo ktoś coś nam implikuje. Wszystko wynika z tego, że od zawsze wychowywały nas, czy też ukierunkowały różne drogowskazy, jak dobrze współżyć z innymi ludźmi, jak się dobrze z tym czuć i podświadomie czujemy, kiedy coś nie gra = bo czujemy się średnio z naszym postępowaniem (inaczej nie zawracalibyśmy sobie tym głowy), a że dróg i opcji jest wiele to też szukamy tej, która będzie najbliższa naszym własnym intuicjom i drogowskazom. Taki obcy psycholog dość często nie tyle nas zmienia, ile pozwala nam nazwać siebie. Zadaje pytania lub porusza kwestie, które nam samym w sobie pozwalają to osiągnąć. Dookoła jest tyle bodźców, że często dopada nas chaos egzystencjalny i to powoduje jakieś wątpliwości i implikuje setki pytań. Do tego dochodzi bunt ja, moja wolność kontra pewne powinności. Mam jednak wrażenie, że nad wszystkim panuje jeden dość klarowny schemat, jedna dość klarowna zasada tyle, że ubrane w kilka różnych form.

Myślę, że człowiek jest szczęśliwy i zadowolony i ufa sobie dopiero na pewnym etapie dojrzałości, czyli musi coś przeżyć, czegoś doświadczyć, zobaczyć jak koresponduje z ‘resztą świata’, żeby uznać, że taki jest ‘dobry’ lub, że jednak warto by coś w sobie zmienić. A świat ciągle się zmienia.. rzeczywistość robi się coraz bardziej brutalna, albo my pewne rzeczy z czasem dostrzegamy i to powoduje, że chcąc swobodnie, z czystym sumieniem i w zgodzie z innymi w nim pływać musimy poznawać coraz to nowe style pływackie.

I jeszcze słowo o tej obcości fachowców. Przy okazji takich tematów przypomina mi się ten sam program ‘potęga umysłu’ czy jakoś tak, który uświadomił mi, jak mało wiem o ludzkim zachowaniu, o motywach, o manipulacjach którym się poddajemy myśląc, że to nasza intuicja każe nam podejmować takie a nie inne decyzje.. Taki fachowiec ma po prostu dużo szerszy wachlarz wiedzy o ludziach i dzięki jego pytaniom lub refleksjom poszerza się i nasz horyzont widzenia. Więc wszystko zależy jak podchodzisz do takiego psychologa. Można go potraktować tak samo, jak religię lub zbiór przepisów prawnych.. czyli, jak sugestię, którą przetrawisz i zastosujesz wedle własnego pomysłu.

FRIDA · Gość

Są osoby niepodatne na takie kształtowanie z zewnątrz. I nie chodzi mi wcale o rodziców, dom rodzinny, bliskie grono rodzinne, ale właśnie o tych wszystkich kształtujących z zewnątrz - psychologowie, terapeuci, panie od wizerunku i cała masa innych z dobrymi radami. Myślę, że kto silnie stąpa po ziemi, ma silnie ukształtowaną osobowość, twardy charakter, takim radom i kreacjom w 100% nie ulega, bo zawsze, w ostateczności pozostaje sobą i tylko sobą. Oczywiście, czasami warto zasugerować się radą prawdziwego specjalisty, szczególnie warto wówczas, kiedy ktoś boryka się z prawdziwymi problemami psyche albo w ogóle nie potrafi podejmować decyzji, czy też zająć stanowiska w żadnej sprawie. Nie rozumiem kształtowania, czy narzucania wizerunku według mody, czy też panujących trendów. Właściwie już od dziecka wpojono mi, że dom kształtuje, daje wzorce, silne podwaliny, a szkoła uczy, przekazuje wiedzę, no i idziemy dalej, coś z tym wszystkim robiąc. Chociaż szkoła za czasów mojego dzieciństwa, czy lat młodzieńczych - to nie była zła szkoła.

Osobiście, uważam, że wielu grupom przydałoby się w dzisiejszych czasach rzetelne szkolenie ( właśnie na zasadzie kształtowania ) z zasad savoir - vivre. Jakoś zanika, w bardzo różnych grupach i ogólnie kindersztuby brak.

lulka · Wysłany: Pon 1:43, 18 Mar 2013 Temat postu:

l · Wysłany: Pon 1:45, 18 Mar 2013 Temat postu: Re: ufność

FRIDA · Gość

lulka · Wysłany: Pon 2:00, 18 Mar 2013 Temat postu:

Frido, wróciłam do domu godzinę temu i siłą rozpędu zapragnęłam odpocząć przy kompie chwilę.
Jutro dogłębnie przeczytam temat bo chyba czepiłam się tylko jednego zdania, a podejrzewam, że o czymś innym jest ten topik.

Think

Tymczasem woda już mi się zapewne w wannie przelewa więc póki co pozdrawiam serdecznie i udaję się w wiadomym kierunku.

Kewa · Wysłany: Pon 9:53, 18 Mar 2013 Temat postu:

Samobójstwo, to już bardziej radykalne rozwiązanie i tu zwykły coach nie pomoże. Angel

Podzielam opinię Fridy, że są pewne grupy zawodowe, którym elementarne szkolenie zdecydowanie by się przydało (tak w każdym razie odebrałam Jej uwagę) i ze zrozumieniem przygladam się zabiegom poprawy wizerunku policji, o czym teraz głośno. Policjantka na służbie w kolczykach do ramion, tipsach, czy też policjant z brodą do piersi zdecydowanie nie wzbudza zaufania. Albo poruszana już kwestia zachowania higieny. Rozumiem, że coaching to coś znacznie więcej, ale od czegoś trzeba zacząć. Najlepiej od elementarza.

Mati · Gość

annaliza · Wysłany: Pon 10:01, 18 Mar 2013 Temat postu:

Dla mnie psycholog czy psychoterapeuta to po prostu lekarz. I jeśli ktoś potrzebuje lekarza, to powinien się do niego wybrać, a nie zwierzać się koleżance czy rodzinie.
Dobry fachowiec nie zmienia człowieka. Pomaga mu raczej zaakceptować, czy pokochać siebie.
Pamiętam np. jedną ze złotych myśli nieobecnego tu Leona. Jeśli coś robisz, rób to tak, żeby Tobie się podobało. Wtedy masz gwarancję, że przynajmniej jedna osoba będzie zadowolona z efektu końcowego. Stosuję w praktyce

p.s. Dwa razy w życiu miałam coacha. Z perspektywy czasu obie przygody mogę uzać za porażkę. Ale ja chyba po prostu nie jestem podatna na coaching, albo miałam kiepskich coach’ow.

Kewa · Wysłany: Pon 10:07, 18 Mar 2013 Temat postu:

Ron · Wysłany: Pon 10:34, 18 Mar 2013 Temat postu:

lulka · Wysłany: Pon 11:12, 18 Mar 2013 Temat postu:

Tym razem przeczytałam

Nie, nie jestem ufna.
Nie poszłabym do psychologa czy też coacha tylko po to by sobie pogadać.
To już wolę przyjaciela, mamę lub brata.
Z drugiej strony jeśli komuś to pomaga to czemu nie?
Tyle tylko, że kiedyś do psychologa czy psychiatry chodziło się z konkretnego powodu - żałoba, ciężka choroba, trauma itd.
Teraz jest taka moda i przede wszystkim możliwość.
Nie radzisz sobie z czymkolwiek to udajesz się do wyżej wymienionego.
Nie, nie jestem przeciwna bynajmniej bo skoro ktoś chce to co mi do tego?
Z drugiej strony nie widzę jakby efektów ani ogólnej szczęśliwości.
Myślę, że taka pomoc czy nawet trening to tylko pomoc doraźna, która w zasadzie niczego nie zmienia. Owszem, może pomóc przejść przez ciężką sytuację, ale nie uczy żyć.
Ufać sobie - tak, to jest podstawa.
Niedawno rzuciły mi się na oczy reklamy z jakimś nawiedzonym wróżbitą w tv. Skłoniło mnie to do przeczytania wywiadu z nim gdzieś w necie.
Samego wywiadu nie pamiętam, ale podsumowanie było takie, że gdyby psychologowie mogli korzystać z tych narzędzi co wróżki to psychologia byłaby o wiele bardziej pomocna.
A przecież wróżki nie dają wytycznych, a jedynie nadzieję na sukces czy tam inne powodzenie.

No i zasady jakby prostsze. Zamiast cokolwiek analizować i wywlekać ze zwojów mózgowych wystarczy zapalić białą świeczkę by oczyścić atmosferę albo wykąpać się w jakichś ziółkach.

Blue_Light_Colorz_PDT_02

Ron · Wysłany: Pon 11:32, 18 Mar 2013 Temat postu:

Znaczy się o ufność chodzi? Think

To zasadniczo jest zapisane w gwiazdach. Taki np. Strzelec to do przesady jest ufny, a Skorpion ohydnie nieufny. I nic się z tym nie da zrobić.

A jak ktoś nie ufa astrologii to może zaufać psychologii, która też archetypami operuje. Think

Tina · Wysłany: Pon 12:37, 18 Mar 2013 Temat postu:

nie traktuje wypowiedzi psychiatrow i psychologow jako doktryny. dla mnie to cenna uwaga, ale jak ja sobie to zinterpretuje i czy bede korzystac z porad na swoj wlasny uzytek - tja... to juz moja decyzja.
psychologowie to ludzie, ktorzy wybrali ten kierunek, aby sobie samemu pomoc tzn. pokonac swoje problemy i leki.
wiedzac to latwiej mi patrzec z boku na ich porady, choc tu musze przyznac, ze niektore uwagi sa cenne i mi pomogly przeskoczyc sama siebie.

a teraz zycia wziete na temat psychologow.
prosze potraktowac z przymruzeniem oka.

moja znajoma majaca dwojke dzieci wpadla spozniona na zajecia - z psychologii wlasnie. nie mogla sie tez za bardzo skupic na wykladzie, bo myslala o tym, ze jedno,dziecko jest wprawdzie w przesdzkolu, ale jest przeziebione, drugiemu tez cos bylo.
no wiec byla troche niespokojna.

i wtedy uslyszala pytanie wypowiedziane powaznym szeptem: czy masz jakis problem? moze chcesz o tym porozmawiac?

tja...

no i stwierdzila, ze psychologowoe, to sami sie powinni leczyc.

acha!
zmienila kierunek studiow.

Mati · Gość

nudziarz · Wysłany: Pon 19:11, 18 Mar 2013 Temat postu:

Wciąz się zastanawiam.. jaka część ludzi decydujących się na pomoc ( trening) coatcha robi to, gdyż nie radzi sobie ze sobą, a jaka część - gdyż nie potrafi wcisnąc się w obowiązujący i narzucony schemat człowieka - powiedzmy - sukcesu i jest gotowa poświęcić siebie dla ... nie wiem... kariery, akceptacji srodowiska, wymogów przełożonych czy diabli wiedzą czego jeszce .

Seeni · Wysłany: Pon 20:18, 18 Mar 2013 Temat postu:

Ja tam bardzo lubię miękkie szkolenia. Są niezobowiązujące, utwierdzają mnie w przekonaniu, że moja praca zawodowa jest szalenie stresująca i że doskonale sobie z owym stresem radzę. Kiedyś byłam na takim szkoleniu: etyka i wizerunek i to było najlepsiejsze szkolenie w moim życiu. Między innymi uczono nas poruszać się i wypowiadać przed kamerami.
Czułam się wyjątkowo spełniona, tym bardziej, że powiedziano mi, że kamera mnie kocha. Cwaniak

Psychologom nie ufam. Psycholog jest jak architekt wnętrz. Warto go posłuchać, ale absolutnie nie należy brać do serca wszystkich ewentualnych zaleceń tylko co piąte i to mając świadomość, że jest to osoba, której trzeba płacić od godziny.