po 30-tce

dziurbis

animavilis ja też maluję się codziennie ale zauważyłam że pogrzeb to takie miejsce gdzie trzeba się wypindrzyć na maxa plus wszelkiego rodzaju zapachy żeby przebić fetor rozkładającego się ciała. Abstrahując ale to wszystko co się wiąże z religią jest tworzone bardzo na pokaz.

[link widoczny dla zalogowanych] itp już nawet nie dziwią. Malowanie przodów kamienic na przyjazd papieża.

W sumie w większości religii zapewne wiara swoja drogą a postępowanie swoją. Ja zamierzam nie uczyć dziecka bielszej i poszarzałęj wersji bo ani do jednej ani do drugiej nie mam przekonania. Myślę że jak będzie starszy=rozumniejszy to sam wybierze co może zaakceptować. Wtedy też będzie miał czas na poznanie szerszego przekroju różnych religii.

Formalny

Mój syn idąc do szkoły podstawowej miał już sporą wiedzę o religiach chrześcijańskich i wszelkich innych. Rozumiał na tyle, na ile może rozumieć siedmio latek różnicę pomiędzy wiarą, a ateizmem. Wiedział również, że będzie mógł wybrać świadomie i w sposób nieskrępowany wiarę, lub ateizm. Pierwsze samodzielne przemyślenia dziecka zanotowałem pod koniec pierwszej klasy szkoły podstawowej. Pierwsze polegało na tym, że spytał, czy jak będzie chciał, to będzie mógł zostać ochrzczony, "bo rodzice Łukasza powiedzieli mu , że się na to nie zgodzą jak będzie chciał" Oczywiście odpowiedziałem, że jeśli będzie chciał, zaprowadzę go ja, albo mama do kościoła i dowiemy się czego musi się nauczyć [przed chrztem. Uspokojony nie wracał do tematu. Któregoś dnia podzielił się ze mną swoją obserwacją:
"Tato! To dziwne, ale nie zauważyłem między mną i Łukaszem, a kolegami, którzy chodzą na religię. Oni nawet częściej się biją, wyzywają innych, a jeden nawet kradnie. Przeciez to jest złe, a niektórzy przecież mówią, że katolik przestrzega przykazań i przez to nie robi złych rzeczy".
Pomyślałem sobie wtedy, że dziecko wcześnie zaczyna samodzielnie utrwalać sobie kryteria etyczne.
Ostatecznie poglądy mojego syna utrwaliły się w 6 klasie szkoły podstawowej.
Jego szkoła jest zbudowana w bezpośrednim sąsiedztwie kościoła. Codziennie idąc rano do szkoły, mijał wychodzące z kościoła po porannej mszy starsze panie. Stwierdził któregoś dnia, że jeszcze raz przeczytał sobie z domowej biblioteczki książki o religii (na półce stoi nawet Biblia), a jednocześnie obserwuje codziennie te panie wychodzące z kościoła. Doszedł do wniosku, że one wychodząc z kościoła mają bardzo złe twarze, wyzywają dzieci, a nawet je poszturchują, kłócą się ze sobą i mówią bardzo brzydkie słowa. To on nie chce takiej religii jak i żadnej innej. Zdumiały mnie wtedy słowa szóstoklasisty - pamiętam je do dzisiaj: Przecież ja mogę być porządnym człowiekiem i przestrzegać zasady żeby nikogo nie krzywdzić nie tylko ze strachu, że mnie jakieś zmyślone diabły będą kłuły widłami.
Myślę, że miał też szczęście, że nie spotkał się w szkole z jakimiś przejawami ze strony kolegów, a przypadek, kiedy nauczycielka kilkakrotnie skomentowała nie uczęszczanie na religię przez niego i kolegę szybko "wyjaśniłem" w obecności dyrektora szkoły.

Dziś gdy syn jest już dorosłym i bardzo porządnym człowiekiem, nie żałuję mojej decyzji, że tak pokierowałem jego wychowaniem - bez religii i z wolnym- świadomym wyborem światopoglądu.

dziurbis

Formalny dzięki, potwierdziłeś że sposób w jaki ja myślę nie jest niewłaściwy i krzywdzący dla dziecka.

famka_

Formalny masz rację

ale na moje oko
to dwie różne sprawy tu są poruszone

wychować dziecko na porządnego człowieka bez względu na wiarę
wychowac dziecko na porządnego człowieka zgodnie z daną wiarą

saper

wychować dziecko na porządnego człowieka

i to jest podstawa. dokładnie tak jest mój cel.

animavilis · Gość

Mimo wszystko świadomość dziecięcych i młodzieńczych "samodzielnych" wyborów wydaje mi się iluzoryczna.
Mój stosunek do religii jest jaki jest, ponieważ wychowałam się w domu, w którym religia nie była istotna. Moje wybory były naturalną konsekwencją wątpliwości zaszczepianych mi w dzieciństwie.
Synek Formalnego nigdy nie uczęszczał na religię i nie czerpał z domu wzorców religijności, więc pewnych spostrzeżeń nie mógł mieć.
"Duch" wiary nie bierze się znikąd, nie powstaje ot, tak, nie budzi się ni stąd ni zowąd w dziecku.
W domach, gdzie religia odgrywa ważna rolę, on jest i sączy się w dziecko, tak samo jak sączy się w nie niewiara. Uważam, że dzieci są zbyt mało świadome i samodzielne, aby się temu oprzeć.

Kilo OK

Generalnie jest to spłycenie do ateistycznego tu i teraz z zaprzeczeniem istnienie duszy.
Religia czy wiara w zasadzie do życia nie jest potrzebna przydatna jest dla tych którzy parzą trochę dalej niż chwila zgonu.

famka_

saper

Kilo OK

Jeśli wierzę że jest coś więcej niż świat materialny, że jest coś "po życiu" i kocham swoje dziecko to
a nauczam je zgodnie z kanonami religii wierząc że ma szansę na szczęście "tam"
b mam to w d.... i niech sie samo o siebie martwi
??

saper

Formalny

Kilo OK

W zasadzie powinienem Cie olać ale powtórzę co wielkortonie pisałem:
Jestem przeciw religii w szkołach z wyjątkiem tych wyraźnie zdefiniowanych jako katolickie protestanckie czy islamskie.

Założycielka w pierwszym wyraźnie pisze że kiedyś wierzyła.

Formalny

Kilo OK

Formalny
Wielokrotnie uczestniczyłeś w dyskusjach gdzie wytłumaczono jak ateizm postrzegają wierzący i dlaczego, więc czemu sie dziwisz?
Dla ateistów człowiek jest od chwili narodzin, do śmierci mózgu, nie ma nic przed i nic po. Dla wierzących zależnie do religii, życie to tylko chwila, to drobny ułamek czasu egzystencji duszy, dlatego ateizm traktują jak hmmmmmm powiedzmy formę upośledzenia.

Wiesz o tym, czytałeś to wielokrotnie, więc czemu sie dziwisz?

rosegreta · Gość

Mniejsza kwestii religii, bo zawsze uważam, ze to każdego indywidualna potrzeba. Nie żałuję w każdym bądź razie moich lekcji religii, bo mam miłe z nią wspomnienia.

Choćby wykorzystywanie naiwności księdza. Nie od dziś wiadomo, ze milusińscy sa okrutni.
Salka katechetyczna i młodzież z róznych szkół i klas, całkiem niezły zbiór. Każdy przed każdym chce się popisać, zaistnieć. Wiadomo. Ksiądz puszcza listę aby się wpisać. Pomijając zmiany imion np Jacek - Izydor, Paweł - Światowid itp. To dopisywanie słynnych ludzi np. Jan Kiepura.
Ksiądz czytał listę, a młodzież wybuchała co jakiś czas gromkim śmiechem (w tym wieku nie wiele potrzeba). Przy Janku Kiepura to nawet ja zaczęłam się śmiać, choć żal mi było starszego pana. Oczywiście ktos powiedział nieobecny. A co z Jankiem pyta ksiądz dlaczego nieobecny, bo nie wrócił ze szkoły. A gdzie chodzi do szkoły - kontynuuje ksiądz. A do konserwatorium - odpowiada ktoś z młodzieży. I znów smiech. Takie były lekcje religii w salkach katechetycznych. Spotkanie po szkole i oderwanie od lekcji.

Wracam do tematu - wychowac na porządnego człowieka? A jak wygląda taki porządny człowiek, bo wg. mnie każdy ma inne wzory wartości.

Formalny

Formalny

dziurbis

Tak, ja wierzyłam. Tak ja chodziłam na religię. Tak mam chrzest, komunię, bierzmowanie i dzięki rodzicom na ślub też się załapałam. W międzyczasie poznałam kilka religii z których wywnioskowałam kilka prawd i wzorców odrzucając wszystko to co ogranicza w sposób zdecydowanie szkodliwy własne myślenie. W pewien sposób nauczyłam się być bogiem sama sobie ale w znaczeniu że to ja stawiam swoje kroki i to ja za nie dostaję laury i ponoszę konsekwencje. Nie bierze tego na siebie nikt inny poza mną. W jakimś stopniu jest to egocentryzm ale życie jest za krótkie żeby je marnować na przyjmowanie czyichś prawd.

Przed chwilą zadałam pewnej osobie (która ma własny klucz do kościoła) zwykłe pytanie: ' czy uważasz że nazywając xx debilem i karcąc go co chwila wychowujesz go dobrze? czy idąc w niedzielę do spowiedzi mówisz o poniżaniu własnego dziecka? odmawiasz jakąś zdrowaśkę z postanowieniem poprawy, zwyczajnie kłamiesz bo tej poprawy wiesz ze nie będzie" . Usłyszałam tylko tyle że uważam się za uczoną i się wymądrzam. Jak dla mnie to jest zwykłe ograniczenie myślenia, zwykły ciemnogród. Przede wszystkim zwykły brak tolerancji i zakłamanie. Tego nie chcę przekazać mojemu dziecku.

Poldek