po 30-tce

mojra

to był daleki spacer
poza granice znanej mi już
trochę
polany marzeń

z lekka wahając się
zrobiłam ten krok
i przekroczyłam
próg pragnień bez bólu

a potem był deszcz
rzęsisty
spływał mi po twarzy
oczyszczał

a może to łzy...?

mojra

myśl
barwnym motylem ulata
ku niebu
ku słońcu

rozmarzona majem
rozmajona kwieciem
rozkwiecona tęczowo

tęcza marzeń…

mojra

przesiewam słowa
przez sito marzeń
wybieram te radosne
delikatnie czułe
bo dzisiaj
słowami
chcę się uśmiechnąć do ciebie
słowami chcę się przytulić
jak noc
wziąć cię w ramiona
i zasnąć...

mojra

poziomkowy zmierzch zapada

trzy drobne owoce
języka pieszczotą ośmielone
obezwładniają
uwolnionym smakiem
jak magnes przyciągają wspomnienia
beztroskiego dzieciństwa...

mojra

lipcowa niedziela
kwitnącą lawendą strojna
omdlewająca w upale
ospała z lekka
nieprzyzwoicie leniwa
lodami waniliowymi rozpływająca się w cieniu
mrożoną herbatą miętową
uśmiechająca się cytrynowo

piękna...

1963

ucichła mi dusza
na zawsze?
przed burzą?
może na upalny czas
dzban życia
dopełnia się bez ostrzeżenia
przystanek
cichej duszy
przerywa letarg
złudnej nieskończoności...

mojra

lipca lepka pieszczota
usypia
wycisza dzień
spowalnia jego bieg
by mógł zatrzymać się
na rozsnutym woalu zmierzchu
i zasnąć
ukołysany nocy chłodniejszym oddechem...

szb

i myśli na bezdechu
łapiące świeżość o zmroku
i pukanie do trzeźwości bram
do umysłu
do dwudziestu jeden gram

a za sześć godzin
czwarta trzydzieści
a za nią:
mgła
sarna
i kawa

to ja budzę dzień.

mojra

a świt nadbiega tak szybko
nocy dystans zbyt krótki
i znowu kawa
a w jej aromacie wszystko nabiera tempa
i rośnie tęsknota
za nocą

dobrze tylko
że słońce
jak uśmiech dziecka...

1963

Czekam na deszcz
który wszystkich zatrzyma
w pół kroku
w bramie sklepu
autobusowym przystanku
niezastąpieni
pod złudnym parasolem
nie skorzystają z okazji do zadumy
Czekam na deszcz
nie dla ochłody
czekam na jego kojący szum
w którym jest czas
na to by rozejrzeć się
dookoła swojego życia
Czekam na deszcz
który czekaniem
nieodłączną częścią jest natury
Czekam na deszcz…

mojra

deszcz
letnia ulewa
uciekająca przez tęczową bramę

dziecięctwa wspomnienie
przebiegająco boso
po mokrym asfalcie...

mojra

oko w oko z księżycową tarczą
wybrakowaną niedopełnieniem jeszcze
wyczekiwaniem na zmierzch zatrzymana
biorę głęboki oddech

tęsknota ma kolor zmierzchu
i jego chłód
ulgę niosący
i zapach poziomek...

mojra

jak pieprz z solą
wymieszany
sens z bezsensem
nie do rozdzielenia

w bezgranicznym zawieszeniu
w zwątpienia oparach…

mojra

sieć słów
jak mgła
gęsta i lepka

omamia
zniewala
odrealnia

tak łatwo zgubić łzę
przeoczyć...

1963

zmarnowanych westchnień
los nie żałuje

na zmianę pogody
bezgłośnie uwiera
odcisk na duszy

osobisty artretyzm
najlepiej leczy
jesienny słoneczny rześki poranek

mojra

westchnieniem niesiona
tęsknota
rozpłakana deszczem

zagłusza smutki
nadzieją
uśmiechniętą ciepło

mojra

mogę tylko
ciepłem myśli
przytulać
pragnień intensywnością
pieścić
ulotnością marzeń
usta sycić

to i tak dużo...

mojra

w czasie
gdy cień ostatniego przechodnia
rozpłynął się w nocy granatach
zbierałam myśli
które rozsypały się
jak paciorki
z zerwanej nitki
po zimnej posadzce

tak trudno je potem uporządkować
każda w swoją stronę biegnie
swojego cienia szuka

myśli lubią uciekać
lubią wędrówki...

ws

gdy zakochane nuty wybrzmią
i rzeka gładką taflą płynie
gdy zapomniany ostatni akord
wszystkie historie a nawet imię ...

wtedy gdy spokój bez melancholii
i bez nostalgii za minionym
jak kot się łasi wąs wygładza
a serce rytmem stuka odnalezionym

to w mądrej głowie srebrnoskronnej
uśmiechów pełnej i wdzięczności
dojrzewa prawda z tych życiowych
o równocennej już watości czasu spokoju ... czasu miłości

ws

pośród lekkich akordów codzienności
jak gdyby nic
i jak gdyby zawsze
fałszywa nuta się wymyka
zrazu nie słychać
zrazu nie słychać

lecz muzyk co podobno w sercu
wraz z przyjacielem doświadczeniem
przysiedli oboje zasłuchani
na ławeczce pod wiązem rozsądku

padał śnieg
padał śnieg cicho

i pokiwali głowami
jak starcy co wiedzą wszystko
mądre oczy mrużąc od blasku
przecierając okular zamglony

topniał śnieg
topniał snieg cicho

te historie nasze życiowe
zdaja się wydarzać
w chwili nie dłuższej niż
droga płatka śniegu ku ziemi ...