po 30-tce

lulka

Rozmawiałam kilka lat temu w necie z alkoholikiem.
Nigdy nie poznałam go osobiście, ale te nasze rozmowy trwały ze dwa lata.
To jest osoba publiczna, od wielu lat nie pijąca (już wtedy jak rozmawialiśmy) i po niejednej terapii.
Nie wiem dlaczego, ale wciąż odnosiłam wrażenie, że jest trochę jak automat - ukierunkowany na takie myślenie, które jest dla mnie kompletnie niedostępne.
Nie, nie sądzę, że ja w tym dialogu byłam mądrzejsza bez tych terapeutycznych naleciałości - wprost przeciwnie.
Sądzę jednak, że z jednej strony go uleczyły, a z drugiej kompletnie pozbawiły spontaniczności, jakiejś dozy szaleństwa (takiego normalnego, potrzebnego).
On sprawiał wrażenie osoby, która cały czas się strasznie kontroluje!
Nie interesuję się tym, nie mam o tym pojęcia - na pewno te terapie w zależności od celu bardzo się od siebie różnią.
Z drugiej strony te moje odczucia nie mają nic do rzeczy bo lepiej się kontrolować niż zapić się na śmierć.
Ot, takie skojarzenie czy tam doświadczenie z osobą po terapii.

annaliza

A jak znaleźć właściwego terapeutę?

lulka

O!
Jak zobaczyłam Ciebie Annolizo to mi się taka anegdotka odnośnie szkoły przypomniała - zapewne jako odpowiedź na Twoją do której się uśmiechnęłam...

Ernest Rutheford fizyk nowozelandzki był wykładowcą, prowadził laboratoria i kiedyś, kolejny już raz pod wieczór natknął się w laboratorium na jednego ze swoich uczniów i zagadnął go:

- Czy pan tak pracuje też rano?
- Oczywiście, panie profesorze – odrzekł młodzian (licząc zapewne na pochwałę pracowitości)
- Hmm... dziwne. To kiedy pan, młody człowieku, ma czas, aby myśleć?

Sławomir

annaliza

Kewa

flykiller · Gość

Sławomir

Pasztet

flykiller · Gość

Hmm...
gratuluję siły i determinacji w podejmowaniu prób.

Właściwie, na podstawie tego, co tu zostało napisane (tzn. głównie tego, co Pasztet napisał) i osobistych obserwacji, dochodzę do wniosku, że straszny kanał z tą pomocą psychologiczną w Polsce.
Jeśli ktoś musi polegać na NFZ to jest uziemiony. Na wizytę u psychiatry czeka się 2-3 miesiące. Zapewne, nie wymaga rozwijania, co może się przydarzyć człowiekowi w kiepskim stanie psychicznym w ciągu dwóch miesięcy. Do psychologa (czas oczekiwania niewiele krótszy) niezbędne jest skierowanie od lekarza rodzinnego, co już stwarza pewną trudność. To nie są warunki, w których pacjent "enefzetowy" może pozwolić sobie na metodę prób i błędów, bo wykończy go czas oczekiwania i wyszarpywanie kolejnych skierowań.
Jeśli ktoś jest w trochę lepszej sytuacji finansowej to, pomijając koszty, w które brnie, szukając specjalisty, z którym mu będzie po drodze, jeśli jego problemem jest napęd (brak napędu), zniechęci się po pierwszej próbie. To jednak bardzo specyficzny rodzaj pomocy i tutaj nie może "nie grać".
Do tego dochodzi kompletna dezorientacja, bo problemem, w większych miastach, nie jest brak specjalistów, lecz ich nadmiar, przy czym, to temat praktycznie nie do rozgryzienia dla laika. Każdy reklamuje się jako członek - zwyczajny albo niezwyczajny, certyfikowany albo nie, mający superwizora albo niemający - jakiegoś towarzystwa, stowarzyszenia, federacji, a tych towarzystw, stowarzyszeń i federacji są dziesiątki. I dziesiątki metod, którymi posługują się ci ludzie. Trudno, czasami, oprzeć się wrażeniu, że ma się do czynienia z zaawansowaną formą współczesnego szamanizmu...

annaliza

Myślałam, ze są jakieś zaufane fora, organizacje. Znalezienie właściwego męża zajmuje lata, a niektórzy i tak nie znajdują.

Jak pisze Fly, chory raczej nie ma tyle czasu..

A płeć miała dla Ciebie znaczenie?

Bo jeśli chodzi o mnie to faktycznie, znalezienie terapeuty graniczyłoby z cudem. Całą swoją energię poświęcałabym pewnie na to, że mu/jej udowodnić, że jest głupi/a i się nie zna. Co byłoby mega głupie.

Pasztet

Sławomir

lf

annaliza

Dzięki If.

A propos kreatywności dzieci też mam swoje historyjki.

Np. któregoś dnia, zapytałam małą (miała jakieś 2 lata) czy umie już stać na 1 nodze.

Każdy z nas (dorosłych) umie i chyba wszyscy bez zastanowienia wykonalibyśmy to polecenie identycznie (z wyjątkiem tych, co mają kłopoty zdrowotne lub za dużo wypili).

A mała też się nie zastanawiała, tylko złapała jedną ręką stojące obok krzesła i krzyknęła zadowolona, że potrafi.

- Ale bez podpierania się rękami!

Więc nie mniej zadowolona z siebie podniosła ręce do góry (ale tym razem oparła nogę na krześle) i dalej krzyczy, że umie!

Przecież nie mówiłam, że nogi nie wolno opierać.

annaliza

Pasztet

Nikt za Ciebie roboty nie zrobi. Do odpowiedzi musisz sama dojść.
Ale jeśli nie masz otwartości (a chyba nie masz), to bez sensu. Szkoda czasu. Terapia polega na dobrowolności i chęci ze strony tego, kto w niej uczestniczy. Jeśli traktuje się to z niechęcią i sceptycyzmem, to albo nie ma takiej potrzeby, albo ewentualne kłopoty nie wpływają na codzienne funkcjonowanie (jeszcze?) i stąd brak determinacji, żeby chcieć pomocy.

PS. Poza tym to droga bez odwrotu. Jeśli raz się w to zaangażujesz, to zaczynasz mówić innym językiem. Obserwujesz ludzi. Ja zadałem z głupia frant pytanie na pozór bezproblemowej i spełnionej kobiecie, czy jest szczęśliwa. Wpadła w płacz, histerię, a po roku była po rozwodzie. Więc może czasami lepiej nie ruszać fasady. Czasami ludziom jest dobrze, kiedy brak konstrukcji jest podtrzymywany przez solidny tynk i ozdobniki.

annaliza

Nie. Nie sądzę, żebym w tej chwili potrzebowała jakiejkolwiek pomocy. Tak sobie pisze, teoretyzuje. Dla podtrzymania dyskusji..

ps. Chociaz kto wie, kiedy taka wiedza sie przyda. Moze wzmożona aktywnosc na forum jest juz jakims symptomem choroby?

Baron von DupenDrapen

Ja mam właściwości terapeutyczne

Koleżanki często "opowiadają" mi o swoich problemach, a ja bezinteresownie ich słucham przez co następuje polepszenie stanu psychicznego ....