po 30-tce

lulka

Hmmm...
Nigdy sobie takiego pytania nie zadaję.
Życie bywa znośne, czasami nieznośne, czasami faktycznie bywam szczęśliwa i odczuwam to całą sobą zupełnie spontanicznie.
Nigdy nie będę szczęśliwa permanentnie bo mam zbyt wiele trosk - niepowodzenia dzieci, jakieś tam choróbsko czasami moje lub bliskich, starsi rodzice, czasowy tumiwisizm, zbyt wielkie zaangażowanie (czysto psychiczne) w to co dzieje się wokół...
Nie wiem.
Chyba raczej zadaję sobie pytanie jak przetrwać by nie zwariować, jak czerpać z życia jakieś zupełnie śmieszne "radostki" bo na wielkie szczęście to chyba nie ma co czekać.
Jakoś tak.
I nie, nie jestem minimalistką. Przynajmniej tak mi się wydaje.

Think

Mati

flykiller · Gość

lulka

Tia...Chciałabyś!
Ja Ciebie nie odbieram jako pesymistki, a raczej jako dosyć krytyczną osobę, która chce od życia więcej niż jej życie chce dać.
I chyba walczysz o to bardziej niż np. ja. No może nie pazurami i nie lubisz zmian - w przeciwieństwie do mnie, ale jednak.
Z drugiej strony godzisz się na wiele rzeczy, dzielnie je znosisz i przypuszczam, że jesteś WZGLĘDNIE szczęśliwą osobą.
No i przede wszystkim myślącą, nie zaprogramowaną przez politykę, modę, ustrój - fajnie.
Dlatego wciąż tutaj wracam - choć jest takich osób oczywiście więcej na tym forum.

slepa i brzydka

A zatem weszłam w ten temat, klikając w ikonkę ostatniego posta i czytam czo ta lulka o kimś pisze i ze słowa na słowo myślę; "to o animce, to na bank o animce". Przewijam suwaczek do góry i bach! animka

Pochodzenie O-Ren Ishii

W ogóle to pytanie o szczęście jest tak ogólne i tak filozoficzne, że nie wiem jak można jakąkolwiek terapię na tym budować ? Czy ktoś jest w pełni na TAK albo na NIE ? Chyba wariaci tylko (jeszcze tych na NIE to mogę zrozumieć - podatki, kolejki, most się zjarał...). Pasztet pewnie trafił w punkt jak kobita miała gorszy dzień i tyle - stąd histeria. Dzień później może by nic nie było a rozwód po roku pewnie nie ma związku. Większość ludzi się przesuwa na jakiejśtam osi szczęścia tam i z powrotem i przypuszczam że to jest norma a bycie trwale happy & smile... to coś nie-halo

annaliza

Faktycznie, pytanie o szczęście to niebezpieczne pytanie jest.

Nawet, gdy jest się szczęśliwym zawsze można przecież zacząć się zastanawiać, czy nie można byłoby być bardziej szczęśliwym? Jesteśmy przecież zachłanni. Każdy obdarzony wyobraźnią jest w stanie pomyśleć o stanie większej szczęśliwości niż ta, którą aktualnie osiągnął.

Przez błędy w systemie edukacji (tu kłania się podlinkowany przez If Ken Robinson) niewielu z nas robi w życiu to, co naprawdę najbardziej lubi. Sama wybrałam złe studia. I mimo, że jestem dobra w tym co robię, to daleko mi do pasji. I gdyby ktoś umiejętnie zaczął drążyć tunele na tym podwórku, kto wie.. , może coś by się zawaliło. A może bym się chociaż popłakała, bo akurat bardzo łatwo się wzruszam

.

Ale życie to przecież coś więcej. Dużo więcej..

p.s. a wracając do bohaterki rozmowy, dla mnie podstawowe pytanie brzmi, czy rok po tej rozmowie, była szczęśliwsza?

Kewa

No, właśnie, też się zastanawiam, czy tak łatwo można podważyć czyjąś stabilizację, wewnętrzne przekonanie o osobistym szczęściu? A może to był tylko impuls do decyzji, która gdzieś tam kiełkowała dużo wcześniej?

Seeni

Sławomir

Kewa

Seeni

Taak, mąż w końcu( po 11 miesiacach) ma pracę.
To jest szczęście na jakieś 500 punktów, bo już gotowi byliśmy sie z nim rozwieść. ( nawet Pies ) Mąż bezrobotny to jest najgorszy rodzaj męża i zasadniczo wcale nie chodzi o pieniądze, tylko o upierdliwość niemożebną, czepliwość i awanturowanie się z każdego powodu.
Jak przypuszczam małżonek miał już lekką depresję (którą nawet coś jakby sygnalizował)
Teraz znowu jest najbardziej zapracowanym człowiekiem na świecie, wyjątkowo potrzebnym, mądrym,kompetentnym itd.
No ...a ja znowu mam pieniądze na torebki, 3 pary butów w miesiącu i piękne sukienki. I w końcu mogę zrzucić jeszcze na kogoś odpowiedzialność za dom, rachunki, kredyty, coroczny przegląd samochodu i niedoczyszczone kafelki.
Z drugiej strony, gdyby nie był przez długi czas bezrobotne nie wiedziałabym, jakie to wielkie szczęscie jest, jak ma pracę. Think

lulka

A mnie dzisiaj wyszło, że zdobyłam 72 punkty na plus i ani trochę nie jestem szczęśliwsza niż wczoraj jak mi wyszło 2 na minus.

Not talking

Czasami to mam nawet tak, że (nie liczyłam, ale wiem) mi wyjdzie minus 480 i wtedy jestem szczęśliwa bo to znak, że trzeba coś z tym zrobić i robię!
Z tego wynikałoby, że najszczęśliwsza jestem jak dostaję kopa w dupę.

d'oh!

Seeni · Wysłany: Nie 14:02, 01 Mar 2015 Temat postu:

Eee, źle liczysz.....
To nie jest minus 480 tylko właśnie plus, bo skoro kopanie po tyłku napawa Cię szczęśliwością to musi być na plus.
Zasadniczo bardziej niż o liczenie chodziło mi o to, że sztuka bycia zadowolonym (szczęśliwym?, usatysfakcjonowanym?) tkwi w umiejętności szukania plusów w minusach.
Życie generalnie, pomijając jakieś traumatyczne wydarzenia, jest contans. Ani piękne ani brzydkie. Zwyczajne takie raczej. I poniekąd niezmienne (ten sam Pies, ten sam mąż, te samo podwórko za oknem, ta sama nudna praca) Jak ono zasadniczo takie same jest ciągle lub prawie ciągle to niby, do cholery, dlaczego jednego dnia Pies ( ten sam Pies) jest wrednym kundlem a drugiego wiernym towarzyszem? Wszystko to kwestia punktacji, którą Psu narzucimy.

lulka · Wysłany: Sob 13:59, 07 Mar 2015 Temat postu:

Wczoraj zaliczyłam 1874 punkty na plus i do dzisiaj mnie trzyma ta wielka radość.
Wczoraj przyszedł na świat mój prześliczny brataneczek.
Zdrowiutki, grzeczniutki, przesłodki, taka pyzunia maleńka...

melpomena · Wysłany: Sob 17:08, 07 Mar 2015 Temat postu:

Sławomir · Wysłany: Sob 23:00, 07 Mar 2015 Temat postu:

18 lat później:

Kilo OK · Wysłany: Sob 23:17, 07 Mar 2015 Temat postu:

Za 18 Rosjanie staną u twych bram?

Zdjęcie do jednej z ofiar separatystów w Doniecku