po 30-tce

AnnoDomini

Fochy???? obrażanie się ?...i publiczna deklaracja odejścia?......
To może ja też się obrażę za to ,że nikt nie podejmuje ze mną dyskusji...... Not talking

Dajcie spokój Super

bosska · Gość

AnnoDomini

Nie ...potraktowałabym ich jak kogoś zupełnie normalnego. Bo takiego podejścia wszyscy oczekujemy.
Kto daje prawo do oceny na ile drugi człowiek zasługuje lub nie na normalne traktowanie?
Nie ważne jak ktoś wygląda lub w jakim stopniu jest upośledzony ....to przykre ale właśnie ludzie tzw " normalni" w takich sytuacjach są niepełnosprawni i w całej pełni obnażają swój przepraszam za określenie " niedorozwój " moralny.

Seeni

Każdy człowiek zasługuje na normalne traktowanie. Upośledzony być może nawet bardziej.
Rzecz jednak chyba nie w tym, czy traktujemy niepełnosprawnych normalnie ( tak chyba robi większość z nas)- problem w tym co wtedy czujemy.
Jest taka przeraźliwie smutna książka Doroty Terakowskiej " Poczwarka", o dziewczynce chorej na Downa, o tym jak widzi świat i jak widza ją inni ludzie.
Polecam, chociaż lektura jest miejscami wstrząsająca.

bobro

etam, ja się wychowałem z kolegą lekko upośledzonym umysłowo; kolega ten uczestniczył w każdej zabawie i rzadko się zdarzało, żeby był jakoś specjalnie lekko traktowany; czasem było mu z nami ciężko, ale pozostał naszym kolegą do dzisiaj...

Seeni

Taka chyba też jest idea tworzenia klas integracyjnych. Po prawdzie rzeczywiście, jeżeli z osobami ułomnymi przebywamy ciągle, w ogóle przestajemy dostrzegać ich ułomność.
Chyba tez jest to kwestia rodzaju ułomnosci a raczej jej stopnia (?)

animavilis · Gość

bo ja

ja mam to szczęście, że przebywanie z niepełnosprawnymi to moja normalność i codzienność. Co czuję? wszystko to co można czuć - czasem podziw, czasem współczucie, czasem złość, bywa że odrazę, często radość, niejednokrotnie wzruszenie, wielokrotnie zatroskanie i smutek, często bezradność. NIe lubię czuć litości - to ona zabija we mnie szczerość kontaktu.

Kewa

obserwator

bez urazy - cały ten temat można podsumować jednym zdaniem: zarówno piękno, jak brzydota tkwi w oku patrzącego
nie ma innych "kanonów" piękna ponad to

Po prostu człowiek sobie postanawia co jest dla niego piękne a co mu się nie podoba - to pewnego rodzaju trening, również kulturowy czy obyczajowy.

Ktoś tu napisał, że piękno jest symetryczne. Otóż nie jest to prawdą. W przyrodzie symetrii brak, a tam gdzie występuje zwykle jest symptomem śmierci - np. w układzie chromosomów, które w martwym organizmie układają się symetrycznie - "odkręcają się". Żadna ludzka twarz, ani ciało nie jest symetryczne. Podobnie z dziełami sztuki - im bardziej symetryczne, pozbawione tajemnicy i pomysłu, tym więcej nudne.

Aproxymat

Uhmm... gdzieś też czytałem, że gdyby symetria była czynnikiem "miłym" dla oka, to z jakiej racji "miłym" dla oka staje się "złoty podział" (który symetryczny nie jest). Zdaje się, że postrzeganie kształtów przez ludzkie mózgi wcale niekoniecznie wywołuje w nich samych (mózgach, nie kształtach) łatwe do zrozumienia reakcje.

Pan i Władca

Pan i Władca

fedrus

pasujecie do siebie z Zadziorą idealnie. Powodzenia.

Pan i Władca

animavilis · Gość

Musiałam edytować niekonsekwentny post, bo trochę mnie poniosło. To mój topik, a jak wiadomo, każda matka.. i tak dalej.
W każdym razie liczę na rozsądek userów i całkowite ignorowanie na topiku poświęconym estetyce Pajaców i Wichrzycieli, którym przyświeca idea:

livia

a w temacie.....
cóż, jestem estetką i mimo współczucia dla ludzi zeszpoconych chorobą lub po prostu szpetnych, nie lubię na takich patrzeć, więc jako pracodawca, nie zatrudniłabym kogoś szpetnego, a jako kobieta nie związałabym się z brzydkim facetem, chociaż w tym przypadku de gustibus non est disputandum
...ale jako matka gdybym miała brzydkie dziecko- zapewne dla mnie byłoby najpiękniejsze na ziemi Blue_Light_Colorz_PDT_02

Kewa

king

Seks po sześćdziesiątce, widok namiętnie całujących się starych ludzi, czym się tak naprawdę różni od podobnych scen w wykonaniu dwudziestolatków? A jednak wiele osób to razi, jako nieestetyczne ze względu na wiek.