po 30-tce

Kobieta z klasą

Jako, że jestem 'młoda' mama czytam sobie to i owo o wychowaniu i nauczaniu. Z tym drugim, przy podwójnym belferowskim wykształceniu i wieloletnim doświadczeniu również podwójnie zainteresowana.
No i zupełnie przypadkiem wpadłam na forum matek, które mordują się i katują by nauczyć swoje pociechy w wieku od ZERO do PIĘĆ lat ....CZYTAĆ.
Te, jeszcze bardziej ambitne ( czy aby ambitne?) chcą jednocześnie uczyć te maleństwa najlepiej czytać również w obcym języku. Nie, nie - to nie ma być angielski. Ten przyjdzie zupełnie naturalnie (ironizuję).

A teraz pytanie do Was, moi drodzy doświadczeni...
na ile warto, można, trzeba poświęcić się dzieciom?
Ja myślę, żeby zrezygnować na kilka lat z pracy zawodowej i wszyscy patrzą na mnie z niedowierzaniem. Przecież one będą jedna w szkole, druga w przedszkolu a Ty chcesz w domu siedzieć?

Spokojny

Otóż Domowy Ptaszku dzieciom należy poświęcać tyle czasu ile tego potrzebują tyle tylko ze nie ma to być czasowy maraton a później długo długo nic czas poświęcony dzieciom to swego rodzaju inwestycja na przyszłość dziecko nigdy nie powinno być same NIGDY, jestem ojcem trojga dzieci (dwója dorosłych) więc wiem co mówię.

letnisztorm

To ja jestem matka wyrodna i dzieci czytaniem nie kotowałam,.

Kobieta z klasą

Co masz na myśli nigdy nie powinno być samo?
Moje obie córki właśnie siedzą w drugim pokoju, bez mojej bezpośredniej opieki. Wydaje mi się, że dzieci jak i my potrzebują trochę izolacji.
Ta inwestycja na przyszłość też mnie zastanawia. Na ile to jest inwestycja, a na ile chora ambicja rodziców. Czy rzeczywiście zawsze opłaca się?
Letni - ja myślę, że też jestem wyrodna. Bo starsza ma 4.5 roku i jeszcze nie czyta

Faktem jest, że alfabet zna, co prawda ang lepiej niż polski, ale czytać nie czyta

nudziarz

tak mi się wydaje.....
pozwólmy dzieciom przezyć dziecinstwo po swojemu.
Jest czas nieskrepowanej zabawy i jest czas nauki.
A inwestujmy raczej z złoto

Kobieta z klasą

ja tam jedynie mogę zainwestować w dobre samopoczucie.

Spokojny

Juli*

Seeni

Myślę, że nadopiekuńczość dzieciom szkodzi, podobnie jak nauka czytania w wieku lat przykładowo trzech.
Gdybym miała wybór- wolałabym nie pracować i więcej czasu poświęcić na dom i dzieci. Moja starsza córka urodziła się kiedy byłam jeszcze na studiach. Do pracy poszłam jak skończyła 9 miesięcy. Mała miała 4, kiedy zmuszona ( głównie finansami) wróciłam na łono pracy. Ciężko to było pogodzić- udało się tylko dlatego, ze mam nienormowany czas pracy i mogę ją świadczyć także poza fabryką. W efekcie pierwsze kilka lat sypiałam po cztery godziny dziennie- ale udawało mi się wygospodarować kilka godzin tylko dla córek

Kobieta z klasą

No właśnie te dylematy matek. Przy mojej starszej pracowałam, ale na tyle ile sama chciałam. Pracę miałam pod nosem, więc i córkę widywałam często, a jednak było mi czasem źle, że ją zostawiam a innym próbuję coś tam do głowy wkładać, choć sami za bardzo nie są tym zainteresowani. Czułam się źle bo mogłam ten czas spożytkować właśnie dla niej.
Stąd teraz chcę zrobić właśnie to. Chcę im dać siebie, póki są małe. Ale bez przesady. Tak jak piszesz Seeni nadopiekuńczość gorsza od faszyzmu.
Juli ja tak dywaguję tylko. Jestem ciekawa jak inni podchodzą do tego tematu. Może wyciągnę wnioski dla siebie

Seeni

Ja miałam w ogóle sytuację koszmarną, bo mój mąż znikał na 4, 5, 6 miesięcy ( przy małej np wyjechał jak byłam w 7 miesiącu ciąży a wrócił jak miała 3 miechy) Miałam fajne niańki- ale niańki to nie wszystko. Z perspektywy czasu i żałuję i nie. Nie, bo dziewczyny są o niebo bardziej samodzielne od swoich rówieśników, tak- bo sporo mi uciekło. Jak możesz sobie na to pozwolić zostań w domu chociaż przez rok- na próbę.
Z drugiej strony- masz taka pracę- że tylko pozazdrościć- i tak ferie i wakacje w całości dla dziatwy.

Juli*

Kewa

Nie lubię słowa "poświęcać" zwłaszcza w kontekście - dzieciom. Pierwszego syna musiałam zostawiać w żłobku od 9 miesiąca życia i było ciężko, bardzo. Syn był nadpobudliwy i wyczerpywał moje siły do cna - jakiś czas wychowywałam go sama, więc było ciężko podwójnie. Dla córki, gdy zaczęła chorować wzięłam urlop wychowawczy, który znacznie się wydłużył, gdy po dwóch latach ponownie zaszłam w ciążę. Mieliśmy czas na wszystko: na szycie kukiełek i organizowanie przedstawień, na wspólne wypiekanie ciasteczek i ozdób na choinkę, na robienie sweterków na drutach, czytanie bajeczek itp. Dlaczego więc wspominam ten czas jako wycięty z życiorysu? Zwyczajnie różne mamy potrzeby, różnie odbieramy świat. Potem rozpoczęłam studia, kolejne kursy, praca na pełen etat i dzieci. Wreszcie czułam, że żyję i że kocham to życie! A dzieci? Zawsze na mnie czekają, zawsze mają mi coś do powiedzenia, nawet najstarszy dzwoni z każdą pierdółką

Seeni

Chodź Kewa na pw. szybko, szybko Shhh

Seeni

No właśnie- to chyba kwestia tego jakie mamy potrzeby i gdzie lepiej się spełniamy. Gotowanie, sprzątanie, szorowanie kafelek, masowa produkcja pierogów, ciast, ozdóbek choinkowych, kinder bale, dogadzanie najblizszym i kokoszenie to moje powołanie. Pracuję zawodowo, bo muszę.

Juli*

Kobieta z klasą

Nic mi tu nie usuwać. Fajnie się Was czyta. Ja sobie powiedziałam tak: 22lata pracowałam, dzieci nie miałam. Mają starą matkę, to niech ją mają. Mam to szczęście, że pracować nie muszę, jeśli nie będę chciała. Ale czy potem nie skurzeję do końca?
.

Kewa

Nie skurzejesz, bo już się trochę w życiu zawodowo napracowałaś. Przecież zawsze możesz zmienić zdanie. Moja przestroga jest tylko jedna, jedyna - nie pozwól by dzieci były dla Ciebie całym światem. Czasem matki tak robia i męczą się w układzie wszyscy, jak w więzieniu. Kochaj i dawaj wolność. Najpierw troszkę, potem coraz więcej

Seeni

No i co jak skurzejesz??? Udoskonalisz produkcję pasztetów, nauczysz się wypiekać szarlotkę lepszą niż trzy pokolenia babek wstecz. W domu będzie czyściutko. Nie zdążysz skurzeć, bo zanim się obejrzysz będziesz nieocenioną babcią.

Tina

na mojego pierwszego syna w ogole nie bylam przygotowana, bo bylam dzieckiem.
do tego odeszlam od meza i tylko dzieki temu, ze moja mama mi pomogla moglam w ogole pomyslec o nauce. mama zajmowala sie malym kiedy ja po dwoch latach przerwy zdecydowlam sie na dlasza nauke.
ja chodzilam na wyklady, a mama zajela sie malym. moglam jednak tez korzystac z zycia, bo mama mi wrecz kazala sie bawic. powiedziala do mnie - baw sie dziewczyno, zyj i korzystaj z zycia. teraz jestes mloda, a na to, aby byc spowazniec masz jeszcze czas.
musze dodac, ze bylam bardzo konserwatytwnie wychowana, a na zmiane pogladow mojej mamy wplynal... moj ex-maz.

tak, ze mialam ten komfort, ze moglam studiowac, bawic sie i... uczyc zycia...

naturalnie dostalam pare razy po nosie, bylam jednak tez tyle razy pod niebiosami...
wiec warto bylo... warto tez miec swoje zycie, swoja odrebna sciezke bez zycia w swiecie kupek i zupek...

teraz mam drugiego syna, ale wszystko zostalo do perfekcyjbosci zaplanowane...
czy wiecie, ze nawet taka drobnostka, jak to, ze postaralismy sie o niego w podrozy poslubnej

wszystko mozna - a o dziwo plany moga zostac zrealizowane, mimo ogolnego sceptycyzmu do planowania...

i teraz poswiecam sie malemu...
zrezygnowalam z dokonczenia mojej pracy doktorskiej... poswiecilam sie???
chm...
jakos mi sie teraz nie chce...
moze pozniej...
a moze i nie...

ale ten czas z maly jest SUPER!!!
nie musze pracowac - ale to tez zostalo zaplanowane! maz dobrze zarabia, wiec mam komfort, ze poswiecam sie malemu, ale ja nazwalabym to, ze wybieram czas z malym. lubie go tulic, patrzec jak rosnie, jak sie zlosci, jak sie smieje, jak sie zmienia... ilez on daje mi szczescia!!!

ze starszym mi ten czas jakos umknal - zaluje, ze nie potrafilam korzystac z dziecinstwa mojego starszego syna...

dlatego do pewnych decyzji trzeba dojrzec, bo jako mloda i niedoswiadczona osoba nie bylam w stanie sie tak cieszyc swiatem zupek i kupek

a teraz z cala swiadomoscia smakuje dziecinstwo mojego synka. ciesze sie ze sie zdecydowalam na drugie dziecko
i wcale nie uwazam ze sie poswiecilam. bo dziecko tylko nadaje wlasciwy sens kobiecie...
zadna kariera tego mi nie dalaby...

moze brzmie jak typowa housewife, ale no to i co? co w tym zyciu nam zostaje? kariera sie skonczy z emerytura...
a zostaje nam tylko bliska rodzina, a zwlaszcza mlode pokolenie - czyli nasze dzieci...