po 30-tce

animavilis · Gość

Rodzicielska.
Nurtuje mnie to okresowo, a nigdy nie miałam śmiałości zapytać nikogo z moich znajomych, bo pytanie takie, skierowane do konkretnej osoby, bez względu na intencje, sprawiałoby wrażenie osobistej wycieczki, a rzecz jest nieco drażliwa. Chyba.
Wiem, że cześć z Was posiada dzieci (bardzo fajne zresztą, sądząc po załączonych wizerunkach

). To zrozumiałe, że na własne dziecko patrzy się przez filtr rodzicielskiej miłości, ciekawi mnie jednak, jak mocno przesłania on (jeśli przesłania) zdrowy rozsądek i obiektywne spojrzenie na różnych etapach rozwoju dziecka?
Innymi słowy, np.:
Czy zapialiście z zachwytu nad nieziemską urodą nowonarodzonej pociechy, choć wyglądała ona równie nieciekawie jak większość świeżych noworodków? Czy zdarzyło się Wam spojrzeć z ukosa na swoje dzieci i skonstatować - ależ on/ona jest jednak nieładna/y lub pomyśleć z przekąsem - rozumem bozia jej/go nie obdarzyła? Bronić dziecka przed innymi za wszelką cenę, zamiast pozwolić mu ponosić konsekwencje swoich zachowań, bo jest Wasze i Wy macie wyłączność na jego krytykę? Pomyśleć - zachowało się jak świnia, po kim to ma? Wreszcie - poczuć coś na kształt obojętności - spojrzeć na nie jak na zupełnie obcą osobę, nie do końca zrozumiałą, mentalnie odległą, a może nawet niezupełnie sympatyczną?
Analogicznie można by próbować porównać swój stosunek do własnych rodziców, ale brak tu elementu dumy i radości z kształtowania nowego człowieka.
W końcu to produkt własny, krew z krwi i kość z kości, na obraz i podobieństwo swoje...
Hmm, chyba proszę się o odpowiedź: zafunduj sobie, kobito, dzieciaka, zamiast zadawać głupie pytania, ale po oszacowaniu ryzyka założę jednak ten topik

nudziarz · Gość

Kilka dni temu na oczach mojej córki z sasiedniego akademika wyskoczył chłopak.
Z dwunastego pietra.
Jak się okazało chołubiony przez rodziców... w ich pojęciu cudowny, genialny wrecz. Przesuniety o klase wyżej ( przeciez nie bedzie to cudowne dziecko marnowało się wsród przecietniaków)... kierowany.. sterowany... wciaz w pojeciu rodziców niedoceniany przez innych.
Nie wytrzymał... konfrontacja z rzeczywistoscia pozbawioną juz ochronnego klosza okazała się ponad jego siły.

Drahna

animavilis · Gość

Najpierw sama się dopraszam, a później nie dowierzam...
Drahna, nie, no co Ty?! Jesteś wyrodną matką

Kasztanka · Gość

Ona jest Matka Polka Wyrodna,
a ja jestem Matka Polka Wygodna. Tongue out (1)

Raz na wozie, raz pod wozem,
jak juz bylo raz kozie smierc.

lulka

Drahna

Ano, jestem.

Ale co tam.
Własnie odkryłam niedawno, że mój syn nie jest nawet moim przyjacielem. Bo kim jest przyjaciel [tu wiele teorii]....nie wie o mnie wielu rzeczy a i ja nie chcę znac np. szczegółów dotyczących jego życia intymnego. Silenced

Konkluzja.
Moje dzieci są moje...ale nie moje. Są swoje. Świadomie podjęłam decyzję o ich posiadaniu, o nauczeniu ich zycia...ale jak nauczyć żyć...prawdziwie?
Żyjąc za nie? Asekurując? Oszczędzając?

Jak to napisała Dorota Stalińska w swoim wierszu

Coraz częściej
wpadam na mieliznę.
Ale też coraz szybciej
z mielizny tej okręt
potrafię wydobyć.

Widać nie uczą
mnie rejsy kolejne,
jak pokonywać wichry,
tylko jak wichrem naniesione
pokonywać przeszkody.

Tego własnie chcę nauczyć dzieci.

wawi

Drahna.>pewnie bym i uwierzył, gdybym nie znał życia...

Anima..>jeżeli masz choć trochę wrodzonego krytycyzmu- nie będziesz się zachwycać nad czarcią urodą żadnego noworodka,nawet własnego.A z własnym dzieckiem- no cóż- bywa różnie... Czasem bronisz jak lew/lwica/ własną piersią, przed niesłusznym-w/g Ciebie- posądzeniem, a czasem masz ochotę własnoręcznie udusić- bo to nie jest Twoje dziecko- Twoje by tak nie postąpiło..I w większości przypadków- matczyna miłość- taka skłonność do parasola ochronnego nad własnym dzieckiem..i codzienne rozterki- co też dzisiaj wymyślą- bo nie zapominaj,że to mimo wszystko inne pokolenie-to co Ty wbijasz mu do głowy, może się mieć nijak do tego,co wbiją mu koledzy/koleżanki w szkole, na ulicy..I dylematy: czy to, co robisz jest na pewno dobre dla Twojego dziecka? Czy na pewno zrobiłaś wszystko dla niego?
A generalnie- możesz olać te wszystkie dylematy, puścić gówniarza/gówniarę na ulicę i niech się wychowuje samo...też jakieś rozwiązanie..
he he..w jednym masz rację:zafunduj sobie.............

Drahna

bosska · Gość

eh,
każda miłość jest ślepa ....
Dancing

Seeni

Uwielbiam swoje córki... Angel

Żadna nie podobała mi się tuż po urodzeniu. O młodszej raportowałam mężowi przez telefon z porodówki: " jest całkiem łysa, ma chyba lekko przekrzywiony nos i taka jakaś pokraczna...strasznie podobna do Ciebie.

Potem raczej nie zdarzyło mi się pomyśleć o żadnej: najładniejsza to ona nie jest.
Ale dostrzegam wady swoich córek i ich niedoskonałości- wiem, że starsza nie jest tak zdolna jak Mała i nadrabia braki pracowitością.Zdaję sobię sprawę z tego, ze młodsza jest koszmarną egoistka i wiem, że to po mnie.

Nie podejmuję żadnych interwencji w szkole i na tzw. podwórku,chociaż czasami miałabym ochotę.Uważam, ze swoje sprawy dziewczyny muszą załatwiać same.

Nigdy natomiast nie zdarzyło mi sie popatrzeć na którąkolwiek jak na osobę obcą.

Jestem też pewna w 100%, że są mi najbliższe.

bobro

ja też tę moją Kulkę kocham, bo jakże jej nie kochać? ma wystające przednie zęby, w ogóle prawie mnie nie słucha, ale ma dopiero 5 lat...

wawi

Migotka

Po raz kolejny mi ten topik w oko wpadł i znów bym koło niego przeszła....a tu proszę...niespodzianka...RODZICIELSKA

Kiedy urodził się mój Czarodziej to zdążyłam tylko pomyśleć, że ojciec by się nie wyparł...choć był raczej do dziadka podobny...taaakie zakola miał...i rzecz jasna był chłopakiem, nie byłam rozczarowana ale zdziwiona bo mi wszyscy córę wmawiali...nie wszyscy, Luxus twierdził swoje i jak się okazuje miał rację.
Lalka urodziła się szara, jakaś taka wymoczkowata...przenoszona czy co? a ...owszem. Pierwsze co mi do głowy przyszło to, że Czarodzieja w urodzie nie doścignie, bo on już był śliczniutki...doścignęła.
Zawsze twierdziłam, że wszystkie dzieci są piękne, ale kiedyś będąc z wizytą w szpitalu u kogoś zobaczyłam dwa dziecka...naprawdę brzydkie, ja wiem, że wyrosną ale były takie jakieś kanciaste i skrzywione...
Teraz już patrzę obiektywnie na wszystkie....
Konsekwencje ponoszą...a jakże, zwłaszcza, że oboje chodzą do szkoły...nie uczę się za nich, nie naprawiam stosuneczków z koleżeństwem choć nieraz wywieram wpływ na postępowanie syna...
Wielokrotnie obserwuję, że dzieci w środowisku szkolnym są zupełnie inne niż w domu i nie wierzę ślepo we wszystko co mi mówią... Konfrontacje wymuszam i do jakiejś tam prawdy dochodzę...
Jestem oczywiście mateczką nadopiekuńczą, która wiele rzeczy robi za dzieci, ja wiem, że błądzę...ale tak mam i już...czasem się buntuję ale jest to bunt krótkotrwały i niekonsekwentny.
Ale w obliczu wielu doniesień o nieszczęśliwych zaginięciach np, lub porwaniach czy morderstwach dzieci, wolę się o nie trząść i pilnować niż żałować, że nie dopilnowałam.

O... właśnie nie bardzo mi się podobają te dzieci wychowywane przez ulicę...choć wiem, że one z pewnością lepiej sobie radzą od moich.

W życiu nie popatrzyłam na moje dziecko jak na kogos obcego, za to niejednokrotnie mówię, że któregoś nie lubię...to oni na to ...ale kochasz??? no i co? pewnie, że kocham, czasem nie lubię za to jacy są, ale zawsze kocham bo są...

może starczy, bo ja o dzieciach to mogę jeszcze długo

Tolek_Banan

animavilis · Gość

Chyba spodziewałam się takich odpowiedzi. Czyli nie ślepa, najwyżej czasem trochę niedowidząca

Drahno > nie mam powodu, by Ci nie wierzyć, zresztą pamiętam, że w kwestionariuszu Prousta okazałyśmy zdumiewającą jednomyślność (nie czytałam Twoich odpowiedzi przed własnymi) w zakresie dwóch istotnych cech: pesymizmu i czarnowidztwa. To mi się zupełnie dobrze wpisuje w kontekst.

Tolek_Banan

ver

miłosc do dziecka moze byc slepa, głucha, beznadziejna, niekonczaca sie, niezgodna z jakimikolwiek prawami, rozsadkiem..i czym kto chce

bo to miłość do dziecka

tyle, ze jako rodzice mamy jeszcze obowiazki, o ktorych nigdy zapomniec nie wolno.
Nie należy ich plątać z miłoscią.

Najlepiej jest kochać i wymagać.

Nie pamietam, kto to wymyslił, chyba Korczak, ale głowy nie dam.
Sprawdza sie jak nie wiem

animavilis · Gość

lulka

Anima, z tą oceną - z tą obroną swoich dzieci to jest trochę nie tak.
Osoba oceniająca z boku nie widzi pewnych niuansów.
Jak mi dziecko zrobi obciach przy znajomych to nie zwracam mu uwagi, choć miałabym ochotę udusić własnymi ręcami. Staram się zatrzeć złe wrażenie. Do porządku dzieci przywołuję gdy już nikogo nie ma (i tego nikt nie widzi) licząc, że takie sytuacje nie będą się powtarzały.
A znajomi? Pewnie niejeden skomentuje, że mi dzieci wchodzą na głowę.
Miłość do dzieci w pewnym sensie jest ślepa bo cokolwiek by nie zrobiły to i tak będę je kochać. Wybaczyć innej osobie jest trudno. Dziecku nie - wybaczam niemal natychmiast i nawet nie wiem czy to jest zgodne z moją wolą. Takie zjawisko trudne do wytłumaczenia.
Dlatego tak trudno wychować dziecko - będąc ślepo zakochaną trzeba zachować jak największą dozę obiektywizmu.
O skrajnych przypadkach nie będę pisać bo ich nie doświadczyłam choć myślę, że posiadam zdrowy rozsądek i udałabym się do kogoś po pomoc (psycholog np.).