po 30-tce

franek kimono

Pielęgnuję część truchełek, ale też je selekcjonuję by nie udusić się w muzeum własnego życia.
Choć nie, ja to muzem po prostu ciągle tworzę; ma ono swoją scenę, kulisy, garderoby, rekwizytornie, lapidaria. Z upływem lat zmieniam bieg narracji, pozbywam się niekórych rzeczy, inne choć rozpadają przechowuję, np. pękniętą miseczkę z żółwikiem na dnie ulepioną przez pewnego narzecznego, japońską linijkę której piękna barwa zmieniająca się w świetle pozwoliła mi przetrwać dziesiątki godzin w szkolnej ławce, lub resztki czerwonej róży przysłanej zwykłą paczką z odległego kraju za czasów gdy internetu i przesyłek kurierskich nie było.

Najcenniejsze pamiątki są te które stworzyli znaczący dla mnie ludzie z myślą o mnie - po to by mi coś ofiarować. Miłość, praca i twórcze działanie osób osób mi najbliższych jest wielką wartością, zaklętym uczuciem. ale słabsze rysunki, zasuszone kwiaty, niektóre listy stopniowo wyrzucam, zwłaszcza od tych których tylko po prostu lubiłam. trochę mi wstyp i boli mnie to zanikanie uczuć, odłamywanie suchych lub brzydszych gałązek. Ale z kolei zwyczajowych kartek na urodziny od niezyjącej już Babci nigdy nie wyrzucę. Wydaje mi się że to jest bezcenny ślad po niej.
Są paczki listów i rysunki otoczone dożywtonim sacrum - a właściwie tym sacum są otoczeni pewni ludzie dzięki którym przezywałam niezwykłe rzeczy i kórych ręce dla mnie stworzyły te rzeczy.
Właśnie teraz robię porządki w szafie i zastanawiam się czy wyrzucić zwiewną suknię a' la secesyjna zjawa uszytą dla mnie ręcznie przez moją przyjaciółkę pod koniec liceum (chyba cholera znowu nie wyrzuce bo i kiecka artystyczna i przyjaciółka wyjątkowa).
Z drugiej strony jest ona truchłem, lezy bezkształtny kłąb. Nie zakładałam jej od dekady. Ale kto wie, może kiedyś moja córka to zrobi...a ja opowiem jej o mojej Uli i o tym jakie byłyśmy gdy miałyśmy po 18 lat.
Inne pamiątki czyli kupne - o ile nie mają równoczesnie na prawdę dużej wartości estetycznej i materialnej wywalam lub oddaję.

Kewa

Pisałam w dzieciństwie pamiętniki. Nie mam śmiałości ich wyrzucać, chociaż nie cierpię tego pustego podlotka, tej skłonności do melodramatyzowania, wstydzę się też swojej wiary w uporządkowany świat, w dobro i sprawiedliwość dziejową

No, cholera, chyba je jednak spalę...

zadziora · Gość

ponieważ czekała mnie bardzo daleka przeprowadzka, egoistycznie i z premedytacją wywiozłam ładnych parę lat temu stos kartonów z pamiętnikami z podstawówki i szkoły średniej, listami, kartkami okolicznościowymi, nawet zapiskami odręcznymi bliskich memu sercu osób, i umościłam je w najdalszym kącie kuchni letniej mojej mamy. mama jest jeszcze lepsza w chomikowaniu, zachowała każdy mój list pochwalny ze szkoły, każdy dzienniczek z uwagami (np. jeden wpis z drugiej klasy podstawówki: zadziora bez pozwolenia spaceruje po klasie

) i ma chyba wszystkie zeszyty do języka polskiego, wszystkie wypracowania pisemne, itd. czasem jak przyjeżdżam w odwiedziny do rodziców, to siadam tam w kucki, otwieram któryś z kartonów i w nim grzebię, z pietyzmem przeglądając papierowe wspomnienia... jeden jedyny szkopół jest taki, że wszystko jest przesiąknięte zapachem wędzonki, bo mama ma małą wędzarenkę i sama wędzi szynkę, boczek i ryby, ale mała to cena do zapłacenia, a zapach nawet lubię oops

franek kimono

kewa, może jednak nie wyrzucaj? w końcu nie trzeba tego czytać

(poważnie, ja mam trochę listów, czy np. film z moim psem który nakręciłam świeżo kupioną kamerą tuż przed jego śmiercią w 2001, których po prostu nigdy nie czytam i nie oglądam, ale ich nie wyrzucę).
Zeszyty wszystkie wyrzuciłam, rysunki z przedszkola zachowane - no ale to twórczość

Liściki pachnące wędzonką, no no

Kewa

deja

Pana "Sie Przyda" eksmituję z pasją co najmniej raz do roku. Wyrzucam wszystko (nie tylko przeze mnie zbierane z myślą: się przyda i potem czuję wielką ulgę, wszedzie tylko nie w kręgosłupie. Przeważnie odbywa się to po sortowaniu i przeglądaniu na podłodze , a dotyczy wszystkiego. Jeśli coś nie było używane przez półtora roku, to znaczy, że jest niepotrzebne. A pamiątki ? - staram się ich nie zbierać i pamietać bez "wywoływaczy wspomnień". Zauważyłam, że jednak pamięć ludzka dłużej pamięta to co najlepsze, a to gorsze też łagodnieje we wspomnieniach bez "namacalnych dowodów" . Dobrze, że ludzka natura ... pamięć, jak zdjęcie na papierze nabiera niezależnie od treści łagodnego koloru ecri.

lulka

Posiadam kilka rzeczy "świętych", które trzymam w drewnianym kuferku
o wymiarach 70 cm X 30 cm X 50 cm. Właściwie nigdy do niego nie zaglądam, ale znam każdy przedmiot, każdy list, każdą karkę na pamięć.
Jest zapełniony w połowie, a ja coraz mniej sentymentalna więc go pewnie nigdy nie zapełnię. Choć kto wie! Jak mi wnuki zaczną rysować laurki? Z drugiej strony córka nie chce mieć dzieci, syn chce trzech synów - chłopcy raczej nie są chętni do malowania więc jak się ich plany spełnią to pewnie mój kuferek nie będzie pękał w szwach.
Nie lubię zapchanych szuflad ani szaf węc nie zbieram niczego co jest niezbędne. Ciuchy oddaję notorycznie, a potem szukam bo jednak niejednokrotnie okazuje ię, że coś by się jeszcze przydało.
Za to mam kilka pustych szuflad, które uwielbiam pasjami i strasznie dbam by się nie zapełniły.
Zbieram tylko zdjęcia i książki. Lubię też lustra, lustereczka, zwierciadełka. Od jakiegoś czasu noszę się z zamiarem pozbycia sę ich, ale jakoś nie mam odwagi. Były zwożone z różnych zakamarków Europy i nie tylko - sama je sobie kupowałam.Może nie mają wartości sentymentalnej, ale jakąś mają skoro mi ich żal?

fi · Gość

Nie mam już "pamiątek" po ludziach czy zdarzeniach których nie chciałam pamiętać. Nie wyrzuciłam tylko spaliłam listy, notatki, nawet fotografie. Gdy to robiłam parę lat temu nie mogłam sie nadziwić po co przez ten cały czas trzymałam to wszystko, z pieczołowitością przenosząc z jednego miejsca świata w drugie.
Pozostało pudełko pełne tylko dobrych chwil. Może nawet nie tyle dobrych co wartych zapamiętania. Tak do końca.

Pan i Władca

Z pamiatek zachowalem kolekcje zegarkow po ojcu i wszystkie fotografie. Listow, kartek nie zatrzymuje, wyrzucam wszystko, co sie da, nie lubie obrastac w rzeczy. Co jakis czas robie tez selekcje zabawek corki, za jej plecami, i wyrzucam zabawki, ktorymi sie nie bawi lub popsute.

beeper

Pojedynczy list jest cienki i ma niewielkie rozmiary. Setka takich listów mieści się w niewielkim pudełku i nie zagraca zbytnio mieszkania. Kiedy dorastałem, bardzo żałowałem, że nie zachowały się np. listy które mój ojciec pisał do mojej matki, jeszcze przed ślubem. Pieczołowicie przechowuję swoje listy, najstarsze jeszcze z wojska i czasem sięgam po nie, przypominam sobie tamte czasy, tamte klimaty, tamte westchnienia. I nie sądzę, bym ich się kiedyś pozbył.

animavilis · Gość

Przeczytałam post beepera i znowu zrobiło mi się głupio, że reaguję tak histerycznie, jakby jeszcze odrobina papieru miała przyspieszyć mój proces tonięcia w śmieciach. Faktycznie, stare listy nie zajmują aż tak wiele miejsca.
Cudzych, jak pisałam, nie wyrzucam, ale mam jakieś moralne opory przed czytaniem czegoś, co nie było przeznaczone dla moich oczu. Mimo, że osoby te od wielu lat nie żyją, nadal czuję się, jakbym naruszała tajemnicę korespondencji.
Swoich listów, notatek, zapisków, podobnie jak kewa, czytać nie znoszę, odnajduję w nich symptomy infantylności [co, akurat, ze względu na okres ich "produkcji", nie dziwi] i zidiocenia

Dokonałam nawet swojego czasu uroczystego spalenia swoich "pamiętników" w ognisku.

Aproxymat

O, a ja nawet pisałem pamiętnik, w ramach terapii, przy okazji chciałem się trochę nauczyć systematyczności i ukierunkować swój zapał do robienia miliona zapisków. Niestety, przeczytałem to po jakimś miesiącu i tak się przeraziłem bzdurami i stylem, że wyrzuciłem bez żadnego wahania i wcale tego do dziś nie żałuję.

animavilis · Gość

Dawno, dawno temu, kiedy zdarzało mi się jeszcze śnić, trzymałam pod poduszką zeszyt, w którym, natychmiast po przebudzeniu, zapisywałam swoje sny, zanim zdążyłyby się rozmyć o poranku, jak to ze snami zwykle bywa.
Niektóre sny były długie, surrealistyczne i mroczne, ale inne poraziły mnie wczoraj, gdy je czytałam, swoją przyziemnością [ale też i wiernością szczegółu

], np.

wtorek, 29 stycznia 2002 r.

Wstąpiłam do sklepu kosmetycznego kupić odżywkę do paznokci Sally Harper, lakier do francuskiego manicure i coś tam jeszcze w trosce o zdrowie moich paznokci (które, nota bene, są w fatalnym stanie, co spędza mi sen z powiek w sensie dosłownym, bo właśnie się budziłam).
Wydałam 40 zł.

piątek, 26 października 2001 r.

O nagłe ukłucie paniki, gwałtowne kołatanie serca przyprawił mnie fakt wybrania Andrzeja Leppera na wicemarszałka sejmu oraz niezwykle frustrujące przeświadczenie, że z jakiegoś bliżej niesprecyzowanego powodu, ściga mą skromną osobę chińska triada.

Blue_Light_Colorz_PDT_02

Aproxymat

Noo... Mendelejew wyśnił układ swojego układu okresowego pierwiastków a R. L. Stevenson napisał na podstawie notatek ze snów "Wyspę skarbów". Opowieść o paznokciach i chińskiej triadzie też mogłaby osiągnąć jakiś sukces.

animavilis · Gość

Och, mam w zanadrzu kilka naprawdę niezłych kryminałów i horrorów. Wysadzałam coś w powietrze, byłam anonimowym alkoholikiem, topiłam w wannie pieski, molestował mnie ksiądz...

Aproxymat

Teraz musisz tylko odpowiednio połączyć te wątki.

Mii

Kto mi naprodukował tyle papierzysk??? d'oh!

odgruzowałam dopiero jedną szafę a mam już pół wora śmieci Blue_Light_Colorz_PDT_45

franek kimono

a ja z mojej jednej szafy wygenerowałam dwa worki ciuchów dla pani Swietłany od moich rodziców i wcale nie mam luzów. Sick

Kewa