po 30-tce

Kloss

"Myślała, że nikt nie nauczył nas się starzeć, nie wiemy, jak to jest. Gdy jesteśmy młodzi, wydaje nam się, że ta choroba dotyka zawsze tylko innych. My zaś, z jakichś nie do końca jasnych względów, pozostaniemy młodzi. Starych traktujemy, jakby sami sobie byli winni, jakby się przysłużyli swojej dolegliwości, podobnie jak cukrzycy czy miażdżycy. A przecież na tę chorobę, na starzenie, zapadają najwięksi niewinni. I, gdy już jej się zamykały oczy, pomyślała jeszcze coś: że jej plecy pozostają nieosłonięte. Kto ją przytuli?"

Kewa

Jest w starości coś czego się boję. Tak jak Czubaszek. Tak jak ona też chciałabym móc wybrać moment swojego odejścia.
"Moim zdaniem najgorsze to zostać roślinką, ale tu znowu robię zastrzeżenie. Wiem, że są ludzie w takiej sytuacji, którym wiara czy silny instynkt życia na to nie pozwalają. Ale nie wyobrażam sobie, że ja miałabym być niepełnosprawna. Nie chcę nawet myśleć, że mój biedny Karolak miałby mi kiedyś zmieniać pampersy."

Czytaj więcej na [link widoczny dla zalogowanych]

Kloss

Kewa

lulka

Przeczytałam ostatnio książkę "Bezwolni tego świata" Strugackiego Borysa.
Bracia Strugaccy to zawsze mi się z s-f kojarzyli, a to taka leciutka fantasy.
Niby o różnych "nadludzkich" możliwościach, które w obliczu władzy są niczym bo w pojedynkę nic nie jesteśmy w stanie zrobić.
To jest książka o starości - tylko zakamuflowana. Bardzo piękna, a w zasadzie napisana przez piękną osobę, która marzeniami i niesamowitymi pomysłami poleciała do gwiazd i nie tylko.
A jednak na koniec przychodzi rozczarowanie, może strach przed nieznanym - nie wiesz co po "resecie" i to co tutaj zrobiłeś wydaje się bez sensu. Może nawet nie co zrobiłeś, ale o czym marzyłeś? I jest w tym wielki niedosyt bo jak to Borys napisał ból i niedomaganie jest tak bezlitosne, że ciężko się cieszyć z tego co zdobyliśmy. Starość nie ma litości - o właśnie tak.

Jednak mnie ta książka uspokoiła, może taki był jej zamysł?
To tylko kolejny etap - ten ostatni.
A przecież w życiu jest ich wiele?
I tutaj nachodzi mnie refleksja - żyć, pić, palić (elektronicznego), kochać się bez pamięci (uprawiać seks), a i to wyższe "kochać" jak najbardziej też! Dopóki sił nam starczy! I zdrowia!
Hawgh!

lulka

Widzę, że wszyscy porzucili ten temat, a mnie on bardzo frapuje.
Bardzo.
Ja wiem, ze "starość" generalnie jest okropna, ale nauka jej chyba polega na tym by się jej nauczyć by taka nie była?
Doprawdy nie wiem jak to ująć by nie wyjść kolejny raz na załamaną i pogodzoną, ale ja się jej naprawdę uczę.
Tzn. zaczynam mniej wojować, a zwracać uwagę na to co mają do powiedzenia inni.

Kompletnie od tej starości abstrahując zastanowiły mnie słowa mojego Syna, który na wieść, że czekam na kolejną "imprezę" za dwa tygodnie wyraził swoje zdziwienie, że ja wiecznie na coś czekam, a to jest bez sensu bo nie zauważam tego co dzisiaj i po co czekać skoro każdy dzień przybliża mnie do kresu?
Byłam wstrząśnięta.
Toż ja nie myślę o żadnym "kresie".
Jesu, przestałam myśleć o tym co za dwa tygodnie i wpadłam w popłoch, że on myśli o tym "kresie".
Dużo mnie to podchodów kosztowało i chyba nie myśli.
W podsumowaniu - ja nie potrafię się cieszyć dniem dzisiejszym tylko żyję od okazji do okazji.
To jest straszne i chyba prawdziwe.
Więc zastanawiam się co ja zrobię na starość? Książki? Filmy? Dzierganie?
To taka szara codzienność - owszem, piękna, ale bez tej podniety czekania...
Normalnie główkuję nad założeniem Koła Darcia Pierza Z Gęsi Dla Staruszków z regularnymi spotkaniami co dwa tygodnie.

Bobranoc

mailo

Nie wiem czemu miałabyś na starość rezygnować z tych okazji na rzecz "dziergania"? Rozumiem, że się obawiasz że zdrowie nie pozwoli na imprezy, ale są inne okazje.

Formalny

flykiller · Gość

Ponieważ Formalny nieco natrętnie dopominał się o definicję starości i nijak nie odpowiadała mu starość biologiczna, według której już wszyscy, od dość dawna, jesteśmy na równi pochyłej, cytuję definicję, która winna uczynić zadość Jego oczekiwaniom, jako człowieka z werwą, przyszłością i wyobraźnią:

Człowiek jest młody, jeżeli ma przyszłość, a ja o swojej myślę jako o pustyni. Jest dla mnie kompletnie nieciekawa. Nic fascynującego już sobie nie wyobrażam. A skoro przestałem sobie wyobrażać, na nic już nie czekam, to myślę, ze jestem stary.

[M. Świetlicki]

Seeni

Bardzo pięknie Not talking

Wychodzi na to, że byłam staruszką w wieku 5 lat, bo już wtedy dosyć wyraźnie czułam, że nie ma przede mną przyszłości Not talking

Mam dokładnie odwrotnie jak Lulka- czasem i owszem na coś tam czekam, ale raczej na najbliższe. Najbardziej rajcuje mnie teraźniejszość a właściwie tuż przed zaraz.

Generalnie to, jak postrzegamy starość to chyba efekt tego, jakimi ludźmi się otaczamy. Zasadniczo osoby starsze ( w sensie starsze niż ja ) to moi rodzice, teście, ich znajomi i rodzeństwo, moje babcie i dziadkowie- tak jak ich zapamiętałam ich znajomi, przyjaciele, rodzeństwo. Wśród tego licznego grona tylko mój Ojciec- mimo siwej brody, licznych schorzeń i 75 wiosny życia nie utracił nic z dotychczasowej ikry. Tata ma małe szanse na dożycie sędziwego wieku, ale to go absolutnie nie przygnębia. Nie dzierga, nie chodzi na spotkania klubu seniora, nie zrzędzi, nie poucza, nie ma nawet zalążków przerostu ego, do życia podchodzi z przymrużeniem oka, spaceruje, czyta, jeździ na rowerze, uczy nieprzyzwoitych wierszyków synów mojej siostry, śpi kiedy ma na to ochotę i generalnie robi tylko to, czego rzeczywiście chce, łącznie z chodzeniem w pierwszy piątek miesiąca na pokerka.
Cała reszta starszeństwa, które znam to bądź stetryczałe smutasy z półki " ta dzisiejsza młodzież" ( nawet moja ulubiona Matka) bądź osoby chorujące na demencję starczą, lub tak fizycznie niedołężne, ze odbiera im to godność. Jest jeszcze grupa staruszków- bohaterskich maratończyków, 100-letnich drwali itd.- ale Ci występują tylko w telewizji.
Większość osób koło 50- tego roku życia, niektórzy tuż po 40-stce (dostrzegam początki także u siebie) traci elastyczność, umiejętność analitycznego myślenia ( na rzecz schematów) i nabiera z każdym rokiem coraz większego przekonania o słuszności jedynie własnych poglądów i o własnej nieomylności. Może zresztą nie większość (taka Lulka nie ma np. jak dotychczas żadnych symptomów), ale znaczna część.

Formalny

pogłoska

Kewa

pogłoska

Formalny

pogłoska

Formalny

pogłoska

Sławomir

"Ile mógł mieć lat? Dobiegał siedemdziesiątki? Trudno to było ocenić. Nie miał w sobie nic ze starca. Jedno funkcjonujące oko aż błyszczało młodzieńczością i chociaż było osamotnione w tej twarzy pomarszczonej i zniszczonej, przekrwione i załzawione, to młodzieńczość wyrażała się również na inne sposoby, głównie w pełnym zapału tonie głosu, zmuszanego do powolności, lecz także w aurze, w tym, że jego duch zdawał się przeć naprzód mimo oporu stawianego przez ciało."

wklejam to w sensie odrobinę sarkastycznym

Formalny