po 30-tce

Kloss

uczymy się pisać, czytać, nawiązywać relacje z rówieśnikami, z płcią przeciwną i takie tam.

generalnie przez większość życia uczymy się jak reagować na sytuacje, które nas zaskakują i wybijają z z naszej "comfort zone" - coś jak posty Klossa czytane przez Formalnego Tongue out (1)

tylko nikt nas nie uczy jak radzić sobie ze starością. niektórzy jakoś naturalnie odnajdują się w tym procesie, starzeją się w sposób piękny.

inni (inne) muszą sobie naciągać twarz, wypychać cycki silikonem, robić sobie żurnałowy kaloryfer na klacie albo otaczać się nastolatkami.

starość to starość, nie ma w niej nic pięknego, nie ma sobie co mydlić oczu. ale można tę starość chyba jakoś godnie ogarnąć, bez histerii, napinania się do granic możliwości i prób zawracania Wisły kijem?

a może nie można? może te próby zatrzymania młodości to jedyne, co zostaje?

pogłoska

Kewa

I chyba jeszcze: nie myśleć o tym za dużo. Na któryś raz powtórzoną namowę mojej kosmetyczki na krem za 450 zł gwarantujący nieustanną młodość mojej skóry odpowiadam niezmiennie: przecież i tak z kremem, czy bez będę coraz starsza i co w tym złego? Bez będę chociaż bogatsza o 450 zł, które mogę wydać na coś pożytecznego, np. rehabilitację kręgosłupa

flykiller · Gość

W ramach przygotowań do godnego starzenia się, nie farbuję, ostatnio, włosów, a mam już sporo siwych. Postanowiłam być szlachetnie szpakowata, a nawet szpakowata nieco demonstracyjnie, ale to się raczej nie uda, bo koleżanka poinformowała mnie, że teraz jest moda na siwe,, celebrytki farbują się na siwo i pokazała mi zdjęcie osiwiałej Margaret (bo reszty lasek nie skojarzyłam). Bardzo mnie zmartwiło, że nawet na tym polu nie mogę obnosić się dumnie z moją starością. Poza tym, o ile mogę zaakceptować siwiznę, nijak nie wyobrażam sobie utraty zębów. Boże, jak można, jednocześnie, starzeć się godnie i bezzębnie?!

Mówiąc serio, żyjemy w czasach, w których przywiązuje się ogromną uwagę do wizerunku, więc, siłą rzeczy, poczucie własnej godności silnie wiąże się także z dbałością o "godny" wizerunek, "godną" powierzchowność. I nie tylko wiąże, ale chyba nawet przesuwa punkt ciężkości z wewnętrznego poczucia wartości, na zachowanie pozorów siły, płodności, urody, zdrowia, tak jakby ich brak miał ujmować komuś jako człowiekowi. Wydaje mi się, choć może mi się tylko wydaje, że poprzednie epoki traktowały starość mniej restrykcyjnie, mniej ostracyjnie, starość miała prawo być brzydka i zniedołężniała, a teraz takie prawo utraciła. Jeśli jesteś stary i niedołężny, to pewnie sam sobie na to zasłużyłeś, jesteś gnuśny, zaniedbany, czasem ubogi i niezaradny, drażnisz oczy i nie wpisujesz się w trend troski o własne ciało, brakuje ci szacunku do siebie, więc od innych też się go nie doczekasz.

Formalny

Bardzo to mądrze napisałyście Panie - każda z odrobinę innego punktu widzenia. Ja dodam tylko tyle, że pojęcie starości jest często zbyt prymitywnie wiązane wyłącznie z wiekiem.
Starcem można stawać się już w wieku wcale nie podeszłym a zaledwie dojrzałym. Starość, to w znacznym stopniu kwestia swoistej mentalności i podejścia do życia oraz brak umiejętności nawiązywania relacji międzypokoleniowych. Bo starość, to nie tylko daty z metryki ale także życiorys i postawa wobec dnia mijającego i dni nadchodzących.
Mam w otoczeniu bliskie osoby, które przekroczyły wiek 100 lat i choć ich "ciało już mdłe", to duch nadal młodzieńczya za tym idzie uśmiech i aktywność.
Ciekawy może być (na razie jest) topik, w którym pojawiają się poglądy na starość osób, którym do wieku zaawansowanego jeszcze daleko. Przeszkodą dla pozytywnej oceny może stać się tylko chwila, gdy rzeczowe wypowiedzi zakłóci prymitywne postrzeganie wpływu upływu czasu na życie człowieka.
Jedną z cech starości jest wstydzenie się swojego wieku. Ja się nie wstydzę - nie muszę...

Kloss

Kloss

Kloss

pogłoska

Formalny

paj

Godnie starzec sie..
To bardzo delikatny i podstepne zjawisko.
Czasem przykre.
Gdy zobaczylam swoje odbicie w mojej ukochanej sukience sprzed 3 lat...bylo mi przykro. Bo juz nie tak, jak wtedy.
I w takich chwilach starzenie puka do drzwi i mowi: to ja, pamietaj, juz nie masz nascie lat.
A z drugiej strony: gdy psyche jest ok, gdy mamy sile zyc, wtedy starzenie odbywa sie mniej bolesnie.
Podziwiam ludzi, ktorzy to potrafia.
Dzisiaj pojechalam nad piekne jezioro w Berlinie. Lasy, kapieliska i sciezki a na nich mnostwo biegaczy spoconych, wytrwalych i dojrzalych. Najwiecej. Walcza o siebie. Jeszcze raz: podziwiam.
Dzisiaj mi sie nie chce.

Formalny

lulka

Chyba mnie ta starość w końcu dopadła.
O ile ciało jest ok. to coraz mniej się sobie podobam na gębie.
Nie, operacji sobie nie zrobię żadnej.
Ale nie jest lekko.
Nawet nie wiem jak to wyrazić słowami - coś ucieka.
Mam bardzo "bujne" sny i przeważnie jestem w nich młoda.
To nawet nie to, że widzę swoją twarz w tych snach, ale robię rzeczy takie i tak się zachowuję jak wtedy gdy byłam bardzo młoda.
Ostatnio (w śnie) grupka młodzieży zapraszała mnie do gry na łące, a ja wyglądałam jak oni...Podeszłam i powiedziałam - ja tylko tak wyglądam, ale jestem już stara. Zaczęli się śmiać i odpowiedzieli, że tutaj nikt nie ma tylu lat na ile wygląda. I graliśmy w dwa ognie.

No i jak rano spojrzałam w lustro to się nie cieszyłam.

Blue_Light_Colorz_PDT_21

W sumie jestem szczęśliwa, że nie mam takiego parcia na młodość jak moja Mama, która nawet do warzywniaka nie wyjdzie niepomalowana, z drugiej...No w zasadzie z drugiej też się cieszę.
Ale boję się chorób, prawdziwej starości i chciałabym umrzeć zanim jej zaznam.

flykiller · Gość

Formalny

[quote="flykiller"]

lulka

[quote="flykiller],, W każdym razie, tak jak ja się przyglądam, tak i mnie się przyglądają, i nie chciałabym budzić kiedyś ani odrazy, ani irytacji, ani litości czy współczucia.
[/quote]

Żaden człowiek nie budzi we mnie takich uczuć.
Tak negatywnych.

Bobranoc.

Kloss

Kloss

Formalny

Kewa