po 30-tce

Seeni · Wysłany: Pon 19:15, 31 Mar 2014 Temat postu:

Mnie tam przyszło do głowy, że mam czas do rana i niczego nie muszę mówić potencjalnemu pracodawcy wcześniej jak przed świtem. Później sobie wyobraziłam jak On (pracodawca) taki biedniutki czeka ze mną do tego świtu i to mnie strasznie rozśmieszyło.

flykiller · Gość

No, ale nie było powiedziane, że wykonawca egzekucji jest jeden.

pogłoska · Wysłany: Pon 19:31, 31 Mar 2014 Temat postu:

Nie żartujcie, że na rozmowach rekrutacyjnych można zadawać tak absurdalne pytania mając przed sobą udokumentowane wykształcenie kandydata!
Pytania z jakimi ja się zetknęłam: czy mam pod opieką dzieci do lat siedmiu i czy jestem zmotoryzowana.

Psychologowie natomiast są nieubłagani: liczy się pierwsze kilkanaście sekund i wrażenie jakie się w tym czasie wywoła.

Kewa · Wysłany: Pon 21:03, 31 Mar 2014 Temat postu:

Ja się zastanawiam, czy chciałabym pracować u pracodawcy-psychopaty? Think

Mam łatwość popełniania gaf. Tak jakoś same mi się przydarzają pod wpływem stresu. Poległabym. Miałam za to w życiu kilka rozmów kwalifikacyjnych i na szczęście nie zadawano mi głupich pytań. Takie normalne, czy potrafię to i to, jak potrafię, to czy zechciałabym pokazać, co ostatnio czytałam itp. Po ostatniej rozmowie wyszłam rozluźniona i pierwszą napotkaną osobę zapytałam o klucz do toalety. Zmroziła mnie wzrokiem, bo to była ważna pani dyrektor. A wiadomo, że takie nie sikają. Shhh

nudziarz · Wysłany: Pon 21:13, 31 Mar 2014 Temat postu:

annaliza

To "pracodawca" szuka sobie ludzi (i to on będzie płacił) więc może sobie robić rekrutację według takich kryteriów jakie mu się żywnie podoba. Najwyżej wtopi, ale to jego (pracodawcy) sprawa. Może lubi pracować z idiotami? Wyjątkiem są (to znaczy, powinny być) firmy państwowe i administracja publiczna.

Idiotyczne pytania na rozmowie kwalifikacyjnej są uzasadnione. Ba, nawet pożądane, żeby sprawdzić jak kandydat zareaguje, jak myśli w warunkach stresu, jak wybrnie z sytuacji. Nieważne co odpowie, ale jak to zrobi. Czy będzie miał odwagę powiedzieć, że nie ma pojęcia? Zwlaszcza, gdy mówimy o pracy pod ciągła presją czasu i w warunkach stresu.

Moim przekleństwem są fajni studenci, z dobrych uczelni, ze świetnym CV, którzy nie potrafią logicznie myśleć, łączyć faktów, nie potrafią selekcjonować informacji na ważne i nieistotne. Starają się odpowiedzieć na każde pytanie, nieważne jak, byleby odpowiedzieć. Jakby ciągle byli na jakimś egzaminie.

Filip Chajzera ośmieszył jakiś czas temu świat mody: [link widoczny dla zalogowanych]
Ale moim zadaniem, całe pokolenie ma ten problem.

A ja potrzebuję kogoś kto się przyzna, że czegoś nie wie, nie umie, potrafi poprosić o pomoc. Oczywiście, że byłoby cudownie gdyby sam znalazł odpowiedź , ale tę właściwą, zweryfikowaną, z wiarygodnego źródła, ale jak nie umie, to niech powie, a nie przychodzi z byle czym, byle szybciej i do przodu..

Pasztet

nudziarz

Pasztet

Same firmy rekrutujące to też poletko do ponabijania się.
Generalna zasada jaka w nich panuje to tzw. 'dupochron'. Czyli jeśli rekrutuje się kogoś np. na vice od finansów, to szuka się kogoś, kto tę funkcję już pełnił, a nie np. kogoś, kto był o szczebel niżej, ale jego predyspozycje, dokonania i zdolności świadczą o gotowości do awansu na CFO. Bo po co rekruter ma ryzykować. Dlatego trudno o awans dzięki zmianie pracy, łatwiej w macierzystej firmie.

Najciekawsze jednak są rekrutacje na top specjalistów w jakiejś dziedzinie - rekruter z reguły ma dość pobieżną wiedzę i łatwo go zdominować posługując się przygotowanymi wcześniej fachowymi terminami. Sam pamiętam jak byłem na rozmowie w sprawie pracy na dość wysokim stanowisku w topowej światowej firmie consultingowej (nie audytorskiej), to szybko się zorientowałem, że rekruterka jest zielona w temacie. W pewnym momencie posunąłem się nawet do żenującego bluffu, bo wyleciało mi z głowy nazwisko twórcy dość ważnej macierzy kompetencyjnej z zakresu zarządzania, więc rzuciłem nazwą macierzy de Chattorney - Mc Williama, która jest nazwą wewnętrznego narzędzia badawczego jednego z domów mediowych. I pani gładko łyknęła

Taki numer już by nie przeszedł u docelowego pracodawcy, ale najważniejsze to przedostać się przez tych baranów z firm rekrutujących i tu wszystkie chwyty dozwolone

flykiller · Gość

Seeni

Nie dołujcie mnie.
Nadal jestem z rodziny dotkniętej bezrobociem i chociaż mam środki do życia na następne 6 miesięcy to cała sytuacja mocno mnie dołuje, tym bardziej, że u mnie w pracy też coraz mniej różowo. Generalnie frustracja 100%
Not talking

nudziarz

annaliza

Pochodzenie O-Ren Ishii

Ron

pogłoska

Baron von DupenDrapen

U nas łowcy głów mnie nigdy nie pytali o nic. Ja im wysyłałem resume a oni potem dzwonili, żeby pójść tu i tam na rozmowę. Ostatnio nigdzie nie chodzę, bo wpadłem w hibernacje, gram nieszkodliwego idiotę „quanta” i staram się być jak karaluch (który to potrafi przetrzymać nawet promieniowanie radioaktywne). Do tej pory udało mi się przetrwać prawie 15 lat (odpukać) w tej samej pracy. Ciekawe czy dotrwam do emeryturki, ale pewnie nie no, bo w końcu mnie wyrzucą. Ale wtedy to nie wiem czy coś znajdę, bo zapotrzebowanie na pseudo quantów dramatycznie spadło a gadająca głowa nie jestem więc nie wiem jak to się skończy.
Mam nadzieje chociaż przetrwać do czasu aż młodzież skończy studia, za które nie tak jak u Was, trzeba słono płacić

Ostatni raz z dziesięć lat temu(juz 10?!) poszedłem na interview do Blomberga, ale tylko, dlatego, że taka headhunterka mnie prosiła, (bo oni też muszą się wykazać, że maja ludzi do pokazania). Ale to firma. Centrala Mosadu chyba, prawie rewidują na wejściu.

Chodziłem tam przez trzy dni zadawali mnóstwo pytań (mieli gruby zeszyt z przygotowanymi pytaniami) miedzy innymi z matematyki (jakiś Rosjanin mnie pytał ), potem jakiś Chińczyk o metodę Newtona potem ktoś inny różnice miedzy kontraktami futures i forward i jeszcze musiałem napisać jakiś program na odwrócenie listy jednym słowem to był totalny idiotyzm na większość pytań mniej więcej odpowiedziałem. Jednak jak na trzeci dzień znowu zacząłem rozmawiać z osobą, z która już wcześniej rozmawiałem to już na następną rozmowę nie poszedłem, bo uznałem, że to jakaś paranoja i że to naprawdę nie ma sensu. Zwłaszcza, że i tak nie chciałem tam pracować, bo to zdaje się jest niezły sweat shop w porównaniu z moim sklerotycznym bankiem. (Ta hedhunterka potem zachodziła w głowę, o czym ja mogłem tam rozmawiać przez trzy dni i postawiła mi obiad. )

Gdybym był światową sławą

to może. Mąż jednej koleżanki z pracy, fizyk z wykształcenia tam pracował zdaje się, że miał w sumie ok $700000 na rok ( ale tylko wytrzymał rok on często skakał z pracy do pracy). Ja niestety tyle bym nie miał, więc po co się zarzynać zwłaszcza, że stanowiska kierownicze są zarezerwowane dla specjalnej grupy należących do odpowiedniej parafii

Kewa

pogłoska

Tak czytam sobie Barona i myślę, że może i rzeczywiście jest sens w egzaminowaniu kandydatów...Może faktycznie należy ich zaskoczyć, wprowadzić w zakłopotanie i pozbawić pewności.
Takie testy przejdzie określony typ ludzi.

Kewa

Pewnie wszystko zależy od charakteru stanowiska, na które przeprowadza się nabór. Ciekawe jakie pytania kierowano by do pielęgniarek? Zwykle liczy się doświadczenie i ukończone kursy, ale jak to tylko papier, to może rzeczywiście trzeba by sprawdzać. Podobnie lekarzy.
"Jakie było życiowe credo Alzheimera i dlaczego pan tego nie pamięta?"