po 30-tce

FRIDA · Gość

Wczoraj emitowany był w TVP film o Magdzie Prokopowicz, polskiej malarce, kobiecie, która zachorowała na raka, podczas choroby poznała miłość swojego życia, urodziła syna.....i ostatecznie zwalczyła chorobę. Film obrazował walkę, zmagania z chorobą, obnażał skrajne stany głównej bohaterki - od zwątpienia po nadzieję, od piękna zewnętrznego po brzydotę fizyczną wynikającą z destrukcji chorobą. Ten film to także obraz i przykład miłości damsko - męskiej wynikającej z fascynacji osobowośćią, tym co niewidoczne, zdecydowanie umiejszającej aspekt cielesności, złudnego piękna fizycznego. Niby piękne, porażające, smutne i niezwykle pouczające, dające jednocześnie nadzieję wszystkim chorym na poważne choroby, czasem śmiertelne choroby....Ale zastanawiam się nad jednym - po co sprzedawać tak daleko swoją intymność, bardzo indywidualne przeżycia, stany, skrajne emocje, drastyczne widoki związane z rekonstrukcją piersi ogółowi? Po co robić z tego film, po co pisać o tym liczne artykuły w internecie, prasie? Czy tylko dlatego, że Magda to znana malarka, a jej mąż to bardzo popularny polski operator filmowy? A może upublicznianie takich tragedii, ma na celu pomoc ludziom żyjącym i borykającym się z rakiem poprzez danie im nadziei, że w końcu możliwe jest wszystko....Takich tragedii jest mnóstwo w wielu domach, rodzinach, myślę, że jednak niewielu miałoby potrzebę żeby obnażać się do tego stopnia...i robić z tego film, pisać scenariusz, artykuł, książkę. Granice prywatności, intymności. Dla każdego zapewne są inne, indywidualne, a może kryje się za tym jeszcze jakieś drugie dno?

animavilis · Gość

Kojarzy mi się to z przypadkiem Katarzyny Kozyry, która po zachorowaniu na nowotwór robiła sobie śmiałe, nagie zdjęcia z bezwłosą głową po chemoterapii czy z fotograficzką, której nazwiska nie pamiętam, a która po mastektomii wydała album ze zdjęciami swoimi i innych operowanych kobiet.
Nie wiem, może dzieje się tak dlatego, że artyści są osobami o większej ekspresyjności niż przeciętni ludzie i większym zapotrzebowaniu na wyrzucanie swoich emocji na zewnątrz, na ich eksponowanie. Być może jest to też forma artystycznej prowokacji, autoreklamy oraz - autoterapii, radzenia sobie z problemem. Pewnie cyniczna jest ta moja niewiara w ludzką wrażliwość, ale akurat chęci pomocy innym chorym, choć nie wykluczam, nie daję pierwszeństwa.

nudziarz

Potworna chęć bycia ... jakiś straszliwy strach przed medialną anonimowoscią, rówwnoznaczną z nie-istnieniem . Etyczny i estetyczny ekshibicjonizm ....
Big brother......

pogłoska

FRIDA · Gość

Ale czy pewne widoki, obrazy - na przykład kobieta po mastektomii mogą mieć artystyczny wymiar? Według artystów - niewątpliwie ( według niektórych nie - artystów zapewne też) Główna bohaterka, Magda Prokopowicz postanowiła namalować na przykład szczęśliwą kobietę po mastektomii, albo kobietę chorą na raka w ciąży...Według niej - zatrzyma w tym obrazie jakieś odczucia, uczucia, cząstkę emocji...Czy jednak u większości tego typu dzieła, tego typu inspiracje nie mogą wywołać odczucia niesmaku, dozy oburzenia. Ależ mogą! Stąd nawiązuję do pewnych granic. Gdzie się kończą?

Poldek

Mysle ze tak jak w kazdym innym wypadku, granice sa plynne, kazdy ustala je samodzilenie, tak jak kazdy ma inne poczucie wrazliwosci i estetyki.

Wszystko mozna przedstawic w sposob artystyczny, dziecko z nozkami urwnaymi na minie gdzies na Balkanach rowniez.
I moze wlasnie na tym rowniez polega artyzm...zeby dostrzec piekno wewnatrz osoby, bez zwracania uwagi na fizyczne ulomnosci?

animavilis · Gość

pogłoska

Artystów wyróżnia ponadprzeciętny zmysł obserwacji, specyficzny ogląd rzeczywistości i jej opis. Sądzę, że bardzo rzadko w ich intencjach leży prowokacja. Czasem mam wrażenie, że to oni są zszokowani gwałtownymi reakcjami odbiorców.

FRIDA · Gość

pogłoska

animavilis · Gość

Aproxymat

pogłoska

Poldek

pogłoska

pogłoska

Aproxymat

Szczerze mówiąc miałem wrażenie raczej, jakby brakowało im pomysłów, więc stawiali na prowokację dla samej prowokacji a nie dla jakiegoś przekazu jakiejkolwiek istoty rzeczy. Albo przekaz był szokujący w formie ale banalny w treści.

pogłoska

animavilis · Gość

rosegreta · Gość

Artyści sprzedają siebie w każdym dziele, to co tworzą jest częścią ich, ich wizji, odczuć itp.
Dlaczego pokazywanie tego co sie przeszło, co się czuło jest ekshibicjonizmem? Autorka pyta o granice intymności. W sumie co jest granica dla nas nie będzie dla innych.
Osobiście podziwiam ludzi, którzy chcą rozmawiac o swoim bólu, przezyciach. Nie chowają się w kąt. Dzięki takim ludziom wiem ile można wytrzymać, że nie trzeba sie poddawać, że mozna wygrać nie tylko ze słabością ale i za samym sobą. Piszę ogólnie nie skupiając się na dokumencie.
A i nie pisze tu o programach reality show, których akurat nie lubię. Nie bawi mnie zaglądanie ludziom do nosa. Tongue out (1)

W sumie to pisze na podstawie swoich przezyć, że gdyby inne osoby nie chciały się ze mną podzielić swoim doświadczeniem, przezyciami, byłoby mi ciężko. Cholernie ciężko. Dostajesz wyrok i nie wiesz co z tym zrobić, co to jest. Dzieki ludziom jednak, którzy zostawiają swoje numery w szpitalu, którzy piszą o problemach z jakimi się borykają w necie, było mi łatwiej, o duzo łatwiej.

Intymność... a czy tak nie wyglądają rany. To dziwne, ale znam osobę po mastektomii, która zaskoczyła mnie pokazjąc mi rany. Moze to jakaś potrzeba. Może to im pomaga. Czują się okaleczone, sprawdzają reakcje innych...
Jeślibysmy wszyscy byli tacy zamknięci, każdy cierpiał sobie w kąciku, ukrywali głęboko w zakładach ludzi chorych, zniekształconych wadami, bo wrażliwośc nie pozwala nam na to patrzeć, czy świat byłby wtedy pełny? Czy to nie byłoby oszustwo?