po 30-tce

FRIDA · Gość

Są wśród nas - to kwestia niepodważalna. Znamy ich i spotykamy na co dzień. Żyją w swoim świecie, sami, samotni, chociaż często otoczeni mnóstwem ludzi. Często - nierozumiani, niepojęci przez ogół. Indywidualiści, oryginały, ludzie innego ( a może szczególnego ?) formatu. Coś z tych określeń jest w nich na pewno. Tylko co? Sprawa jak zawsze - bardzo indywidualna. Spotykam czasem osoby, o których mówi się, że nie lubią ludzi, irytuje ich obecność innych - ograniczają więc kontakty do tych niezbędnych - do opcji minimum. W związku z tym uciekają do swojego małego, indywidualnego świata, izolują się - i są szczęśliwi. Myślę, że jednak są, chociaż ogół zapewne tak nie uważa. Co sądzicie o samotnikach, a może sami się do nich zaliczacie, albo przynajmniej za takich się uważacie?

EMES

było minęło

FRIDA · Gość

EMES

nie mam dziś czasu

bo obrabiam drugą serię zdjęć

Aproxymat

Nie irytują mnie samotnicy. Nawet jak są naprawdę wielkimi mizantropami - a po prawdzie to znam tylko osobiście jedną taką osobę. Skądinąd jest to człowiek miły i sympatyczny tylko trzyma się z dala od ludzi i nie ma o nich dobrej opinii.
Sam nie jestem bardzo towarzyski, choć pewnie mieszczę się w normach, był jednak taki czas, kiedy też nie za bardzo odpowiadała mi obecność innych ludzi i nawet wyobrażałem sobie, że fajnie byłoby sobie mieszkać na jakimś odludziu, pośród leśnych ostępów, a odzywać się, o ile miałbym taki kaprys, co najwyżej do drzew i wiewiórek.
Ale oczywiście pozostało to tylko w sferze tymczasowych zwątpień i uniesień, które już dawno mi minęły.

pogłoska

FRIDA · Gość

bobro

animavilis · Gość

Jestem nietowarzyska w stopniu oczywistym dla mnie i zauważalnym dla innych. Kiedyś trochę mnie to martwiło, dzisiaj nad tym nie ubolewam. Znaczna część osób w moim otoczeniu budzi we mnie irytację i nie mam potrzeby utrzymywania z nimi bliższych kontaktów ani chęci, by tę irytację w sobie przezwyciężać. Lubię kontakt z ludźmi na forum, ponieważ to kontakt na moich zasadach, z mojego wyboru i jego kształt zależy głównie ode mnie.
Nie doszukiwałabym się jednej przyczyny tego stanu rzeczy, ale spośród wielu myślę, że mógł mieć na to wpływ fakt, że jestem jedynaczką, a start jedynaków w relacjach z rówieśnikami, w dzieciństwie, bywa nieco utrudniony. Później to odczucie "odstawania" może się pogłębiać.

Zgadzam się z pogłoską, że ludzie o bardziej samotniczym usposobieniu mają tendencję do prowadzenia wewnętrznych monologów, a nawet dialogów z wyimaginowanym rozmówcą, więc towarzysko są, w dużym stopniu, samowystarczalni

Nie jestem natomiast przekonana, czy samotnicy muszą być jakimiś indywidualnościami, oryginałami lub ludźmi nietypowego "formatu" tylko z racji tego, że - w oczach innych - nieco dziwaczą. Prawdopodobnie przekonanie o własnej niezwykłości towarzyszy też bardzo wielu samotnikom, ale mam wrażenie, że jest to reakcja obronna, usprawiedliwienie swojej, do pewnego stopnia, dysfunkcji, jednym słowem - myślenie życzeniowe.

letnisztorm

To ja jestem chyba nad aktywna towarzysko, nie jestem w stanie policzyć ile średnio dziennie przeprowadzam rozmów, w pracy, w domu, przez telefon, w sklepie, towarzysko, na forum no i oczywiście sama ze sobą też prowadzę rozmowy zwykle jak idę sama .

Ale czasem marzę o samotności.

Kewa

Myślę, że podział na samotników i towarzyskich jest dość płynny. To tak jakby na skali umieścić z jednej strony określenie "samotnik", a z drugiej "osoba towarzyska". Jest wiele miejsc pośrednich, które przesuwają się na skali w odniesieniu do wieku, sytuacji życiowej, stanu świadomości

Mam córkę, która jest zdecydowanie mało towarzyska (wiem, że miało być o dorosłych, ale muszę zacząć od niej, żeby "pociągnąć" temat): w gimnazjum nie rozmawiała z nikim z wyjątkiem jednej koleżanki (przecudownej dziwaczki z całym zestawem lęków), córki naszej znajomej. Szkolę średnią wybrała w innym mieście, żeby pozostać w miarę anonimową. W szkole nie ma przyjaciół, nie chodzi na szkolne imprezy, nie jeździ na wycieczki, nie wyprawiała "osiemnastki", nawet na studniówkę się nie szykuje. Byłam wzywana do szkoły, spotykam się z troską pedagogów, a przy tym wszystkim mam wrażenie, że córka jest szczęśliwa. Ma chłopaka pod Warszawą, który nawet rozpoczął dla niej naukę w szkole średniej we Wrocławiu, ale zrezygnował, bo nie mógł wytrzymać towarzystwa w bursie. To też samotnik. Wysyłają do siebie po 100 sms-ów dziennie, przesyłają sobie prezenty, książki, listy. Teraz o mojej mamie. Odkąd pamiętam moja mama nie chodziła na plotki, nie kontaktowała się z sąsiadkami i zawsze miała jedną koleżankę. Właściwie od zawsze jedną i tą samą. Do dziś grają w karty i kości, gdy się spotkają. Kiedyś dużo paliły. Uwielbiałam siedzieć pod stołem i słuchać o czym rozmawiają. Ojciec był człowiekiem bardzo towarzyskim, taka "dusza towarzystwa", lubiana przez wszystkich. Teraz wydaje mi się, że moja mama męczyła się z nim i niechętnie uczestniczyła w licznych imprezach. Teraz jest wdową i... chyba jest szczęśliwa. A ja? Kiedyś też miałam zawsze jedną koleżankę (przyjaciółkę?). Teraz z racji zawodu mam stały i ciągły kontakt z ludźmi. Lubię to, chociaż mam świadomość, że przywlekam "maskę", która mnie chroni. Wymieniamy jakieś zdania, jakieś uprzejmości, informacje, ale nie rozmawiam z nikim. Jestem szczęśliwa tylko sama ze sobą (i z dziećmi). Chyba dlatego lubię forum

Jayin

a można być i samotnikiem i towarzyskim, tylko na zmianę? Think

czy to już schizofrenia? Tongue out (1)

bo ja tak mam.

FRIDA · Gość

bea777

pogłoska

FRIDA · Gość

pogłoska

Seeni

Jestem zwierzęciem stadnym. Myślę, że zarówno bliscy jak i znajomi postrzegają mnie jako duszę towarzystwa, osobę dominującą, wiecznie zadowoloną, notorycznie roześmianą. Taka zapewne jestem. Często.
W głębi duszy chyba noszę jednak znamię samotnika. Miewam okresy kiedy zamykam się w domu, ohydnie niechętna ludzkości, godziny kiedy leżę zwinięta w embrion, bez większej reakcji na otoczenie, wieczory sufitujące poświęcone nierozstrzygalnemu problemowi podziału jednej kostki czekolady. Po prawdzie łaknę towarzystwa w równej mierze jak samotności. Nie funkcjonuję prawidłowo bez jednego i bez drugiego. Czasami mam wrażenie, że potrzeba samotności wynika u mnie z nadmiaru energi. Zwyczajnie spalam sie do cna, nakręcam szybko, jestem na wiecznych, wysokich obrotach- bateria w końcu pada. Samotność jest mi potrzebna do jej naładowania.

rosegreta · Gość

co sądze o samotnikach ?
Nic nie sądzę. Powiedzmy, nie przeszkadzają.

Nie uważam sie za samotnika, chociaz marzę o domku w lesie, gdzieś w górach, samotnym domku w lesie.
Nie jestem jednak samotnikiem. Marzyłam kiedyś o sporej rodzinie, gromadce dzieci, psów i kotów.

I mój mąż dodałby i gromadce babć do zajmowania się dziećmi. Ale on bywa złośliwy.

A tak poważnie, każdy potrzebuje czasem samotności.

Wydaje mi się, że to rozumiem.
Znam ludzi od których kupić słowo to wyczyn, którzy unikają towarzystwa innych, nawet ich lubię. Oni mnie pewnie nie za bardzo.

Anxious

Aproxymat