po 30-tce

FRIDA · Gość

Od dziecka są dorosłe, rozsądne, poważne, a nawet potrafią podejmować dojrzałe decyzje. Ale są dziećmi, bo świadczy o tym ich wiek. Odbiegają od swoich rówieśników - zachowaniem, sposobem bycia, spędzania wolnego czasu, często strojem. Dwunastoletnie, trzynastoletnie dziewczynki ubrane w stroje dorosłych kobiet - żakieciki, eleganckie bluzki i chłopcy unikający zabaw typowych dla chłopców w ich wieku. Zero dziecięcego luzu, dziecięcej beztroski, zero dziecięcego świata wypływającego z ich wnętrza. "Stare maleńkie", "stare dzieci", "dorosłe dzieci", na pewno stare mentalnie - jak na swój wiek. Bywa, że żyją wyłącznie w świecie książek, lektur. Zawsze zdarzały się takie dzieci, w każdym pokoleniu, nie jest to nic nowego, nic nadzwyczajnego. Zastanawiam się, czy czegoś nie tracą? Czy coś im przy okazji nie umyka? Znacie takie dzieci? Macie takie dzieci? A może, sami byliście takimi dziećmi?
Angel

Gość

http://www.trzydziestki.fora.pl/po-30-tce,7/o-dzieciach-i-nie-tylko-czyli-wszystko,7140.html

FRIDA · Gość

Ale mój temat nie dotyczy szczepień, Nygus. Chociaż bez wątpienia, dotyczy dzieci... Angel

Gość

Zgadzam się i nie jestem zazdrosny.
Przeczytaj do końca temat i pewnie przyznasz mi racje, że nasze problemy są podobne.

flykiller · Gość

FRIDA · Gość

Zdarza się, że sami rodzice chcą mieć takie "stare dzieci", wymuszają to na nich, sugerują. Czego oczekują? Oazy bezpieczeństwa, jakiegoś indywidualnego spokoju, że ze względu na swoją "przedwczesną" dojrzałość, dzieciak nie narobi głupot? Angel

Ale, wiadomo, że czegoś takiego nie można wymusić, spowodować, sprawić. Piszę o dzieciach, które takie właśnie są - same z siebie, bez sugestii, bez ukierunkowania osób trzecich.

Gość

Moje dzieci
syn lat 30
córka lat 25
jaki ja mam teraz na nich wpływ?
Są samodzielne, jednak jak są w rodzinnym domu, to mówią znajomym ,,dzień dobry'' a znajomych dzieci na widok sąsiadów opuszczają głowy i ani me, ani be.

Ja wiem, ze dobrze wychowałem swoje dzieci, bo widzę jakie one są, czy można bylo coś zmienić, pewnie tak.
Są dorosłe, ale zawsze bedą dziećmi.
Wzajemny szacunek między rodzicami daje 99 procent sukcesu w wychowaniu dzieci, jeśli rodzice nie szanują się, a dzieci to widzą to jest problem.

Mati · Gość

Ja mam taką teorię

Mianowicie.. dusza inkarnuje do siedmiu razy w jednym etapie życia. Etapy to: noworodek, dziecię, nastolatek, dojrzewający, dojrzały, starzejący się, umarlak.. tak jest z duszą, z tym, że zanim owa przejdzie na kolejny etap życia musi w swoim obecnym 'dojrzeć' na tyle, żeby mogła przejść dalej.. Jeśli nie dojrzeje w pierwszej inkarnacji, ani w drugiej, ani w trzeciej.. to inkarnuje np. w etapie dojrzewania po raz czwarty i może na tym skończyć, ale nie musi.. do siedmiu razy sztuka.Dusze, tak, jak ludzie w pewnym momencie robią się stare, ale ważne jest, że choć nie mają świadomości (ludzie w umysłach), to każdorazowo dusze inkarnują z fundamentem doświadczeń i wiedzą z poprzednich inkarnacji. Dlatego np. małe dziecko wydaje się być dojrzałe, bo ma duszę, która inkarnowała już dziesiątki razy, więc dusza jest dojrzała w małym ciałku. Daletgo dzieci czasami tak cudnie mądrze i dojrzale odpowiadają na trudne pytania..i kreują się w odpowiednim styl

Kewa

Ja mam takie dzieci - te młodsze, bo najstarszy to raczej typ wiecznego dziecka. Angel

Zwłaszcza córka jest taka "dorosła". Była jeszcze całkiem mała, gdy za coś się na nią obraziłam, przestałam się do niej odzywać. Za jakiś czas powiedziała mi, że to niepoważne zachowanie, że na dziecko nie wolno gniewać się w ten sposób, po czym całkiem poważnie dodała - "przecież jestem jeszcze dzieckiem". Teraz córka ma 20 lat i całe dnie siedzi w książkach. Dosłownie je "pożera". Niemal codziennie poczta przynosi nowe. Nigdy jej nie popychałam do tego. Przeciwnie namawiałam ją na konie (jakiś czas jeździła), na basen (rzuciła po kilku wejściach). W zamian wyciągała mnie do teatru. Nie poszła na studniówkę i wcale tego nie żałuje. Gdy się wydurniam, patrzy na mnie karcąco. Jest denerwująca, ale bardzo kochana.
Najmłodszy syn podobnie, chociaż jest mniej oczytany, ale za to bardziej rzetelny. Działa wolno, z rozmysłem. Gdy był mały, dorośli często czuli się nieswojo, gdy spojrzał nagle bardzo poważnie, albo o coś zapytał. Sam o sobie zaczął w końcu mówić: "taki ze mnie mały filozof". Też jest denerwujący, bo mówi, to co myśli. Nasłucham się czasem na wywiadówkach. Jest bardzo lojalny i sprawiedliwy. Staje w obronie starszego rodzeństwa, gdy mi podpadną. I tłumaczy, łagodzi, negocjuje. Angel

FRIDA · Gość

A ja czasem z podziwem i niedowierzaniem, patrzę na takiego ''małego naukowca'' w garniturku, prowadzącego inteligentne rozmowy Angel

Bywa, że takie dzieciaki są laureatami olimpiad naukowych.

Mati · Gość

FRIDA · Gość

Ostatniej zimy, podczas ferii zimowych, jadąc taksówką, zaczęłam rozmawiać na podobny temat z taksówkarzem. Przejeżdzaliśmy koło pięknego, górzystego parku, pokrytego sporą warstwą śniegu, minusowa temperatura. Taksówkarz zwrócił uwagę, że kiedyś w tym parku, podczas ferii, w samo południe, byłoby pełno dzieciaków z sankami, rzucających się śnieżkami, a teraz park świecił pustkami. Ani jednego dziecka. Pustka. Kiedyś, owszem, w innej epoce, w innych czasach - w tym parku, zimą, dzieci jezdziły na sankach ...Też tam byłam.
''Gdzie się podziały te dzieci....'', krótko zastanowił się taksówkarz. Po krótkim zastanowieniu rzekł - ''siedzą przy komputerach''.
Ale, czy kwestia spędzania czasu przed komputerem, czytanie mnóstwa informacji, które serwuje im net, czyni te dzieci bardziej poważnymi, dorosłymi, starszymi, niż dawniej? Wątpię. To trzeba w sobie mieć i już. Kwestia "umykania". Otóż są tacy, którzy twierdzą, że wszystko musi się dziać w swoim czasie, bo inaczej zaburzona jest jakaś norma. Ale jak zwykle powiem - nie wszystko jest dla każdego.

Mati · Gość

FRIDA · Gość

Pytanie: co lepsze - "stare dziecko", czy "dziecinny starzec"? A może nie należy zadawać takich pytań, bo nie ma na nie odpowiedzi ... Angel

Mati · Gość

'Stare dziecko' ma szansę wyjść na ludzi i wpasować się w rzeczywistość.. a 'dziecinny starzec' ma tylko szansę na bezkres zawodów.. życiowych, żeby było jasne..

Kewa

Mati · Gość

Moja Julka nie jest stara.. jest absolutnie dziecinna. Jest bardziej odtwórcza niż twórcza, jest leniem śmierdzącym, bo woli ganiać z młodszymi dziećmi po podwórku niż cisnąć książki i naukę (na co w zasadzie Jej pozwalam).. ma w dupie wszystko, łącznie z moimi genialnymi pomysłami na ęteligętne spędzanie wspólne czasu, ale i na to mniej ęteligętne również (choć dzisiaj poczuła dumę, po 20 kilometrowej wyciecze rowerowej po lesie

.. ale przez te 20 kilometrów zrzędziła bardziej niż sucha żona z bólem głowy

)..
generalnie nie jest typem olimpijczyka, ale... co zastanawiające mnie.. ma świadectwo z paskiem Padam

W życiu takiego nie miałam.. ani tarczy wzorowego ucznia.. dość szybko zaczęłam urywać się z zajęć a jeszcze wcześniej posiadać w de... kucie.. (i oto efekty

)

FRIDA · Gość

Ale niekoniecznie ci wszyscy olimpijczycy, wzorowi uczniowie i wszyscy podobnego rodzaju, czyli ogólnie ''stare dzieci'' - dobrze sobie radzą w pózniejszym, dorosłym życiu. Mogą się nie dostosować społecznie, może być róznie..Najlepsza absolwentka wydziału, który kończyłam, zresztą typ - ''starego dziecka'', nie poradziła sobie w życiu, a przede wszystkim - nie poradziła sobie w zawodzie.
Kewa, nie wystrasz się, bo z Twoim synem, może być bardzo dobrze. Życie pokaże.

Mati · Gość

..to mnie nie dziwi

kilka moich koleżanek prymusek z liceum uplasowało się na dość niskich pozycjach na studiach.. jedna przypłaciła to życiem. Druga z tego, co wiem, ciągle leczy się psychiatrycznie.. reszta na szczęście ma na to wszystko 'wylane' Blue_Light_Colorz_PDT_02

ale to pewno prze tę trawę, którą kiedyś paliłyśmy razem... przy kościele pod szkołą :hamster_evil:

Kewa