po 30-tce

FRIDA · Gość

Są ludzie, którzy kochają smak ryzyka. Dla nich to zdecydowanie - ekscytujący smak. Takie życiowe ryzyko polegające na zachowaniach niebezpiecznych, a jednocześnie odważnych, które w efekcie - z jednej strony mogą zburzyć cały nasz dotychczasowy porządek, ład, z drugiej zaś - mogą okazać się strzałem w dziesiątkę i wybawić nas z dotychczasowych dylematów. Niektórzy muszą ryzykować, bo inaczej się nie da rozwiązać pewnych spraw i w gruncie rzeczy nie wiadomo jaki ruch jest korzystny, trafny, optymalny. Ale co wtedy, kiedy ryzyko zaczyna nas ekscytować, kiedy poniekąd na siłę zaczynamy szukać ryzykownych zachowań, chociaż sprawy można załatwić inaczej, prościej, a jednak wybieramy te ryzykowne sposoby? I nagle pojawia się wieczna potrzeba adrenaliny płynąca z podejmowania ryzykownych działań, a ekscytujący smak ryzyka zaczyna powoli nadawać naszemu życiu rytm, sens, i wciąż go poszukujemy. Lubicie ryzyko, a może właśnie ten ekscytujący smak?

Formalny

Myślałem, że to z wiekiem przemija... ale nie - raczej zmienia się w ryzyko jeszcze lepiej skalkulowane niż w przeszłości. Pierwszy skok na spadochronie wykonałem nie tylko dlatego, że byłem ciekawy jak to jest, ale dlatego, że wszyscy wokół uważali, że to strasznie ryzykowne. Pierwszy raz przekroczyłem solidnie 200 km/godzinę, bo podobno to było ryzykowne z przyczyn technicznych... W życiu zawodowym także podejmowałem kilka razy ryzykowne decyzje. Mając na przykład znakomicie płatną pracę, przyjąłem ofertę innego zajęcia, w którym wszystko było wielką niewiadomą i wszystko trzeba było od zera organizować. Zawsze jednak najpierw analizowałem stopień ryzyka, ale ten "ekscytujący smak" - jak piszesz, bardzo waży na ostatecznej decyzji...
Nie cenię "głupiego" ryzyka, w którym jego wielkość nie jest możliwa do oszacowania.

FRIDA · Gość

nudziarz

To cale ryzyko to nic innego jak margines nieznanego otaczający skalkulowane i przemyslane decyzje.
Dla jednych jest on cienki jak kartka, dla innych jego zakres prawie ociera się o całkowicie nieprzewidywalne. dla jeszce innych tą granice słowa "prawie" przekracza.
Ci "jeszce inni" to idioci, bowiem podjęcie ryzyka powinno wiązac się z głęboką analizą zadania, prawdopodobieństwa jego powodzenia w oparciu o wiedzę , doświadczenie, umiejętności etc.
Tylko debil skacze do wody na głowę nie mając pojęcia jaka jest jej glębokość.

Kilo OK

Na świecie jest tysiące nijakich, nudnych ludzi żyjących z dnia na dzień. Mających małe plany, małe cele: zycie przecieka im przez palce. I jest garstka która ryzykuje, pakuje się do jednej walizki i jedzie za ocena, wchodzi zimą na K2, próbuje przepłynąć kajakiem Atlantyk. Których podziwiamy, z którymi się utożsamiamy?

Tak, czasami lubię ryzykować, bez tego może było by nudne, nijakie, mdłe. Po dawce adrenaliny wiele problemów to nieistotne bzdety, to sprawy dla leszczy znających życie i świat z TV.

FRIDA · Gość

Jest jeszcze opcja - alternatywy, to znaczy - mogę wybrać zachowanie A albo B, i albo wszystko wygram, albo polegnę, ewentualnie wszystko albo nic. A moja wiedza i przewidywalność skutków jest fifty/fifty. I co wtedy? Jedni ryzykują, inni uciekają. Oczywiście - ja - ryzykuję. Chociaż, często spędza mi to sen z powiek

nudziarz

Frido.. czyli zachowujesz się jak ow skoczek na głowę ( i po co ja pisałem "debil" Brick wall

)
Albo bedzie głęboko i wypłyne, albo płytko i zlamię kark.
Uwazam, ze decyzja o ryzyku nie oparta na analizie może mieć miejsce w sytuacjach ekstremalnych . W normalnym zyciu jest bardzo niewskazana

)

FRIDA · Gość

nudziarz

Zaczynamy rozmawiac tylko oboje, ale. Cos jednak powoduje, ze podejmujesz taką a nie inną decyzję i nie sadzę by był to rzut monetą. Moze są to nie do końca wyartykułowane mysli, może jakieś podprogowe wnioski mozgu, ale na czymś opierasz taką a nie inną decyzję.

Kilo OK

Nie ryzykuj, to nie dla Ciebie. Zamęczysz się dylematami.

Formalny

Powtórzę się: nie cenię ryzyka niemożliwego do oszacowania. W pewnym momencie życia , dzięki doświadczeniu zachowując dalej miły "dreszczyk adrenalinowy" doszedłem do pewnego rodzaju czegoś zbiżonego do biznesowego "risk management" czyli zarządzania ryzykiem w rozumieniu, kalkulacja i zmniejszenie poziomu ewentualnych efektów wynikających z zagrożenia... To pewnego rodzaju wciągająca gra...

FRIDA · Gość

Kilo OK

To odpowiedz na ten post.

FRIDA · Gość

Formalny

nudziarz

Formalny ma absolutna rację. Nikt, kto otarł się o zarządzanie ryzykiem nie podejmie decyzji jesli poziom ryzyka choćby o punkt przekroczy zalożenia.
Oczywiście - zawsze istnieją czynniki absolutnie nieprzewidywalne, dlatego też poziom akceptowalnego ryzyka ustala się na okreslonym poziomie.

Osobna kwestia, to środki minimalizowania jego skutków. Człowiek, który bez jakiegokolwiek zabezpieczenia, bez jakiegokolwiek planu awaryjnego na wypadek gwałtownego podmuchu idzie po linie 300 m nad przepascią chce tylko zaistnieć.
To nie człowiek podejmujący skalkulowane ryzyko, tylko samobójca.
I dlatego jesli ktoś klaszcze sukcesowi takiego projektu - jest w moim odczuciu bezrozumny.

flykiller · Gość

Ja nie ryzykuję. Nie szacuję ryzyka i nie kalkuluję. Ja, po prostu, czasami jestem głupia. Albo znudzona. Albo wściekła. Albo wyłącza mi się instynkt samozachowawczy. Lub też jestem na skraju załamania nerwowego. W każdym razie, wbrew temu, co należałoby oczekiwać, wcale nie wychodzę na tym źle.

Seeni

Kilo OK

To jest trochę tak: idę zimą w góry,
- wiem co mnie czeka - zima, śnieg, oblodzone szlaki - zabieram odpowiedni ekwipunek, sprawdzam trasę, pogodę
- nie wiem czy sobie poradzę, czy nie będę musiał wracać, czy wrócę przez zmrokiem, czy miejscami nie będzie śniegu po pas, czy nie pogubię się. Nie jestem w stanie ocenić: ile będzie śniegu, które partię i na jakiej długości będą oblodzone, jak dokuczliwy będzie wiatr, jaka temperatura będzie po wyjściu z lasu...
A wszystko na znanym szlaku, który latem robię z zamkniętymi oczami.

nudziarz