po 30-tce

hachiko · Gość

I nie kłam, bo jeździsz na nartach! Not talking

To też ryzyko Tongue out (1)

nudziarz

Jabym jeździł bez... to byłby hardcore. a tak..... jak pisała Kewa.... rozmemłany erzatz ryzyka

Kilo OK

Ryzykanci teoretycy.

Mati · Gość

lulka

Mati · Gość

FRIDA · Gość

Mati · Gość

Tak.. bo ja popadam w skrajności.. bo dłuuuugo analizuję,dzielę włos na czworo, myślę, kombinuję, prowokuję i buduję sobie w sobie przez to wszystko napięcie (ale niezwiązane z np. skokiem ze spadochronem, tylko tak w ogóle...).. a kiedy ktoś mi mówi (w odpowiednim momencie) tak po prostu i znienacka ‘skaczemy’, to skaczę.. tak właśnie po prostu. Być może jest to głupie, naiwne, cokolwiek .. ale ten skok mnie rozpręża.. Taki skok to, jak puszczenie długo i konsekwentnie napinanej cięciwy.. puszcza.. i nagle zapada cisza.. tak bardzo przeze mnie pożądana w danej chwili..
Mówiąc językiem Lampiona: puchną jaja przez kilka miesięcy, a potem trafia się kurwa..

Formalny

Myślę, że czas mi wyłączyć się z dyskusji o ryzyku. Brawo Frido za ten temat, bo zaczął się bardzo ciekawie...
Dla mnie dyskusja na tematy egzystencjalne kończy się, gdy ktoś zaczyna swoje życie i stosunek do niego przedstawiać jako wzorzec godny Sevres pod Paryżem, a inne podejście do życia kojarzyć z głupotą. Piszemy wszyscy - autorka tematu, Nudziarz, ja i jeszcze kilka osób, o swoim stosunku do skalkulowanego ryzyka i wątpliwości co do możliwości uzyskania satysfakcji z życia pozbawionego ryzyka. Spróbuję podsumować argumentację na ten temat przytoczoną przez innych forowiczów oraz przeze mnie. Ryzyko skalkulowane (niekoniecznie jednak określane w procentach), to jeden z elementów wzbogacających osobowość, rozwijających odporność na życiowe niepowodzenia, umożliwiających poznanie swoich możliwości. Według takich kryteriów, na przykład próby przełamywania ograniczeń jakie stwarza noga w gipsie, to moim zdaniem nie przykład kontaktu z ryzykiem, ale zwykły test na umiejętność dostosowania się do sytuacji i zaradność - znalezienie rozwiązań kłopotliwych sytuacji życiowych. Chyba nie o tym jest ten temat?
Nikt nie ma prawa nazwać głupcem kogoś, kto woli w ciepłych kapciach przesiedzieć wolny czas przed telewizorem, ale ma jednak prawo otrząsać się z obrzydzeniem, na myśl, że sam mógłby tak żyć. To obowiązuje również w drugą stronę!
Obserwując "specyficznie "geocentryczny" sposób rozumowania na temat życia z udziałem ryzyka i przenosząc go na stosunek do sportu, czy sztuki możnaby się spodziewać, że przy najbliższej okazji ktoś nazwie głupcami wszystkich, których urzekają spektakle operowe, bo sam jest wielbicielem disco polo, a grę w tenisa określi jako coś idiotycznego, bo sam woli grę w bierki...

Gdzie przy takim rozumowaniu znaleźć miejsce na dyskusję?

lf

letnisztorm

hachiko · Gość

No tak, zaryzykowałam , wypowiedziałam się i zostałam źle zrozumiana. Żart z nartami też nie został odebrany po mojej myśli

Frido i Kilo, nie mam w sobie tyle adrenaliny,abym chciała ją zrzucić lecąc balonem czy pływając z rekinami. Nie leży w mojej naturze świadoma konfrontacja z czymś nieprzewidzianym i też nie znaczy,że zazdroszczę tej cechy innym. Możecie to sobie wyobrazić? Taki przypadek?

Seeni

Uczucie lądowania na dmuchawce znam. Chciałam się spytać Matii czy smak ryzyka to tylko to lądowanie, czy również ten paniczny lęk przed ( wracając do emocji matczynych)
Jeżeli tak to wiem, że dziękuję Angel

O ile owo lądowanie, ta niesamowita ulga i lekkość jest czymś niewiarygodnie przyjemnym, to ów paniczny strach poprzedzający ten moment jest czymś co mnie zwyczajnie zabija. Uczucie lekkości po, nie łagodzi tego ani nie wynagradza.

Seeni

Tak jeszcze przyszło mi do głowy, kiedy zastanawiałam się dlaczego nie lubię podejmować jakiegokolwiek ryzyka, że może ja tę adrenalinę dostaję gdzieś na boku i więcej mi jej zwyczajnie nie trzeba. I chyba tak rzeczywiście jest. Jeżeli jesteś bibliotekarką to musi, po prostu musi Cię roznosić po pracy. Jeżeli jesteś nauczycielem to już nie zawsze. Jeżeli masz pracę, w której musisz być na nieustannym stand by, to po pracy wybierasz kolację i książkę a nie skok na banjo.
Może adrenalina musi być constans?

A może zwyczajnie wolę życie bez specjalnych wzlotów?

Zresztą to też nie jest stan permanentny. Podobnież jako dziecko byłam trudna do opanowania, ohydnie urazowa i nierozważnie odważna. Skakałam z dachu celem sprawdzenia czy potrafię latać, przespałam noc w chlewiku z ohydnie świńską świnią Kaśką (wyjątkowo niebezpieczną) i wybrałam się na samodzielną wycieczkę do Warszawy w wieku lat 4 ( skończyło się 7 przystanków tramwajem dalej) Ojciec z Matką ciągle ruszali z ekspedycjami karnymi, bo nieustannie sprawiałam kłopoty. Świat wydawał mi się niebywale ciekawy i wielki. Z wiekiem skurczył się i spowszedniał. Już nie próbuje latać, nie sypiam w chlewiku a wycieczka do Warszawy niespecjalnie mnie rajcuje. Przesunął mi się środek ciężkości. To co ważne najciekawsze, niezbadane wydaje mi się być najbliżej.
Nie sięgam gwiazd, bo mam je na wyciągnięcie ręki.

hachiko · Gość

Seeeeni, bo wiesz...mam naturalnego fioła i dość sporą wyobraźnię. Wystarczy,że zanucę sobie I believe I can fly...no i lecę d'oh!

Seeni

Ano właśnie.... Angel

Albo sobie latasz w snach lub alternatywnie wspinasz się po dzikim winie zrywając dodatkowo kiście pomarańczowych winogron.
Chodzi mi o to, że do prawdziwych emocji nie trzeba specjalnego zastrzyku z zewnątrz. Emocje są w nas, u każdego uwalniają się inaczej. Dla niektórych adrenalina to chleb powszedni u innych powszedni chleb może wyzwolić adrenalinę.

Ron

No zasadniczo adrenalina to jest po to, żeby gdy NIEOCZEKIWANIE dopadnie człowieka jakaś ohyda to by miał siłę do spirzania. Jak człowiek sam takie ohydne sytuacje prowokuje to mózg zasadniczo głupieje, a organizm się nadmiernie zużywa. Znaczy się jak się raz na rok coś takiego robi to zasadniczo nie powinno zaszkodzić. Think

Jeśli jest to sposób na życie to nie jest to żaden sposób na życie tylko ohydna narkomania.

lulka

Ryzyko to przekraczanie własnych granic - psychicznych i fizycznych.
A w zasadzie ostatniej granicy za którą musisz znaleźć siłę by zapanować nad członkami, nad żołądkiem by nie rzygnąć itd.
To jest właśnie ten strach i siła woli, która każe Ci go pokonać.
To tak odnośnie pytania Seeni.

Taaak...Ja doskonale wiem, że nie każdy to lubi i wcale mnie to nie dziwi.
Tyle tylko, że dopóki nie spróbuje to niech nie pieprzy, że wie czym to jest.
Bo nie wie. Tak samo jak nie wie co to znaczy urodzić dziecko dopóki nie urodzi.

Narkomanką nie jestem. Wprost przeciwnie - lubię tylko poznawać nowe smaki i nowe możliwości mojej marnej powłoki.
Rzadko niestety.

letnisztorm

To żeby tak rozładować atmosferę, pociągnę wątek seksualny związany z ryzykiem.

Gdzieś kiedyś czytałam o takim eksperymencie ( dawno to było i szczegółów nie pamiętam, to ewentualnie trochę pozmyślam, jak ktoś też czytał i ma lepszą pamięć to niech wyprostuje) który polegał na tym, że dwie grupy mężczyzn przeprowadzono dwiema ścieżkami w górach, jedna bezpieczna druga bardzo ekstremalna. Później prezentowano im panie i pytano o chęć stosunku. Wśród tych, którzy zasmakowali ryzyka dużo większa ich liczba i to bardzo entuzjastycznie deklarowała chęć z wieloma przedstawionymi kobietami, nawet z tymi które dla tej drugiej grupy były zupełnie nieatrakcyjne, a jak łatwo się domyśleć ich ogólne zainteresowanie seksem też było dużo mniejsze.

Drugie badanie dotyczyło też mężczyzn, pogrupowali ich na tych, którzy wykonują zawody obciążone ryzykiem i tych drugich "bezpiecznych. Okazało się że "ryzykanci" mają większe poczucie wartości, uważają się za seksownych i atrakcyjnych co w konsekwencji przekłada się na ilość partnerek i częstsze spółkowanie.

Szkoda że tylko panów badali Not talking

Co do kobiet, mnie osobiście spadła bardzo chęć ryzykowania po urodzeniu dzieci, o tym co robiłam wcześniej to nawet lepiej nie wspominać. Może to ta oksytocyna, którą mnie szpikowali przy porodzie, a może po prostu wzrost odpowiedzialności za drugiego człowieka osłabia dziką naturę. Chociaż z drugiej strony wychowywanie dzieci to też czasem jazda bez trzymanki i adrenalina że aż uszami wychodzi. Może kiedyś, jak odetnę pępowinę, znowu się obudzi we mnie zwierz Blue_Light_Colorz_PDT_45