po 30-tce

letnisztorm

Swego czasu wypożyczyłam po trzy książki Piekary, Komudy i Pilipiuka. Po czym mi się wszystko mieszało.
Z tematyki marynistycznej Komudy czytałam Galeony wojny. Mnóstwo fachowego słownictwa do tego kaszubski i staropolski. Czytanie wymagało dużego skupienia.
Teraz wożę ze sobą Imię bestii, lżejsze ale przysypiań nad nią i czytam w strachu że prześpię Zawiercie i wyląduje w Częstochowie.

Dziecku kupiłam „Grimm City”, Jakuba Ćwiek, będziem czytać Blue_Light_Colorz_PDT_02

Kewa

Zaglądam na topik regularnie, ale niczego z proponowanych pozycji nie czytałam. I martwię się, że nie zdążę, bo czasu coraz mniej i kolejny rok mi stuknął. I biorę do łóżka "Kobiety i władza" Magdaleny Środy. I chyba już chce mi się fikcji, bo rzeczywistość pisowska mnie przeraża. To kupiłam sobie "Tajemnicę domu Helców" Jacka Dehnela i Piotra Tarczyńskiego (Maryli Szymiczkowej) i będę rozwiązywać zagadki krymianalne

melpomena

[link widoczny dla zalogowanych] Niestety zaczęłam od 3 dnia i warczę, wolałabym zacząć od 2 dnia.

Byłam wczoraj w bibliotece:

[link widoczny dla zalogowanych]

bosska

piekarę kiedyś bardzo lubiłam, ale przestałam go czytać, bo zaczęła mi się nie podobać postać i postawa pisarza, zwłaszcza jego wypowiedzi. ostatnio zabłysnął z okazji czarnego protestu:
Do aborcji potrzebne jest zapłodnienie. Do zapłodnienia potrzebny jest seks… Dobrze, wiedzieć, że Dorocie Wellman nie grozi aborcją!

przez pilipiuka i pratcheta nie jestem w stanie przebrnąć. Brick wall

kilka razy się zabierałam i zawsze odkładałam po przejściu przez kilka stron.

ostatnio przeczytałam najnowszą powieść puzyńskiej czwarty dom, bondy lampiony. szukam marty guzowskiej chciwość i czarne światło.

melpomena

bosska

animavilis · Gość

melpomena

Moja walka - precyzyjna, wciągająca i bardzo mocna.

Autobiograficzna powieść, w której rzeczywistość przeraża bardziej niż najmroczniejsze skandynawskie kryminały. Literackie przedsięwzięcie na skalę porównywalną do cyklu Marcela Prousta W poszukiwaniu straconego czasu. Książka wielka w niejednym znaczeniu tego słowa.

Wszystko zaczęło się w Malmö, nocą 27 lutego 2008 roku, gdy trzydziestodziewięcioletni Karl Ove Knausgard rozpoczął analizę swojego życia. Po publikacji pierwszego tomu Mojej walki świat czytelniczy wstrzymał oddech... Autobiograficzna książka - opisująca intymne życie rodzinne i najbliższych - wzbudziła tak ogromne zainteresowanie i wywołała taki skandal, że wiele norweskich firm wywieszało oficjalne tablice zakazujące rozmawiania na temat tej powieści w pracy. Prawa do wydania Mojej walki zakupiło dziewiętnaście krajów, a krytyka światowa uznała ją za arcydzieło.

Powieść otwiera opis śmierci, od którego może zakręcić się w głowie. Dalej pisarz Karl Ove - i jednocześnie bohater powieści - opowiada o swoim siłowaniu się z życiem, z samym sobą i własnymi ambicjami literackimi oraz o konfrontacji z ludźmi, którzy go otaczają.

Bohater jego opowieści nieustannie toczy dwie walki. Pierwszą - z przeszłością, okresem niemal całkowicie zdominowanym przez despotycznego ojca, ale także czasem dorastania, własnych poszukiwań i marzeń o niezależnym życiu. Druga to ciągła szarpanina z codziennością, wymagającą jednoczesnego bycia ojcem, mężem i pisarzem. Poza tym jest to etap pierwszych podsumowań i życiowych porządków, ściśle związanych ze śmiercią ojca.

Ta opowieść - pełna dociekliwych obserwacji i oryginalnych przemyśleń - przedstawia życie w świecie, który wydaje się kompletny, skończony, zamknięty. Ukazuje codzienność, fascynacje, ból, miłość, przyjaźń. Dotyka tego, co dobre, wrażliwe i przykre. W tajemniczy sposób buduje przestrzeń, w której można się zanurzyć.

Opis chyba z okładki. Mnie nie zachęcił. Jakieś to takie brrrr....

melpomena

Ja sobie zrobiłam takie prezenty na Barbarę:

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

animavilis · Gość

Kewa

Byłam wczoraj na spotkaniu ze Szczygłem. Promował książkę "Projekt prawda", którą otrzymałam już z autografem. Obkeciałam targi książki, ale nie znalazłam żadnej ze starszych aby zdobyć podpis Brick wall

Spotkanie jednak było super, a Szczygieł nadal jest chłopcem że Złotoryji.

bosska

Kilo OK

Achaja Ziemiańskiego
Wersja audio.

Przypominam smaczki zaginione podczas pierwszego czytania.

animavilis · Gość

[link widoczny dla zalogowanych]

Dawno nie czytałam książki, która tak by mnie pochłonęła. Opis na stronie jest przeciętnie zachęcający, ale książka łączy w sobie depresyjny chłód krajów, w których brakuje słońca, sporą dawkę ironicznego humoru (coś, czego zdecydowanie brakuje mi np. w cyklu Karla Ove Knausgarda) i precyzyjnie zbudowaną, bardzo zajmującą historię.
Doskonała powieść.

Kewa

Zacznę tak: lubię czytać, ale... wkurza mnie snobowanie na czytanie. Jakoś tak ostatnio w Internecie dużo tego. Być może to moja wina, bo polubiłam kilka grup czytających i się zaczęło: ile książek przeczytałeś w tym roku? takie książki właśnie kupiłam/kupiłem, takie zamierzam kupić, kto to jest ten Głowacki? Jak śmiesz nie znać Głowackiego? Kto czytał "Mistrza i Małgorzatę" i czy warto? Odpowiedź: warto! świetna książka.

Nerwicę mam?

animavilis · Gość

Rzadko rozmawiam w Sieci o książkach. Zaglądam tylko na portal Lubimy Czytać, a i tu zniechęcają mnie długie, sążniste recenzje czytelników, bo wolę czytać same książki, niż czyjeś subiektywne i rozwlekłe opinie o nich. Część tych recenzji jest w ogóle niestrawnych co, w pewnym sensie, też bywa jakąś wskazówką.

Głowackiego czytałam tylko "Good night, Dżerzi", książkę, która dosyć mi się podobała, ale niewiele mogę z niej przywołać, zatem nie podobała mi się aż tak, by była warta zapamiętania.

Nie snobuję się na czytanie modnych książek, ale lubię wiedzieć, co w trawie piszczy i jestem zdecydowanie bardziej wybredna, niż kiedyś. Mam większe oczekiwania i mniej czasu.
Nie czytam już, jak dawniej, hurtowo książek sensacyjnych i kryminałów (ani nawet horrorów, którym wciąż wierna jestem w wersji filmowej), bo zaczęły mnie nudzić. Nie porywam się już na coś, z czym próbowałam romansować i nie wyszło, czyli na literaturę SF.

Ale to nie znaczy, że czytam wyłącznie literaturę, którą uważa się za "ambitną".
Ostatnio, na przykład, w ramach rozrywki (a także, po części, obadania, co w trawie piszczy), pochłonęłam w ciągu jednego dnia (bo to krótkie bardzo, sto parę stron) "Pokolenie IKEA" Piotra C. Książka jest koszmarkiem. Tandetna, efekciarska, bez koncepcji i warsztatu. Na dodatek, prostacka językowo i szowinistyczna. ALE... ubawiłam się się nieźle. Nie można odmówić autorowi słownej potoczystości ani zmysłu obserwacji, czy umiejętności wyciągania wniosków. I to jest podane w całkiem zabawnej formie (chociaż, momentami, męczy). Więc jakie znacznie ma to, że to kiepska literatura, skoro - niezła rozrywka?

melpomena

Zrobiłam wczoraj rachunek sumienia i mam szlaban na ebooki. Na razie na miesiąc. Kupuję i przeczytałam połowę, a nawet mniej niż połowę kupionych przez ostatnie 20 miesięcy ebookow. Dlaczego tak mało? Przeprosiłam bibliotekę. Czytam papierowe i nie mam czasu na elektroniczne. Po miesiącu szlabanu jedna na miesiąc (a nie na tydzień jak dotychczas) i pod warunkiem że będzie miała dobrą cenę oraz będzie częścią kolejną tych które mam.

Kewa

No właśnie, chyba nie nadążam. Bardziej książki smakuję, niż pożeram. Teraz dla całkowitego zrelaksowania (ostatnio czytałam głównie reportaże) sięgnęłam po wspomniany wcześniej kryminał (Tajemnica domu Helców), a właściwie pastisz gatunku, i, po przełamaniu nieznacznego oporu, dobrze się bawię.
A czym się Anima kierujesz wybierając książki do czytania? Ja to tak głównie z polecenia (kwartalnik Książki np.) i dlatego pewnie, że nie nadążam z odpowiedzią na polecenia, sfrustrowana jestem czytelniczo

Kewa

animavilis · Gość