po 30-tce

Pasztet

No... miał ostatnio jakieś strasznie powyciągane sutki.

Kilo OK

pogłoska

To ja bym miała konkretne pytania do Paszteta:
- czy ktoś Ci pomógł (oprócz terapeuty) i jak?
- ile czasu minęło od zrozumienia, że to depresja do znalezienia pomocy?
- od razu trafiłeś na właściwą terapię czy były porzucane?
- znalazłeś przyczynę i to pomogło?
Oczywiście tylko, jeśli zechcesz odpowiedzieć.

flykiller · Gość

Kiedyś dzieci, które miały problem z czytaniem i liczeniem, były uważane za niezdolne lub leniwe. A te nadmiernie aktywne, pobudzone i rozkojarzone, za niegrzeczne i trudne. Kiedyś niektórzy ludzie byli, po prostu, ponurzy. Współcześnie uważa się, że część tych dzieci ma dysleksję i dysgrafię. Że te nadaktywne dotknął syndrom ADHD. A ci ponurzy ludzie - cierpią na dystymię.
Zaczęłam się przyzwyczajać do myśli, że "ja tak mam", że permanentnie obniżony nastrój (w latach młodzieńczych nawet dość histerycznie i radykalnie), leży w mojej naturze. I pewnego dnia spadła na mnie ta "dystymia", wariacja na temat depresji, po prostu, szyta jak na miarę (oczywiście, nie wykluczam pomyłki - jestem przecież tylko fenomenalnym autodiagnostą

).
I to jest trochę... irytujące.
Z jednej strony to doskonale, że nauka znajduje przestrzeń na definiowanie nowych zjawisk, przez co ludzie nimi dotknięci przestają czuć się rarogami, przestają czuć się gorsi, napiętnowani, łatwiej im zrozumieć siebie i przeciwdziałać.
Z drugiej, po pierwsze, rodzi pole do nadużyć i nadinterpretacji (może to robię), po wtóre, hm, pozbawia czegoś. Konsekwencją takiego określania staje się próba wyrównania "deficytów".

ale zaraz ugrzęznę (no i wsiadam na swojego konika)...
... ktoś musi cierpieć, aby szczęśliwym być mógł ktoś; ktoś musi widzieć szklankę do połowy pełną, żeby dla kogoś była do połowy pusta; ktoś musi tryskać energią, aby ktoś mógł gasnąć, itd. itp.
Nie może być tak, że wszyscy z pieśnią na ustach i do przodu!
I w takim sensie, może czasem lepiej zachować coś z siebie dla siebie, nawet jeśli stawia to kogoś w mniej korzystnej sytuacji życiowej, nawet jeśli nie daje mu to szczęścia. Może bliższe prawdy jest stwierdzenie ja tak mam, taki jestem, a nie - odrobinę patetyczne - cierpię na dystymię.

annaliza

Do tego dochodzi jeszcze poczucie, że ktoś nami manipuluje. Że to koncerny farmaceutyczne wymyślają choroby, produkują leki na nadaktywność, brak aktywności, niemożność wysiedzenia w jednym miejscu przez dzieci, zakłócenie tempa poznawczego, bierność, ospałość, otępienie, niską samoocenę, bujanie w obłokach, obgryzanie paznokci, lenistwo, niepanowanie nad sobą, senność, bezsenność, zmęczenie…
To wygodne. Jest choroba, jest lekarstwo – trzeba brać.

A ja się w tym gubię. I brak mi autorytetów, którym potrafiłabym zaufać.

Baron von DupenDrapen

Cos takiego nawet nie slyszalem o takiej przypadlosci!

Ja tez musze byc czesciowo dystymikeim i hikikomorikiem u ktorego wystepuje dodatkowe zaburzenie: prokrastynacjia i ktory
"kontaktując się ze światem zewnętrznym, najczęściej używa do tego Internetu"

Licze jednak ze partycypacja forum uzdrowi mnie z tych przypadlosci ...

Wlasnie zamowilem elektrody, ktorymi sprawdze czy mam bardziej eletrycznie aktywna prawa czy lewa czesc mozgu (ze tez na to wczesniej nei wpadlem)

pogłoska

pogłoska

Mati

Czytam to wszystko i w wielu miejscach odnajduję siebie, jednak miotają mną dwie skrajności. Na samym początku, kiedy zdałam sobie sprawę, że za dużo zawiłości pojawiło się w mojej głowie, a przez co i w moim życiu (co przejawiały moje często kretyński decyzje i zachowania) im bardziej zgłębiałam temat, tym więcej widziałam, ale i tym bardziej zdawałam sobie sprawę ze złożoności i plątaniny wszystkiego. Doszłam do takiego momentu, kiedy posiadam już pakiet wiedzy, rozkminiłam kilka rzeczy, które całkowicie odmieniły mój ogląd widzenia pewnych aspektów mojej rzeczywistości, ale mimo, iż nie spłukałam formalnie brudu ze wszystkich miejsc, w których się zebrał (oficjalnie jakby rozprawiając się z tymi, którzy mają w tym brudzie swój udział), to jednak uznałam, że nie jest mi to już potrzebne. Grunt, że ja mam świadomość. Pomogło mi w tym parę osób, które wiedziały, jakie pytania mi zadawać, żebym w końcu otworzyła swoje oczy..zwłaszcza na te rzeczy, których nie chciałam widzieć, bo ich zobaczenie zrujnowałoby mi moją bezpieczną i pieczołowicie pielęgnowaną wizję ideałów, spokojną przystań do której zawsze mogłam dopłynąć. Doszłam do wniosku, że nie ma co już grzebać się w przeszłości i rozbierać ją na części najpierwsze, bo to i tak nic nie zmieni a tylko się pogrzebię wśród jakiś demonów. Teraz jestem na etapie, kiedy wiem, co się wydarzyło, co spowodowało, że jestem taka a nie inna, skąd się biorą moje zachowania i to jedno, a drugie, wiem na jakich płaszczyznach i w których momentach muszę nad sobą pracować, żeby zmodernizować destrukcyjne mechanizmy mojego działania i aktualizować bazę sukcesów. Jest to cholernie ciężka praca, bo bardzo często łatwiej jest wpaść znowu w kanał znanego już mechanizmu, mimo, iż skutki jego są zwyczajowo opłakane i dobrze znane, niż zatrzymać się na sekundę, uspokoić się, stonować emocje i zrobić coś całkiem inaczej niż do tej pory.. Po takim wyczynie jestem dość często zmęczona, jednak radość i satysfakcja są gwarantowane. Praca nad świadomością tego kim się jest okupiona nerwami, ale z sukcesem na końcu. Dlaczego napisałam o sprzecznościach.. na samym początku? Ponieważ teraz z perspektywy czasu myślę, że to wszystko…znaczy się życie w zgodzie z sobą, spokojnie, szczęśliwie, korzystając z tego, co nam przynosi, bycie otwartym na nowości, na zmiany, których nie traktuje się, jak dramat i załamanie, ale jak coś „łał!!!”, co pozwala się rozwijać i chłonąć jeszcze więcej i jeszcze silniej - jest proste. Naprawdę wydaje się być to proste.. czasami zwyczajnie wystarczy odpuścić.. na wiele rzeczy machnąć ręką, bo w hierarchii ważności okazują się plasować gdzieś na samym dole.. Teraz to wiem. Z drugiej strony, kiedy przypominam sobie, co przechodziłam w między czasie, jakie targały mną emocje i siły upiorne, jak za wszelką cenę walczyłam o świadomość i wiedzę i oprócz zawiłości nie widziałam nic, a zwłaszcza nie widziałam tego, że za bardzo próbuję, za bardzo się staram i w krótkim czasie chcę wiele…wiele może za wiele.. co powodowało frustrację i koło było zamknięte. Jak trudno było..
..nie dałam się jednak pokonać. Czasami trzeba dobić do jakiegoś swojego dna, żeby mieć się od czego odbić ku górze..

Pasztet

flykiller · Gość

annaliza

Sławomir

Kilo się nic nie udaje, Kilo papuguje stary tekst Paszteta Tongue out (1)

pogłoska

Kilo OK

flykiller · Gość

Pasztet

To co piszecie jest o jakichś 'normach' itp.

Tymczasem większość problemów wynika z tego, że w sposób bardziej lub najczęściej mniej uświadomiony, ludzie żyją niezgodnie ze sobą, niezgodnie z pragnieniami, niezgodnie z osobowością, talentem i marzeniami. Dlatego, że są spętani 'normami', presją otoczenia, tym, że 'wszyscy coś tam, to ja też muszę'.
Im bardziej to uwiera, tym szybciej zaczną się kłopoty. Ale spora część przeżyje całe życie w niezgodzie ze sobą, choć przyznam, że nie zazdroszczę im myśli, które przyjdą do nich tuż przed śmiercią, bo ponoć wtedy, człowiek sam siebie już nie zdoła oszukać i wyprzeć prawdziwego podsumowania.

pogłoska

Pytanie czy ta presja jest rzeczywista czy wyobrażona.

Pasztet

Najczęściej mix. Przy czym ta druga jest bardziej paskudna. Nie ma nic bardziej bezsensownego niż wbrew sobie postępować tak, jak nam się wydaje, że ktoś oczekuje, a po wielu latach okazuje się, że takich oczekiwań nie było, lub były wręcz odwrotne.
Wiele np. starych panien żyjących z mamusią to historie tragiczne jednej i drugiej strony, o braku umiejętności ucięcia pępowiny w odpowiednim momencie (bo muszę ją chronić przed światem, a później druga strona, bo muszę się nią opiekować, nie mogę być niewdzięczna itp.) w końcu wszyscy są nieszczęśliwi.

Pasztet

I w sumie uświadomienie sobie swojej pułapki, tego co się chce i kim się jest, czego się pragnie itp. to 1/4 pracy. Reszta to zmiana, wdrożenie jej w życie (np. mamo, odchodzę od Ciebie, muszę zadbać o swoje życie), i dalsza pomoc w tym co się dzieje w człowieku w nowej dla niego sytuacji, żeby wytrwać, przede wszystkim w zdrowym egoizmie, bo łatwo nie jest.