po 30-tce

rosegreta · Gość

Był to dom kobiet. Ewa, jej córka i podopieczna. Ewa opiekowała się tą kobietą już dwa lata. Była na zasiłku przedemerytalnym – chory twór naszych czasów- była pielęgniarką. Likwidowali ośrodki, oddziały w szpitalach. Zwolnili ją w pierwszej kolejności, wszak mogła dostawać ten dziwny dochód. Kiedy zaproponowali jej opiekę nad nią, zgodziła się bez wahania. Będzie miała dodatkowe pieniądze. Znała przecież dobrze byłą teściową. Osoba mało kłopotliwa, choć niewidoma, nie poruszającą się o własnych siłach. Jedna z tych co żyją żeby nie przeszkadzać. Nigdy nie mająca potrzeb. Dlatego podjęła od razu decyzję o opiece. Przygarnęła ją do siebie. Nigdy nie mogła złego słowa powiedzieć o teściowej.
Ten dzień zapowiadał się pięknie. Świeciło ślicznie słonko a na niebie nie było ani jednej chmurki. Otworzyła drzwi do pokoju : Dzień dobry mamo – mimo tego, że była po rozwodzie z synem kobiety, jednak dalej mówiła mamo, jak minęła noc?
Kobieta sprawiała wrażenie bardzo spokojnej. Leżała na łóżku i sprawiała wrażenie lalki, była tak drobna, wysuszona, że naprawdę zajmowała niewielką powierzchnię tapczanu. Na jej twarzy malował się uśmiech – Dzień dobry, a dziękuję dobrze.
- Przyszykuję Ci śniadanie- Powiedziała Ewa.
- Nie, córuś, nie trzeba, dziękuję.
- Ale coś ty mamo, znów zamierzasz głodować, żartowała Ewa, bo kobieta wyjątkowo mało jadła.
- Nie córuś, nie szykuj śniadania, bo nie zdążę go już zjeść. Przyszli po mnie. Żegnaj Ewo.
- A co też mam opowiada- Ewa lekko się zirytowała.
Czyżby kobiecie się mieszało już w głowie. Starsi ludzie czasami tak mają- pomyślała i poszła do kuchni przyszykować śniadanie.
Wróciła ze śniadaniem do pokoju.
- Mamo, śniadanie –zawołała.
Jednak kobieta się nie odezwała. Ewa nachyliła się nad nią. Już nie oddychała. Sprawdziła puls, nie było. Popatrzyła na twarz taką spokojna jak nigdy przedtem, uśmiechniętą.
Jednak kobieta miała rację, byli już po nią jak z nią rozmawiała. Jednak ona nie czuła ich obecności, nie wierzyła.

Seeni

Rzym, samo południe,ruchliwe skrzyżowanie ulic z niewielką wysepką. Na wysepce hydrant. Idziemy gęsiego, wzdłuż krawężnika: trzy dzieczyny w sandałkach i kolorowych spódnicach na gumce, podciągniętych nad piersi z przerzuconymi przez ramię ręcznikami. Z tyłu kroczy Gotard z wielką torbą plażową i niezadowoleniem na twarzy. Przebiegamy przez ulicę z piskiem, niemalże odbijając się od przejeżdzajacych samochodów. Gotard wkracza na jezdnie dostojnie, gestem ręki wstrzymując ruch. Ze śmiechem rzucamy ręczniki, pozbywamy się butów, podciagamy spódnice jeszcze wyżej. Gacio niby mistrz ceremoni otwiera hydrant i z kamiennym wyrazem twarzy wyciaga z torby plażowej buteleczki z szamponami, mydłem i żelem pod prysznic. Sadowi się po turecku, wyciąga skręta, zapalniczkę, podpala. Jak sroki obsiadamy hydrant. Każda jak najbliżej wody. Mydlimy spieczoną słońcem skóre, te swoje spódnice przy okazji też, płuczemy włosy, rozchlapujemy pianę. Skrzyżowanie zamiera, samochody stają, niektórzy kierowcy odkręcają szyby, głosno krzycza, machają rękoma. Gotard kończy skręta, wstaje, zamyka hydrant, rzuca w nas recznikami. Posłusznie ustawiamy się gęsiego.

animavilis · Gość

Bez problemu wyobrażam sobie Seeni pluskającą pod hydrantem na środku skrzyżowania. A ten Gotard to guru jakiś?

Historia rose też pewnie jest prawdziwa, co nie oznacza, że dam wiarę słowom chorej.

Seeni

Historia Rose prawdziwa. Angel

Moja też prawdziwa.
Gotard nie był guru- był przypadkowo spotkanym na Sycylii 17-latkiem ze Ślaska, o posturze drwala, twarzy mordercy i powadze 80-latka. Z uwagi na swoje predyspozycje fizyczne robił za bodygarda

rosegreta · Gość

Prawdziwa, prawie wszystkie prawdziwe oprócz historii z szefem, troche tylko podkoloryzowane, oprócz jednej śwadczącej o mojej młodzęczej głupocie.
A historia Seeni to pobudziła moja wyobraźnię. Widziałam tych wszystkich gapiących się i zaskoczonych kierowców.

Mati.

..tak.. wymarzona chwila spokoju. Czy ten moment, kiedy otwierasz rano oczy i czujesz, że jest dobrze wróży oczywistość sinusoidalnego spadku z ‘dobrze’ na ‘niekoniecznie dobrze’? Czy zawsze musi być tak, że coś zwali Cię z euforii nóg po tym, kiedy czujesz się w swoim niebie? Rano budzi Cię kukułka a za chwilę słońce nieznośnym jak laser promieniem próbuje prześwietlić Twoje oko w poszukiwaniu zagubionego snu. Jakież jest okrutne, egoistyczne i ignoranckie. Ono wstało z uśmiechem, więc dlaczego ma być samotne, skoro wstało dla Ciebie?
Pobudka! Godzina 10:41.
Sprawa jest prosta. Pogonić kreta. Sześcio nabojowy gazowiec leży na kominku. Jest piękny. Drewniany chwyt, krótka stalowa lufa. Jest gładka i zimna jak lód i błyszczy niczym naoliwiona skóra. Dobrze leży w dłoni. Lubię ją. Kiedy biorę broń do ręki czuję się jakbym oddawała swoje dłonie do dyspozycji kogoś, kto bierze je i wkłada do ciepłej wody. Puls przyspiesza a serce wali jak oszalałe. Wychodzę z domku. Jest pięknie, ale chłodno. Po pierwszej kawie mogę spokojnie zacząć krzątaninę i porządki. Krecie kopczyki rozsiały się gęsto po okolicy. Tylko rzut monetą zadecyduje, którego wybiorę. Podchodzę do pierwszego lepszego, grzebię w piachu chwil parę, odnajduję dziurę i wstaję.
W tej samej chwili mama podpala palące się już ognisko benzyną, którą leje prosto z karnistra.. Chwilę celuje. Pali się mama.. znaczy jej spodnie i buty.. rzucam na nią okiem i celuję dalej. Po wczorajszej inauguracji zawitania w lesie ciężko skoncentrować uwagę na jednej, konkretnej rzeczy. Mrużę oczy, ale wytrwale próbuję skierować lufę w dziurę kreta. Dociskam spust i strzelam. Ręka nawet nie zadrżała. Nagle z dziury dał się słyszeć syk i cały ładunek po odbiciu się od piachu wrócił. Pech chciał, że prosto w moje oczy. W jednej chwili dotarło do mnie: „Idiotka”

agniecha

prawda ..... to znaczy ..historia prawdziwa ...
nawet wydaje mi się,że odgłos strzału gazówki dobiegł do mojego wyciszonego dziś domu.... Think

szb

lulka

Prawdą jest, że kret Szamila udraznia rury. Czasami nawet wypala w nich dziury. Mnie niedawno przedziurawił taki wężyk elastyczny łączący odpływ wody z prysznicem i sobie łazienkę całą zalałam.

Anxious

szb

Dzięki Lula

Kret Szamila wypala dziury.

Jestem Ci wdzięczny Boo hoo!

Mati.

w obliczu całego wydarzenia powinnam zachować powagę

historia jest prawdziwa częściowo
tzn. mama naprawdę się zajarała od benzyny i ogniska
ale do kreta strzelał dziadek
Widok był raczej groteskowy. Mocno starszy Pan, z wolna sunąc o laseczce w jednej ręce i z giwerą w drugiej zmierzał do kretowiska. I tak dalej podtrzymując się o tę laskę walnął niefartownie w dziurę. Zapłakany, z laską w jednej i giwerą w drugiej ręce wrócił jak niepyszny do chatynki.

Widząc to wszystko w tej samej chwili po prostu zwaliłam się z nóg ze śmiechu.

Blue_Light_Colorz_PDT_02

Poldek

Hmm..a akurat stawialem ze strzelanie - TAK a podpalenie nie bardzo...
Wyrazy wspolczucia dla Rodzicielki za to autodafe..

Poldek

melpomena

Siedziałam sobie dziś na dworcu PKS. Była godzina ósma. Z prawej strony miałam kiosk z gazetami. „Nasz Dziennik” obok „Nie” niżej „Niedziela „ i „Gazeta Polska”. W kioskach zazwyczaj nie ma segregacji rasowej. Bliżej kościoła kioskarz pewnie by się nie odważył tak ułożyć gazet, być może niektóre sprzedawałby nawet spod lady.

Od rozmyślań oderwała mnie awantura. Jakieś nastolatki dyskutowały z kobietą, która miała na sobie czarny tshirt z napisem „ochrona”. Nie, nie była z ochrony. Była… Może trochę opóźniona w rozwoju, może pijana. Nie wiem. Nastolatki z godnością się wyniosły po tym, jak podeszła do nich i zapytała je czy ma je uderzyć.

Siedziałam sobie i słyszałam jak zapowiadają jeden z moich autobusów. Zastanawiałam się co ja tam robię. Wśród tych ludzi, którzy się gdzieś spieszyli. No, nie wszyscy się spieszyli. Bezdomni się nie spieszyli. Bez pośpiechu drzemali na niewygodnych, ohydnie niebieskich plastikowych fotelach? Krzesłach? Stojących w dworcowej hali. Dosłownie czułam zapach tych sztucznych drzewek w środku płotów? Zagród? Zrobionych właśnie z niebieskiego plastiku.

Facet otworzył stoisko z drożdżówkami i zapiekankami. Ja wyciągnęłam kolejną chusteczkę higieniczną. Na pewno nie z powodu zimna, to znowu ta cholerna alergia.

Kobieta obok zostawiła wielką bordową walizę na kołach, a sama udała się do toalety. Te toalety dosłownie mnie przerażają. Nieważne gdzie, toaleta publiczna to publiczna toaleta.
Wskaźnik baterii zaczął pokazywać, że już dosyć długo słucham muzyki.

Naprzeciw usiadł facet w sandałach. Obok postawił sobie kawę w styropianowym kubku. W prawej ręce drożdżówka czy zapiekanka. Przeniosłam wzrok na faceta od stoiska z jedzeniem. Już wiem czym się różni hot dog od francuskiego hot doga. Wróciłam do faceta z naprzeciwka. Ciemna sportowa bluza, bliżej niezidentyfikowane spodnie, a na uszach ogromne słuchawki. Ja z moimi niewygodnymi wtyczkami do uszu mogę się jedynie schować.

Obok ustawiło się młode towarzystwo. Albo na wagarach albo korzystają z egzaminów gimnazjalistów.

Nie zauważyłam nawet kiedy wróciła kobieta od bordowej walizki. Złapała za rączkę i poszła na peron. Trochę miała kłopotów z wystartowaniem. Uparcie wlekła walizkę po płytach zamiast użyć zamontowanych właśnie w tym celu kółek. Ale doszła do tego, co było nie tak.

Młodzież zdecydowała się wyruszyć do pobliskiego centrum handlowego. Pan naprzeciwko wyrzucił śmieci do kosza, wstał i wyszedł. Mignęła mi pani z bordową walizką. Zrobiła dwa kółka i nadal nie może się zdecydować w która stronę iść.

Skończyła mi się lista odtwarzania, czas ustawić kolejną.

Spojrzałam na zegarek. Siedziałam godzinę. Rzut oka na tablicę odjazdów – za 10 min mój kolejny autobus. Kupiłam bilet i poszłam na stanowisko.

Ktoś wysypał, chyba kaszę, w miejscu, gdzie zatrzymuje się autobus. Z osiem, dziesięć gołębi i trzy wrony. Oczywiście, rządziły wrony. Na stanowisko przyszłam zbyt wcześnie. Autobusy mijały mój przystanek, a ptaki ledwo zwracały na to uwagę, zbyt zajęte jedzeniem. Odstraszały się nawzajem i nie zwracały uwagi na przynależność do określonego gatunku. Kto podjada nam jedzenie, ten wróg.
Towarzystwo się ulotniło w momencie podjechania mojego autobusu.

Wsiadłam i odjechałam w stronę zachodzacego słońca.

Aczkolwiek o tej porze ono nie zachodziło.

lulka

Nie wiem czy powinnam o tym pisać na forum, ale Melka wpisała mi w pochwałach, że chce zobaczyć szamilowego kreta. A co ja biedna mogę?
Ja to mogę tylko tą dziurę (W PRYSZNICU) pokazać.

szb

módlmy się.

melpomena

Tematu nie zmieniaćé Blue_Light_Colorz_PDT_26

rosegreta · Gość

Weszłam do gabinetu. Jasne ogromnie pomieszczenie, z niesamowitym wyposażeniem. Uśmiechnięta twarz dentystki zaprasza mnie i jeszcze jedną kobietę do środka. W gabinecie dwa fotele przedzielone ścianą z luksferów. Siadam na fotel do którego mnie skierowała asystentka pani doktor. Przyglądam się sprzętowi. Monitorom na około. Widzę ludzi w poczekalni. Teraz już rozumiem skąd dentystka wie kto czeka i wywołuje po nazwisku.
Asystentka zakłada mi śliniaczek- ja tak to nazywam. Przygotowuje rękawiczki. Rozglądam się nadal po gabinecie. Dostrzegam zestaw przeciw wstrząsowy. Słyszę rozmowę dentystki z druga pacjentką, umawiają się na kolejna wizytę.
Pani doktor podchodzi do mnie z uśmiechem. Pyta się o dziecko, zadaje pytania. Krótka rozmowa, ma rozładować napięcie pewnie, które maluje się na mojej twarzy, zawsze kiedy jestem u lekarza. Kompleks białego fartucha- tak kiedyś podsumował moje zachowanie jeden z lekarzy.
Fotel podnosi się do góry, później w bok, a później opada do tyłu. Otwieram usta. Słyszę: O jej, to natychmiast trzeba usunąć. Dobrze, ze nie dostała pani (tu pada moje nazwisko, bo widocznie bardzo dobrze brzmi, pani doktor wymawia je za każdym razem kiedy się do mnie zwraca) szczękościsku. W tym momencie nic mi to nie mówiło. Wiem tylko jedno, nie mogłam już swobodnie zamykać szczęki. Ząb był tak duży, ze na to nie pozwalał.
Czuję ukłucie raz, potem drugi. Po chwili drętwieje mi język i nie mogę przełykać śliny.
„To nic, pani…. zwróciła się do mnie dentystka. Tak działa znieczulenie. Czuję, ze robi mi się słabo. Zaczynam głęboko oddychać. Dentystka podchodzi do mnie z foli rozpakowuje jakieś narzędzie. Zamykam oczy. Po chwili było już po wszystkim. Pokazuje mi zęba. Skubaniec miał chyba z 5 cm. Zakrzywiony jak księżyc w nowiu, taki rogalik, albo jak kieł wilka. Coś niesamowitego. Dentystka, każe go asystentce zabrać i schować do specjalnego preparatu. Dołączył do innych osobliwości. Szkoda, miałabym co pokazywać. Naprawdę pierwszy raz takiego zęba widziałam.

duin · Gość

na początku myślałem, że ułańska fantazja popycha Cię do paskudnego wkręcania, ale potem przemyślałem sprawę i to, niestety, sama prawda
niestety, bo szkoda kła

choć u starego wampira dochodzą i do ośmiu

Aproxymat

Jak dobrze, że ja mam tylko fiszbiny.