po 30-tce

FRIDA · Gość

W kwestii metod wychowawczych Senni: podoba mi się pewne określenie, które zawarłaś w swoich rozważaniach w tym topiku - "dzieci trzeba przede wszystkim kochać". Niby to takie oczywiste, i normalne, bo cóż w tym szczególnego, że dzieci trzeba kochać, w końcu wynika to z samej istoty, sensu rodzicielstwa, prawda? Dążę jednak do czegoś innego, o czym Seeni też pisze - otóż ma to być miłość przede wszystkim bezwarunkowa. Bywają jednak sytuacje, że rodzice stawiają dzieciakom warunki ( z górnej półki ) - świetne oceny, pierwszy uczeń w klasie, świetne wyniki w grze na pianinie, gitarze, i nie wiadomo jeszcze czym, znajomość języków obcych, prestiżowe kierunki studiów na renomowanych uczelniach, itp...Kiedy dziecko tych warunków nie spełnia, ewentualnie nie spełnia ich w stopniu satysfakcjonującym rodziców - miłość się kończy, zaczynają się pretensje, żal, rozczarowanie, krzyki, awantury. Takich sytuacji, przypadków "miłości warunkowej" znam sporo, bo w gruncie rzeczy każdy rodzic chce być dumny ze swojego potomka. Nie można dać się zwariować...bo dzieci trzeba przede wszystkim kochać, bez względu na wszystko.

nudziarz

Kobieta z klasą

Juli nie zgodzę się z Tobą. Nie wszystko jest tak proste i kolorowe jak Ty to określasz. Skoro Twoje dzieci są Twoją chlubą to w dużej mierze i Twoja zasługa, ale nie do końca. Czasem możesz jako rodzic stanąć na rzęsach i tak nic nie wskórasz. Każdy człowiek jest indywidualnością. Jednego łatwo nagiąć, drugiego gorzej, a ósmego wcale nie nagniesz.
Bo skoro by było tak jak piszesz, to dlaczego z jednej rodziny jest ksiądz, pijak i złodziej? Mieli tych samych rodziców, te same wartości wpajane, tego samego od nich się wymagało, a jednak...
Co do aspiracji rodziców i ich wymagań względem dzieci mogłabym Wam tu opisywać niczym epopeje narodowe. Dziś każdy niemal rodzic 12latka już wie, jakie ten ukończy studia

Sama modlę się codziennie, żeby ta rodzicielska nadgorliwość mnie nie dopadła.

PS Pomógł cif

Seeni

To naginanie do zasad przypomina mi pewną historię. Moja Mała była krnąbrna od urodzenia i wyjątkowo niechętnie podporzadkowywała się ( stan ten trwa nadal) do jakichkolwiek rygorów. Kiedyś, gdzieś w wieku lat trzech popełniła jakieś przestepstwo związane z nieprzestrzeganiem reguł( bodajze odmówiła pozbierania kolcków po skończonej zabawie) Kazałam jej iść do swojego pokoju, przemysleć sprawę a następnie wrócić dopiero po posprzataniu zabawek. Odmówiła, co było do przewidzenia. Wrzeszcząca w niebogłosy zamknęłam w pokoju, oswiadczajac, ze wolno jej z niego wyjsc dopiero po sprzatnięciu. Zaryczana wyszła po dwóch minutach, chwyciła sie pod boki i oznajmiła, że grzeczna nie będzie i sprzątać też nie będzie, gdyż jest malutka. Ponownie odprowadzona do pokoju zaczęła rączkami walić w drzwi ( dla zwiększenia ekspresji- zamknięte na klucz nie były). Jako, że drzwi były z szybą, z obawy o ewentualne zranienie, wyprowadziłam z pokoju Małą i po uprzednim uprzatnięciu środków pioraco czyszczacych umiesciłam ją w jedynym pomieszczeniu, które szkła w drzwiach nie miało- czyli łazience. Ponieważ co chwili z tej łazienki wychodziła przysiadłam przy drzwiach z kubkiem kawy, ksiazką i zatyczkami w uszach. Serce mi pękało, gdyż wyła okrutnie. Szloch przerywany był chwilowym zaczerpnięciem oddechu. Kazdą pauzę w wyciu zagospodarowywałam kolejnym pytaniem- czy w końcu będzie grzeczna. Przez trzy godziny słyszałam mściwą odpowiedż: już nigdy, nigdy nie będę grzeczna. Jednym słowem - impas ohydny.
Dzięki Bogu znużona biadoleniem, w czwartej godzinie walki przysnęła,co pozwoliło mi wyjć z sytuacji z twarzą.
Zabawki w tym czasie posprzatała starsza córka niwecząc w całości ewentualny efekt wychowawczy.
Są dzieci nie do zdarcia, przy których jesteśmy bezsilni. Mała po przebudzeniu rozświergolona i w doskonałym nastroju zauwazyła: a widzisz ktoś to jednak posprzątał.

Kobieta z klasą

A ja jeszcze tak sobie myślę, czy te imprezowanie, pozorny tumiwisizm nie jest sposobem na zwrócenie na siebie uwagi. Może to jest sposób by zatrzymać matkę dla siebie jak najdłużej. Może mała wie, że ją traci- traci w znaczeniu ktoś inny mi ją odbiera. Może nie do końca umie się z tą sytuacją pogodzić.

paj

Kobieta z klasą

Myślę, że niepotrzebnie aż tak zamartwiasz się. Zobaczysz, wszystko się ułoży. Może rzeczywiście trochę odpuść sobie ... i niech się dzieje wola niebios...

Juli*

rosegreta · Gość

bea777

Dziś moje dziecię młodszy syn ...powiedział:
-mamo dziś brat mojego kolegi się powiesił. I nikt nie wie dlaczego? chyba, że się naćpał, ale...nie, on nie robił takich rzeczy...więc dlaczego?
Wmurowało mnie...gdy po chwili odzyskałam mowę wyartykułowałam:
-coś musiało się dziać w jego życiu, z nim...nikt tak po prostu, bez powodu... nie przerywa swojego życia.
...
Chłopak pracował, mieszkał z rodzicami... a jednak nie ma go już wśród nas.
Już nie dorośnie.

paj

bea777

bea777

Przepraszam Was...nie powinnam tu pisać...nie na temat.
Wybacz Paj

paj

Na temat Bea.
Bo...nie wiemy, co w głowach dzieci się roi..
Po prostu nie wiemy.
Nie możemy tam wleśc i zobaczyc.
A gdy coś jest nie tak, to po prostu boimy się, chcemy chronic.
Czasem się nie udaje.
Czasem; nie da się...

animavilis · Gość

Diabelsky · Gość

Kobieta z klasą · Wysłany: Wto 10:06, 01 Mar 2011 Temat postu:

[quote="Mr.Ogoniasty"][quote="animavilis"]

paj · Wysłany: Wto 10:42, 01 Mar 2011 Temat postu:

Zakładając ten temat nie myślałam, że będzie to zmierzało w kierunku "wyższośc świąt Bożego Narodzenia nad Wielkanocą".
Zapytałam się, jak sobie radzicie z takimi problemami.
Już wiem, że jest pewna grupa rodziców, którzy nie mają takich problemów i nawet twierdzą, że ten spokój, to ich zasługa.
A więc, co robicie, gdy Wasze dzieci dziecinnieją w dorosłości?
Jak sobie z tym radzicie?

Kewa · Wysłany: Wto 11:54, 01 Mar 2011 Temat postu:

A ja właśnie mam problem. Tydzień temu pokłóciłam się z mężem o... kota, który się za mną przybłąkał. Było zimno, noc, chciałam go więc przetrzymać w mieszkaniu do rana. Kotek był dobrze utrzymany, jeszcze dość mały i bardzo ufny, nie bał się nawet Napoleona

Siedział sobie u córki na kolanach, przygotowałyśmy mu kuwetę z pudełka. Nagle mój mąż wpadł w szał: wywal tego kota, zabierz tego kota, nie chcę tu widzieć tego kota! Na nic tłumaczenia, że od rana rozpoczynamy szukanie jego właścicieli, że to tylko jedna noc, że przecież wiem, że syn jest uczulony, że mój ojciec nie cierpiał kotów, o co mam do dziś do niego żal. Mąż swoje. Poczułam się znów jak mała dziewczynka, która nie ma władzy nawet we własnym domu, nawet częściowej, nawet współwładzy. Wyniosłam nakarmionego kota na klatkę schodową, dałam mu kocyk. Córka próbowała oponować, ale powiedziałam, że dla kota tak będzie lepiej. Przez tydzień nie odzywałam się do męża, córka namawiała mnie do rozwodu (znów przypomniało mi się dzieciństwo), nazywała ojca tyranem. Po tygodniu przeprosił, podchody zaczynał już wcześniej, ale byłam twarda. Córka jakby się odsunęła ode mnie chodzi nadąsana, chyba ją zawiodłam. Była moja powierniczką, gdy było mi źle i teraz czuje się odrzucona? Próbowałam ją uprzedzić, że przecież nie rzucę ojca przez kota, że ma ciężkie dni, że przecież nie jest taki zły

Hmm... dorastanie jest ciężką przeprawą.