po 30-tce

Seeni

Ja ze swoją młodszą mam wszystkie rodzaje problemów, w tym alkoholowe też. Shame on you

Znaczy niby od roku jest znacznie lepiej i zasadniczo żadne wyskoki jej się nie zdarzają, ale być może to długa cisza, przed burzą.
Oczywiście po skończeniu 18- stego roku życia będzie się staczać na własny rachunek, a nie na mój, ale wolałabym, żeby w ogóle się nie staczała. Think

Seeni

Seeni

z tego wszystkiego marihuana napisałam przez "CH" Not talking

Mogę poprawić???

nudziarz

Pocieszę Cię Seeni.. i to całkiem poważnie

Za trzy-cztery lata będziecie najlepszymi przyjaciółkami i będziecie ze smiechem wspominać te wszystkie przezycia .
Obiecuję !

P.S. Moja doktorat z antopologii zaczyna ...

Nie mogłaby kasy robić ?????????

EMES

Kewa

Kilo OK

EMES

nudziarz

Kilo OK

Morderstwa też się zdarzają, zlikwidujmy polowe KK.

Że aparat państwowy nie daje sobie rady, zlikwidujmy przepisy... Ale swoim nie pozwalam, a cudze niech ćpają. To juz nie jest hipokryzja? panie Sipowicz

flykiller · Gość

flykiller · Gość

Aproxymat

Przerzucanie odpowiedzialności z państwa na rodziców (i w drugą stronę) nie zmienia istoty problemu ani go nie rozwiązuje. Ponura prawda jest taka, że głównym konsumentem i odbiorcą narkotyków są małolaty. A tego co się z nimi stanie za lat 50-60 (a tyle czasu zajęło światu nabranie doświadczenia, że papierosy nie są jednak świetnym lekiem na astmę), nie dowiemy się, bo nie dożyjemy ani my ani twórcy ustaw pro- czy antynarkotykowych.

Dla ścisłości - uważam, że każdy dorosły powinien mieć prawo zrobić ze swoim życiem jakieś głupstwa (pić, palić, słuchać kiepskich piosenek), o ile nie odbije się to zanadto na innych ludziach. Tym samym nie widzę powodu by karać kogokolwiek, za to że się ogłupia w taki czy inny sposób.
Ale - zupełnie nie widzę też powodu by wierzyć, że legalizacja marihuany sprawi, iż da się w Polsce kontrolować jej sprzedaż, że małolaty zrezygnują z palenia i poczekają cierpliwie aż staną się dorosłe a dilerzy staną się nagle uczciwymi przedsiębiorcami skorymi do płacenia podatków państwu (na cele edukacyjne - czyli takie, których skutkiem może być zmniejszenie swojej klienteli). Albo że "kontrola państwowa nad alkoholem" uniemożliwia młodzieży dostęp do niego albo ogranicza jakoś jego spożycie. To fikcja. Bądźmy realistami. To się nigdy nie uda i nie wydarzy. Wiara w coś takiego to straszne naiwne wishful thinking.
W różnych krajach różnie to wygląda, Szwecja i Japonia na przykład mają ostre prawa antynarkotykowe (i antyalkoholowe też) i nie mają mimo to jakichś dramatycznych z tym problemów. Ale Rosja też ma strasznie ostre prawa - i ma potężny problem.

EMES

zdublowane

EMES

Kewa

Myslę, że o dostępie do seksu można i dwa razy, może wreszcie dotrze.
:hamster_evil:

flykiller · Gość

Podobał mi się post Aproxymata (mimo, że pewnie zupełnie inaczej do tego podchodzimy), bo ja także nie wierzę, aby legalizacja marihuany mogła przyczynić się do rozwiązania problemu narkotyków lub choćby tylko poprawienia sytuacji. Nie wierzę jednak również, aby mogła tę sytuację znacząco zmienić na niekorzyść. Przykłady państw, w których podchodzi się do tej kwestii mniej problemowo i histerycznie (nie zagłębiając się w szczegóły) pokazują, że te działania nie przyniosły spektakularnych efektów ani na plus, ani na minus.

Za sprawą Kilo temat zaczął krążyć wokół dzieci, dzieci, dzieci. A mnie te dzieci, przepraszam, w ogóle nie obchodzą. Niech ich pilnują rodzice.
Ja chciałabym legalnie, nie kryjąc się po kątach, nie szukając, nie ryzykując zdrowiem po kupnie trefnego towaru, w spokoju, we własnym domu, zapalić sobie od czasu do czasu skręta. Uważam, że mam do tego prawo. Jestem za stara, żeby bawić się w hodowanie nasionek lub uprawiać jakąś kontrabandę. Jestem za poważna, żeby ukrywać się z jointem przed państwem, jak smarkacz z papierosem przed rodzicami.

To nie jest kwestia, która spędza mi sen z powiek. Ale to jest kolejna kwestia, która sprawia, że państwo mnie męczy, że czuję się zakładnikiem państwa, skretyniałym przedszkolakiem prowadzonym za rękę. Przyznam szczerze, że mam tego serdecznie dosyć, tego ciągłego wpieprzania się państwa we wszystko, tego nakazywania, jak mam żyć, jak umierać, co robić ze swoim ciałem i duszą.

Czytałam, ostatnio, w książce Tokarczuk takie luźne spostrzeżenia dotyczące Holandii i Amsterdamu. Zaskoczyło mnie, jak bardzo były tożsame z wrażeniami znajomych, którzy znają ten kraj. Ona pisze, między innymi:

Państwo wydaje się jakieś niekategoryczne, jego prawa - nieostateczne, jakby przeznaczone do dalszej dyskusji. Życie społeczne opiera się w gruncie rzeczy na zdrowym odruchu - że człowiek wie, co robi i że wcale nie należy go prowadzić za rękę, można mu pozwolić samodzielnie eksplorować świat. (...)
Świat traktowany jako bezpieczny, staje się bezpieczny.

Dlaczego tak nie może być w Polsce?
I dalej, bez konkretnych wskazań, ale to brzmi znajomo, prawda(?):

Państwo, w którym panuje wysoki poziom lęku, wymyśli sobie wroga zewnętrznego i wewnętrznego, powoła na służbę agentów, będzie inwigilować nawet dzieci w szkole i zakładać podsłuchy. Władza, która w nim rządzi, odgrzeje stare animozje i resentymenty, skłóci obywateli, będzie z całą powagą odwoływać się do irracjonalnych kategorii, takich jak wiara i naród, które stworzą zamknięte, ksenofobiczne kręgi. Obywatele tych państw przyzwyczają się do takiego stanu, zaczną uważać go za normalny i przestaną reagować, co najwyżej będą starali się emigrować.

Duszę się w Polsce