po 30-tce

Pasztet

Nie drążyłem nigdy tematu, ale życie zmusiło.

Pochówek. Co się dzieje z naszymi szczątkami, czy szczątkami naszych bliskich. Okazuje się, że państwo jak zwykle wie lepiej niż ja, co jest dla mnie lepsze nawet po śmierci. Więc w świetle obecnych przepisów nie mogę poprosić, żeby postawiono mnie na półce przy kominku, użyto jako domieszkę do kokainy dla kolekcjonerów, czy po prostu wrzucono do rzeki, czy rozsypano na ulubionej łące, na której Lampion po raz pierwszy wyznawał mi miłość.

Istnienie fizycznych miejsc pochówku trochę mnie przygnębia. Nie mogę odwiedzać tych miejsc, gdzie leżą szczątki bliskich tak często jak o nich myślę. A poprzez fizyczne istnienie grobów powstaje przeświadczenie, że oni tylko tam na moją pamięć czekają. Podczas gdy mnie nie może tam być.

Nie bardzo wiem jak napisać, to co chcę napisać. Ale generalnie - fajnie by było, gdyby się ustawodawca nie wpierdalał w moje pragnienie bycia spalonym na indiańskim stosie z późniejszym rozsypaniem resztek na wzmiankowanej polanie.

Kilo OK

Masz rację, uj tam wymogi sanitarne, uj tam odczucia innych. Pasztet chce, i tak ma być!

annaliza

Wymogi sanitarne przy prochach?

Odczucia innych? A nie wazniejsza jest wola zainteresowanego, czyli skremowanego (oczywiscie zanim zostal skremowany)?

Te oczekiwania wcale nie sa takie irracjonalne. W wiekszosci krajow ue mozna zrobic z prochami cos wiecej, czasem wymaga to zgody lub dodatkowych zabiegow, czasem nie..

[link widoczny dla zalogowanych]
"Możliwość składania i przechowywania skremowanych prochów poza cmentarzami istnieje w 20 analizowanych państwach. Są to: Austria, Austra‐ lia, Belgia, Bułgaria, Czechy, Dania, Estonia, Finlandia, Grecja, Hiszpania, Holandia, Irlandia, Kanada, Litwa, Łotwa, Portuga‐ lia, Słowenia, USA, Węgry i Włochy. We Francji prochy można składać lub rozsypywać tylko w ściśle określonych miejscach. W Wielkiej Brytanii nie ma żadnych przepisów dotyczących postępowania ze skremowanymi prochami."

Edit 2. Bo sobie pomyslalm, ze nie wiem, czy chcialabym, zeby rozpowszechnil sie u nas zwyczaj rozsypywania prochow (pomijam kwestie legalnosci). Pare dni temu w rozmowie z pewnym amerykaninem zaczelismy rozmawiac o tym, skad sie w zasadzie wzielo halloween. Dotarlo do usa wraz z irlandzkimi imigrantami. Swietowali wigilje dnia zmarlych, ale, kuriozalnie, nie swietowali juz samego dnia zmarlych, bo zwyczajnie w nowej ojczyznie nie mieli zmarlych, ktorych mogliby odwiedzac.. I tak juz zostalo. Troche głupio.

Ale co ja tam wypisuje. Nawet jesli zmienia prawo, a pewnie zmienia predzej czy pozniej, ten problem nie dotknie mojego pokolenia.

LampionyZeStarychSloikow

Pasztet

Mati · Gość

Oba przypadki mają w sobie po części wiele ‘za’. W moim odczuciu.. Cmentarz faktycznie może dać poczucie ‘spajania się myśli o korzeniach, o bliskich zmarłych, o istocie śmierci i o tym, co nas po niej spotyka’. To mniej więcej tak, jak wchodząc do lasu i spacerując sobie po nim świat cywilizacji, brudu, smrodu, smogu i wkurzających tłumów zostaje gdzieś daleko.. a otacza mnie to, po co do lasu przychodzę. Spokój, ulotność zapachów, szmery, duchy drzew, szelest liści.. a to napędza myśli o tym, jak dobrze jest w lesie. Można wtedy dostrzec różnicę między tymi dwoma światami.. poczuć ją. Ja jednak nie chcę być pochowana na cmentarzu.. bo choć ja, to nie inni, to cmentarz – co może być źle odebrane – nie powoduje we mnie głębszych refleksji w temacie.. W święto zmarłych przechodzę od grobu do grobu, zachwycając się światełkami i klimatem, ale to wszystko jest raczej na poziomie estetyki niż skupienia.. Za dużo ludzi dookoła, za głośno, za wielki chaos.. często zimno i deszczowo, więc myślę tylko o tym, żeby szybko wrócić do domu na gorące kakao.. Co innego, kiedy całkiem ‘przypadkowo’ ląduję na takim cmentarzu, jak ten na Rossie, na którym duchy przeszłości hulają po zarośniętych trawą grobach. Krzyże się chylą, a mgła i wilgoć nasycają atmosferę czymś ulotnym, umykającym, schowanym gdzieś głęboko.. W takich miejscach faktycznie można się – paradoksalnie – zachwycić śmiercią.. i tym, czego dzięki niej doświadczam. Nie chcę również stać na kominku w salonie, bo to mi się kojarzy z rodzajem katafalku, czy ulecieć z wiatrem gdzieś tam, bo myśląc sobie o tym, jak to będzie z moimi rodzicami – chciałabym nawet symbolicznie, ale jednak gdzieś istnieć osadzona w tym świecie żywych.. Nie wyobrażam sobie tego, że z moją zmarłą Mamą rozmawiam w przestrzeń, bo tam uleciały Jej prochy. Chcę mieć takie miejsce, do którego będę mogła przyjść, usiąść i wypłakać się przy Niej, kiedy będzie mi źle.. Z drugiej strony nie wiem, czy chciałabym płakać i rozmawiać z Nią w obecności innych.. Dlatego przemawia do mnie wizja wygodnej miejscówki pod starą brzozą w moim ukochanym miejscu w lesie.. Nie oczekuję i nie zależy mi – w tej chwili przynajmniej – żeby moje potomstwo w dzień zmarłych karnie odbywało pielgrzymkę na mój grób. Wolałabym raczej, żeby przy okazji lub w przypływie potrzeby zajrzeli pod tę brzozę i pomyśleli o tym, że najpiękniejsze fotografie, w których ciągle bije moje serce, powstały właśnie tam..

nudziarz

flykiller · Gość

FRIDA · Gość

Myślę, że to wszystko kwestia tego, jaki jest nasz stosunek - co do szczątków zmarłych, prochów po nich, i czy wierzymy i chcemy twierdzić, że oni wciąż, ciągle tam są bez względu na formę / w trumnie, w ziemi, zakopani/. Moja Mama od zawsze twierdziła, że kiedy umrze, chciałaby aby jej prochy zostały wrzucone do morza, a nawet oceanu / ma to pewne przesłanie rodzinne /, właśnie z tego względu, iż te wszystkie nagrobki, rodzinne grobowce, cmentarze, uważa za przejaw celebrowania. Mam podobne zdanie, szczególnie, kiedy jakieś parę lat temu sąsiadki pozazdrościły sobie - kto postawił bardziej luksusowy nagrobek swojemu mężowi. Ludziska licytują się w kwestii jakości nagrobków, wizażu i stylu. I takich sytuacji jest sporo. Dlatego myślę, że to kwestia indywidualnego stosunku i odczuć - do cmentarzy, nagrobków, miejsc pochówku, kwestii obchodzenia świąt typu - 1 listopada, a także naszej wiary, bądz nie w życie pośmiertne.

EMES

flykiller · Gość

nudziarz

Nie wierzę w więź wśród ludzi pojawiających się na cmentarzy raz czy dwa razy do roku.
To realizacja obowiązku ( i ewentualnie okazja do jakiegoś lansu ) - i tyle .

Choć oczywiście nie neguję , iż taka więź może istnieć .

Mati · Gość

nudziarz

inaczej mówiąc.. sa niedomyci zwolennicy higieny i porządku mający syf w domu ?

Cholernie łatwo jest rzucac deklaracjami.

P.S jesli ktos zadeklarował ze mu na Tobie zalezy i nie odzywa się przez pół roku tłumaczac się ż, ze był zajęty, po czym mija kolejne pół roku..
Jak rozumiem przyjmujesz jego wyjaśnienia....

Mati · Gość

cholernie łatwo jest oceniać.. wszystkich, a zwłaszcza ich wiarę, relacje z innymi i ich obraz..
nie rozumiem dlaczego uważasz, że ci, którzy nie chodzą na cmentarz nie czują bliskości ze zmarłymi a jesli już chodzą to dla lansu?

jak według Ciebie powinni ludzie 'udowadniać' innym, że mają relację ze zmarłymi?

Mati · Gość

nudziarz

Po prostu nie wierzę w tekst " kocham, ale zobaczymy się za miesiąc bo jestem zajęty" ( pomijając oczywiście skrajne sytuacje, bo pewnie zara znajdzie sie ktos kto wymysli podroz do Brazylii ).
Ktoś , kto przeciwstawia się rozsypaniu czyiś prochów,twierdząc, ze potrzebuje kontaktu choćby z tymi prochami czy miejscem pochowku i jednoczesnie lezie tam tylko zeby raz do roku rzucic kwiatek i zapalić znicz ?
No Mati... nie opowiadaj....

flykiller · Gość

Jeśli nie dwa razy w roku, to ile? Ile razy trzeba bywać na cmentarzu, aby mieć poczucie (otoczenie miało poczucie), że komuś zależy? Jak przełożyć pamięć na cmentarne porządki?

LampionyZeStarychSloikow

nudziarz

[quote="LampionyZeStarychSloikow"]wyobraź sobie, że są ludzie, który słuchają opery tylko w operze, bo mierzi ich dźwięk z plastikowych głośniczków

/quote]
Raczej wyobrażam soebie ludzi szukających najbardziej wynmyslnych pomysłów dla uzasadnienia swojej tezy

P.S. Czyzby był zakaz uczęszczanie do Opery co miesiąc ?
P.S2 i nie rozmawiam o serdecznej pamięci o ludziach którzy odeszli. Rzmawiamy o ludziach bezwględnie identyfikujących tą pamięc z grobem.