po 30-tce

Sabina

Po tym co napisała Zadziora, tak mi się jakoś przypomniało, jak po jednej z wywiadówek w szkole średniej, moja mama powiedziała tylko tyle: dziecko, zamknij się w swoim pokoju, bo dokonam na tobie znacznych obrażeń cielesnych. Teraz chce mi się z tego śmiać, ale jakoś mojej mamie chyba nie było wtedy do śmiechu. Wychowawca poinformował ją o opuszczonych godzinach lekcyjnych, a na zakończenie wyraził szczere współczucie w obliczu tragedii w rodzinie (pochowałam 2 ciotki i babcię).

lulka

zadziora · Gość

Sabina

To chyba jakiś popularny proceder wtedy był?

animavilis · Gość

Dostałam parę razy lanie i wszystkie te razy i wtedy i teraz odbierałam jako strasznie krzywdzące. Niczego to na mnie nie wymusiło, niczego mnie nie nauczyło, nie mam dla tego zrozumienia. Lanie jako świadoma metoda wychowawcza jest dla mnie kompletnym nieporozumieniem, natomiast z łatwością mogę je sobie wyobrazić jako efekt nagłego afektu. To, jak bardzo jesteśmy niekiedy niedojrzali, widać czasem nawet na forum, więc zapewne i tej dojrzałości niedostaje też w życiu pozanetowym.
Ponieważ nikt nie wkur... mnie tak, jak moi bliscy, nikt nie potrafi mnie doprowadzić do takiej furii, podejrzewam, że moim potencjalnym dzieciom nie raz by się oberwało, stąd dobrze, że ich nie posiadam.

Mati.

Seeni

Starałam się nie karcić córek cieleśnie. Lańsko dostały ode mnie obydwie w sytuacji zbliżonej do tej, która podała Lulka i było to wymierzenie kary cielesnej na zimno, jak przeszła mi złość cała. Uznałam, że to jedyna metoda, żeby zapamietały raz na zawsze, że nie wolno im oddalać się z podwórka bez mojej zgody i bawić na ulicy.
Kary oczywiście stosuję i jak najbardziej używam przymusu, wtedy kiedy uznam, że jest on niezbędny. Ograniczenia dostępu do netu, wyjść z koleżankami, dodatkowe obowiązki są na porządku dziennym.
Nie tłumaczę w koło macieju dlaczego jest kara i dlaczego zrobiły coś zle, nie staram sie tego wyjaśniać specjalnie- uważam, że mam dzieci w takim wieku, w którym tłumaczenie dlaczego przykładowo nie wolno bić kolegi byłoby śmieszne i zwyczajnie obrażało inteligencję moich córek Staram się też nie rozstrząsać ciągle konkretnego przewinienia, nie wracać do niego. Jest kara, jest wyegzekwowana- koniec pieśni.
Nienawidzę długich połajanek i- jak sadzę nie znoszą ich moje dzieci.
Pamiętam jak moja młodsza córka, gdzieś w wieku lat pięciu zaproponowała mi,po miom półgodzinnym tłumaczeniu i wyjaśnianiu jak bardzo mnie zawiodła i jak niewłaściwie postąpiła rysując na ścianie moją nowa pomadka ozdobny szlaczek :
: a nie mogłabyś mi przylać zamiast tyle gadać?"

zadziora · Gość

lulka

lulka

Nie wiem czy Wy też ale ja doskonale pamiętam swoje dzieciństwo. I nie o klapsy mi chodzi bynajmniej czy skakanie w gumę na podwórku. Pamiętam swoje przemyślenia i odczucia. Reakcje. Pewnie, że moje dzieci są inne niż ja, ale taka pamięć na pewno pomaga.
Nie byłam bitym dzieckiem. Choć dostawałam czasam (rzadko) klapsa od mamy. Tata nie uderzył mnie nigdy. Nigdy też nie podniósł na mnie głosu. Natomiast straaaasznie marudził. Teraz wiem, że chciał mi wytłumaczyć, ale wówczas doprowadzało mnie to do szewskiej pasji. I tak jak napisała Seeni - wolałam klapsa od mamy niż marudzenie taty.
Dzisiaj wiem jedno, a przynajmniej mam takie odczucie - że akurat te klapsy, kary i marudzenie wpłynęły na mnie w niewielki sposób . Owszem, była przyczyna - był skutek. Na dłuższą metę jednak pewne rzeczy robiłam by skutku uniknąć. Niczym pies Pawłowa. Choć nie przeczę, że czegoś mnie to nauczyło.
Trudno mi jednak wytłumaczyć słowami, ale to wszystko czym, kim jestem zawdzięczam miłości, zrozumieniu, rozmowom, niekończącym się wycieczkom z tatą. Naprawdę wszelkie wartości przekazane mi zostały w sposób niezamierzony (choć to nie jest do końca dobre określenie).
A szkoła? Podwórko? To wszystko co wpojono mi w domu w jakiś sposób chroniło mnie przez złem, a wzbogacało o dobre.
I owszem, robiłam* i te złe rzeczy, ale zawsze miałam świadomość (no przynajmniej odkąd siegam pamięcią), że to było złe. I gdzieś mnie to od środka zżerało.
Dlatego napiszę tylko - dzieci trzeba kochać (tak żeby w to nigdy nie wątpiły) i być z nimi...Być w taki sposób by nigdy nie odczuły, że się oddalają/my.

Ot i tyle.

* Teraz to robię same złe rzeczy, ale mama z tatą o tym nie wiedzą to jestem bezkarna.

Seeni

I jeszcze w dodatku jakoś tak mądrze trzeba te dzieci kochać. Angel

Na mnie w dzieciństwie i wczesnej młodości też specjalnie nie działały ani połajanki ani klapsy ani inne kary. To znaczy działały ale w ograniczonym zakresie- uczyły zasadniczo, że lepiej nie popełnianiać przestępstw wykrywalnych. Brak wykrycia równał się bowiem brakowi kary. Nastraszliwsza karą była pełna milczenia dezaprobata Taty. I chyba jedyna kara, która powodowała, ze gdzieś w mojej łepetynie zapalało się czerwone światełko- skoro Ojciec nie aprobuje zrobiłam coś naprawdę złego. Do dzisiaj nie potrafię powiedzieć na czym polegał fenomen Ojcowskiego autorytetu. Dostałam od niego lanie dwa razy w życiu ( i to żadne tam straszliwe bicie, po prawdzie Mama to na nim wymusiła- zrób coś, w końcu jesteś Ojcem)), czasami stosował kary ( z reguły z dodatkową uwagą : nie żebym tak strasznie chciał ale obiecałem), nie pamiętam, żeby kiedykolwiek przeprowadzał z nami ( mam siostrę) jakiekolwiek rozmowy na temat tego co dobre a co złe, nie wyjaśniał i nie tłumaczył zawiłości etycznych. Spędzał z nami dużo czasu, ale raczej na zabawie, uczył nas ku rozpaczy matki brzydkich wierszyków, czytał zupełnie nieadekwatne do wieku książki, zabierał na karty i do kina na westerny ( a nie na poranki) Nie wymuszał żadnych konkretnych zachowań ale jego : "nie wiem czy mi się to podoba" obydwie traktowałyśmy jak coś z czym się nie dyskutuje, bo jest prawdziwe.
Ojciec do dzisiaj jest dla mnie guru niemalże w każdej sprawie i chyba jedynym człowiekiem, któremu potrafię powiedzieć co mi naprawdę w duszy gra. Ufam mu bezgranicznie. Angel

Dlatego śmieszy mnie ( a częściej chyba oburza) to podkreślanie, przez niektórych użytkowników jakim straszliwym przestępstwem wobec dziecka jest jednorazowy klaps ( czy nawet lanie) i jak istotnym jest tłumaczenie dziecku co dobre a co złe. Wszystkie dzieciaki są inne, na każde działają inne metody wychowawcze. Wrzucanie tego do jednego worka jest zwyczajnie niestosowne.

Seeni

I jeszcze tak sobie na koniec myślę, że dzieci najlepiej się wychowuje nie wychowując ich wcale, przez zwykłe bycie z nimi, wspólne lepienie pierogów, oglądanie filmu o wulkanach na discovery, zbieranie gąsienic i tym podobne niewiele znaczące i niewiele uczące tak naprawdę czynności. Dzieciom nie trzeba wcale mówić jak być przyzwoitym człowiekiem, wystarczy zwyczajnie nim być.

yapp

zadziora · Gość

Seeni

zadziora · Gość

EMES

yapp