po 30-tce

szb

niebo żarem wyścielone
tlące węgliki
na pomarszczonym dywanie

dech nie nadążał
piersiowa klatka wzdrygnęła

to piękno
powaliło

(onieśmiela)

mojra

piękno

porankiem oniemiało
słońcem oslepione
ogłuszone śpiewem dnia
zamarło

zszarzało oczekiwaniem...

1963

dojrzałość słowa
smakuje jesienią szczególnie
jest
pełna soku
słodkiego twardego jabłka
słychać ją
w szelestach liści

jesienią dojrzewają
nie zadane pytania
które
pomne tego
że nie wszystkim wiosna się należy
nie boją się już patrzyć
prosto w oczy...

mojra

przymykam oczy
kasztanowo nasycone
liczę minuty
z których sen okradam
bezsenne myśli
wpuszczam
w labirynt bezsilności

...zagubiłam się...

ribka_pilka

1963

czytam Cię
a jakbym
w pogoni za ideą
w dłonie policzki ujmował
co w dziecinnej niewinności jeszcze się zrodziła

czas
zatacza widzialny krąg dobrego życia
dając więcej niż byśmy chcieli
niźli doczesne zrozumienie

ponad wydeptaną codziennością
ogrom
niedosytu radości życia
skrywamy maską przymrużonego oka...

mojra

słowa
snują się
strumieniem niespiesznym

mienią się
tęczową barwą
znaczeń i ulotnych treści

splatają się
w gruby warkocz
ukrytych pragnień ciepłych

...jak lina bezpieczeństwa...

1963

ile to razy
odkładałem sobie Ciebie na półkę
wysoką
dobrą
cenną
ile razy wracałem jak do narkotyku
tłumacząc
że przecież to jeszcze
nie hazard...

mojra

i znowu przymykam oczy
nie chcę widzieć maski
nie chcę ironicznego uśmiechu

daję się ponieść marzeniom
które przesypują się
jak kolorowe szkiełka w kalejdoskopie

mój mały świat
magiczny azyl za ochronnym murem
...uchylam furtkę...

mojra

długi
pusty korytarz

zimne
wilgotne ściany

słowa
echem zwielokrotnione

wibrują
boleśnie w głowie

chłód
do bólu dokuczliwy

uczucia
kamieniem ciążą

.
.
.

...ale zza chmur wyjdzie słońce...

ribka_pilka

Jednoręki bandyta
łapczywie pochłonął
stos srebrników

Ruletka
hazardu dama
cierpliwe czekała
na swój kawałek duszy...

________
Za namową forumowego kolegi

mojra

...brawo Ribko...

...i uznanie dla for(um)owego kolegi... za skuteczność persfazji...

mojra

jeden łyk
samotności
tak niedużo
a zarazem
tak wiele
tylko jeden łyk
zaczerpnięty
zachłannie
by
nasycił
zaspokoił
choć na chwilę...

mojra

nie potrzeba
ni czasu
ni miejsca

to coś wypełnia przestrzeń
i przestrzeń zastępuje

nieraz dusi i przytłacza
nieraz pozwala wziąć głęboki oddech

i nie zmusza do niczego
i nie stuka do drzwi

przebiega na palcach
niezauważalnie

cicho...

mojra

jesteś
a jakoby Cię nie było
nie czuję ciepła oddechu
dotyk skóry nie muska
szeptu słodkiego nie słyszę

ale jesteś
i drżę na myśl samą
że myślisz
że marzeniem pieścisz...

/z dna szuflady/

ws

układa się w nim wygodnie
jak pies się w nim mości
robiąc kółka w skupieniu
jak na ukochanej poduszce
wraca do niego zewsząd
gdziekolwiek by nie była
z zimnych popołudni
złych słów pogubionych ludzi
kłopotów codzienności
niepokojów istnienia
wraca do niego nieodmiennie
bo w nim ją zasiała
bo jego wybrała do tego
bo znalazła w nim miejce
na bliskość

szb

płonący policzek
wcześniej zamach
utrzymuje się w powietrzu
czuć go piętro niżej

jej radosny wzrok
zanim skonał
opadł na kolana

gniew zagościł

nie wyganiam.

i krew
to prawda:
niezależnie od pory roku
kolor ma ciągle ten sam

ws

podchodzisz do niego
obejmujesz
czujesz jaki jest zimny
jaki jest szorstki
jaki chropowaty
jaki nieprzyjazny

nie potrzebuję nikogo
mówi
a ty nie słuchasz

dotykasz
słowem, uśmiechem
obecnością
powierzchnia się wygładza
ze środka dobiega
cichutki stukot bijącego serca
ciepło sę rodzi
wnika głębiej
i jeszcze głebiej
ślady życia
i uśmiech

lecz gdy tylko odsuniesz dłoń
miejsce po niej
znów się wychładza
potem drugie
i kolejne
nie możesz się odwrócić
bo znów zamarznie
bo znów skamienieje
bo znów umrze
a przecież nie możesz
być nieustającym słońcem

żyj ... prosisz go cicho

ws

zapalają w nas latarenki
migocące płomyki
rozpierzchają ciemności
budzą kąty do życia
przeklinamy
rozdajemy kopniaki
ale oni nieustraszenie
niosą światło
do głów
do serc
do oczu
i zmieniają nasze małe istnienie
nasze ponure filozofie niebycia
w historyczne momenty
w powroty do siebie
do miłości
do życja
jak do domu

przyjaciele światła
o płonących sercach
uśmiechnięte twarze
podrapane dłonie
głaszczą nasze dusze
byśmy rośli
byśmy się stawali
i byśmy byli w stanie
samodzielnie odchodzić
by podać dalej ...

ws

kap kap
jak woda z kranu, czas
tik tak
tik tak
klepsydry przesypują ciszę
z góry na dół
nie inaczej
i od początku czasu

wzruszenie
wraz z mokrymi rzęsami
i muzyką co pamięta
tamten czas
niespodzianie
zdumione taką mocą
zapomnianą
a bez bólu

otwarte dłonie
wypuszczają latawce
kolorowe wstążki słów
szeptów
śmiechów
zachwytów
namiętności
z łagodnym uśmiechem
ze zgodą
na ... tik tak
tik tak
na nie
na tak ...