po 30-tce

mojra

jak znaleźć
nić taką
mocną
długą
która ten cieżar
wytrzyma
pomieści

a serce takie
gdzie...?

szb

licencję
na życia recepty
wydają tym
co nici plotą

mi pozwolili pleść
własne myśli
długie

jedynie
pleść

mojra

zgubiłam receptę
pozwoliłam zabrać ją wiatrowi
unieść
gdzieś w dal

bo
nie ma gotowego przepisu
nie ma zasad uniwersalnych
nie ma serc
bez skazy...

mojra

w czasie
którego nie ma
motyl uśmiechu
spłoszony
westchnieniem gwałtownym
odleciał

w drodze
do nikąd
towarzyszył mi
juz tylko z oddali
ale czułam jego obecność
ciepłą...

1963

promyki słońca
zza okiennej szyby
łaskoczą
niczym najczulsi kochankowie

tylko pocałunek
na policzku
szyby
jest pocałunkiem zimy...

mojra

ku słonecznej pieszczocie
miło twarz wystawć
oczy przymknąć
twarz marzeniem rozjaśnić

tylko dłoń
wyciągnięta
ku
słońcu
na lodowatą taflę trafia...

szb

taki oddech
jak febra

dźwignęły się powieki

nie na amen
ale wieków
wieki

nuda

mojra

tęczowe marzeń zawiłości
wiosną
ciepłe
puchate
pachnące

rozziewaniem swym szarym
nuda
zmroziła
zniewoliła
ubezsensowniła...

nuda

mojra

mleczkiem
do południowej kawy
rozbielam dokuczliwe szarości
czwartkowego dnia
smutno...

szb

rozganiam smutek
karzę humorki
do kąta

rozkaz

kolana na ziarnie
wyzwalają ze snu
zimowego

kara

mojra

i chmurki
i humorki

szare

świat od kilku dni ogladany przez szybę
odwilżowo niezdrowy

tulipan

wiosenną żółcią imieninowo uśmiechnął się
do mnie...

ws

płatek po płatku
odpadają dni
od stokrotnych
marzeń

pochylone główki
całkiem już bez wody
prawie
bez nadziei

kocha nie kocha
lubi nie lubi
pamięta zapomni

zwiędną

1963

dzban słów
wtulony w przeznaczenie
szeptem klepsydrę obraca
ziarnem sypiąc
na pustyni czasu
w ubarwieniu posuchy

to nie rosa wiosenna
jeszcze
policzek muska
choć już tak spragnione
policzkom bywają usta...

ws

a ty mi miły
zaplatasz sny jak warkocze
łzom każesz płynąć
szczęścia
i nieszczęścia

a ty mi miły
wątki gubisz myśli
wzrok mi odwracasz
od ludzi
i świata

a ty mi miły
miękniesz duszę twardą
i serce czynisz skorym
do skruchy
a dłonie do poddaństwa

i nasze światy nie wiedzą
kto o kim
i za czym
błąka nocą myśli
wciąż nieusłuchane

1963

niepodobna
utrzymać myśli
gdy ręka
jak ptak skrzydłem
plecie znaki na wietrze

niepodobna
wstrzymać wodzy
na ściśniętym puślisku
bez ostrogi
cwałujących myśli

niepodobna
jesteś... do nikogo...

ws

wodze puścić luźno
ostrogi zdjąć
uda rozluźnić
nie napinać puślisk
siąść w siodło głęboko
rozluźnić biodra
ramiona
oddychać

mojra

czas
zamknięty pod powiekami
uchwycony
jak światła błysk
radością jasny
w klatkę wspomnień
zamknięty westchnieniem…

ws

zapominam
słowa
zdarzenia
dobre złe
sytuacje

zapominam
kto komu
gdzie i kiedy
co winien

zapominam
winy i niewinności
jak się działo
skrzyło

jak było

mojra

a klatka
jakby zbyt ciasna
myśli rozprostować się nie da
jak skrzydeł
i nie odlecą
będą ciążyć na sercu
będą boleć…

1963

największym westchnieniem
wewnątrz nas
jest czas
mimo biletu w jedną stronę
jak na porządnego podróżnika przystało
spakowane ma całe życie

na popasach
nieostrożną ręką
muzyką
lub innym zapachem szumiących liści
zastygłej czekolady
najłatwiej trącić
zapomniane skrzenia niewinności...