po 30-tce

nudziarz · Gość

to nie do konca tak

. Niczyja to wina, iz czlek tak juz stworzony zostal , ze jesli mu się otwarta furtke zostawi to wciaz mysli jak z niej skorzystać.

A przyznasz chyba, że kazdy sposób jest dobry, żeby decyzja... jakakolwiek by ona nie była .. była przemyslana a nie podyktowana emocjami czy chwilowym kaprysem.
Nie kazdy Evro.. oj nie kazdy, dwa razy weźmie gleboki wdech i policzy do dziesieciu zanim cos zrobi.
A kryzysy.. cóz... przyznam, ze niektorych juz nawet nie pamietam....szczerze nie potrafie sobie przypomniec , co było powodem tak strasznego rozchwiania zwiazku , ze bylem gotów powiedziec "pa". Wiec.. chyba nie bylo to nic tak straszliwie waznego, ani zostawiajacego trwały slad .
I w ten sposób dzieki "papierkowi" dzieci maja do dzis oboje rodziców.
wiec.. choć wizja trwalosci.. moze i glupia....moze nie trendy... ale w w przypadkach bardzo emocjonalnych zachowań - na pewno skuteczna

Kewa

Całkiem serio: mam znajomych, którzy przez lat ok 10 nie brali ślubu. Nie wiem dlaczego, ale zbudowali wspólnie dom, mają dwójkę dzieci, zmieniają samochody, motory... i nagle się pobrali nic nikomu nie mówiąc. Wiem, że setki razy rozstawali się i schodzili, nie pasowali do siebie - pomimo małżeństwa są razem.
Takie tam:
Piosenka dawnych kochanków
sł. i muz. Jacques Brel
sł. pol. Wojciech Młynarski

Rozświetlały burz rozbłyski
Miłość naszą tyle lat
Raz ty brałeś swe walizki
To znów ja ruszałam w świat
Lecz pokój, gdzie kołyski brak
Pamięta echa dawnych burz
I słów namiętnych do szaleństwa
Więc choć porażki dawnej smak
Z mych ust uleciał dawno już
A z twych pierwszego smak zwycięstwa

Czy ty wiesz
Kochany, czuły i jedyny mój
Że ja od wschodu, aż do zmierzchu dnia
Wciąż bardziej cię kocham

W kłótniach, schadzkach, przeprowadzkach
Poznaliśmy się do cna
Wpadaliśmy w swe zasadzki
Zastawione, gdzie się da
Ty miałeś kogoś, dobrze wiem
I ja też nie bez grzechu byłam
Lecz zawsze żyliśmy nadzieją
Że z pojednania pierwszym dniem
Oboje dołożymy sił
By starzeć się, nie doroślejąc

Czy ty wiesz...

A czas goni, a czas goni
Straszy, że źle z nami jest
I że zawieszenie broni
To miłości będzie kres
Zmęczeni trochę, bądź co bądź
Posłusznie wyruszamy więc
Na pole bitwy wyruszamy
Żeby, jak co dzień, udział wziąć
W potyczce czułej dwojga serc
W serdecznej wojnie zakochanych

Czy ty wiesz...

Seeni

Ale Animo ono wcale się nie czai. Angel

Nie ma czasu na zadawanie sobie takich pytań. Nudziarz ma rację. Ten papierek każe się zastanowić jak bywa nienajlepiej : czy trzasnąć drzwiami czy nie. Tak samo każą się zastanowić dzieci, wspólny kredyt, wspólne mieszkanie. I nie ma nic złego w tym, że tak prozaiczne sprawy decydują o tym, że zostajemy. Wazne jest czy później tego załujemy czy nie.

Kewa

Sorry, że raz jeszcze, ale nie wiem która wersja jest poprawna:
Rozświetlały burz rozbłyski
Miłość naszą ileś lat
Raz ty brałaś swe walizki
To znów ja ruszałem w świat
Lecz pokój, gdzie kołyski brak
Pamięta echa dawnych burz
I słów namiętnych do szaleństwa
Więc choć porażki pierwszej smak
Z twych warg uleciał dawno już
A z mych pierwszego smak zwycięstwa

Czy ty wiesz
Jedyna, czuła i najmilsza ma
Że ja od wschodu, aż do zmierzchu dnia
Wciąż bardziej cię kocham

Kłótnie schadzki przeprowadzki
Znaliśmy się do cna
Wpadaliśmy w swe zasadzki
Zastawione, gdzie się da
Ty miałaś kogoś, dobrze wiem
I jam też nie bez grzechu był
Lecz zawsze żyliśmy nadzieją
Że z pożegnania pierwszym dniem
Oboje dołożymy sił
By starzeć się, nie doroślejąc

Czy ty wiesz
Jedyna, czuła i najmilsza ma
Że ja od wschodu, aż do zmierzchu dnia
Wciąż bardziej cię kocham

A czas goni, a czas goni
Straszy, że źle z nami jest
I że zawieszenie broni
To miłości naszej kres
Strudzeni trochę, bądź co bądź
Posłusznie wyruszamy więc
Na pole bitwy wyruszamy
Żeby, jak co dzień, udział wziąć
W potyczce czułej dwojga serc
W serdecznej wojnie zakochanych
Czy ty wiesz...

/muz:Jacques Brel, sł:Wojciech Młynarski/

anmario · Gość

Kewa

anmario · Gość

Posłucham na pewno

anmario · Gość

Ale nadal nie mogę się nadziwić. Jest mi naprawdę przykro, że nie napisał tego na przykład Stachura. Albo Osiecka. Ale chyba nie mogli, inne gwiazdy im świeciły niż Wojciechowi Młynarskiemu. Nadal jestem pod wrażeniem, a jak już tak jest to na ogół zostaje mi na zawsze.

Kewa

Może będzie Ci lżej gdy się dowiesz, że to napisał Jacques Brel, Młynarski tylko przetłumaczył, ale on też pięknie pisał, gorzej z wykonaniem, ale pisał pięknie (nadal pisze!).

Mii

anmario · Gość

evra · Gość

to ja Wam teraz powiem z pozycji kogos bez papierka,
ze to wcale nie jest latwiej odejsc, kiedy dzieje sie zle.
papier nie ma tu nic kompletnie do rzeczy, bo jesli zyje sie
razem bez niego, tworzac zwiazek, budujac dom to w ogole
sie o nim nie mysli - zarowno wtedy kiedy jest dobrze, jak
i wtedy, kiedy jest zle. jak to Nudziarz powiedzial - nie kazdy
trzasnie sobie drzwiami, kiedy ma na to ochote, to po prostu
zalezy od czlowieka, czy wezmie ten gleboki oddech i jeszcze jeden
i jeszcze, zanim cokolwiek postanowi.

Kewa...moja przyjaciolka, matka dwojki dzieciakow wziela slub po 16 latach i tylko dlatego,
ze jak mi powiedziala, ciagle czula przez ten czas
dezaprobate swojej matki.
a kiedy postanowili Jej powiedziec , ze sie pobieraja, uslyszeli:
a po co wam ten slub?
koniec koncow - pobrali sie.
dodam moze jeszcze tylko, ze kompletnie niczego miedzy
nimi to nie zmienilo.

zadziora · Gość

zadziora · Gość

Mati.

..a przypadki chodzą po ludziach.. czasami całkiem nietrafione..
małżeństwo powinno być przewidziane urzędowo na jakieś 3,4 lata.. a potem albo odnowienie ślubów, albo pożegnainie się i bez koniecznych kwestii w sądach.. tak dla ułatwienie i wygody tych, którzy jakoś nie trafili - co teraz zdarza się coraz częściej.. d'oh!

generalnie fajnie pobrać się z miłości, żyć z miłością i z wiarą w miłość i życie wieczne umierać w poczuciu życia wolności w związku.. ale nie każdy ma takie szczęście...
a jak ktoś nie ma to co dalej? czy w imię 'przysięgi przed obliczem nie do końca wiadomo kogo' albo przyzwoitości i poczucia odpowiedzialności warto egzystować?
czy żyjemy po to, żeby być szczęśliwymi czy bo podjęliśmy kroki, których konsekwencje nie pozwalają nam być szczęśliwymi..?

moja wizja małżeństwa jest 'chora' bo zbyt idealna... d'oh!

moi rodzice to takie idealne małżeństwo..i z nim dojrzewałam.. z tym ideałem obok. Oni się po prostu kapitalnie dobrali.. Tata, kiedy ma wyjechać 'za miasto' prosi mamę, żeby z nim pojechała, bo sam nie lubi.. kiedy wraca z pracy ZAWSZE całują się z mamą na dzień dobry.. to samo, kiedy wychodzi.. siedzą razem w domu po południu, czytają, oglądają TV, grają w karty - ale, cholera, wszystko razem.. Oni się lubią... tak zwyczajnie.. i nie nudzą się z sobą i mają czas dla siebie i na siebie..realizują swoje plany, robią to, co lubią.. Nie pamiętam żadnych afer i kłótni w domu, mam wrażenie, że to nie jest normalne (ale tylko dlatego, że wkoło wszystko wygląda inaczej, ostrzej, agresywniej..)
..z jednej strony to jest fajne, ten obraz ich związku.. spokój, cisza i poczucie bezpieczeństwa w domu.. z drugiej, mam wrażenie, że przez to skrzywdzili mnie trochę, bo wszystko co wygląda inaczej niż ich związek nie jest tym, czego chcę dla siebie.. dążenie do ideału zabija 'bycie-w-rzeczywistości'..

Seeni

[quote="...mateczka
Oni się lubią... tak zwyczajnie.. i nie nudzą się z sobą i mają czas dla siebie i na siebie..realizują swoje plany, robią to, co lubią..
..[/quote]

Myślę, że mi właśnie o to chodzi w małżeństwie.

AnnoDomini

Wiolinowa

Wiolinowa

animavilis · Gość