po 30-tce

pogłoska

Być może nasze doświadczenia są inne.

Dla mnie niezwykle miłe było odkrycie, że oto mogę sobie swobodnie porozmawiać i pożartować z każdym i nie jest to dla mnie żadne naruszenie nietykalności, żadne zagrażające odsłanianie, że nie tracę z tego powodu jakiejś intymności.

Nic nie tracę a często zyskuję.

Niewielu jest ludzi potrafiących pożartować bez złośliwości i agresji.
Humor afiliacyjny w zaniku.
Z tym, że jak widzisz nie chodzi mi o wysłuchiwanie zwierzeń, poznawanie od podszewki każdego interlokutora, to faktycznie byłoby męczące.
Myślę wyłącznie o niezobowiązujących pogawędkach, które kiedyś i dla mnie były trudne. Kiedyś.

Pochodzenie O-Ren Ishii

Ja uważam że ten small talk to jedna z najważniejszych umiejętności i to umiejętności które wcale nie są zbyt proste do opanowania. Sam jestem zmuszony do dość częstego jej używania ale jestem co najwyżej dobrym rzemieślnikiem i idzie mi całkiem dobrze pod warunkiem, że z drugiej strony mam także kogoś obeznanego z rzemiosłem. Mistrzów podziwiam. To z jaką lekkością nawiązują i podtrzymują rozmowę z każdym, nawet z tymi co wprost tego nienawidzą. I osobiście odradzam chowanie się za przystankiem żeby nie spotkać się z koniecznością małej rozmówki - lepiej trenować, praktykować, nabierać tego skilla bo nie zawsze jest wiata żeby się schować. Jeszcze mi się przypomina taki fakt, że mężczyźni o statusie singla często mają jazdę w stylu "ale jak ją zagadać/o czym tak gadać" - odpowiedzią jest właśnie praktyka small talk czyli chyba warto Blue_Light_Colorz_PDT_02

Seeni

Mucha ma rację. Jesteśmy różni. Jak ktoś jest zasadniczo intrawertyczny mruk to absolutnie nie będzie autentyczny próbując na siłę zabawy w minrozmówki z kimś tam. Będzie meganieautentyczny, nieszczery i nieprawdziwy. Fałsz rzekomego zainteresowania minirozmową uderzy adwersarza obuchem. Jak ktoś jest rozmemłanym gadułą z wrodzonym słowotokiem to mnirozmówka będzie jak najbardziej autentyczna, lekka, przyjemna dla obu stron i budująca kontakt. Ulegnie jej nawet introwertyczny mruk, chowający się za wiatą przystanku.

slepa i brzydka

Kiedy właśnie Seeni zupełnie się z Tobą nie zgodzę. Ani z Animą. Pieprzenie o niczym to coś, co usiłuję opanować ze wszystkich sił, pomimo wrodzonej i głęboko zakorzenionej introwersji (która wedle zapisków z internetu, jest łagodną formą autyzmu). Small talk, jak każda umiejętność wymaga praktyki, i jeśli ktoś jest w tym nieautentyczny, to tylko dlatego, że nie przykładał się do ćwiczeń.

annaliza

ja bym jeszcze odróżniła bardzo przydatną umiejętność (a skoro to umiejętność, to z definicji jest czymś, co wymaga praktyki, ćwiczenia) small talk od przymusu rozmowy z każdym, w każdej sytuacji, a w szczególności z babciami w kolejce do lekarza. To, że one chcą sobie pogadać, nie znaczy, że ja musze je słuchać.

Umiejętnością jest w takiej sytuacji "zgrabne" uniknięcie konwersacji.

melpomena

Kewa

Otworzyliście mi oczy, bo nie zdawałam sobie sprawy, że ćwiczę small talk. Z racji wspomnianego przez ŚiB introwertyzmu szalenie ciężko wychodzi mi się do ludzi, jednak sytuacja zawodowa zmusza mnie do częstych kontaktów. Gadanie o niczym opanowałam do perfekcji, nawet w pewnym sensie to polubiłam. Stało się to dla mnie swego rodzaju pancerzem, czuję się jak aktor, który wygłasza swoją kwestię i im lepiej gram, tym większą mam satysfakcję.

flykiller · Gość

Mati

Zasadniczo nie mam problemu z nawiązywaniem kontaktów i rozmów, jednak nawet rozmowa o tak zwanym "niczym" musi być... sprytna. Musi coś w sobie mieć takiego, co powoduje, że się wkręcam. Musi nieść w sobie pierwiastek bardziej osobistej interakcji, ciekawych porównań, skojarzeń (niekoniecznie seksistowskich), szybkich ripost no i istotne jest porozumienie na poziomie poczucia humoru, tak, żeby taka rozmowa była "agresywna", "bezwzględna", bezkompromisowa".. Można toczyć wymianę o "niczym", ale mieć po niej satysfakcję lub gadać byle gadać i potem czuć, że straciło się czas..że obie strony go zmarnowały. Nie z każdym rozmowa o "niczym" jest ciekawa..

flykiller · Gość

Mati

Może to zależy od temperamentu? może od charakteru? może od jakiegoś dystansu do siebie i otoczenia? Każdy jest jakiś.. Ja na przykład absolutnie nie potrafię odnaleźć się przy okazji rozmów o dzieciach i ich defekacji, torebkach, butach i zabiegach kosmetycznych.. Może dlatego, że się po prostu na tym nie znam, więc nie mam nic do powiedzenia, więc nudzi mnie to..

Kewa

Mati

Kewa

annaliza

Mati

Może chodzi o jakąś spójność i swobodę?

slepa i brzydka

Rozróżnijmy dwie sprawy. Kiedy masz ochotę powiedzieć: "świecie, spierdalaj!" i kiedy nawiązanie kontaktu jest pewnym sposobem na ukazanie swojego fantastycznego, własnego ja, zamiast ponownego bycia odebraną jako wyrzutek. Zasadniczo wali mnie, co ludzie o mnie myślą, jednak nie wali mnie już, kiedy swoim ego sprawiam, że czują się przy mnie źle. To pewien rodzaj wychodzenia im na przeciw, chociaż zupełnie nie muszę tego robić.