po 30-tce

lf

Szczęśliwego Nowego Roku Angel

Kewa

A ja tak sobie myślę, że wyczuwam, kiedy ktoś nie ma ochoty na rozmowę i wtedy w życiu by mi nie przyszło do głowy narzucać się tej osobie. Jedno spojrzenie, komunikat, i wiem, że nie tym razem. To odnośnie współpasażerki PORI mniej więcej. Zdarzył mi się ostatnio zrobić coś czym wprawiłam moją córkę (jak wiadomo wycofana introwertyczka) w zupełne zbaranienie. Otóż na swoje 49 urodziny przyniosłam na zajęcia plastyczne kawę, ciasto, papierowe kubeczki i talerzyki. Straszną miałam tremę, ale jakoś bardzo chciałam zrobić tym paniom (tylko instruktor jest mężczyzną) przyjemność. Najpierw wszyscy byli bardzo skrępowani, ale potem było cudnie, nastrojowo. Wszystkie panie już raczej są dawno po pięćdziesiątce. Jedna z pań na moje wyjaśnienie, że świętujemy moją ostatnią czwórkę z przodu zapytała: chodzi o zęba?

Jakież było moje zdumienie, gdy przed wigilią zadzwoniła jedna z kobiet z pytaniem, czy zostały jakieś talerzyki, bo teraz ona chciałaby postawić kawę i ciasto. Panie zgotowały nam niezłą wyżerkę, a ja zostałam poproszona o pokrojenie ciasta, "bo tak mi to dobrze wychodzi". Potem zaczęły śpiewać kolędy czasem zabawnie przekręcając słowa, pan Henryk opowiadał o sztuce, a ja rysowałam. Jak mogłabym przeżyć coś takiego nie wychodząc do ludzi?

Mati

flykiller · Gość

lulka

Oj tam.
Z mamą rozmawiam głównie o polityce i religii - tzn. ona mówi, a ja słucham.
W tym miejscu chciałam napisać, że lubię te rozmowy, ale zaczynam ulegać jej pesymizmowi i muszę to zrewidować.
Z synem rozmawiam o fizyce, odkryciach i książkach s-f i to uwielbiam, ale tak naprawdę nie wiem o swoim synu nic poza tym, że dzielimy jedną pasję.
Jeszcze razem słuchamy muzyki milcząc.
Z córką rozmawiam o książkach s-f, innych książkach, filmach, muzyce i o tym czego pragniemy, co robimy - te rozmowy lubię najbardziej. Uczę się od mojej córki opanowania, dystansu, ale tak naprawdę mam wrażenie, że ta nauka idzie w las bo ani o jotę nie zrobiłam się bardziej opanowana, że o dystansie nie wspomnę.
Z panią w sklepie gadam o pogodzie i o tym, że ogórki w tym roku niedobre i potrafię tak 10 minut jak nikogo nie ma w sklepie i też to lubię.
Natomiast jak mi mój facet zaczyna pieprzyc o pogodzie to zaraz mam ochotę z nim zerwać bo mam wrażenie, ze głupi jest choć o pani w sklepie nigdy tak nie pomyślałam.
Podobnie jak Anima - poza panią w sklepie - nie znoszę pogaduszek z przypadkowo spotkanymi znajomymi o których nawet nie pamiętam skąd ich znam. Nie chowam się za przystankami co prawda, ale jak się zbliżam to już mam taką minę, że poza "dzień dobry" nikt nie przystaje i nie pieprzy za przeproszeniem.
I w nosie mam empatię dla drugiego człowieka w tym konkretnym przypadku. Że o psychologii jako takiej nie wspomnę.
Nie pojmuję jak miałoby mnie uszczęśliwiać coś co mam robić by być szczęśliwszą????
Ja zwyczajnie jestem zadowolona z życia (czasem mniej, czasem bardziej) i nie chcę być szczęśliwsza jeszcze bardziej wgłębiając się w jakieś nowomodne normy.
Owszem, czasami czuję się jak wyjęta z komiksu o Tarzanie, ale to też lubię.
Bo niby dlaczego miałabym być inna?

Szczęśliwego Nowego Roku

Sławomir

Mati

flykiller · Gość

annaliza

nudziarz

flykiller · Gość

Sławomir

dyskusja trochę jak ślepego z głuchym o kolorach

Ktoś czujący się nekomfortowo w tłumie (tłum = więcej osób niż on sam) nigdy nie zrozumie kogoś, kto w tłumie lubi brylować. I vice versa.

Chyba po prostu trzeba szukać złotego środka. Izolowanie się jest statystycznie złe i niczego dobrego nie przynosi, wiec może warto czasami zgwłacić swoje poczucie inności i wysilić się na kontakt - i może odnaleźć w tym kiedyś jakąś wartość, także dla siebie?

nudziarz

A nie najprosciej...
Róbta co chceta

Bez dorabiania do tego filozofii ?
Plus odrobina kultury, która przeciez niczym innym nie jest jak hamulcem na nasz egoizm

annaliza

flykiller · Gość

annaliza

flykiller · Gość

Sławomir

annaliza

A przyklad?

Sławomir