po 30-tce

karpieniec złocisty

Czemu nie da się tu normalnie cytować... Think

FRIDA · Gość

ws

flykiller · Gość

Nie wywołuje we mnie chęci umniejszanie dobrego samopoczucia kogoś, kto ma wysokie mniemanie o sobie, nawet wtedy, kiedy trąci ono pyszałkowatością, jeśli jest to, w mojej ocenie, mniemanie uzasadnione. Pobłażam lepszym, którzy czują się lepsi, bo są lepsi.
Natomiast buta, zarozumiałość, megalomania, dla których nie widzę podstaw, rzeczywiście, budzą we mnie złośliwą ochotę nakłucia tego balonika. Niestety, w przypadku prawdziwego pyszałka (nie kogoś, kto pychą przykrywa swoje kompleksy), wszelka złośliwość chybia celu.
W pewnym sensie, zazdroszczę ludziom tych idealnie ślepych i głuchych na wszystko - samoakceptacji i samozadowolenia.

karpieniec złocisty

ws

rzeczywiście za fly przyznam, że bywa dla mnie czasem prowokujące czyjeś zarozumialstwo, natomiast niesłychanie rzadko ulegam pokusie złośliwości, bo zwyczajnie nie czuję się z tym dobrze, gdy jestem złośliwa

nie jestem też zwolennikiem psucia samopoczucia komukolwiek, natomiast zdarza mi się okazywać zniecierpliwienie, gdy ktoś w moim mniemaniu mówi już straszne głupstwa i ucinać, czy też prostować, co bywa niemiłe dla innych, to też mi się nie podoba w efekcie, bo jak gdyby intencja we mnie nie była wredna, ale wychodzi wrednie

w ogóle komunikacja to sztuka, co do której posiadam pewne aspiracje

klementyna

Z góry przepraszam za przydługą formę wypowiedzi, ale temat jest zbyt złożony, żeby go „potraktować po łebkach”.

Poczucie własnej wartości to przede wszystkim świadomość siebie, wynikająca z odbioru nas/naszych zachowań/działań poprzez innych. Moje jestestwo stanowi o mnie. Jeśli ktoś uważa, że jestem, dajmy na to „ok”, pochwala jakies moje sukcesy, podbudowuje się moja świadomość siebie. Zaś samoocena to przede wszystkim przekonanie, że nie muszę nikomu niczego udowadniać... że jestem fajna, jaka jestem i nie wymagam od innych, by uważali podobnie. Samoocena jest elementem subiektywnym, poczucie własnej wartości buduje wiele czynników i okoliczności. Owszem, świadomość własnej wartości jest ważną kwestią, może być siłą dodającą motywacji i mobilizującą do działania, do osiągania celów, ale... otrząsanie się z niepowodzeń/przeżywanie porażek/radości/życia/hard ducha reguluje nasza psychika&wrażliwość, nie samoocena, ani owo poczucie wartości. - pozwoliłam sobie wyjaśnić tę kwestię, gdyż wielu myli te pojęcia.

Dobrze jest, gdy człowiek twardo stąpa po ziemi, świadomy swych wyborów/decyzji/konsekwencji/ swej wartości. Dobrze, gdy wszystko to komponuje się z dobrym wychowaniem. Natomiast źle, gdy w/w świadomość kuleje, a rozwija się nadwartość własnej osoby, na podstawie jedynie subiektywnych odczuć/wyobraźni/kreowania siebie/ i sukcesów zaledwie w wąskim obszarze. Wtedy pojawia się potrzeba podkreślania jaki jestem fajny... im częściej powtarza się ten schemat, tym szybciej ta „fajność” staje się wątpliwa. Z czego to wynika? Z zawoalowanych kompleksów.

Niekiedy wysokie poczucie własnej wartości graniczy wręcz z samouwielbieniem i odpierdoleniem swego psyche. I jest to stan na tyle silny, że ów człowiek staje się gruboskórnym egocentrykiem. Swą zajebistość podkreśla za każdym razem (jakby sam szukał jej potwierdzenia w oczach innych). Mało tego uważa, że przez swą zajebistość ma prawo obniżać poczucie wartości innych, którzy w oczach zajebistego odstają od ideałów. Ma prawo do krytyki innych, do arogancji, ignorancji, a nawet chamstwa wobec mniej zajebistych, natomiast nigdy sam krytyki nie przyjmuje, bo przecież jest the best! Na dobrą sprawę, dla takiego człowieka nikt nigdy nie będzie wystarczająco zajebisty, gdyż nie dostrzega nikogo i niczego, prócz siebie. Z czego to wynika? Z wychowania.
Jeśli ktoś wychowywany jest w przeświadczeniu o jego zajebistości, gdy tymczasem owa pozostawia wiele do życzenia, to .. w dupie ma to, o czym tu piszę i nie wynika to wcale z pychy. Tak jest nauczony i już.

uprasza się o nie odbieranie tej wypowiedzi personalnie

lulka

letnisztorm

klementyna

Seeni

Lu śliczny post. Chciałam napisać coś podobnego, ale nie wiedziałam jak. Swojego czasu, jako młoda studentka dorabiałam sobie pracując, co roku, w sadzie, właśnie wśród takich prostych, zwyczajnych ludzi i ohydnie mi się podobali. Oni nie poszukiwali. Oni byli na właściwym miejscu, bez gorączkowej pogoni, bardzo twardo osadzeni w realiach i...szczęśliwi.

Co do pyszałkowatości to jestem żywym przykładem. To nijak nie jest związane z moimi ewentualnymi zaletami, umiejętnościami, moim miejscem społecznym itd. Zasadniczo bezpodstawne jest i zupełnie automatyczne. Ja zwyczajnie lubię siebie od zawsze, wszystko sobie wybaczam, bagatelizuję ułomności, tak ładnie potrafię siebie sobie wytłumaczyć ( przykładowo:no dobrze nie wiem nic na temat kwantów, ale za to wiem od czego konie dostają zaburzeń żołądkowych) Jeżeli nawet poraża mnie jakaś cecha mojego charakteru, niewiedza w jakimś temacie, jakiś wrzód na nosie- to tylko chwilowo. Do tego wszystkiego dochodzi zawsze stosunkowość rzeczy na tym świecie, którą tak dobrze można zmanipulować każdą skazę. Ach, och- może nie jestem najpiękniejsza, najmądrzejsza, najlepsza, najwrażliwsza ale...stosunkowo jednak jestem. Angel

Generalnie to mi się dobrze przekłada na kontakty z innymi ludżmi, bo pewność co do własnego debeściarstwa zupełnie uwalnia mnie od ohydnej zawiści, uczestnictwa w pogoni szczurów itd. Nie mam żadnej potrzeby udowadniania innym ludziom ( ani sobie) swojej doskonałości, bo to tak jakby przeprowadzać dowód na okoliczność, że trawa jest zielona.
Oczywista oczywistość- jak mawiał pewien polityk.

mailo

Nie przeszkadza mi u innych zbytnia pewność siebie, zarozumialstwo itp , ale musi być spełniony jeden werunek - ten ktoś musi mieć powód żeby tak się zachowywać, musi mi czymś imponować. Jeśli, tak jak napisał karpieniec, ktoś rozwija swoje talenty, jest ambitny, dąży do celu i go osiąga to ok, rozumiem jak jest przekonany o swojej zajebistości. Ale jak ktoś nic sobą nie reprezentuje i tak na prawdę nie ma powodu się wywższać a robi to , to raczej budzi śmiech. Od razu przypominają mi się gwiazdki klasy B typu Jola Rutowicz, które nie robią nic ciekawego nie wyróżniaja się z tłumu (chyba że głupotą) a uważają, że są zajebiste. Z jednej strony to dobrze, że nie mają komleksów, a z drugiej budzą śmiech:)
Sam jestem pewny siebie w tych dziedzinach , w których jestem dobry. Dlatego czasem żal mi osób, które są naprawdę warościowe, mają talenty i mogłyby się wybić ale są zbyt skromne, aby się "zareklamować". mozna dużo na tym stracić.

Seeni

mailo

Poldek

Seeni

I w ogóle nie zgadzam się z mailo, że trzeba rozwijać swoje talenty, być ambitnym, dążyć do celu i go osiągać- żeby móc powiedzieć o sobie: jestem zajebisty.
Wystarczy być przyzwoitym człowiekiem. Zajebista może być Pani sprzątająca klatki schodowe, mimo braku wykształcenia, niskich zarobków i braku ambicji. Niby dlaczego nie?? Sprząta rewelacyjnie, jest miła uczynna, serdeczna w kontaktach, zawsze z Tobą pogada i przygarnie porzuconego zwierzaka.
Nie ma prawa do wysokiego poczucia własnej wartości, jeżeli całośc składa się na wartościowego człowieka.??

mailo

Poldek

klementyna

Poldek