po 30-tce

FRIDA · Gość

Wysokie poczucie własnej wartości, to według mnie zaleta, i potężna siła, dająca przebicie, stanowiąca oręż przed wszelkimi przeciwnościami życia. Kto wyniesie, tę cechę z domu, jest prawdziwym szczęściarzem. Jednak, często, spotykam się, z próbą, olbrzymią ochotą stłamszenia - wysokiego poczucia własnej wartości, u osób, które to poczucie posiadają. Wysokie poczucie własnej wartości, najzwyczajniej, wielu, po prostu irytuje. Szybko, zarzuca się takim osobom - pychę, egocentryzm, i próbuje sprowadzić na ziemię. Dlaczego? Często, takie zachowania, typowe są dla osób ze starszego pokolenia, ukształtowanych na mentalności, żeby nie chwalić, i kształtować poprzez krytykę, a ewentualną ponadprzeciętność, kwitować milczeniem ( żeby komuś woda sodowa do głowy nie uderzyła ). Według starej szkoły, krytyka, powinna motywować, a chwalenie, a raczej jego nadmiar, nie jest wskazane. Jasne, że pomiędzy wysokim poczuciem własnej wartości, a pychą, jest cienka granica, i łatwo ją przekroczyć, ale w końcu, to dwie zupełnie inne sprawy. Bez wysokiego poczucia własnej wartości, trudno o sukcesy, a raczej trudniej się je osiąga Angel

Co o tym myślicie?

karpieniec złocisty

Pycha, megalomania i przeświadczenie o własnej wszechzajebistości - to cały ja

kasia_imig

Trudno nazwać zaletą coś, na co wpływ mamy minimalny albo żaden. Jednak wysokie poczucie własnej wartości na pewno ułatwia życie. Wiem to na pewno, bo sama mam obniżone i mimo wielu prób, nie tylko moich, nie udaje się go podwyższyć

. Ludzie z wysokim poczuciem własnej wartości nie wywołują we mnie zazdrości, tylko sympatię, taki nabożny podziw, w sumie nie wiem dlaczego.

slepa i brzydka

w zasadzie uwazam, ze poczuciem wlasnej wartosci jest jak z uczuciami religijnymi. jesli oba wywodza sie z prawdziwej cnoty, jednego nie da sie zniszczyc, drugiego obrazic. immanentna cecha stanu rzeczy jakim jest owo poczucie, jest wlasnie to, ze osiagnietego poziomu nikt nie jest nam w stanie zanizyc, bo mamy te cholerna swiadomosc, ze nasza wartosc wlasna obroni sie sama. dlatego jakiekolwek proby wplywania na ow stan, spala na panewce. dobrze czuc sie z samym soba, to byc odpornym na ataki tych, ktorym nasze wlasne poczucie moze byc sola w oku.

mozna oczywiscie dyskutowac, czy ta cudza wartosc jest prawdziwa, a jej odczucie zasluzone. jednak usilujac dochodzic tego, czy ktos przedstawiajac dana wartosc, ma prawo czuc sie z nia az tak dobrze, stawiamy siebie na zgola przegranej pozycji.

innymi slowy, z jednej strony poczucie wlasnej wartosci chroni jak tarcza przed nieprzychylnoscia innych, z drugiej jest tym silniejsze im bardziej pozwala nam szanowac innych i nie kwestionowac ich odczuc o wlasnej osobie.

rosegreta · Gość

ws

dziewczyny, taki temat od rana, w sobotę ?!!! litości

bardzo mnie zaskakują ludzie łącząc kwestie tak, jak ja bym nigdy nie połączyła, dlatego interakcje z ludźmi są nie do przecenienia, dlatego tak być z ludźmi lubię, mimo nierzadkiej frustracji, która mnie ogarnia w momentach niemożności porozumienia, samego tylko porozumienia, a nie aż zgody

i tak nie połączyłabym nigdy przenigdy poczucia własnej wartości z pychą, piję dopiero drugą kawę, więc proszę mi wybaczyć o ile zbłądzę umysłem, ale podstawowa różnica między tymi pojęciami jest taka jak mniemam, że jedno jest po stronie wad, a drugie jest po stronie zalet,

co więcej nie uważam, by granica między nimi była cienka, dla mnie to proste, choć możemy w tym temacie stworzyć i 100 stron jak nie więcej,
człowiek z poczuciem własnej wartości nie czuje się lepszy od innych, a człowiek ogarnięty pychą tak,

człowiek z poczuciem własnej wartości bez trudu pozostaje skromny, po prostu jego świadomość jest większa, a człowiek ogarnięty pychą skromny być nie może, zaś jego świadomość siebie jest niska

ludzie z poczuciem własnej wartości nie płacą za nie, w tym sensie, że to jest wartość dodana, która zawsze procentuje in plus, tak wewnętrznie jak i społecznie,
ludzie ogarnięci pychą płacą spore koszty, głównie społecznie, ale przypuszczam, że wewnętrznie też

nierzadko człowiek pyszny nie ma poczucia własnej wartości
ale bywa, że ten co ma, jest też pyszny, więcej czy mniej, czyli ma i to i to, ale o tym nie wie i mieszając pojęcia miewa kłopoty, głównie z ludźmi

FRIDA · Gość

karpieniec złocisty

Równaj w dół! Hehe...Mentalność przeciętnego narodu o stłamszonym, katolickim ego. Pycha kojarzona była od zawsze z porażką. Pycha zawsze musi przecież zostać w końcu ukarana. Poczucie własnej wartości jest określeniem mocno subiektywnym, to co człowiek mianem tym określa, przez otoczenie zazwyczaj odbierane jest jako pycha właśnie. Z drugiej jednak strony pejoratywny wydźwięk ma słowo: kompleks. Kompleksu mieć po prostu nie wypada. Zakompleksieni ludzie skazani są na pogardę. No więc jak to właściwie jest? Bo wychodzi na to, że najlepiej mają szaraki. Szary Kowalski, którego najwyższą cnotą jest skromność. Kowalski kompleksów nie ma, ale z lubością widzi je u innych. Bez wygórowanych aspiracji, mierząc zazwyczaj w środek, znakomity z niego jest młotkowy. Młotkowy posiada umiejętność wbijania wystających gwoździ...
Skromność jest wygodna, skromnisiów wszyscy lubią - na Małysza nikt nie pluje. Mimo wszystko skromność jest zaletą, jeśli podawać ją w odpowiedni sposób. Bez fałszu, zakłamania i pod publikę. A to nie jest łatwe...

FRIDA · Gość

ws

tak, skromność to wg mnie cnota, ale nie obowiązująca, skromność taka o jakiej pisze karpieniec, ujmuje mnie u ludzi o bardzo dużych osiągnięciach,
przeciwnie jeśli tzw wielki człowiek skromnością nie epatuje, a przeciwnie pychą właśnie, to nie budzi sympatii ludzi,
myślę, że pycha człowieka zamyka i oślepia, że jest mało rozwojowa, skromność przeciwnie, bo przecież zawsze jeśli już ludzie muszą się porównywać, a często muszą, są lepsi od nas w danych dziedzinach, zawsze
pycha rzeczywiście jest karana, ale niekoniecznie konkretnie "przez kogoś" najczęściej psuje nam relacje z otoczeniem, niekoniecznie też, bo nie chcemy równać do niego w dół, ale zazwyczaj bo wynosimy ponad innych, bo przestajemy szanować ludzi, niesłusznie
mam osiągnięcia, mam talenty, pracuję na swoje sukcesy, ale czy to mnie czyni kimś ponad innych, nie w moim rozumieniu świata

ludzie najczęściej żyją tak jak są w stanie w danych okolicznościach, jak są w stanie

tak, kompleks jest w rzeczy samej wstydliwy, paradoksalnie ci co piętnują kompleksy, sami mają ich po kokardę, jak się to wie, to można spokojnie robić swoje

myślę, że budowanie średniej to fakt, przy czym komu to służy, dla kogo to dobre a dla kogo nie ?
natomiast chorobliwe chęci wybijania się ponad tzw szarą masę, ponad tą przeciętność uważam za słaby cel w życiu, i chyba skazany na wiele frustracji, poznaj swoje talenty, kim jesteś, kim nie i znajdź swoją drogę, nie bój się nią iść, to jest mega wyzwanie i praca na naprawdę całe życie

ws

skromność to nie to samo co pokora,
w drodze osiągania różnych celów, istotne jest prawdopodobnie nie tyle to, że zdobywamy społeczne uznanie, ale to, że uświadamiamy sobie "MOGĘ", a potem skoro mogę to, i to pewnie mogę i więcej,
uświadamiamy sobie swoje mocne obszary, a kiedy już się umocnimy w sobie, bez kompleksów możemy sobie uświadomić i słabe, które nas nie czynią kimś gorszym, a są po prostu częścią nas,
kiedy wiem, że mam daną wadę i jestem z tym pogodzona, to kiedy ktoś to ostro skrytykuje, ja nie mam załamania nerwowego, tylko mogę spokojnie zareagować, doskonale zdając sobie sprawę, że każdy ma jakieś własne wady, a ja mam tą, i tyle

rosegreta · Gość

A z mojego "pracowego" doświadczenia wynika cos zupełnie innego.
Jestem skromna, nieśmiała (trochę mnie to wkurza, ale nie jest łatwo to odrzucić). Najlepiej wychodza w pracy osoby robiące mnóstwo zamieszania. Które opowiadają o swoich sukcesach, o tym co robią, ile mają do zrobienia, o swoich obowiązkach, współpracownikom, szefostwu, wszystkim dookoła.

Takie osoby są doceniane, gdyż każdy słyszy, ze pracują... A cokolwiek zrobią, nawet najmniejszy sukces urasta do ogromnego w ich ustach.
Brakuje mi odwagi i tupetu aby tak robić, choć dostrzegam, ze to przynosi efekty w postaci doceniania, awansów i nagród.
Kiedyś nawet jedna moja była szefowa powiedziała do mnie : dlaczego pani się nie chwali, nawet nie wiedziałam, ze pani to potrafi, ze wszystko to pani sama... Ale juz bylo za późno... Oskary za to zgarnęli inni...
Więc nie mówcie mi o skromnym Kowalskim, bo to jakiś stereotyp wg mnie.
Wyniosłość zarzucono mi kilkakrotnie. Nie wiem czy jestem pyszna, raczej moje unikanie wynika z nieodnalezienia sie w towarzystwie, strachu przed zużytą energią, bo wiele mnie to kosztuje.
Choć jestem otwarta i łatwo nawiązuje kontakty...
Wiele jest we mnie sprzeczności. Wiem.
I ambiwalencji Kasiu.

FRIDA · Gość

ws

w pracy to jest jeszcze polityka, tam gdzie kilka osób od razu zaczyna się polityka, to oczywiste,
skromność w pracy się nie opłaca, bardzo rzadko kadra kierownicza dostrzega tych rzeczywiście pracowitych i zdolnych, bardzo rzadko ich wspiera, by rośli i stawali się mocniejsi, pewniejsi siebie, to się firmie nie opłaca, bo trzeba wtedy więcej płacić,

ale z moich doświadczeń to się opłaca w dłuższym okresie czasu, bo zatrzymuję mocnych i zdolnych ludzi, wiem, że ludzie docenieni zrobią o wiele więcej za te same pieniądze, a niedocenieni są frustratami, jeśli zostaną to ze strachu i nie generuje to dobrej atmosfery w firmie

docenia się też odwagę, nie jest nieskromne otwarte mówienie o swojej dobrej pracy, uczciwe i wprost, świadomość własnej dobrej roboty, to się docenia, takich ludzi się szanuje, to też jest moje doświadczenie

przeciwnie, umniejszanie siebie i zaniżanie własnych umiejętności nie budzi szacunku, wręcz przeciwnie, nie opłaca się, pokazuje, że taka osoba albo jest niszczera, albo zakompleksiona, nie dam zadania odpowiedzialnego takiej osobie, bo mam wątpliwość czy sobie poradzi

Poldek

Przede wsystkim, wysokie poczucie wlasnej wartosci pozwala nie zalamywac sie kazdym niepowodzeniem.
Wzrusza sie ramionami, mysli - i co z tego, i tak jestem zajebisty - i zyje dalej.

ws

o to to,
pycha mówi - jestem zajebisty,
poczucie własnej wartości mówi - jestem zajebisty, i inni też są zajebiści,

taka różnica

rosegreta · Gość

poczucie własnej wartości- Tak
pycha- potrafi zgubić i prowadzić na manowce - Nie
skromność- w odpowiednich sytuacjach - TAK, w pracy - NIE
pokora- pewna filozofia zyciowa, daje uspokojenie wg mnie dość ważna jest i wcale nie ogranicza, mimo tego, ze wymaga uznania swoich ograniczeń...

karpieniec złocisty

ws

rosegreta · Gość

Moim zdaniem pycha raczej ogranicza.
Myślę, ze jakby kierowali się pychą nic by nie osiągnęli.
Moze mylisz KZ z nieskromnością albo poczuciem wartości, marzeniami ?
Pycha uniemożliwia nam rozwój, uczenie się i podążanie ku celom, o których ledwie odważamy się marzyć. Rodzi w nas iluzoryczne poczucie mądrości, mocy i przenikliwości. Każe kategorycznie innych osądzać, obdarzać nienawiścią i pogardą. Wtedy zamiast inwestować czas i energię we własny rozwój, zaprzęgamy je do gorączkowej obrony iluzji naszej wszechwiedzy i doskonałości. zacytuję Wojciecha Eichelbergera
Nie potrafiłabym celniej napisać o co mi chodzi.
Pycha powoduje raczej spoczęcie na laurach.
A tak w ogóle wkleję linka do tego artykułu.
Będzie to w temacie, bo jest o poczuciu własnej wartości też.
[link widoczny dla zalogowanych]