po 30-tce

Seeni

Osobiście poczyniłam w tym zakresie pewne kroki. Znaczy w zakresie swojej niedołężnej starości. Zamierzam także zamienić mieszkanie- na takie z windą.
Ja naprawdę wiem, co oznacza taka opieka nad osobą niedołężną i zupełnie niesprawną, bo przechodzili przez to moi rodzice. To nie jest tak, że problem rozwiązuje czarnobrewa ukrainka, Zol, czy pielęgniarska opieka. To jest tylko pomoc. Mateczka napisała, że jej rodzice dla Dziadka zasponsorowali pomoc Pani z Ukrainy. Moja babcia tez miała taką pomoc, ale to nie wystarczyło. I tak trzeba było do babci biegać kilka razy w tygodniu, załatwiać wizyty lekarskie, pampersy na recepte, czy zwyczajnie smarować maścia na odleżyny, sprzątać itd. Miałam wtedy 33 lata, dwójkę dzieci, pracę zawodową, męża w morzu i babcię w każdy wtorek i czwartek( podzieliliśmy się dyżurami, bo moja Mama nie dawała już rady) Na początku zabierałam ze sobą córki, bo nie miałam co z nimi robić. Starsza zaczęła się wtórnie moczyć do łózka, obie bały sie prababci i płakały kiedy je tam zabierałam. Mama trafiła na leczenie do psychiatry i wyrobił sie u niej fizjologiczny odruch wymiotny, który uaktywniał się mniej więcej w odległosci 300 metrów od miejsca zamieszkania babci. Moja siostra miała szczęście - po pół roku dyżurów zaszła w ciążę, która od poczatku była zagrożona. Najlepiej tę sytuację znosił mój Tata, mąż ( o ile akurat był) i szwagier. Nie wiem- jak poradzilibysmy sobie bez nich. W końcówce tylko Oni byli w stanie dżwignąć babcię ( 130 kg). To był koszmar. Dla całej rodziny. Babcia była kimś straszliwie ważnym dla mnie. Właściwie do czwartego roku życia wychowywła mnie, a potem zawsze słuzyła wsparciem. Do niej biegłam jak wkurzyli mnie rodzice. Ja pierwsza wiedziałam o jej kolejnych zamązpójściach, ona pierwsza wiedziała, że wychodzę za mąż. W końcówce jej wegetacji czułam do niej mieszaninę nienawiści i miłości. Kochałam pamięć o niej i nienawidziłam za to, że zabijała moich najbliższych. Płakałam na widok niezaleczalnych ran od odleżyn i płakałam kiedy mówiła, że Mama sypie jej trutkę na szczury do jedzenia a w nocy zakrada się przez ogródek żeby ją udusić. Może nie mam odpowiedniego sumienia ani odpowiedniej wrażliwości, ale właśnie tam przy łóżku babci obiecałam sobie, że nigdy więcej nie podejmę próby opieki nad kimś tak bardzo chorym.

Kobieta z klasą

Mati

Dlatego ja już nie gonię za karierą. Miałam te swoje 5 minut. Dziś chcę swój czas poświęcić dzieciakom. Wiem, że to bez sensu gonić bo i tak w końcu nas dopadnie...

Seeni

To zrozumiałe. Przeżyłaś swoje, więc dobrze wiesz czy podołasz czy nie. Ja ze swej strony boję się czegoś innego- widziałam jak mama potrafiła poświęcić siebie swoim rodzicom gdy oni tej pomocy potrzebowali. Zresztą moja mama jest zawsze dla wszystkich na pierwszym miejscu. I boję się, że gdyby została sama i miałabym ją gdzieś umieścić, dla jej dobra - zabiły by mnie wyrzuty sumienia. Bo wiem, że ona z tym nie pogodziłaby się nigdy.

Mati.

To wszystko jest smutne i trudne...ale takie też jest życie. Każdego z nas to czeka i trzeba będzie się z tym zmierzyć. W mniejszym lub większym zakresie. Mój Dziadek jest jeszcze dołężny i strzela do kopca kreta z gazowego waląc sobie przy okazji w gazem prosto w oczy..
Myślę, że w sytuacjach ekstremalnych ludzie znajdują w sobie siłę, a nie podoba im się to wszystko, bo porównują 'mordęgę' z czasami kiedy było fajnie, lekko i przyjemnie. Domyślam się (tylko i jeszcze), że to jest trudne, ale jakie jest inne wyjście od tego, żeby tak, jak na ulicy - dać sobie z tym radę? Potraktować to - w miarę możliwości - normalnie.. podejmować decyzję dobre i złe i te złe naprawiać widząc błędy.
Chyba jednak emocje są często silniejsze od racjonalnego podejścia z dystansem. I bardzo dobrze. Z emocjami nikt nie uczy nas jak sobie radzić. Stąd dylematy.

Kobieta z klasą

e tam emocje. Miłość i szacunek to się nazywa

Mati.

Miłość i szacunek to emocje na jednej szali. O drugiej szali nie odważę się napisać.

Hower

Seeni

No niestety to się jeszcze nazywa wstręt i obrzydzenie. I lęk. I obawa o najbliższych zdrowych. Najgorsze jest to, że osoba, której cała sprawa dotyczy żyje w swoim własnym świecie i niewiele rozumie. W dupie ma starania czy ich brak, liczy się żeby w pampersie było sucho.
Tu nie chodzi o żadne porównania z czasami kiedy było lekko, fajnie i przyjemnie i o mordęgę. Tu chodzi o utratę człowieczeństwa, niemoc, bezsilność, rozpacz nie do ogarnięcia bo chociaż poświęciłbyś życie to tego konkretnego człowieka już nie ma, a Ty za nim zwyczajnie tęsknisz. I tęsknisz za zwykłą rozmową z dzieckiem, za mozliwościa powtarzania z nim biologii, za rozmową z męzem, która nie będzie dotyczyć ceratek.

Mati.

Seeni

Hower

Seeni

Ale jaką szansę.? Przecież musisz za coś chorego utrzymać- plus siebie plus rodzinę. Paczka 30 pampersów dla dorosłych- 30 sztuk kosztuje 160 złotych. Zamiast czystej pieluchy założysz choremu swoją wrażliwość a dzieciom na kolacje zaproponujesz czyste sumienie.? Jak inaczej do tego podejść?

Seeni

Kobieta z klasą

Kochana Seeni

Wiem o czym Ty mówisz. Ja pisałam o swoich wyrzutach sumienia, które jednako miałabym olbrzymie gdyby mama była świadoma czy nie. Brak jej nie zagłuszyłby moich wyrzutów sumienia. Wiem jakie jest jej życzenia, gdy jest w pełni świadoma i nie potrafiłabym jej tego zmienić gdyby była nieświadoma. Ale być może i mnie to czeka? Być może właśnie takie decyzje będę musiała podejmować. I nie chcę ich! Boję się ich!
Bo wiem jakie to cholernie trudne i niesprawiedliwe.
Całe życie jest cholernie niesprawiedliwe. Ktoś mi kiedyś powiedział, że tylko śmierć jest. Ale i z tym nie zgodzę się. Bo jedni umierają godnie i świadomie, drudzy w ogromnych bólach i cierpieniach. Teraz dochodzi jeszcze jeden aspekt, że żeby godnie umierać musisz mieć za co.
Dlatego bardzo jestem z Tobą! Nie zazdroszczę Ci, ale dasz radę!

flykiller · Gość

ribka_pilka

Ponoć u nas obowiązują durne przepisy odnośnie podawania umierającym ludziom środków przeciwbólowych. Można podawać małe dawki........żeby się przypadkiem nie uzależnili.

Niby jak by mieli się uzależnić? Na zachodzie daje się tyle, żeby nie bolało...u nas ludzie nadal cierpią. Babcia kolegi umierała na raka trzustki, z bólu zdarła paznokcie, drapiąc ścianę. To Polska właśnie.
Moja mama (po udarze czyli rana w mózgu) środek przeciwbólowy dostała dopiero po mojej interwencji...

Hower

Seeni

Niestety nadal nie. Myślę, że podejście mamy wszyscy ( czy większość ) takie same. Kimś bliskim należy się opiekować. To jest wpisane w nasze człowieczeństwo.
To nie był żaden docinek. To było zwykłe pytanie w jaki sposób utrzymać chorego i siebie nie pracując, a opiekując się taką osobą. 60 dni zasiłku przysługuje łącznie na wszystkich członków rodziny. Na dorosłego jedynie 14 dni. Co dalej, szczególnie w sytuacji, kiedy Twoje zobowiązania nie ograniczają się jedynie do osoby nad którą sprawujesz opiekę.Tu nie chodziło o nielekko i nieprzyjemnie, tylko chodziło o to- za co?
Co do tego, że nie jest lekko i przyjemnie to mam wrażenie ( być może mylne), że żadna z osób piszących tu o wrażliwości, miłości, szacunku i sumieniu nigdy nie zmieniała osobie dorosłej obrobionego gównem po pachy pampersa, I tu akurat masz rację: wszystko zależy od podejścia. Praworęcznym łatwiej jest z prawej.

Seeni

W sumie bez sensu. Chciałam edytować. Ale myślę jak myślę. Czuję ohydną frustrację, że nie rozumiecie. Przecież zazwyczaj rozumiecie?
W sumie przepraszam, ale nie do końca.
Dobranoc tak czy inaczej.

Tina

ja rozumiem.

bo to przerabialam.

Angel

lena