po 30-tce

rosegreta · Gość

A teraz z inne beczki :
kolega do żony wynajmuje profesjonalną opiekunkę na czas pracy. Resztę wykonuje sam. Z żoną jest utrudniony kontakt, albo i brak. Karmiona jest przez sondę i jest cewnikowana. To wybór kolegi. Zona choruje długo to trwa juz kilkanaście lat (SM). On chyba już tak się przyzwyczaił, że nie potrafiłby inaczej, myslę, ż enie wiedziałby co zrobić ze swoim zyciem (przynajmniej tak odebrałam ten jego strach ).
Koleżanka zajmuje się zawodowo opieką nad osobami starszymi. Opowiadała mi o swojej pracy. Czasem więcej problemów stwarzają faktycznie najbliżsi niż sami chorzy. Obecnie koleżanka pracuje w ZOlu.
Moja ciocia opiekuje sie babcią. Chyba nie jest jej łatwo, bo czasem dzwoni aby ktos zabral babcie. Ona jednak m najlepsze warunki (dom parterowy, ogródek). I wtedy postanawiają, że wyjeżdża a któraś z sióstr ją zmienia. Każdy potrzebuje urlopu/odpoczynku. Ciocia już jest na emeryturze.
Koleżance lekarze kazali oddac dziecko po porodzie, będzie roślinką - wmawiali jej. Nie oddała. Jak bardzo się mylili, choć to intensywna walka koleżanki, ciężka walka o normalność. Dziecko jest nastolatką, najlepsza uczennicą w klasie. Wygrywa olimpiady naukowe, pięknie maluje. Jest pogodną, miła, bystra nastolatką. Czym by była w domu opieki społecznej... Fakt, porusza sie na wózki, ale czy to ją dyskwalifikuje ?
Moja siostra kiedyś rozmawiając ze mna dziwiła się matkom opiekującymi się chorymi dziećmi (chodzilo o niepełnosprawność umysłową ). Przeciez one się męcza, nie mają własnego zycia. Nie wiem czy sie meczą tłumaczyłam jej : dokonały wyboru, wg ich pewnie słusznego. Nie można więc jej mówić tego, ze źle postąpiła, ze zmarnowała sobie zycie. To dopiero by ich przygnębilo. Ja to tak odczuwam przynajmniej.

Kewa

flykiller · Gość

Im częstszy mam kontakt z lekarzami, tym większe wrażenie przypadkowości. Kiedy diagnoza jest już postawiona, rzeczywiście, medycyna ma ogromne możliwości. Ale zanim się to stanie, lekarz bardzo często porusza się po omacku, w sferze domysłów i mniej lub bardziej trafionych hipotez. Zupełnie tak jak pacjent, tylko, w przeciwieństwie do pacjenta, siłą rzeczy (siłą swojej wiedzy), tych hipotez potrafi postawić więcej. Nie mogę się też pozbyć odczucia, że ta diagnostyka byłaby skuteczniejsza, gdyby lekarze uważniej słuchali, co się do nich mówi, dawali się pacjentowi pełniej wypowiedzieć, nawet "popłynąć" czy ponarzekać. A oni, już od pierwszych słów, rozpoczynają szufladkowanie, już pierwszymi, zadanymi pytaniami usiłują kierować rozmową w stronę najbardziej odpowiadającej im hipotezy.

Kewa

Też mam takie wrażenie. Wygląda to trochę tak, że zaczynamy pod wpływem ich prestiżu dopasowywać nasze objawy do oczekiwań. Błędne kolo się robi.

Hower

Kewa

Seeni

Rozumiem irytację Tiny. Podobnie wkurza mnie bezwolne rodzeństwo mojego męża i ta ich rodzinna nieumiejętność zebrania się w kupie i mówienia jednym głosem, kiedy sytuacja tego wymaga.
Ale z doświadczenia wiem, że to nie zawsze zwykłe wygownictwo i tchórzostwo. Tina pisała, że kilka miesięcy opiekował się Mamą. Moja Matka po 2,5 roku opieki nad swoją Mamą zwyczajnie wymiękła. W sensie organicznym. Wymioty, biegunka, omdlenia, spadek wagi, stany depresyjne. W dosłownym sensie nie była w stanie tej opieki sprawować. Pewnie, że to jakiś mechanizm obronny organizmu, dyktowany podświadomie instynktem samozachowawczym, ale niektórzy tak mają. Pewnie są i takie osoby, którym owa niemoc włącza się od samego początku.
Odwiedziny w Zolu, u chorego to chyba jednak takie minimum, którego można wymagać od każdego.(?)

Kewa

Odwiedziny, ale i inne wsparcie, niekoniecznie przy zmianie pampersa, do licha! Może porozmawiać przez telefon, może wysłać kartkę, czy załatwiać sprawy urzędowe, ale ma być!

Kobieta z klasą

Seeni

Kewa

Seeni

No przepraszam, ale ja na to patrzę ze swojego punktu widzenia. Angel

Gdybym przez dwa lata sprawowała samodzielną opiekę nad osobą mocno chorą, następnie załatwiała dla niej opiekunki, następnie Zol, czyli generalnie przez kilka lat ponosiła całkowitą odpowiedzialność za kogoś takiego, to telefonu czy kartki od innego członka rodziny nie uznałabym za wsparcie adekwatne.
Zabiłabym, gdyby ktoś próbował mi wyjaśnić, że to jest wsparcie Hyhy

Tak. Myślę, że byłabym do tego skłonna. Anxious

Przepraszam Kewa ale mam głupawkę- totalną, odmóżdzającą i nie do opanowania.

Kewa

Oczywiście, że nieadekwatne. To właściwie była odpowiedź na Twoją obserwację, że nie każdy się nadaje, nie każdy jest dość odporny psychicznie, żeby się opiekować. Opiekować to jedno, a wsparcie psychiczne to drugie, stąd ta kartka. Lepiej cokolwiek, niż nic.

Oj, tam głupawka, zwykłe pobudzenie

Seeni

Chyba nie lepiej. Ty sobie wyobrażasz, jak to może wkurzyć. ? Nie chorego( chociaż czort wie, chorego może też) ale tego kto istotnie postawił swoje życie na głowie, żeby pomóc naprawdę. Przychodzisz do takiej przykładowo cioci codziennie, dbasz o nią, te cholerne pampersy przynosisz czy zmieniasz, załatwiasz profesjonalną opiekę, rehabilitacje, użerasz się z lekarzami i w MOPSIE i przy jakiejś tam okazji dowiadujesz się że stryjek wysłał kartkę.

No i jeszcze ta ciocia ci dowali, że tylko ten stryjek się o nią martwi i ją kocha, bo wysłał kartkę. A Ty nigdy nie wysłałaś.
Głupawka, głupawka..
Ps. Teść nie odbiera od dwóch dni telefonu.
Edit : orta zrobiłam oops

Kobieta z klasą

A potem spotykasz się ze stryjkiem w sądzie, I tak być też może,

Kewa

Seeni, to ja już naprawdę nie wiem jak Cię zadowolić. Z jednej strony zwalniasz ludzi z obowiązku opieki, bo nie mogą, nie potrafią, z drugiej, gdy usiłuję przekonać, że jednak mimo wszystko powinni w jakiś nawet ograniczony sposób, wybuchasz. Not talking

Ja mam to samo na okrągło. Jesteśmy blisko, więc wszystko na naszej głowie. Nawet zastrzyki musiałam jeździć dwa razy dziennie dawać teściowej osobiście, zanim przekonałam, że może to robić pielęgniarka z rejonu. Nawet na święta córki nie przyjechały. Tylko, że to one zawsze przywoziły dzieci na wakacje, tylko, że to w opiekę nad nimi angażowali się teściowie (teściowa była przez pół roku u swojej córki, gdy ta miała trójkę małych dzieci) i im pomagali finansowo. Teraz nawet moje dzieci są mniej zdolne, ładne i mądre, niż dzieci jej córki. Cóż, przyzwyczaiłam się i mam to w nosie. Z mojej strony jest to już zwykły obowiązek odkąd spotkałam się z pretensjami, w miejsce wdzięczności. Za to kochane córki cały czas dzwonią do matki, zatem jest jakieś "zamiast".

Seeni

A widzisz...
Kryzys przechodzę zwyczajnie.
Dziś mnie nic nie zadowoli. Not talking

To, że rozumiem, że niektórzy ludzie nie są w stanie świadczyć pomocy na rzecz bliskich nie znaczy, że mnie to nie wkurza. Not talking

Podobnie jak wkurza mnie, kiedy ktoś tej pomocy domaga się zupełnie nie licząc się z Twoimi realnymi mozliwościami. Albo jak ustala się wspólnie jakieś określone zasady tej pomocy a potem ktoś wszystko stawia na głowie.
Właściwie ..wszystko mnie wkurza.

Kobieta z klasą

Jutro będzie lepiej Drga Seeni!

Nie ma co za dużo myśleć, nie ma co za dużo zastanawiać się. Życie i tak pisze swoje scenariusze...

Hower