po 30-tce

Seeni

Sama nie do końca wiem jak to jest u mnie z tymi emocjami. Są krótkotrwałe- to wiem z pewnością. Uchodzę raczej za osobę, którą trudno wyprowadzić z równowagi. Szybciej ulegam takim pozytywnym emocjom, potrafię się cieszyć z byle pierdoły. To mnie nakręca. Gniew raczej tłumię i wybucham niezwykle rzadko

nudziarz

Jestem jak przyslowiowa sloma. Zapalam sie w sekundzie i w sekundzie gasne. Natomiast jakieś poważne emocje ( takie targające kims do głębi, nie pozwalające spać etc ) sa mi praktycznie obce . Nie chowam, ba nie pamietam uraz, nie wiem co to nienawiść, zazdrość...
no taki nudziarz ze mnie

rosegreta · Gość

emocje sa częścią naszego życia i sposobem wyrażania nas, tego co czujemy w danej chwili. Emocje dotyczą czasu teraźniejszego. Czyli jesli jesteśmy zadowoleni to po nas widać, kiedy jesteśmy smutni też, kiedy jesteśmy źli i tak dalej.

Sytuację, która opisała Frida. Nie wiem na ile to emocje a na ile nieradzenie sobie np z porażką. Róznie ludzie reagują. Czasem jest tak, ze nie mogą się z czyms pogodzić, więc koniecznie chcą o tym zapomnieć. Zerwać kontakty, uciec od czegoś czego nie chca pamiętać. Od wszystkiego co może im "to" przypominać.

To, ze ktos w gniewie wypowie jakies słowa, których potem żałuje... Zdarza się, ale czy musi to byc nieodwracalne.

animavilis · Gość

pogłoska

lulka

animavilis · Gość

Kewa

Taaa, a jak inaczej, niż emocjami wytłumaczył incydent pewnien kibol, który uderzył piłkarza? Na pytanie: dlaczego to zrobił? Odpowiedział: "nie mogłem się powstrzymać".

Emocje, oczywiście - tak! Ale pod jako taką kontrolą

FRIDA · Gość

pogłoska

nudziarz

Wszystko co nazywamy pozlotką kultury na naszej osobowosci jest niczym innym jak sztuką powstrzymywania okazywania emocji.

Jestem wściekły na kogoś - wiec nie sprawdzam jednak na jego glowie jakosci wykonania najbliższego krzesla, tylko usiluję sprawę wyjaśnić werbalnie, do tego z opanowanym i obliczonym na efekt timbre glosu
cos mnie zasmuciło -nie rycze jak bóbr, co najwyzej okazujac mimiką twarzy powagę
wpadlem w zachwyt na widok nóg panienki - wiec nie rzucam się na nia z wiszacym ozorem do pasa ( tu akurat ta kultura to strasznie glupia jest

)

I jakoś tak jest, iz do czlowieka publicznie okazujacego emocje przylega łatka osoby niekoniecznie kulturalnej.
Mozliwośc pelnego okazywania emocji zostala zarezerwowana wlasciwie do czterech ścian wlasnego domu. Czy to dobrze ? - nie wiem, dla osoby targanej nimi pewnie i źle, dla otoczenia chyba jednak dobrze

animavilis · Gość

Zakładasz, nudziarzu, jak pogłoska, że jest jakiś konkretny sposób reagowania w konkretnych sytuacjach, a to co od niego odbiega, to "pozłotka kultury" lub "hamowanie się"? Typowy objaw głębokiego smutku to płacz, a jeśli ktoś nie płacze, to tylko dlatego, że się krępuje, hamuje i chce być taktowny?
Ciekawe jest to dość powszechne, jak widzę, mniemanie, że spontaniczne emocje muszą koniecznie być głośne, hałaśliwe, widowiskowe i ewidentne. Że objawiać emocje, to znaczy - zawsze objawiać je otoczeniu. I to, na dodatek, według jakiegoś wzorca.

nudziarz

Masz oczywiscie racje, jednak ja pisalem tylko o jakims tam aspekcie objawiania emocji, bo wlasnie tenże aspekt pojawił sie na tapecie.

A kultura - o ktorej pisalem - własciwie bardzo ogranicza okazywanie emocji do pewnych akceptowalnych ( i chyba ustalonych ) wzorców.
No i chyba nie muszę tak calosciowo ( rzucił nudziarz rozemocjonowanym głosem )?

pogłoska

pogłoska

FRIDA · Gość

animavilis · Gość

pogłoska

pogłoska