po 30-tce

Gość

A rozwijaj sobie do woli. Już mi się nie chce prostować tego co wypisujesz na mój temat, bo wiesz o mnie więcej niż ja. Chciałbym tylko zuważyć, że nie mam nic wspólnego ze słowami p. Olgi. Ten arogancko-pogardliwy niewypał odpaliła sama, z potrzeby serca. Nikt jej do tego nie zachęcał, czy prowokował.
Jej słowa nie tylko mnie ohydnie zbulwersowały. Think

Internet wrze.

Gdyby miała odrobinę klasy to próbowałaby przeprosić "idiotów" lub przynajmniej swój przekaz załagodzić. Gdyby miała odrobinę klasy to zauważyłaby polską pomoc dla Ukrainy, co jest ważne w kontekście jej dawniejszej skandalicznej oceny stosunków polsko-ukraińskich.
Zauważ jak bardzo zesstarzał się jupiter. 15 lat temu napisałby, że to ohydna dziwka bez zadnej szkoły. Starość nie radość.

Gość

internet wrze? 050

wygugluj sobie dziadzia "Jestem w Stegnie na plaży", to może zrozumiesz co to jest wrzenie internetów i dlaczego Tokarczuk niekoniecznie tym się przejmuje :hamster_evillaugh:

Gość

No rzeczywiście poziom zbliżony do literatury p. Olgi. Think

Z drugiej strony wyguglałem TikToka.

"W Polsce (w 2020) 90% użytkowników aplikacji stanowiły osoby w wieku poniżej 18 lat. 66% posiadaczy kont było użytkownikami aktywnymi (publikującymi treści). 95% użytkowników stanowiły kobiety. 90% użytkowników oceniało serwis pozytywnie." Może z tymi idiotami p. Tokarczuk ma odrobinę racji. Niestety również Lem stwierdził, że przed wynalezieniem Internetu nie miał pojęcia, że na świecie jest aż tylu idiotów. Brick wall

Gość

Zawsze uważałam, że to forum ma walor edukacyjny.
"Jestem w Stegnie na plaży" :hamster_evil:

Time to die

Gość

"Pragnęłam się cieszyć z tego, co mam, pani Sweeney. Tak bardzo
tego pragnęłam, ponieważ w przeciwnym razie musiałabym się przyznać do
tego, że nie mam dostatecznie dużo."
Moja Jane była święcie przekonana, że siłą napędzającą społeczeństwo jest grzeczność. Nora Roberts, do której wrociłem po latach stawia na marzenia. Obie mimo dzielących je 200-tu lat wysoko też oceniały miłość. Choć z drugiej strony kobiety niezmiennie nie mogą się zdecydować czego chcą. I to się pogarsza. Jakaś młoda lady sprzed wieków, gdy poznała jakiegoś minimalnie nawet sensownego dżentelmena natychmiast się w nim zakochiwała. To była trochę taka zadaniowa milość, bo przede wszystkim pragnęła swojego domu i dzieci. Think

Gość

Trudno upatrywać zalet w tym, że kiedyś kobiety chwytały pierwsze portki z brzegu, żeby realizować niekoniecznie swoje oczekiwania (mąż, dzieci, rodzina). To piękna rzecz i niezbywalne prawo jednostki, nie wiedzieć, czego się chce - jeśli się marzy i szuka.

Gość

Gość

E tam. Pogląd, że małżeństwo było, jest i będzie jakąś formą prostytucji jest banalnie odwieczny. Oczywiście kompletnie bez sensu, bo w większości przypadków nie chodzi o seksualną alternatywę. Znaczy się albo seks, lub szerzej miłość, albo cokolwiek innego co jest osobiście ważne. W rzeczywistości w różnym stopniu występuje koniunkcja, czyli mamy i to, i to I tu dochodzimy do istoty sprawy. Znaczy się do kompromisu, a nie kurewstwa. Zasadniczo są mniej lub bardziej dopasowane związki, lecz nie istnieją takie, gdzie nie występuje jakaś potrzeba kompromisu. I najczęściej kompromis/y nie dotyczy/ą seksu. Zasadniczo nie da się uprawiać prostytucji, gdy podczas seksu rzyga się jak kot z obrzydzenia. Ogólnie problemy ohydnych kompromisów w związkach jest ohydnie skomplikowany i dodatkowo ohydnie mieszają w nim czas i tzw. osoby trzecie Brick wall

Choć trzeba uczciwie przyznać, że za większość porażek odpowiadają najczęściej własne: egoizm, głupota i lenistwo. Think

Gość

A zacząć należało od oczywistej prawdy, że seks jest zasadniczo przereklamowany. Najlepiej ujął to chyba nieodżałowany Terry Pratchett. Znaczy się z seksem jest jak z gotowaniem. Każdy ma w swojej bibliotece szereg ksiąg kucharskichh, marzy o egzotycznych potrawach ale na codzień zwykle zadowala się jajecznicą, a gdy jest posypana świeżym szczypiorkiem to już prawie jest pełnia szczęścia.

Gość

"Wziął jej rękę i gwałtownie przysunął do ust. - Czy mogę się o ciebie
starać, Shannon?
- Nie. - Rozległ się śmiech. - Możesz za to ożenić się ze mną, Murphy.
- Zajmę się tym. - Przyciągnął ją do siebie i zanurzył twarz w jej
włosach. - Jesteś moja, Shannon. Jesteś moją jedyną miłością.
- Wiem. - Przymykając oczy, położyła głowę na jego piersi. Serce biło
mu mocno i równomiernie. Miłość, pomyślała, rozwiązuje wszystko. -
Chodźmy do domu, Murphy - powiedziała cicho. - Przygotuję ci śniadanie."
Tak kończy się trylogia siostr Concannon. Bylem dumny z siebie, że odgadłem milość Shannon i Murphy'ego jeszcze w poprzednim tomie zanim się poznali. Ale mimo to p. Roberts zaskoczyła mnie tworząc miłość karmiczna. Oboje śnili ten sam sen o niespełnionej miłości kasztanowlosej czarownicy i rycerza na białym koniu. A ponieważ Murphy śnił o niej od 12-trgo roku życia i gdy wreszcie zobaczył ją w realu to omal nie doznał zawału, więc zasadniczo nie ściemniał.

Gość

Gość

Zasadniczo nie chwaląc się, dzielnie oparłem się pokusie pogrążenia się w upojnym świecie celebrycko-pedalskich orgii i zamiast tego przeczytałem nietypowego harlequina od początku do końca poświęconego jedynie heroicznym próbom grzecznej córeczki z bardzo dobrego domu uwiedzenia przystojnego kowboja i przy okazji pozbycia się żenującej u 21-noletniej kobiety cnoty. Mimo pomysłowości Autorki szlachetny kowboj, podobnie jak ja, oparłby się licznym pokusom dostarczanym przez ohydnie zdeterminowaną bohaterkę, gdyby nie straszliwa burza z piorunami i potopem. Trudno uwierzyć ale wreszcie trafilem na Autorkę jeszcze bardziej melodramatyczną niż ja, potrafiącą opowiadać bez wysilku i, niestety, trochę infantylną.

Nie ma idealnych kobiet. Brick wall

Gość

Sarah Lark. Autorka romansu historycznego. Brick wall

Prawda, że brzmii niewinnie? Nic bardziej mylnego.

Po pierwsze to ohydna Niemka, a po drugie zamiast uroczego harlequina funduje czytelnikowi typowo niemiecką, czyli bardzo solidną sagę, której osią są głownie losy Gwyneiry, którą poznajemy jako 17-letnią corkę lorda Silkhama. Tytuł tej sagi to "W krainie białych obłoków". A kraina ta to bynajmniej nie Bawaria, lecz Nowa Zelandia. Przejrzałem pobieżnie wszystkie trzy tomy i zrobiło to na mnie tak wielkie wrażenie, że aż boję się zabrać za dokładne czytanie.

Zaczyna się jak wstęp do "Fortepianu", jest w klimacie "Pożegnania z Afryką", a moim pierwszym, dziwnym skojarzeniem był "Piknik pod Wiszącą Skałą". Coś ohydnie trudnego. Think

I, obawiam się, przepraszam za to ohydne słowo, pięknego. d'oh!

Gość

Gość

Gość

Nie, zatrzymuje mnie zbyt duży wybór i zbyt mało czasu. W kolejce oprócz Witkowskiego czeka nowy Karl Ove K., stary Myśliwski, Orbitowski, Ishiguro i "Śmierć pięknych saren".
Dramatyczny przykurcz czasu, połączony z osłabieniem funkcji wzrokowych (nawet nie to, że jakoś desperacko bronię się przed ubraniem w "okulary do czytania", po prostu, rzeczony przykurcz stoi mi na drodze, żeby zająć się tym tematem) powodują, że muszę starannie wybierać lektury. "Jak leci" czytało się w liceum.
Poza wszystkim, Witkowski zwykle mnie rozczarowuje. Mam poczucie, że stać go na wiele, stać go, by napisać naprawdę "coś", a rozmienia się na drobne.

Gość

Gość

Przewalczyłeś wszystkie 6 tomów? chapeau bas

Mnie zachwycił tylko pierwszy, utknęłam na piątym.

Gość