po 30-tce

Gość

A tak poważnie:
"Aby móc konkurować o miano najlepszego filmu i Oscara w tej kategorii, film będzie musiał spełniać przynajmniej dwa z czterech narzuconych przez Akademię kryteriów. A te, jak można było się tego spodziewać, dotyczą głównie kwestii różnorodności. Od tej pory przy kwalifikacji danego filmu będą brane pod uwagę płeć, orientacja seksualna i tożsamość etniczna i rasowa (m.in. przynajmniej 30% całej ekipy filmowej powinny stanowić osoby z tych grup: kobiety, mniejszości rasowe, osoby LGBTQ+, osoby z niepełnosprawnością fizyczną lub intelektualną, niedosłyszące).

Podobnie ma się rzecz z obsadą — co najmniej jeden z aktorów pierwszoplanowych ma reprezentować mniejszość rasową lub etniczną, a aktorzy wcielający się w drugoplanowe role powinni reprezentować inne mniejszości: np. osoby niepełnosprawne, czy środowiska LGBTQ+."
Plus jeszcze kilka.

Tyle na temat sztuki. Think

"Kwestia różnorodności".

Gość

A tak na poważnie, to widzę, że Kraśnik tkwi w niektórych niezwykle głęboko

W rzeczywistości:

"Począwszy od 2024 r. wraz z 96. Oscarami, filmy, które mają nadzieję zakwalifikować się do najlepszej kategorii obrazu, będą musiały spełniać standardy włączenia zarówno w kamerze, jak i za kulisami.
Aby spełnić standardy reprezentacji na ekranie, co najmniej jeden z głównych aktorów lub znaczący aktor drugoplanowy musi pochodzić z niedostatecznie reprezentowanej grupy rasowej lub etnicznej, niezależnie od tego, czy oznacza to Azjatów, Latynosów, Murzynów, rdzennych Amerykanów, Bliskiego Wschodu, Afryki Północnej, rdzennych Hawajczyk lub inny mieszkaniec wysp Pacyfiku.
Istnieją alternatywy: Trzydzieści procent wszystkich aktorów w drugorzędnych lub nieznaczących rolach może pochodzić z dwóch z następujących kategorii: kobiety, LGBTQ, niedostatecznie reprezentowana grupa rasowa lub etniczna lub osoby z niepełnosprawnością poznawczą lub fizyczną. Inną alternatywą jest skupienie głównego wątku na niedostatecznie reprezentowanej grupie."

Przy czym nie wiem czym tu się podniecać, podobne kryteria BAFTA wprowadziła już w 2019 roku:

"Aby spełnić standardy, produkcje muszą wykazać, że pracowały nad zwiększeniem reprezentacji niedostatecznie reprezentowanych grup w dwóch z czterech następujących obszarów:
• Reprezentacja na ekranie, motywy i narracje
• Przywództwo projektowe i praktycy kreatywni
• Dostęp branżowy i możliwości
• Możliwości różnorodności w rozwoju widowni."

Gość

Już lepiej.

Choć to nadal ściema. Think

Gość

Gość

dziadzia odgrzewa kotlety

"Film, który ma dobre intencje, „A Patch of Blue” jest łatwy do wyśmiania, choć człowiek czuje się za to trochę winny. Pojawił się w epoce intensywnych rasowych niepokojów i prawdopodobnie był bardzo odważny jak na swoje czasy, przedstawiając wykształconego, elokwentnego czarnego mężczyznę zaprzyjaźniającego się ze ślepą córką białych śmieci. Ale Sidney Poitier jest w swoim sprawiedliwym trybie czarnego mężczyzny, roli, do której był zmuszany zbyt często i która może być trudna do przyjęcia, a Elizabeth Hartmann daje charakterystycznie zmanierowany występ jako niewidoma dziewczyna i za bardzo przypomina mi Sandy Dennis. Film ma dobre intencje, ale współczesna publiczność może uznać go za zbyt świętoszkowaty, by go znieść."

Gość

Ach ta nienachalna inteligencja.

A swoją drogą książkę można przeczytać, o ile oczywiście ktoś gustuje w rozdzierających serce okrutnych historiach. Ach ta pamięć. Brick wall

Wydawało mi się, ze książka podobnie jak film ma tytuł "W cieniu dobrego drzewa", a to "Skrawek błękitu" Elizabeth Kata. Ale to już prawie 50 lat minęło jak czytałem.

Gość

A propos tytułu topika to książkę tą poleciła mi pani bibliotekarka (z wielką klasą) z maleńkiej biblioteki w gminnym, a może wtedy jeszcze gromadzkim domu kultury. Miała może ze 30 metrów kwadratowych ale księgozbiór był oszałamiający jakościowo. Chyba pasjonatka. Think

Gość

Nie jest dobrze. Think

Wszystko wskazuje na to, że Animka wpadła w ohydnie refleksyjny nastrój.

W upalnym lipcu??? To może dla odmiany jeszcze raz
pani Dixie. Tyle tych harlequinów ściągam, że dopiero teraz odkryłem trylogię "Beckett". Jestem dopiero na początku 2 tomu ale już odkrylem jej modus operandi. Znaczy się, jeśli na początku bohaterowie poczują chemię to żeby potem się między nimi paliło i waliło (i rzeczywiście się pali i wali) to i tak koniec jest wiadomy, czyli obrzydliwe szczęście. Brick wall

Gość

Zawsze jestem w refleksyjnym nastroju.

"Przewóz" Andrzej Stasiuk - soczyste i esencjonalne. Nie dla szerszego odbiorcy.
"Przez" Zośka Papużanka - pretensjonalne i zbyteczne. Dla nikogo.
"Sezon na truskawki" Marta Dzido (opowiadania) - w moim przypadku, spóźnione o jakieś 20 lat. Dla kobiet.
"Kąkol" Zośka Papużanka - w trakcie, ale już widać, że o niebo lepsze od "Przez" (dobrze, że jej sobie nie odpuściłam) (obrzydzenie autorki do kur - dla Seeni mogłoby być bezcenne).

Gość

Gość

"Pem nie pozwalał bratu zapomnieć o kokonie motyla, który Hely przyniósł do szkoły na kiermasz nauki". Przez sześć tygodni opiekował się kokonem, czytał książki, robił notatki, utrzymywał właściwą temperaturę i robił wszystko, co należało; kiedy jednak, w dniu kiermaszu nauki, przyniósł do szkoły nie wyklutą poczwarkę, ułożoną czule na wacie w pudełku po biżuterii, okazało się, że to nie kokon, ale kawałek zaschniętej kociej kupy".

Nie wiem, czy to kogoś zachęci

nie mniej, choć "Mały przyjaciel" Donny Tartt nie dorównuje "Tajemnej historii", a może i "Szczygłowi" (bowiem Donna popełniła tylko te trzy, za to, sążniste, powieści), jest to oryginalna pisarka i jej książki (na co może ów fragment nie wskazuje), mają w sobie coś ujmująco niepokojącego.

Gość

Tytuł książki: "Pająki. Mordercy, kanibale i seksualni ekstremiści". Z opisu: "...znajdą się czytelnicy ciekawi świata, zatroskani losami przyrody i postrzegający ją jako źródło piękna, harmonii i duchowych inspiracji".

Gość

Czego to kobiety nie wymyślą? d'oh!

Tu konkretnie pani Adrienne Basso.

Otóż szczęście nowo zawartego związku małżeńskiego zawisło na włosku, gdy pan młody odkrył ku swej wściekłości, że jego żona jest dziewicą. Brick wall

On wykombinował sobie, że jego niedawno zmarły brat odebrał cnotę pewnej pannie przekreślając jej szanse na jakąkolwiek przyszłość. Więc jak kto głupi się jej oświadczył, a w noc poślubną okazało się, że cały pogrzeb na nic. Całe szczęście, że to harlequin i wszystko bardzo dobrze się skończy. Think

Gość

nie kobiety, mizoginie, tylko ludzie podłej kondycji, którzy dla paru centów nie wyrzekną się żadnej okazji - no i jak widać, to działa...

Gość

Wracając do miłośników przyrody:
"Jeże. Najeżona kłopotami namiętność", Hugh Warwick. Urocza książka, ciekawa i sympatycznie napisana, ale podszyta smutkiem. Nie może być inaczej, gdy autorem jest naukowiec i przyrodnik; nie w czasach postępującego zniszczenia.

"Nasza część nocy" Mariana Enriquez. Jeśli ktoś ma ochotę na horror, to lepiej sięgnąć po Kinga, niż po 700 stron nieco mętnej i dusznej opowieści. Ale coś w tym jest. Tylko jeszcze nie wiem, co. Może zapoznamy się z panią Marianą bliżej Think

Gość

czasy się zmieniają, pokolenie Z ma swoją własną listę harlequinów:

- „One Last Stop” Casey McQuiston - lesbijska komedia romantyczna z wątkiem podróży w czasie

- „Red, White & Royal Blue” Casey McQuiston - romans gejowski syna latynoskiej prezydentki Ameryki z brytyjskim księciem (cztery razy na liście bestsellerów „New York Timesa” plus Alex Award 2020)

- „Felix Ever After. Na zawsze Felix” Kacen Callender - romans z czarnoskórym transpłciowym chłopakiem w roli głównej

- „Te wiedźmy nie płoną” Isabel Sterling - lesbijski romans o miłości wiedźm

:hamster_evil:

Gość

E tam. Normalne kobiety i ja (też zasadniczo normalny) nie sięgamy po literaturę o zboczeńcach, bo nas to po prostu brzydzi. Nawet rekomendacja (baczność) Franciszka (spocznij) by nie pomogła. Więc nie ściemniaj mi o pokoleniu Z. Shame on you

Gość

Niestety czytelnictwo wśród użyszkodnikow tego forum jest nikczemnej wielkości i\lub natury. Obawiam się, że większość nie czyta nawet tego co sama napisze, a ci którzy na własne nieszczęście nauczyli się (i nie zapomnieli) czytać, rzecz dziwna, czytają wyłącznie teksty wyjątkowo ohydne.

Żeby nie przynudzać nieznośnie oto perelka, której nie trzeba czytać. Wystarczy patrzeć i słuchać (choć dźwięk jest ohydnej jakości) co rzeczywiście jest o wiele mniej męczące niż skladanie literek. Think

youtube.
com/watch?v=6Lgnggncb74

Gość

Okazuje się, że czytanie harlequinów może być trudne i niebezpieczne. Zwłaszcza dla przedstawiciela płci zasadniczo ohydnej.

I nie chodzi tylko o intelektualne zmagania z najczęściej ohydnie pokręconymi pomysłami uroczych autorek. Czasami jest to zupełnie inny świat. Brick wall

A swoje dodają jeszcze tzw chochliki drukarskie, których harce umykają uwadze korektora. Np. "Dłoń Dungarrana podtrzymywała jej głowę, a ona entuzjastycznie odwzajemniała pocałunki. Namiętność wyruchała coraz większym płomieniem...". Jedna literka, a w efekcie szok, a potem niestosowna wesołość. oops